«Οι μέρες μου με ‘σένα», η ιστορία της 22ης Μαΐου 2020.
Πορτοκαλί βελούδο και σαγρέ, ίσως σατέν και κεχριμπάρι. Οι υφές μπλέχτηκαν, σάρκα με επιφάνεια δέρματος και πόρων· δύο ζωντανά κορμιά σε περίγραμμα ένα. Φωνή εκφωνητή στο βάθος ψιθυρίζει καθαρά λέξεις ποιητών σε στίχους. Φτάνουν στο δέρμα και το διαπερνούν με δονήσεις. Περισσεύματα από σκόνη προηγούμενου ύπνου αργά περιμένουν να συναντηθούν και να αποχωρήσουν σε μάζα. Ξυπνητήρι στέκεται στο κομοδίνο σε παύση, κλωτσάει για διαγραφή. Στη διαγώνιο, ένα κουνούπι παραδομένο εξέχει περπατώντας ανάποδα προς την πόρτα του δωματίου, που βρίσκεται σε ανάσχεση ανοίγματος. Μέτρα μακριά, παγάκια εγκαταλείπουν την πήξη και ενώνονται με το κόκκινο αλκοολούχο περιεχόμενο ενός ποτηριού κολωνάτου. Απέναντι, Αύγουστος κρεμασμένος σε ημερολόγιο θυμάται ακόμα το περασμένο καλοκαίρι. Στο καθέτως τεμνόμενο πάτωμα, σημείωση σε χαρτάκι υπενθυμίζει την εκπλήρωση μιας συνταγής. Δύο τοίχους παραπέρα, κρασί ανοιχτό ξεθυμαίνει στο ψυγείο και βιταμίνες σκορπισμένες κάτω από το τραπέζι προειδοποιούν για την επόμενη μέρα. Έξω πρέπει να είναι μια αστική Παρασκευή, λογικά βράδυ. Ακούγονται γοβάκια να σφυρηλατούν το πεζοδρόμιο και μπίρες σε κουτάκια να ανοίγονται. Πίσω στο μεγάλο μικρό σχήμα του δωματίου, δύο φάτσες έστριψαν μόλις χαμόγελο.
Απόψε θα κοιμηθώ 29 χρονών κι ευχαριστημένη.
Ένας στίχος κάπου έλεγε “Baby, light my fire”. Ξέρεις τι; Κάθε φορά η φωτιά όντως άναβε. Βάσει πιθανοτήτων, με έναν αναπτήρα. Όλοι οι αναπτήρες που πέρασαν από τα χέρια μας ή από το οπτικό μας πεδίο έχουν να διηγηθούν ιστορίες. Εμείς τις ξέρουμε και πλέον τις συλλέγουμε. Εδώ θα βρεις όσους έχουμε συναντήσει μέχρι στιγμής και θα διαβάσεις τις ιστορίες τους.
