Οι συντάκτες του Beater.gr διαλέγουν τα καλύτερα της δεκαετίας που φεύγει!
Λάζαρος Αλληλόμης: Η δεκαετία των Smartphones, των Social Media και του Netflix.
Δεν ξέρω αν στα καλύτερα της δεκαετίας πρέπει να συμπεριλάβουμε αυτά που μας άρεσαν ή αυτά που μας άλλαξαν πραγματικά. Μια δεκαετία που έκανε τα πάντα για να μας χαλιναγωγήσει κι εμείς τα πάντα για να τη ξεγελάσουμε. Δεν ξέρω αν νίκησε κάποιος απ’ τους δύο, το σίγουρο είναι πως πέρα από μουσική, ταινίες, παραστάσεις, φαγητά και ιδέες, άφησε πληγές. Πληγές ανρθώπων που έμειναν στον δρόμο παλεύοντας για τη νύχτα και τη μέρα τους κι αυτών που φυλακίστηκαν πίσω από ένα -ή και παραπάνω- profile στα social media κι ένα short bio 56 χαρακτήρων. Ο Trump, το Brexit, οι πυροβολισμοί στην Charlie Hebdo, τα 4 -περίπου- χρόνια χωρίς τον Bowie, τα σκάνδαλα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι influencers, το Airbnb, το Uber και μερικές δεκάδες ακόμη application που άλλαξαν τον τρόπο που ζούμε. Πράγματα που πέρασαν από μπροστά μας και μας έκαναν να αναρωτηθούμε πολλά περισσότερα απ’ όσα αντέχαμε. Σε αυτή τη δεκαετία άλλαξαν πολλά, αλλά για να προχωρήσουμε θα πρέπει ο καθένας μας να κρατήσει αυτά που θα τον κάνουν να πάει μπροστά, μαζί με ανθρώπους που μας κάνουν χώρο στη ζωή τους και δεν μας βάζουν να στριμωχτούμε.
Χρήστος Βιδούρας: Η πολυτέλεια του offline.
Την τελευταία δεκαετία το “Digital” από αυτοκόλλητο σε CD, συσκευές και κινητά τηλέφωνα, έγινε είδος πρώτης ανάγκης. Η ανά πάσα στιγμή, σύνδεση με το ίντερνετ είναι δεδομένη και η πλειοψηφία των αρχείων και αναμνήσεων μας υφίστανται πλέον κατά κύριο λόγο ψηφιακά. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας, ο αναλογικός τρόπος ζωής έγινε συνειδητή επιλογή μερικών και ενώ ξεκίνησε ως μικρή τάση στο περιθώριο, νέες γενιές ανακαλύπτουν όλο και περισσότερο την πολυτέλεια της «αποσύνδεσης». Το βινύλιο επέστρεψε και έσπασε κάθε ρεκόρ πωλήσεων και η αναλογική φωτογραφία ανταγωνίζεται ξανά την ψηφιακή, θρυλικά δισκάδικα της πόλης επανήλθαν στις δόξες τους, καθώς άνοιξαν και καινούρια. Φράσεις όπως «Πάμε για δίσκους;» ή «Άφησα ένα φιλμάκι στο φωτογραφείο» ξαναμπήκαν στο λεξιλόγιο μας και πλέον η μουσική, οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα υπάρχουν και εκτός υπολογιστή και διαδικτύου.
Άλμπουμ της δεκαετίας: Tame impala – Currents, Daft Punk – Random Access Memories, Arctic Monkeys – AM, The Weeknd – House of Ballons & Kiss Land, Lana Del Ray – Born to Die, Drake – Take Care, Jay Z – Magna Carta Holy Grail, John Mayer – Born and Raised.
Ταινίες της δεκαετίας: Her, Once upon a time in Hollywood, Interstellar, Ford vs Ferrari, La Grande Bellezza, Blade Runner 2049, Shutter Island, The Lobster.
Σειρές της δεκαετίας: Black Mirror, True Detective, Stranger Things, The Crown, Big Bang Theory, Breaking Bad.
Ιωάννα Δαμιανού: Το νοερό ταξίδι
Προσεχώς μια ακόμη δεκαετία οδεύει προς την δύση της και ένα νοερό ταξίδι σε όλα εκείνα τα μεγάλα αλλά και μικρά πράγματα που της έδωσαν σάρκα και οστά, που την έκαναν αλησμόνητη, που άνοιξαν το δρόμο προς μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, κρίνεται απαραίτητο! Σκέφτομαι λοιπόν, πως αν τούτη εδώ η δεκαετία είχε μια μελωδία θα ηχούσε σίγουρα σαν το album των λατρεμένων Red Hot Chili Peppers «I’m with you» και θα είχε όλον τον ενθουσιασμό και την ενέργεια του live τους στο ΟΑΚΑ εκείνο το μακρινό καλοκαίρι του 2012. Αν ήταν κινηματογραφική ταινία θα ήταν αναπάντεχη και συγκινητική σαν το «Mommy» ή θυελλώδης και ανθρώπινη σαν το «The Help». Αν ήταν ένας περίπατος θα φάνταζε πολύχρωμη και μεγαλοπρεπής σαν το Windsor της Αγγλίας και θα είχε γεύση από παλαιωμένο, σκοτσέζικο ουίσκι, «Isle of Jura», κατά προτίμηση. Αν ήταν ιστορία γραμμένη σε χαρτί θα ήταν η υπέροχη «Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων» και αν ήταν συναίσθημα θα ήταν αυτό το διαχρονικό, της αγάπης που κάνει τον κόσμο να ελπίζει στα θαύματα!
Σύρμα Κιουπελόγλου: Η συνειδητοποίηση
Όταν μου είπαν να γράψω για τα καλύτερα της δεκαετίας, μου πήρε αρκετή ώρα να συνειδητοποιήσω ότι μιλάμε γι’αυτήν από το 2010 μέχρι το 2019. Μετά την απαραίτητη συνειδητοποίηση ότι έχουμε αφήσει το 2000 είκοσι χρόνια πίσω, άρχισα να αγχώνομαι για το τι έπρεπε να πάρω μαζί, τι να αφήσω πίσω και τι ακριβώς ήθελα να μοιραστώ με τους άλλους λίγο πριν μπει το 2020. Σε προσωπικό επίπεδο ξέρω πολύ καλά τι θέλω να αφήσω πίσω και μπορώ με απόλυτη βεβαιότητα να πω ότι το καλύτερο που μου συνέβη αυτά τα 10 χρόνια ήταν οι άνθρωποι που γνώρισα, ήταν οι φίλοι που έγιναν οικογένεια. Τί βρίσκω όμως ότι είναι share worthy; Θα ακολουθήσει λίστα ανά κατηγορία:
Καλύτερη ταινία: «Call me by your name» του Luca Guadagnino και «Darkest hour» του Joe Wright
Καλύτερη σειρά: «Game of Thrones». Διαλέξαμε στρατόπεδα (#teamStark), πορωθήκαμε και περιμέναμε 2 χρόνια για ΑΥΤΟ το τέλος.
Καλύτερη θεατρική παράσταση: «Master Class». Το girl crush μου είναι σίγουρα η Μαρία Ναυπλιώτου.
Σημαντικότερη ανακάλυψη: Netflix. Μετά τον ένα μήνα free trial η ζωή δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια…
Major trend: Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω YouTuber.
Big moment: #MeΤoo movement
Ειρήνη Ντελή: Μια αστραπή η ζωή μας…Μα προλαβαίνουμε!
Δεκαετία ή δέκα χρόνια – για άλλους μία αιωνιότητα, για άλλους μία ημέρα. Για εμάς που ανήκουμε στη γενιά του ’90 και ξεκινήσαμε τη δεκαετία όντας φοιτητές για να την κλείσουμε ώριμοι ενήλικες – ή και όχι – έχουν μεσολαβήσει πολλά! Ειδικά για όσους ήρθαμε στη Θεσσαλονίκη, την αγαπήσαμε και περάσαμε εδώ τα τελευταία δέκα χρόνια. Έχουμε μετρό, δεν έχουμε μετρό, ποιος χρειάζεται το μετρό;! Το COO μας αποχαιρετά, το Residents βιώνει δεύτερη ξέφρενη εφηβεία, το La Doze πάντα εκεί βράχος για κοκτέιλς και χορό. Αλλαγές στην τοπική αυτοδιοίκηση, ο ΟΑΣΘ από το κακό στο χειρότερο, η Νέα Παραλία μόνιμη παρηγοριά για όλους. Εμείς εκεί, στο Φεστιβάλ, σε συναυλίες, σε θερινά σινεμά κι ευτυχώς όλο και αυξάνονται τα δρώμενα, σε σημείο που να μην ξέρουμε πού να πρωτοπάμε.. Τα καλοκαίρια στο Ποσείδι που έγιναν τετραήμερα σε Airbnb, οι εξεταστικές που μετατράπηκαν σε άγχος για τα εργασιακά και τα ενοίκια που τρέχουν, οι έρωτες που πέρασαν και δεν ακούμπησαν και εκείνοι οι άλλοι που μας σημάδεψαν, οι πρώτες άσπρες τρίχες που (μπορεί να) έκαναν την εμφάνισή τους…
Αν, όμως, μέσα σε όλα αυτά, εσύ ακόμα βρίσκεσαι με τους ανθρώπους σου, αυτά τα πλάσματα που έχεις επιλέξει τόσο προσεκτικά τα τελευταία δέκα χρόνια, και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, τότε φίλε μου κάτι έχεις κάνει πολύ σωστά!
Σταύρος Περιβολάρης: Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να μην συμμετέχεις!
Στην αρχή της δεκαετίας έλαβα μια πρόσκληση για ένα «φοιτητικό όνειρο» με διάρκεια περίπου 5 χρόνια. Οι πρώτες ταινίες (τότε τις άρχισα), η λογοτεχνία και η μουσική ήταν ένα UI βγαλμένο από ακατέργαστο sci-fi σκηνικό – ναι, γιατί μετά βγήκαν audiobooks, VR και το ελαφρύ zombie nation της χρήσης app στα νεοαφιχθέντα smartphones. Ο κόσμος του internet άρχισε να παίρνει τα πάνω του με τα scroll downs, νέα και ιδέες σε social media και YouTube και live κάλυψη μεγάλων μουσικών events. Όλα ωραία, έχεις κάτι να σου ταιριάζει… πλέον! Απορροφηθήκαμε γιατί διαλέγουμε τι θα δούμε και θα διαβάσουμε – sorry στους ρομαντικούς. Ενώ σε άλλα νέα: εφευρέθηκε 3D εκτυπωτής, η δυνατότητα να επεμβαίνεις στο DNA, η αποχή στο κόκκινο και η «παλιά» καλλιτεχνική γενιά μας αφήνει χρόνους. Γνωρίσαμε την εγχώρια κρίση και εκμεταλλευτήκαμε τον χρόνο μας. Μάθαμε από πλατφόρμες τηλεκπαίδευσης, βρήκαμε hobby, ενημερωθήκαμε για το τι «περνάει» και βλέπουμε πρωτότυπες, ευφάνταστες και ωραίες ιδέες – όπως διάφορα νέα μαγαζιά που γίνονται εύκολα τα αγαπημένα μας στέκια. Ή σειρές που θέτουν το trend της εποχής. Λίγο retro, λίγο vintage, λίγο φουτουριστικά – λίγο απ’όλα κοινώς. Ήρθαν ιδέες από το εξωτερικό σαν το stand up, το Halloween, τα Black Fridays, το St. Patrick’s day, τα beer και τα burger fest που είτε μας ταιριάζουν, είτε όχι. Κι όλη αυτή η ποικιλία με αντίκτυπο κυρίως στην γενιά που έψαχνε ή δούλευε το ’12 με ’17. Φίλοι που έφυγαν στα ξένα και αυτοί που αναγκάστηκαν να ασχοληθούν με κάτι άλλο, για να καταλήξουμε στην στροφή που μας πήγαινε στην στήριξη νέων ανθρώπων, ιδεών – πρωτοβουλιών, πιο τοπικών, πιο κοντά σ’ εμάς. Μετά το «όνειρο» η πραγματικότητα αντιμετωπίστηκε με εναλλακτικές κι αυτά τα 10 χρόνια ήταν στο σύνολο μια μεγάλη δοκιμασία. Σαν τίτλο θα μπορούσα να βάλω «Όχι ολοκληρωτικά» – ξεχνιόμασταν, όμως… αφιερωνόμασταν, όμως… ενδιαφερόμασταν, όμως… Μια περίοδος γεμάτη κρυφά μηνύματα κι έντονα γεγονότα, που ταυτόχρονα μας εκπαίδευσε στον προβληματισμό και μας προετοίμασε για άλλα 10. Κάτι άλλο σημαντικό; Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να μην συμμετέχεις!
Γιώτα Συνιρίδου: Μια οικολογική σημείωση.
Σκεφτόμουν όλα όσα έχουν αλλάξει μέσα σε αυτή τη δεκαετία και κατέληξα πως είναι εντελώς υποκειμενικό να ορίσεις ποια είναι τα βιβλία που τη σημάδεψαν και εν τέλει άχρηστο. Όμως, εκείνο που έμοιαζε τόσο αόριστο και μακρινό το 2009, εκείνο που αποτελούσε καλό θέμα για να δώσεις Έκθεση στις πανελλήνιες και μετά να το ξεχάσεις, εκείνο που έχει αποκτήσει εν τέλει μορφή και απέκτησε απολύτως εξακριβωμένο, επιστημονικώς προβλέψιμο περιεχόμενο είναι η οικολογική καταστροφή. Το 2019, η οικολογική καταστροφή είναι ήδη πραγματικότητα, δεν είναι κάτι που θα γίνει, αλλά που γίνεται. Αυτό που είχε οραματιστεί το 1985 η Margaret Atwood ως ένα άλλο τέλος του κόσμου από την καταπίεση της γυναίκας ως τις δραματικές καταστροφές του πλανήτη αρχίζει να γίνεται πραγματικότητα. Αυτόν τον απολογισμό μπορώ μόνο να σκεφτώ.
Σοφία Τόπη: Όνειρα μεγάλης εμβέλειας και αναβοσβησίματα.
Ανάμεσα στα χρόνια και στο χρόνο που περνάει και όλα μοιάζουν μια στιγμή ή μια αιωνιότητα, σ’ αυτά που θυμάμαι να κράτησαν λίγο παραπάνω και τα κουβαλάω ακόμα μαζί μου είναι – χρονολογικά – η Πρώτη Ύλη του Παπαιωάννου, ο χαμένος χορός (Lose Yourself to Dance) των Daft Punk, η ρεαλιστική παράνοια του Black Mirror, το αποκαρδιωτικό/αφυπνιστικό δημοψήφισμα, το αγγούρι και το αλάτι στο καλοκαιρινό τζιν, το πορτοκάλι στο νεγκρόνι του χειμώνα, ο Λάνθιμος με τον αστακό του, οι φωτογραφίες του Μπεχράκη, τα αριστουργήματα του Ασιατικού κινηματογράφου (Shoplifters, Ένας Ελέφαντας Στέκεται Ακίνητος), η ελληνική γραφή των 90ς που με συντάνησε στα 10ς, η 15χρονη Γκρέτα και τα μαθήματα ηθικής της, λίγο αληθινό σινεμά σε online πλατφόρμες και οι ανεξάντλητες τσιπουρο-συζητήσεις.
Θυμάμαι βέβαια και τις ακραίες αλλαγές, το Internet of things που έγινε η προέκταση του χεριού (και της ζωής) μας, τους hipsters που έγιναν influencers, τα news που διαχωρίστηκαν σε real ή fake news, τον Τραμπ, σύμβολο της αμερικανικής τηλεοπτικής γελοιότητας, που έγινε πλανητάρχης, τα χιλιόμετρα που έγιναν mbs, το youtube που έγινε spotify και τους έρωτες που έγιναν περασμένα ξεχασμένα την *αμήσαμε. Τώρα που το σκέφτομαι, δέκα χρόνια είναι πολλά για να ανατραπεί ο κόσμος (σου), και ποτέ αρκετά, δεν νομίζεις;
Κατερίνα Τσιουρή: Στο ασπρόμαυρο.
Βιβλία θυμάμαι. Αυτό μου έρχεται πρώτα στο μυαλό. 1984, Το Δεύτερο φύλο, Ο μύθος του Σισύφου. Μετά ήρθε και η ποίηση, δίγλωσσες εκδόσεις. Ισπανοί και Τούρκοι ποιητές και ο Χριστιανόπουλος κάπου εκεί ανάμεσα. Φλασιά! Στο πλοίο της γραμμής για το νησί καθισμένη στο πάνω κατάστρωμα με αυγουστιάτικα μελτέμια, ο άνεμος με πήγαινε στις σελίδες που ήθελε να διαβάσω, το Πάουλα της Αλιέντε ήταν, βαθύτατα ανθρώπινο. Αυτή η δεκαετία ήταν ασπρόμαυρη ταινία, η Frances Ha πουχου. Το 2015 ήταν το peak, τότε κατάλαβα ότι το κοκτέιλ μου έμελλε να είναι το Manhattan. Διαδρομές στα βουνά, μια λαίμαργη γάτα και το καλύτερο group therapy που έγινε ποτέ στο Κλειστό Γαλατσίου με Florence. Κάπως έτσι φεύγει και κάπως έτσι θέλησα να φύγει.
Υ.Γ. Στάνταρ και στην νέα δεκαετία θα τρώω άπειρα γλυκά!
Δημήτρης Τσιρώνης, the 2010s: You want it darker?
Αυτά τα δέκα χρόνια ήταν σκεπασμένα με την κουβέρτα του comfort zone μας και χορούς τύπου Gangnam Style. Οι ειδήσεις ήταν συνήθως άσχημες και ο κόσμος δεν καταστράφηκε στις 12 του Δεκέμβρη του 2012. O Robin Williams, ο Chris Cornell και ένας συνάνθρωπος μας ανά 40 δευτερόλεπτα αυτοκτόνησαν. Η χώρα συνέχισε να κλονίζεται από την οικονομική κρίση και οι νέοι μεταπτυχιακοί άνεργοι γλυκοίταξαν την μετανάστευση και αρκετοί επέστραψαν μετά στο πατρικό τους. Οι τηλεοπτικές ή καλύτερα λαπτικές σειρές και το Netflix καθήλωσαν το κοινό μέσω Game of Thrones ή Peaky Blinders. Ο Harry Potter ενηλικιώθηκε και οι ταινίες του σταμάτησαν. O Kanye West γιγαντώθηκε και οι Prince, Lemmy, Bowie, Cohen, Petty, George Michael, Whitney, Aretha, Amy πέθαναν, ενώ ο Osama Bin Laden δολοφονήθηκε, μάλλον! To i-pad ήρθε κι έφυγε. Η πρώτη μαύρη τρύπα φωτογραφήθηκε. Emojis και Pokemon παντού! Βασιλείς και πολύ κοντινοί τους υπηκόοι συνεχίζουν να τρέφονται πλουσιοπάροχα και το instagram (ή μήπως το TikTok;) πήρε τα σκήπτρα από τα γερασμένα κοινωνικά δίκτυα. Γίναμε όλοι μετανάστες αλλά ασφαλίσαμε με κάμερες και υπέρυθρες ακτίνες τις πλαστικές περιουσίες μας όταν βγαίναμε για τις Black Fridays. Το μόνο που δεν άλλαξε αυτά τα δέκα χρόνια είναι η μη τήρηση προτεραιοτήτων στις διαβάσεις και η σταθερή μέτρηση 150 θερμίδων ανά κουραμπιέ! Απίθανο; Ας φύγει λοιπόν η δεκαετία αυτή κι ας πάρει μαζί της τα 80s που ζήσαμε σε τόσο σύντομη επανάληψη.
Εσύ, τί θυμάσαι και τί θετικό κρατάς από τη δεκατία που αποχαιρετούμε;
