Πήραμε τα βουνά – και γυρίσαμε για να σου τα πούμε όλα!

Εδώ και λίγο καιρό στην καθημερινότητά μου έχουν προστεθεί λέξεις ή μάλλον hashtags όπως hiking, outdoor activities, adventure, nature κτλ. Εν ολίγοις, το τελευταίο διάστημα έχω πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια, κάτι που το βρίσκω άκρως ανανεωτικό, περιπετειώδες και διασκεδαστικό.

Η αρχή

Σεπτέμβρης μήνας στην Αμοργό. Επιχειρώ την πρώτη μου απόπειρα για πεζοπορία στο βουνό. Ήλιος καλοκαιρινός ακόμη, πετρώδες και άδεντρο περιβάλλον και ένα απέραντο γαλάζιο που έβλεπα από τα 400m. Το μονοπάτι είναι ιδιαίτερα απαιτητικό και εξοπλισμός μου ακατάλληλος. Παρ’ όλα αυτά, μετά από αμέτρητες στάσεις για νερό και ξεκούραση… mission accomplished!

Η επόμενη φορά

Ο χρόνος κύλησε, ήρθε ο Σεπτέμβρης πάλι. Έκτακτο ανακοινωθέν. Εκδρομή για Όλυμπο στα 1500m. Δύο διαδρομές, μια για αρχάριους (για μένα δηλαδή) και μια για προχωρημένους. Αρχάρια μεν, πεισματάρα δε. Πάμε στη μεγάλη διαδρομή! Ούσα τρομοκρατημένη από το γεγονός ότι θα ανεβαίνω το βουνό και -λόγω εξάντλησης- δεν θα έχω μπόλικο φαγητό να «γιομίσω» ενέργεια, καταλήγω να κουβαλάω στην πλάτη μου ένα mini-market! Και αφού βγήκε η ψυχή μου, σκέφτομαι το βουνό στο οποίο μόλις περπάτησα. Τον Όλυμπο. Πυκνή βλάστηση, καταπράσινα ψηλά δέντρα, νερά που κυλούν ανέμελα. «Έτσι, την ώρα αυτή, που ολοένα γύρω μας κατέβαιναν οι σκιές, ο Όλυμπος γινόταν ταυτόσημος με τον Όμηρο. Γινόταν πνευματική αιωνιότητα» θα γράψει ο Ηλίας Βενέζης και εγώ στο δρόμο της επιστροφής θα σκέφτομαι ότι ο Όλυμπος ήταν μαγεία και όνειρο που ήθελα να ξαναδώ.

Η τρίτη φορά

Μετά το καλοκαίρι ακολούθησε το φθινόπωρο. Καστανιές, οξιές, κέδροι, λεύκες σε χρυσοκίτρινη και κόκκινη απόχρωση ήταν το πρώτο αντίκρισμα για μένα στο Πάικο. Τα χρώματα του φθινοπώρου, τα χρώματα της ωριμότητας και της αναγέννησης, δεν μπορούσαν να μην αποτυπωθούν ως μια δυνατή εικόνα στο μυαλό μου. Τα φύλλα, πορτοκαλί και πεσμένα στο -ποτισμένο από τη βροχή και τη μυρωδιά της- έδαφος, αλλά κυρίως ο ήχος τους όταν τα πατάς, είναι από τα πιο όμορφα και απλά, αλλά γοητευτικά (οπτικοακουστικά) θεάματα που προσφέρει η φύση.

Ξεκινώντας από ένα ιστορικό ρωμαϊκό μονοπάτι καλυμμένο από τα φύλλα του φθινοπώρου, συνεχίσαμε τη διαδρομή μέσα από το δάσος, με κατεύθυνση ένα μικρό οροπέδιο -όαση μπροστά στην ανηφόρα που μας εξουθένωσε προηγουμένως. Λίγο νερό και πήραμε το δρόμο για την Γκόλα Τσούκα, την κορυφή του βουνού. Πρώτη φορά σε κορυφή βουνού. Στα 1650m, η θέα της πεδιάδας και των γειτονικών ορεινών όγκων ήταν άκρως γοητευτική. Και κάπως έτσι, συμπάθησα λίγο παραπάνω το φθινόπωρο που είχε ήδη έρθει.

Και συνεχίζω…

Σαγηνευμένη από την κατάκτηση βουνοκορφής, συνεχίζω στην επόμενη διαδρομή να ανέβω στην κορυφή Πιπερίτσα a.k.a. Pepperίτσα στο Βόρρα ή Καϊμάκτσαλαν. Ανηφορικό μονοπάτι ανάμεσα σε οξιές, βελανιδιές και έλατα. Ώσπου ξεπρόβαλε μπροστά μου η κορυφογραμμή. Η διάσχιση της ήταν για μένα μια αξέχαστη ορειβατική εμπειρία. Από τη μια η θέα προς το γραφικό χωριό του Παλιού Άγιου Αθανάσιου και της λίμνης Βεγορίτιδας και από την άλλη, οι επιβλητικοί ορεινοί όγκοι του Καϊμάκτσαλαν. Στα 1998m, ο αέρας ήταν δυνατός και κρύος, μα η θέα και η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας ήταν μαγευτική.

…Δεν σταματώ!

Επιστροφή στον Όλυμπο. Χειμώνας πλέον και το επιβλητικό βουνό έχει ντυθεί στα λευκά. Σκεπασμένος από χιόνι και μύθους, ο Όλυμπος βρίσκεται εκεί για να εκπλήσσει. Κοπιαστική διαδρομή μέσα στο χιόνι, μα σε κάθε βήμα μαγεύεσαι από την άγρια ομορφιά του. Καθώς ο πάγος σταματάει στα κλαδιά των δέντρων, ο ήχος της ορμητικότητας των κρυστάλλινων νερών σε προετοιμάζει για το πέρασμα στη χαράδρα και τη συνέχεια της διαδρομής μέσα στο λευκό τοπίο. Εκεί, νιώθεις σαν μικρός θεός.

Take a hike, λοιπόν, it worths it!