Το μαγιο

Ανοίγω το κινητό, σκρολάρω νευρικά στο Instagram, η μια φωτογραφία περνάει μετά την άλλη. «Ποιοι είναι όλοι αυτοί και από πότε με ενδιαφέρει τι κάνουν στην ζωή τους» σκέφτομαι. «Δεν έχει σημασία απλά σκοτώνω τον χρόνο μου», καθησυχάζω τον εαυτό μου. Το μάτι μου πέφτει σε μια κοπέλα με μαγιό. Την προσπερνάω γρήγορα αλλά το δάχτυλο μου επιστρέφει πίσω, δεν χόρτασα χρειάζομαι αυτήν την μικρή δόση ανασφάλειας. «Μάρτιος είναι, δεν είναι νωρίς για μαγιό;» λέω δυνατά αν και είμαι μόνη στο δωμάτιο, πιο πολύ για να το εμπεδώσω παρά γιατί όντως με παραξένεψε.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι, πλησιάζω στον ολόσωμο καθρέφτη, σηκώνω λίγο την μπλούζα μου και με παρατηρώ. «Οκέι καλή είμαι» λέω «ίσως έχω πάρει λίγο στην κοιλιά αλλά σε δυο μήνες προλαβαίνω να τα χάσω». Σκέφτομαι να κατεβάσω και το παντελόνι αλλά η αμέσως επόμενη σκέψη είναι αυτή της κυτταρίτιδας. Έχω μαλώσει με την κυτταρίτιδα εδώ και χρόνια, από τότε της κρατάω κακία, κάθε φορά που θέλει να μου μιλήσει εγώ κλείνω τα μάτια και κάνω πως δεν την βλέπω. Αν δεν την βλέπω, δεν υπάρχει, με αυτόν τον κανόνα πορεύομαι εδώ και χρόνια.

Παίρνω πάλι το κινητό στα χέρια, μπαίνω στο google και γράφω μαγιό. Προσπερνάω τις διαφημίσεις και μπαίνω στο πρώτο άρθρο που βρίσκω. «Πως να διαλέξετε μαγιό με βάση το σωματότυπο σας». Μήλο, αχλάδι, κλεψύδρα, κάπου τα έχω ξαναδεί αυτά. Είμαι κάτι μεταξύ σε μήλο και αχλάδι, νέο σωματότυπο, φρουτοσαλάτα θα μπορούσε να λέγεται.

Διαβάζω «για σωματότυπο αχλάδι προτιμήστε ένα τοπ σε έντονο χρώμα για να τονίσετε το μπούστο σας» ενώ παρακάτω «για σωματότυπο μήλο προτιμήστε ένα ολόσωμο μαγιό σε σκούρο χρώμα». Από την μία σκούρο από την άλλη σε έντονο χρώμα, δυσκόλεψαν τα πράγματα.

Βγαίνω από το άρθρο, μπαίνω στην πρώτη σελίδα με μαγιό. Σκοπός μου να ψάξω ένα μαγιό που και έντονο χρώμα θα έχει και σκούρο θα είναι. Έχω μια βαθιά πεποίθηση μέσα μου πως αν υπάρχει αυτό το πράγμα θα το βρω. Εικόνες, πολλές εικόνες, η μία δίπλα στην άλλη, η μία κάτω από την άλλη. Παντού κοπέλες με μαγιό να κάθονται, να είναι όρθιες, να είναι μπρούμυτα, να παίζουν με τα κύματα, να κοιτάνε τον φακό ή να κοιτάνε πέρα μακριά δήθεν πως κάποιον είδαν. «Ωραία κορμιά» σκέφτομαι και αρχίζω να παρατηρώ τα αλαβάστρινα σώματα, τις πλούσιες καμπύλες, τα μακριά πόδια. Πατάω σε μια φωτογραφία και βλέπω το μαγιό σε διάφορες λήψεις και απ’ όλες τις γωνίες, βλέπω και το κορίτσι απ’ όλες τις γωνίες. Δεν έχει ίχνος κυτταρίτιδας και η μέση της φαίνεται τόσο λεπτή λες και είναι κούκλα που αν την πιάσεις στα δυο σου χέρια θα σπάσει.

Επιστρέφω στην αρχική σελίδα και μπαίνω σε άλλη φωτογραφία και αυτή η κίνηση επαναλαμβάνεται για αρκετή ώρα, έχω κολλήσει σε έναν ατέρμονα βρόγχο και δεν μπορώ να βγω. Ποιος τα χέζει τα μαγιό; Κοιτάω τα μοντέλα με τα ωραία σώματα, τα ωραία χαμόγελα, τα ωραία μαλλιά και αυτό το θέαμα με έχει μαγέψει. Έχω ξεχάσει ότι μπήκα για να βρω ένα μαγιό έντονο αλλά και σκούρο ταυτόχρονα.

Σηκώνομαι πάλι, πάω στον καθρέφτη, κοιτάζομαι καλά-καλά, παίρνω το κινητό και βγάζω μια φωτογραφία. Θα χάσω πέντε κιλά μέχρι το Καλοκαίρι και τότε θα μπορώ να λέω δείτε το πριν και το μετά. Πέντε κιλά και δεν θα χρειάζεται να ψάχνω ένα μαγιό σκούρο αλλά και έντονο ταυτόχρονα, πέντε κιλά και θα μπορώ να βάλω ότι θέλω.