«Το φως στο τέλος του τούνελ, είναι φορτηγό.»

Σας το λέω, για να το ξέρετε. Μην περιμένετε ένα λευκό φως, που θα σας λούσει και θα σας γεμίσει με αέρα αυτοπεποίθησης. Είναι ένα φορτηγό, πάνω στην Εγνατία, που πάει στη δουλειά του. Και θα σας πω, αμέσως, γιατί είναι φορτηγό: γιατί έτσι είναι η ζωή. Και το φορτηγό δεν έρχεται να μας πατήσει και να μας κάνει ένα με την άσφαλτο. Είναι φορτηγό, γιατί είναι φορτηγό. Γιατί είσαι πάνω σε δρόμο, όχι μέσα σε μια inspirational εικόνα, με ένα ακόμα πιο inspirational απόφθεγμα πάνω από το κεφάλι σου, σε Helvetica γραμματοσειρά.

Και αυτό δεν είναι μια απαισιόδοξη οπτική της ζωής. Είναι μια ρεαλιστική οπτική. Είμαστε πάνω σ’ έναν δρόμο, είτε πραγματικό είτε μεταφορικό, και πάμε.. και πάμε… και πάμε… Ο καθένας στον δρόμο του. Καμιά φορά, δρόμοι συναντιούνται και συνεχίζουν μαζί ή διασταυρώνονται και μετά χάνονται, ο καθένας στη κατεύθυνση του. Αλλά και αυτό δε σημαίνει κάτι. Το να είμαστε στον δρόμο, είναι ο προορισμός μας. Η στασιμότητα είναι αυτό που πρέπει να φοβόμαστε, ή το να βρεθούμε σ’ ένα μέρος, που δεν μας οδηγεί πουθενά.

Αν αναρωτιέστε γιατί μιλάω για φορτηγά, δρόμους και διασταυρώσεις, να ξέρετε ότι δεν άρχισα να δουλεύω στην πολεοδομία. Απλά νομίζω ότι κάθε καινούργιο εγχείρημα, προϋποθέτει μία μικρή αναδρομή στους δρόμους, που κάποιος έχει πάρει μέχρι τώρα και τον έφεραν σε αυτό ακριβώς το σημείο. Ειδικά, αν αυτό το εγχείρημα αλλάζει άρδην τη ζωή του, τότε η αναδρομή είναι πιο λεπτομερής και αποκτά πιο πολύ νόημα.

Καθετί καινούργιο επισημαίνει ότι κάτι έχει τελειώσει. Φοβόμαστε, λίγο, το καινούργιο και τις καινούργιες αρχές. Όλοι μπορούμε να πούμε, σε κάποια στιγμή της ζωής μας, πως είμαστε έτοιμοι για μια «καινούργια αρχή», αλλά το πόσοι το εννοούμε πραγματικά, είναι άλλο θέμα. Νομίζω, εν γένει, φοβόμαστε λίγο αυτές τις δύο λέξεις, που προσπαθούν, με νύχια και με δόντια, να μας βγάλουν από την πραγματικότητα που έχουμε συνηθίσει και γελάνε ειρωνικά, μέσα από τα δόντια τους, γιατί, στην ουσία, είναι το σύμβολο του «κάτι κάνω λάθος» παγκοσμίως. Αν ήταν όλα καλά κι ωραία, δεν θα υπήρχε καμία ανάγκη να αλλάξει κάτι. Παρόλο, βέβαια, που καμιά φορά οι καινούργιες αρχές είναι η φυσική ροή των πραγμάτων, σπάνια τις βλέπουμε με καλό μάτι. Και αυτό είναι μεγάλο λάθος.

Συνδέουμε την «καινούργια αρχή» με τη «ριζική αλλαγή» και οι άνθρωποι προτιμούν να μην εγκαταλείπουν εύκολα αυτά που ξέρουν. Τους αρέσει να μένουν σε αυτά, όσο κι αν κάποιος υποστηρίζει το αντίθετο. Γι’ αυτό και στην προοπτική μιας καινούργιας αρχής, νιώθουμε το βάρος όλων όσων πρέπει να αλλάξουν. Είναι η πρώτη εντύπωση, η πρώτη κρυάδα. Μετά θα συνηθίσουμε, και το καινούργιο θα γίνει η νέα μας πραγματικότητα, αλλά μέχρι τότε θα αναπολούμε, που και που, αυτά που είχαμε πριν. Και αυτό δεν είναι κακό, είναι φυσικό. Αρκεί να μη χαθούμε στην αναδρομή και ξεχάσουμε να επανέλθουμε.

Αρκεί να θυμηθούμε να συνεχίσουμε τον δρόμο μας και να δούμε πού θα μας πάει. Και αυτό, ακριβώς, θα γίνει η καινούργια μας αρχή. Όπως και τα περισσότερα πράγματα στη ζωή, έτσι και τις καινούργιες αρχές, πρέπει να τις κάνουμε με ένα βήμα τη φορά.

Ένα βήμα τη φορά, στον δρόμο μας, παράλληλα με τους δρόμους που έχουμε διαλέξει να μας συντροφεύουν.