«Αναρρόφηση», η ιστορία της 18ης Μαρτίου 2020.
αλλά έφτασε η ώρα, έγινες «εσύ κι εγώ κι εμείς», φτάσαμε κι εμείς, μόνοι, να μετράμε το χρόνο μας σε οκτάδες, ανάποδα, 3, 2, 1, και πάλι απ’ την αρχή. Μπήκες στο σπίτι μου, σκαρφάλωσες μέχρι το κρεβάτι μου κι έφτασες στις γωνίες, απορροφώντας ό,τι σκόνη του παρελθόντος μου είχε μείνει.
Άφηνες τις μέρες να περάσουν, διακριτικά και σχολαστικά έχτιζες την απόσταση σου, αφαιρώντας εκατοστά και προσθέτοντας χρόνο και όλα όσα δικά σου κουβαλούσες τα έκανες κουβάρια και τα άπλωνες στα πόδια μου τις νύχτες να τα πατάω μεθυσμένη, μούστος να γίνουν και να λήξουν.
«Ερωτεύτηκα για το Σαββατοκύριακο» σου είπα όταν γύρισες από το υπερατλαντικό σου ταξίδι – πάντα υπερατλαντικό για τα γούστα μου, όταν έλειπες μια μέρα και μια ώρα παραπάνω. Γέλασες δυνατά κι από τότε κάρφωσες το χαμόγελο στα μάτια σου, απορρώντας, φαίνεται, για την αφέλεια μου να σκοντάφτω σε έρωτες άνευ έλξης, απάθειας και λόγου. Από τότε, ξέρεις, διασχίζω τα δωμάτια και στα περάσματα σκοντάφτω μόνο πάνω στη χαρά σου.
Ρε συ, τελικά νομίζω ότι ο Χίθκλιφ θα δάκρυζε αν ήξερε πόσο τον καταλάβαινες, κι εγώ θα κοκκίνιζα αν ήξερα πόσο Χίθκλιφ για μένα θα γινόσουν.
Ένας στίχος κάπου έλεγε “Baby, light my fire”. Ξέρεις τι; Κάθε φορά η φωτιά όντως άναβε. Βάσει πιθανοτήτων, με έναν αναπτήρα. Όλοι οι αναπτήρες που πέρασαν από τα χέρια μας ή από το οπτικό μας πεδίο έχουν να διηγηθούν ιστορίες. Εμείς τις ξέρουμε και πλέον τις συλλέγουμε. Εδώ θα βρεις όσους έχουμε συναντήσει μέχρι στιγμής και θα διαβάσεις τις ιστορίες τους.
