Cinematic Odyssey #23: Οι ταινίες της εβδομάδας!
Στις ταινίες της εβδομάδας, θα εντρυφήσουμε στις πιο σκοτεινές και αχαρτογράφητες πτυχές της ανθρώπινης ταυτότητας, όπου η αφήγηση αποσυντίθεται και την θέση της παίρνει ένας χείμαρρος συναισθημάτων, εικόνων και φιλοσοφικών ερωτημάτων. Μεταξύ σουρεαλισμού και πραγματικότητας, αναδεικνύεται η καταστροφική φύση που χαρακτηρίζει την δημιουργικότητα των ανθρώπων καθώς και το χάος ως κινητήριος δύναμη.
______________________
Mother! (2017- Darren Aronofsky)
Στο “Mother!” παρατηρούμε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι ( Jennifer Lawrence, Javier Bardem) που ζουν σε ένα απομονωμένο παλιό σπίτι. Η γυναίκα αποφασίζει να ανακαινίσει το σπίτι, το οποίο πιθανώς να λειτουργεί σαν προέκταση της ψυχής της. Αντιθέτως ο άντρας βιώνει κενό έμπνευσης ως συγγραφέας και επιδιώκει την επαφή με τους υπόλοιπους ώστε να αντλήσει την έμπνευση που χρειάζεται. Η ισορροπία διαλύεται όταν απρόσκλητοι επισκέπτες αρχίζουν να καταφθάνουν, πρώτα ένα ζευγάρι (Ed Harris, Michelle Pfeiffer) και στη συνέχεια πλήθος αγνώστων ανθρώπων, προκαλώντας καταστροφές το σπίτι και καταπατώντας κάθε ίχνος προσωπικού χώρου. Η κατάσταση κλιμακώνεται σε μια αποκαλυπτική και αναπάντεχη τροπή, όταν η πρωταγωνίστρια γεννά το παιδί της. Από Γιουνγκιανή σκοπιά, το σπίτι που κατοικεί το ζευγάρι θα μπορούσε να συμβολίζει το ασυνείδητο της γυναίκας, ενώ η ανεξέλεγκτη προσέλευση αγνώστων να αντιπροσωπεύει τις απροσδιόριστες δυνάμεις του συλλογικού ασυνείδητου που διαταράσσουν την εσωτερική αρμονία που διαθέτουμε. Η μητέρα για τον Jung αντιπροσωπεύει την πηγή δημιουργίας, αλλά αν αναλογιστούμε τα αρχέτυπα του γνωρίζουμε πως ο ρόλος της μητέρας έχει μια σκοτεινή πλευρά καθώς για να ανανεωθεί ο κύκλος ζωής, αυτή θα πρέπει να θυσιαστεί.
Επιπλέον, η σχέση της πρωταγωνίστριας με τον άντρα αναδεικνύει την σύγκρουση μεταξύ της συνειδητής θέλησης για έμπνευση και δημιουργία(ο άντρας ως το αρσενικό αρχέτυπο του δημιουργού)με την καταστροφή που επέρχεται από την υπερβολική ανάγκη για έλεγχο. Το σπίτι καταρρέει καθώς η Mother χάνει την επαφή με την ισορροπία της φύσης, συμβολίζοντας την καταστροφή του φυσικού κόσμου από την ανθρώπινη παρέμβαση.
______________________
Titane (2021-Julia Ducournau)
Από την δημιουργό της διφορούμενης ως προς τις κριτικές της ταινίας “Raw”, η Julia Ducournau συνθέτει μια ακόμα πιο σοκαριστική και αντισυμβατική ταινία (Titane) . Η Alexia, έπειτα από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που αφήνει ένα κομμάτι τιτάνιο εμφυτευμένα στο κεφάλι της, επιζεί και παρατηρούμε την καθημερινότητα της. Ως μια αποξενωμένη γυναίκα, η Alexia βρίσκει διέξοδο στην βία και στην σεξουαλική της έλξη προς τα αυτοκίνητα. Έπειτα από μια σειρά φόνων, η Alexia αναγκάζεται να απομακρυνθεί απ την αληθινή της ταυτότητα και να υιοθετήσει μια νέα, παριστάνοντας τον χαμένο γιο ενός πυροσβέστη. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια ιδιαίτερη αλλά συνάμα τρυφερή σχέση, μέσω της οποίας αναγεννώνται και οι δυο. Το Titane αποτελεί μια ωδή στην ρευστότητα της ταυτότητας, καθώς και στην δύναμη της αγάπης στο να μεταμορφώσει το τραύμα.
Η ταινία παραθέτει μια δυστοπική πραγματικότητα όπου η μηχανική φύση αναμειγνύεται με την ανθρώπινη, συνθέτοντας ένα ενδιαφέρον είδος ύπαρξης. Η Alexia, μέσα από την αναγεννητική της διαδρομή, αντιπροσωπεύει την απόρριψη των κοινωνικών στερεοτύπων και την αγωνία για επαναπροσδιορισμό. Το σώμα, συχνά αντικείμενο φρίκης, γίνεται τελικά χώρος επαναδημιουργίας και συμφιλίωσης.
______________________
Climax (2018- Gaspar Noe)
Στην ταινία “Climax” Ένας από τους πιο πολυσυζητημένους και ριζοσπαστικούς σκηνοθέτες, παραθέτει την ιστορία μιας ομάδας χορευτών που κάνει την τελευταία της πρόβα για έναν διαγωνισμό. Το κλίμα και η ενέργεια των χορευτών φαντάζουν ιδανικά, μέχρι να ανακαλύψουν πως το ποτό που πίνουν είναι εμποτισμένο με LSD. Τότε λοιπόν, το πάρτυ παίρνει μια εφιαλτική τροπή, καθώς οι χορευτές βυθίζονται σε παραισθήσεις, πανικό, βία και απόλυτη απώλεια ελέγχου. Οι έννοιες του χώρου και του χρόνου λαμβάνουν μια διαφορετική μορφή, ενώ οι χορευτές ολοένα και απογυμνώνονται από τις κοινωνικές τους μάσκες, ανακαλύπτοντας τα πιο πρωτόγονα κομμάτια της ταυτότητας τους.
O Gaspar Noé μέσω του Climax προβληματίζεται για το πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στον πολιτισμό και την βαρβαρότητα. Μέσω του LSD, απομακρύνονται τα προσχήματα, οι πιέσεις και οι χορευτές απελευθερώνονται, οδηγώντας στο χάος. Το χάος που ακολουθεί δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των ναρκωτικών, αλλά η αποκάλυψη της βαθιάς ανθρώπινης αλήθειας: ότι κάτω από την επιφάνεια της κοινωνικής συμβίωσης υπάρχει μια άβυσσος βίας και ενστίκτων.
______________________
