Το σινεμά αποκτά το δικό του θερινό φεστιβάλ, στην πόλη της Έδεσσας!

Φωτογραφίες: Ειρήνη Δασκάλου

Παγωμένες μπίρες, οκλαδόν και πασατέμπο. Κάπως έτσι μοιάζει μια καλοκαιρινή νύχτα γεμάτη μπομπίνες, πανιά και φιλμ, που φέρνουν στα μάτια μας εικονογραφημένες διηγήσεις, μακιγιαρισμένες και καλλωπισμένες, για μια νύχτα αφιερωμένη στην 7η τέχνη.

Δράση και δράμα, φαντασία και ρεαλισμός, σκοτάδι και λάμψη, επιτίθενται ορμητικά στην οθόνη και αφορίζουν κάθε αδρανές συναίσθημα και κάθε συνηθισμένη νύχτα. Και μετά απ’ αυτά, καλλιτέχνες. Νέοι, αδηφάγοι και εριστικοί. Καλλιτέχνες που παρενοχλούν κάθε διάθεση εφησυχασμού και παραγκωνίζουν κάθε λάκτισμα υπνωτισμού. Και όλα αυτά, να κατατρύχουν τις αμυχές μια επαρχιώτικης πόλης. Όχι, όμως, για εχέγγυους καλλιτέχνες.

Είμαστε στην Έδεσσα και περιμένουμε να ξεκινήσει το 2ο Εδεσσαϊκό Φεστιβάλ Ψηφιακών Ταινιών Μικρού Μήκους. Άλλη μια χρονιά έρχεται να μας βρει παρέα με ταινίες, προερχόμενες από κάθε κινηματογραφικό είδος, έργα που αποτυπώνουν το δικό τους ύφος μέσα από ολοδικές τους περιπέτειες, δράματα, κωμικά σχήματα, μυθοπλαστικά ψήγματα, κοινωνικές ανησυχίες, σκηνές τρόμου και αφιερώματα σε καλλιτέχνες που παγίωσαν την θέση τους στο κινηματογραφικό στερέωμα και κατάφεραν να μοιάζουν με σταρ μέσα από το πανί. Καλλιτέχνες καταγόμενοι από όλη την Ελλάδα, έρχονται να υπενθυμίσουν την αναγκαιότητα και την θέση της 7ης τέχνης, υποκλινόμενοι μπροστά στο κοινό της πόλης, γι’ αυτό κάντε ησυχία, πάρτε ποπκόρν και αφουγκραστείτε. Ο Αλέξανδρος Στουγιαννίδης κάτι ετοιμάζει και έχει να πει πολλά γι’ αυτό…

Πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με το γύρισμα ταινιών μικρού μήκους;

Το μικρόβιο του σινεμά είχε μπει απ’ όταν ήμουν πολύ μικρός ακόμη, όταν στο videoclub καταβρόχθιζα ταινίες “με τα μανίας”. Πρώτη φορά που αποφάσισα να ασχοληθώ με το σινεμά στα 25 μου, όντας άπειρος εντελώς από το τι είναι ταινία, τι είναι γύρισμα, τι είναι πλάνα και τα λοιπά, οι ταινίες που έβλεπα στάθηκαν ως ένα καλό φροντιστήριο, για να με βοηθήσει στο ξεκίνημά μου. Το πώς δηλαδή έστηνε ο διευθυντής φωτογραφίας τα πλάνα και έμπαιναν μέσα οι ηθοποιοί και στην συνέχεια, τα τοπία, το πώς εξελισσόταν μία ταινία, η πλοκή της, τα λόγια που είχαν να πουν οι ηθοποιοί. Αυτά όλα ήταν ένα καλό ερέθισμα και μου χάρισαν τις πρώτες βοήθειες, στην ουσία, για να αρχίσω την ενασχόλησή μου με το σινεμά (αν είναι σινεμά αυτό που κάνω). Έτσι, στα 25 μου αγόρασα μία κάμερα, η οποία ήταν αρκετά αξιοπρεπής για βιντεάκια, τα οποία άρχισα να γυρίζω και κάποιες συναυλίες, μέχρι που ξεκίνησα να την κουβαλάω συνέχεια μαζί μου. Τραβούσα ό,τι έβλεπα στο δρόμο που μου φαινόταν ενδιαφέρον  και σιγά σιγά, έτσι, μαζί με κάποια πράγματα τα οποία είχα διαβάσει και είχα κάποιες γνώσεις, σκέφτηκα να αρχίζω να τα κάνω ταινία ή κάποιο σενάριο.

Πως προέκυψε η ιδέα για το επικείμενο φεστιβάλ;

Ήταν μία ιδέα, η οποία μου είχε σφηνωθεί από το 2008, που είχα πάρει μέρος σε ένα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης, με ένα ντοκιμαντέρ που είχα γυρίσει. Εκεί, γνώρισα κάποιους ανθρώπους του χώρου, σκηνοθέτες, μοντέρ και ηχολήπτες, οι οποίοι με βοήθησαν πάρα πολύ να εξελίξω αυτό που κάνω στις ταινίες και μέσα από διάφορες συζητήσεις και κουβέντες που είχα μαζί τους, σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο και στην πόλη μου, την Έδεσσα. Από το 2009, ξεκίνησα να κάνω ενέργειες εδώ με κάποιους φορείς της πόλης, οι οποίες ατυχώς δε βρήκαν αποτέλεσμα και τελικά, ήρθε η στιγμή να υλοποιηθεί η όλη ιδέα, εν έτη 2016.

Μπορεί, πιστεύεις, μία επαρχιακή πόλη, όπως είναι η Έδεσσα, να στηρίξει ένα τέτοιο φεστιβάλ;

Κοίταξε, θα το πω στα ίσια, όσο απαισιόδοξο και να ακούγεται αυτό. Στο σύνολο, πιστεύω πως όχι. Στην Έδεσσα, είναι συγκεκριμένο το κοινό που θα πάει να δει μία έκθεση ζωγραφικής ή θα παρακολουθήσει μία ποιοτική συναυλία, ή θα δει μία ταινία στον κινηματογράφο (ο οποίος παραμένει ακόμα κλειστός). Είναι πολύ συγκεκριμένο το κοινό, που μεταφράζεται σε έναν μικρό αριθμό, ίσως γύρω στα 200 άτομα, αν τους έχω απαριθμήσει χοντρικά. Βλέπω, δηλαδή, ότι ο αριθμός αυτός είναι μικρός, αλλά 300 ήταν και στις Θερμοπύλες, ενάντια στους χιλιάδες Πέρσες. Οπότε είναι μία καλή αρχή και μπορεί να καταφέρουμε να ευαισθητοποιήσουμε και ακόμα περισσότερους ή έστω και να τραβήξουμε την περιέργεια σε κάποιους άλλους, για να δουν έστω τι είναι αυτό. Μπορεί και να απογοητευτούν απ’ αυτό που θα δουν, γιατί άλλο οι ταινίες που βγάζει το Χόλυγουντ, που βλέπουν συνήθως στα dvd που νοικιάζουν από τα video club ή τις ταινίες που βλέπουν στις κινηματογραφικές αίθουσες. Οι ταινίες μικρού μήκους είναι κάτι πιο Ευρωπαϊκό, ίσως πιο «κουλτουριάρικο», πιο «βίντεο», πιο «μικρού μήκους», πιο «θεατρικό».

Πώς θα ήθελες να δεις το φεστιβάλ και τί θα ήταν αυτό που θα το έκανε επιτυχημένο, κατά τη γνώμη σου;

Πιστεύω ότι αυτό που θα το έκανε επιτυχημένο, είναι να καταλάβουν, έστω κι αυτοί οι λίγοι που θα έρθουν, το τι ήθελαν να πουν αυτές οι ταινίες και το τι θέλει γενικώς να πει το φεστιβάλ στην πολιτεία της Έδεσσας και στους κατοίκους γενικότερα. Αυτό ελπίζω να καταλάβουν, ότι γίνεται μία νέα προσπάθεια από κάποιους νέους ανθρώπους, οι οποίοι θέλουν να βγει αυτή η πόλη από τη συνταξιοδοτική και “δημοσιοϋπαλληλίστικη” κατάσταση που επικρατεί.

Θα ήθελες να επικεντρωθείς σ’ ένα συγκεκριμένο, ίσως, είδος ταινιών και να είναι κάτι πιο εξειδικευμένο ή θεωρείς πως η φύση του οφείλει να είναι ανοιχτή η θεματολογία του εφόρου;

Όχι, απλά πιστεύω ότι θα είναι λιγάκι εγωιστικό αν γίνει ένα φεστιβάλ, ντοκιμαντέρ ή μόνο fantasy ή μόνο horror, ή μόνο fiction, ή αποκλειστικά μυθοπλασίας. Θα ήταν εγωιστικό και άδικο να επικεντρωθεί ένα φεστιβάλ, σε ένα μόνο είδος. Θα ήταν στενομυαλιά εκ μέρους των δημιουργών, να γίνει κάτι τέτοιο. Οφείλουμε να πιάσουμε όλα τα είδη, όλα τα γούστα. Εγώ τα γουστάρω όλα, είτε είναι horror, είτε fantasy, είτε οτιδήποτε άλλο, είτε είναι από τη Θεσσαλονίκη, είτε είναι από επαρχιακή πόλη. Πρέπει να «πιάσουμε» όλους τους ανθρώπους.

Σε τι κοινό απευθύνεται;

Απευθύνεται σε όλους και πιστεύω ότι θα περάσει καλά κάποιος, από τα οκτώ έως τα ογδονταοκτώ.

Βασίζεται ή είναι εμπνευσμένο από κάποιο πρότυπο;

Όχι, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Στο στήσιμο, όπως το είχα σκεφτεί, μου θύμιζε πάρα πολύ κάποια φεστιβάλ ταινιών που κάναμε στη σχολή Καλών Τεχνών που βρισκόμουν. Όταν μαζευόμασταν με ένα απλό προτζέκτορα και ένα απλό πανί στα πεζούλια, χύμα, με Gin, μπυρίτσες και ποπκορν και με δικά μας έξοδα, διοργανώναμε τέτοιου είδους φεστιβάλ. Στην ουσία, δηλαδή, είχα στο μυαλό μου να γίνει κάτι εντελώς στο χύμα και τελείως απλό. Δεν θα ήθελα να μπω σε μία σκοτεινή αίθουσα ή σε μία ανοιχτή αίθουσα που θα έχει τραπεζάκια, καρεκλίτσες, όλα στυλιζαρισμένα και στημένα. Θα ήθελα να βγει, όσο το δυνατόν πιο απλοϊκά και αυθόρμητα. Αυτός ήταν εξαρχής και ο σκοπός μου.

Η τοπική αυτοδιοίκηση συνέβαλε βοηθητικά σε αυτήν την προσπάθεια; Τί ρόλο είχε στη διεξαγωγή του φεστιβάλ και κατά πόσο είναι γενικότερα διατεθειμένοι οι πολιτιστικοί φορείς να παρέχουν τη βοήθειά τους σε τέτοιου είδους δράσεις;

Η βοήθειά τους ήταν πολύ σημαντική, αν και δεν το περίμενα ότι η νέα διοίκηση θα αγκάλιαζε τόσο ζεστά και έμπρακτα αυτήν την προσπάθεια, καθώς και να μου δώσει το οκ, και τον απαραίτητο εξοπλισμό ή να αναλάβει τα έξοδα των φυλλαδίων και των αφισών. Ομολογώ ότι δεν περίμενα ότι θα μου έλεγαν αμέσως το «ναι», χωρίς δεύτερη σκέψη. Βοήθησαν πάρα πολύ. Σε ευρύτερο πλαίσιο, είναι πιο undergroundη όλη κατάσταση και δεν ξέρω πραγματικά αν έχουν καταλάβει τι είδους ταινίες θα παιχτούν. Πάντως, τους είδα αρκετά θερμούς όταν τους είπα ότι θα παιχτούν ταινίες όλων των ειδών και χάρηκαν ιδιαίτερα όταν άκουσαν ότι θα υπάρχουν όλα τα είδη των ταινιών και ότι θα πιάσουμε όλη την γκάμα των ανθρώπων. Πιστεύω ότι στο μέλλον θα υπάρχει μία στήριξη απ’ αυτούς, για να δούμε το φεστιβάλ και δεύτερη χρονιά και τρίτη και να φτάσουμε στο τριακοστό και βάλε. Αυτό νομίζω θα εξαρτηθεί απ’ αυτούς και από το κατά πόσο ο κόσμος θα ανταποκριθεί.

Αγαπημένος σκηνοθέτης;

Ο σκηνοθέτης, ο οποίος με έκανε να ασχοληθώ με το σινεμά, ήταν ο AlfredHitchcock, ενώ αυτός που με έκανε να βρω την καλλιτεχνική μου ταυτότητα, ήταν ο StanleyKubrick. Από εκεί και πέρα, φυσικά και έχω πάρει στοιχεία και από άλλους.

H παροντική κατάσταση την οποία βιώνουμε, θεωρείς ότι ευνοεί την τέχνη ή αντίθετα, την κατακερματίζει;

Πιστεύω ότι αυτή η κατάσταση βοήθησε αρκετούς καλλιτέχνες, όλων των κατηγοριών, είτε μιλάμε για μουσικούς, είτε για χορογράφους, σκηνοθέτες, ζωγράφους και οτιδήποτε άλλο. Βοηθάει αυτή η κατάσταση στην εύρεση νέας θεματολογίας. Έχουν προκύψει πάρα πολλά θέματα, μέσα από όλο αυτό που επικρατεί. Ξεχειλίζει η κοινωνία από ιδέες, που είναι έτοιμες να τις αρπάξουν όλοι όσοι ασχολούνται με κάποια μορφή τέχνης και να την προσαρμόσουν στο δικό τους είδους.

Δεδομένου ότι μιλάμε για μια μικρή κοινωνία, με περιορισμένη δραστηριότητα στο πολιτιστικό κομμάτι, υπάρχει σύμπραξη από τον κύκλο των καλλιτεχνών, για προαγωγή καλλιτεχνικών δρωμένων;

Θεωρώ ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη αλληλοϋποστήριξη ανάμεσα στους καλλιτέχνες της Έδεσσας και αυτό με θλίβει. Δεν ξέρω αν υπάρχει κοινή ρότα ή αν υπάρχει κάτι κοινό γενικότερα. Θυμάμαι το 2012, που είχε συντελεστεί μια ομαδική έκθεση με όλους τους ζωγράφους της Έδεσσας, στην οποία είχα πάρει μέρος, αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ο καθένας ήταν απομονωμένος, μπροστά από τον πίνακά του και εντελώς ανιδιοτελής. Σαν να υπήρχαν διαχωριστικά ανάμεσα στα έργα, μέσα σε μια ομαδική, συνεργατική έκθεση καλλιτεχνών. Γενικώς, παρατηρώ ακόμα και από προσωπικές μου εκθέσεις, πως δεν υπάρχει στήριξη μεταξύ του κύκλου, αν και φυσικά δεν αναφέρομαι σε όλους. Κατά την γνώμη μου, θα έπρεπε να υπάρχει μια συνεργασία, να βάλουμε τα πράγματα πάνω στο τραπέζι και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για την πόλη μας.

Υπάρχει κάτι που συνδέει την αφοσίωσή σου στην τέχνη της ζωγραφικής και την ενασχόλησή σου με αυτήν του κινηματογράφου;

Σίγουρα σε όλα υπάρχει ένα «γιατί». Γιατί καθόμαστε και κάνουμε τώρα αυτήν τη συνέντευξη, γιατί φοράω παπούτσια και γιατί κάλτσες, πίσω από τα πιο απλά πράγματα στην ζωή μας και την καθημερινότητά μας, κρύβεται πάντα ένα «γιατί». Πιστεύω ότι κάνω τέχνη ή καλύτερα ασχολούμαι με την τέχνη. Οι ειδικοί θα κρίνουν το αν κάνω τέχνη ή όχι, από ανάγκη. Είχε πει ο Bernardo Bertolucci, ο μεγάλος σκηνοθέτης: «κάνω τέχνη, για να βάλω σε τάξη όλο αυτό το χάος που επικρατεί μέσα στο μυαλό μου». Ταυτίστηκα με αυτήν τη φράση του και κράτησα το απόσπασμα από ένα κείμενο που το περιείχε και το έχω κρεμάσει δίπλα στην τάβλα που ζωγραφίζω. Νομίζω ότι το ίδιο ισχύει και για μένα. Ασχολούμαι με αυτήν, γιατί μου καλύπτει κάποιες εσωτερικές μου, ίσως, ανάγκες. Αν δεν έκανα αυτό, μάλλον και η δική μου η ζωή θα ήταν βαρετή και ανέλπιδη. Για πολλά χρόνια και μέχρι την δεκαετία του ’60 περίπου, οι επίσημες τέχνες ήταν έξι. Η τέχνη του κινηματογράφου προστέθηκε και κατέκτησε την έβδομη θέση, λόγω του ότι εμπεριείχε μέσα της όλες τις υπόλοιπες. Είχε μέσα της τη ζωγραφική, την αρχιτεκτονική, τη χορογραφία, τη λογοτεχνία και άλλα πολλά στοιχεία. Σε μένα, αλληλοβοηθιέται αυτή η κατάσταση. Ο κινηματογράφος με βοηθάει να κάνω ζωγραφική και η ζωγραφική να κάνω κινηματογράφο. Το σινεμά είναι για μένα πιο πολύ χόμπι, δεν είναι το επάγγελμά μου. Και η ζωγραφική είναι χόμπι που ευτυχώς, το έχω κάνει επάγγελμα.

Αν ήταν εικόνα, τι θα ήταν;

Η εικόνα που μου έρχεται αυτή τη στιγμή, είναι να δω κόσμο στα πεζούλια και τα σκαλοπάτια, να αράζει κάτω από τα αστέρια στις 2 Ιουλίου και να βλέπει ταινίες.

2ο Εδεσσαϊκό Φεστιβάλ Ψηφιακών Ταινιών Μικρού Μήκους
Σάββατο 1 Ιουλίου
Έναρξη στις 21.00

Θερινός κινηματογράφος Έδεσσας

(Σε περίπτωση βροχής, οι προβολές θα γίνουν στο κιόσκι του θερινού κινηματογράφου.)

Δείτε το πρόγραμμα εδώ!