«Άσκηση αριθμητικής», η ιστορία της 27ης Μαρτίου 2020.
Άλλο ένα γράμμα για το χρόνο και την αίσθηση και το χρώμα και την ασάφεια βρέθηκε στο τραπεζάκι του σαλονιού, ασάλευτο και ελαφρώς τσαλακωμένο.
Πες μου για το αδιευκρίνιστο, το απροσπέλαστο, το ανελέητο, το αδιέξοδο – το πως γεννιέται η ποίηση.
Πες μου για το στερητικό, το ελλειπτικό, το πτωτικό, το φευγαλέο – το πως τελειώνει η μουσική.
Πες μου για το περιττό, το απροσπέλαστο, το συμπαγές, το πεθαμένο – το πως παγιδεύεται η μνήμη.
Πες μου και για το νηφάλιο, το πληκτικό, το οριακό, το προδομένο – το πως περνούν οι μέρες.
Κι εγώ σου υπόσχομαι να τα αθροίσω και να σου φτιάξω την πιο αιτιακή ιστορία, με όλα τα «γιατί» και τα «να» στη σειρά, ξελασπωμένα, καθαρά και αφοπλιστικά, να σου κόψουν τις απορίες, τις αναστολές και τα σφάλματα, να σου βάλουν κρασί να πιεις και να μείνεις για πάντα μεθυσμένος.
Απροσδιορίστης ταυτότητας.
