Δέκα νέα κομμάτια και δέκα ερωτήσεις για τον Evripidis and his Tragedies.
Από πού εμπνεύστηκες τον τίτλο Neos Kosmos για τον νέο σου δίσκο;
Η έμπνευση ήρθε πάνω στην απόδειξη ενός φαρμακείου (που βρισκόταν στη Αθηναϊκή γειτονιά με το όνομα Νέος Κόσμος) το οποίο βρέθηκε σε μια τσέπη μετά από ένα ταξίδι στην Ελλάδα. Ο Μαρκ, σύντροφος μου και βασικός συντελεστής στο δίσκο, μου είπε ότι ο συνδυασμός αυτών των οι δύο λέξεων του φαινόταν πολύ ονειρικός. Σκέφτηκα το δίσκο μου που αποτελεί μια στροφή στον ήχο μου (χωρίς πλέον ακουστικά όργανα πλην από κάποιες περιστασιακές κιθάρες, αλλά κυρίως με συνθεσάηζερ), και από μια καινούρια προσέγγιση όσον αφορά τον τρόπο σύνθεσης και ηχογράφησης. Στη δημιουργία του δεν συντέλεσαν μακροχρόνιες πρόβες με πολλούς μουσικούς, αλλά, αντιθέτως μια πολύ πιο μοναχική διαδικασία στο σπίτι. Σκέφτηκα τη θεματολογία του δίσκου, ο οποίος σκιαγραφεί το νέο κόσμο που ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια μου μετά την επιστροφή μου από τη Νέα Υόρκη (την πρωτεύουσα του Νέου Κόσμου), την ομοφοβική επίθεση που δέχτηκα στο Λυκαβηττό και που μου στοίχισε ένα σπασμένο πόδι και ένα ψυχικό τραύμα που ακόμα κουβαλάω, το θάνατο ενός πολύ κοντινού μου φίλου που τον ακολούθησαν και κάποιοι ακόμα δυστυχώς, τη σχέση και συμβίωσή μου με το Μαρκ (το σύντροφο μου και συνεργάτη μου), τις φιλίες που κρατάνε οι περισσότερες πολλά χρόνια μέσα από συνεχείς μεταλλάξεις, δοκιμασίες και εξέλιξη, τη συνειδητή πάλη μου με τα θέματα της ψυχικής υγείας και διάφορα άλλα που ίσως καλύτερα να τα αφήσω για να τα ανακαλύψετε ακούγοντας το δίσκο. Πάντως τον τίτλο τον είχα βρει πριν μπούμε στην τροχιά του κορωνοϊού, αν και ήρθε γάντι με την κατάσταση που ζούμε τώρα.
Διάβασε ακόμη: Neos Kosmos: Ο νεός δίσκος του Evripidis and his Tragedies.
Έχουν περάσει δύο χρόνια από τον προηγούμενο δίσκο σου, Μια Τρίτη στην Καντίνα, το πρώτο ελληνόφωνο δείγμα μουσικής σου. Τώρα επιστρέφεις, δύο χρόνια μετά με έναν πολύγλωσσο δίσκο, με τραγούδια στα αγγλικά, στα ελληνικά αλλά και στα ισπανικά. Πώς έγινε αυτή η γλωσσική μετάβαση ξανά;
Η αλήθεια είναι πως ξεκίνησα να δουλεύω το Νέο Κόσμο κάπως παράλληλα με τον δίσκο Μια Τρίτη στην Καντίνα. Η αρχική πρόθεση ήταν να είναι ένας δίσκος στα αγγλικά μόνο, καθώς είναι η γλώσσα στην οποία είχα συνηθίσει να γράφω στίχους, αλλά στην πορεία αποφάσισα, μιας και άρχισα να γράφω όλο και περισσότερο στα ελληνικά και στα ισπανικά, να προσθέσω και από ένα τραγούδι στην κάθε γλώσσα. Είναι μια φυσική εξέλιξη καθώς ζω στην Ισπανία 17 χρόνια αλλά ταυτόχρονα, η δημιουργία του δίσκου μου στα ελληνικά μου άνοιξε ένα καινούριο ορίζοντα και μια διέξοδο έκφρασης. Κάποια τραγούδια μου βγαίνουν πιο φυσικά σε μια γλώσσα και άλλα σε άλλη, οπότε σκέφτηκα, γιατί να μην αναδείξω αυτό το στοιχείο της τριγλωσσικής μου ταυτότητας;
Ποιο τραγούδι ξεχωρίζεις μέσα από αυτά του Neos Kosmos και γιατί;
Τα αγαπάω όλα πολύ, για διαφορετικούς λόγους. Είμαι ιδιαίτερα περήφανος για το Melancholia γιατί πιστεύω ότι είναι το κομμάτι που περισσότερο εξελίχθηκε στο πέρασμα των χρόνων και από μια ομολογουμένως πολύ καταθλιπτική πιανιστική μπαλάντα μετατράπηκε σε μια χορευτική ποπ μινι-συμφωνία με ένα πολύ πιο ελπιδοφόρο μήνυμα στο τέλος της. Επίσης είμαι πολύ περήφανος για το Kanonikotita, το ελληνικό κομμάτι του δίσκου, γιατί μπόρεσα να τοποθετηθώ έξω από τα δόντια για θέματα που με απασχολούν πολύ και πιστεύω είναι φλέγοντα, ειδικά στην Ελλάδα-την συστημική καταπίεση της διαφορετικότητας, το πατριαρχικό καθεστώς, τις καταστροφικές προεκτάσεις που παίρνει ο όρος «κανονικότητα».
Μιας και αναφέρθηκες στην Ελλάδα, παρακολουθώ στα social media και βλέπω πως παρόλο που ζεις στην Βαρκελώνη εδώ και πολλά χρόνια, εκφράζεις τον προβληματισμό σου πάνω σε ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Και αναφέρομαι στην αστυνομική βία, την οικονομική δυσχέρεια, την πολιτική αστάθεια κ.α. Θες να μιλήσεις λίγο γι’ αυτό;
Με στεναχωρεί και με εξοργίζει η κατάσταση που βλέπω. Μου είναι αδύνατον να χωνέψω τη συνεχή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που βλέπω τόσο από την πλευρά της εξουσίας αλλά και από μια μεγάλη μερίδα πολιτών. Το θέμα της αστυνομικής ασυδοσίας, κατάχρησης εξουσίας, βίας, έχει φτάσει πια στο απροχώρητο. Τα ΜΜΕ είναι τόσο «πουλημένα» που βάζουν στα βίντεο υπότιτλους άλλους από αυτά που λέγονται και «πιάνονται στα πράσα», είναι κωμικοτραγικό αλλά όχι με την καλή έννοια. Τα μέτρα για τον κορωνοϊό μου φαίνονται άκρως σπασμωδικά, αφόρητα καταπιεστικά και τελικά χωρίς αποτέλεσμα…το καλοκαίρι, την τελευταία φορά που ήμουν στην Ελλάδα, θυμάμαι τα ΜΜΜ όπως πάντα, με τα αραιά τους δρομολόγια και πήχτρα στον κόσμο. Είναι δυνατόν να μην φροντίζουν αυτό αλλά να κυνηγάνε τον κόσμο που παίρνει τον αέρα του με μάσκα σε εξωτερικό χώρο; Είναι δυνατόν αντί να προσλαμβάνονται γιατροί και να δημιουργούνται ΜΕΘ να προσλαμβάνονται αστυνομικοί; Είναι δυνατόν ο μέσος πολίτης να τα βγάζει πέρα τόσο δύσκολα αλλά ταυτόχρονα να μην υπάρχει μια ρύθμιση στις τιμές των ενοικίων π.χ και να ακούω όλον αυτό τον κόσμο, νέο και μη, να μη βρίσκει κάπου αξιοπρεπώς να ζήσει; Είναι δυνατόν η εκκλησία να έχει τόση δύναμη και να είναι υπεράνω νόμων και επιστήμης; Είναι δυνατόν να καταδικάζεται η Χρυσή Αυγή και με το που ακούγεται η απόφαση να ξεκινάνε οι αστυνομικοί να επιτίθενται στον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί για να πανηγυρίσει δικαίως την καταδίκη του φασισμού; Βλέπω αρκετά ζοφερή την κατάσταση, χαίρομαι όμως που υπάρχουν όλοι αυτοί ο προοδευτικοί άνθρωποι που αντιστέκονται τόσο στους δρόμους όσο και στο διαδίκτυο.
Πάει ήδη ένας χρόνος από τότε που κλειστήκαμε στα σπίτια μας σε όλον τον κόσμο. Πώς αντέχεις αυτόν τον εγκλεισμό; Πώς είναι η καθημερινότητά σου και τι σε κράτησε ενεργό για να γράψεις τα τραγούδια του Neos Kosmos;
Κατ’ αρχάς να σου πω ότι ο δίσκος αυτός εκτός από το κομμάτι Kanonikotita είχε γραφτεί πριν την πανδημία. Ακόμα και ο τίτλος είχε βρεθεί λίγες εβδομάδες πριν αλλάξουν οι ζωές μας τόσο ριζικά. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας περισσότερο δούλεψα τον τομέα του σχεδίου, που με κράτησε σε εγρήγορση και αρκετά απασχολημένος μερικές από τις πιο δύσκολες στιγμές. Κάτι που αποδεικνύει περίτρανα ότι η ενασχόληση με την τέχνη δεν είναι ένα καπρίτσιο χωρίς σημασία για τους ανθρώπους αλλά ένα πολύτιμο εργαλείο για τη διατήρηση της ψυχικής υγείας. Βέβαια αυτό είναι άλλο κεφάλαιο. Επίσης το έριξα στην κηπουρική και τη μαγειρική. Έκανα πολλά σπιτικά βίντεο με διασκευές άλλων καλλιτεχνών και έγραψα κάποια τραγούδια που κάποια στιγμή θα βγάλω. Στο βίντεο του The Reason, σκηνοθετημένο από το σύντροφό μου Marc Ribera, μπορείτε να δείτε ακριβώς πώς πέρασα την καραντίνα τους πρώτους μήνες-τρέχοντας επιτόπου στην αυλή και μιλώντας στο τηλέφωνο ταυτόχρονα, βλέποντας συναυλίες στο διαδίκτυο, τρώγοντας όλες τις λιχουδιές που έμαθα να μαγειρεύω, παίζοντας πιάνο, ζωγραφίζοντας, περνώντας ώρες στο κρεβάτι και τον καναπέ, κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο τον άδειο δρόμο, διαβάζοντας και βγαίνοντας να πετάξω τα σκουπίδια φορώντας γάντια αλλά όχι μάσκα, καθώς τότε ακόμα δεν είχαν αποφασίσει αν είναι απαραίτητη ή όχι. Αυτά που δεν φαίνονται τόσο στο βίντεο αλλά ήταν πανταχού παρόντα είναι η αγωνία, ο φόβος, το άγχος, η ταλαιπωρημένη ψυχική υγεία γενικότερα.
Γνωρίζω καλά πως τα live έχουν πάψει εδώ και μήνες, βασική πηγή εσόδων των καλλιτεχνών. Πώς το βίωσες εσύ αυτό και τι σου λείπει περισσότερο από τα live;
Έπαιξα πολλές διαδικτυακές συναυλίες στην πρώτη καραντίνα και από το καλοκαίρι έχω κάνει κάποιες εμφανίσεις, μια μεγάλη στο προαύλιο ενός κάστρου το καλοκαίρι και διάφορες άλλες σε μικρούς χώρους για πολύ λίγο κόσμο κάθε φορά που τα μέτρα χαλαρώνουν εδώ στη Βαρκελώνη. Οικονομικά το βίωσα με κάποιο τρόμο στην αρχή, σιγά σιγά άρχισα να ψάχνω εναλλακτικές λύσεις και να μειώνω τα έξοδα μου από όπου μπορούσα. Είμαι πάρα πολύ ευγνώμων στο κοινό μου που με υποστήριξε αγοράζοντας βιβλία, σχέδια, δίσκους (είτε βινύλια, είτε CD, είτε ψηφιακά άλμπουμ στο Bandcamp, ειδικά την πρώτη Παρασκευή κάθε μήνα που όλα τα έσοδα πάνε στους καλλιτέχνες) ή με προσέλαβε να κάνω διαδικτυακές συναυλίες σαν δώρα για άτομα που είχαν γενέθλια. Δεν περίμενα τόση υποστήριξη και μου έδωσε δύναμη και φτερά να συνεχίσω προς τα μπρος με πείσμα και αισιοδοξία. Από τις συναυλίες με έλειψε η άμεση επαφή με το κοινό αλλά όπως είπα, πλέον έχω κάνει αρκετές μικρές, κάποιες με το υλικό μου και κάποιες με διασκευές, οπότε πλέον είμαι κάπως πιο χορτάτος σε αυτόν τον τομέα. Ανυπομονώ ωστόσο να κάνω περισσότερες με το καινούριο μου υλικό.
Μιας και τα live πλέον δεν μπορούν να στηρίξουν εξ ολοκλήρου την προώθηση του νέου σου άλμπουμ, πώς σκοπεύεις να το κάνεις αυτό; Live streaming ή κάποιο άλλη πλατφόρμα;
Θα κάνω μια συναυλία τον Απρίλιο, για ένα πολύ μικρό κοινό. Το σκέφτομαι για τη διαδικτυακή συναυλία, δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να ξαναδώ τον εαυτό μου σε αυτή τη θέση, μου φέρνει πολύ έντονες μνήμες σκληρού εγκλεισμού. Ίσως παρουσιάσω μια ακουστική μορφή του δίσκου-θα είχε ενδιαφέρον πιστεύω να παίξω τα κομμάτια όπως ξεκίνησαν, σε μια μορφή που δεν έχει καμία σχέση με το πώς είναι στο δίσκο, και ταυτόχρονα να τα σχολιάζω live στο chat. Θα δούμε.
Η μουσική και τα βίντεο σου πάντα είχαν και έχουν μια καλαίσθητη queer αισθητική, ενώ αποτελούν πλατφόρμα για συζήτηση γύρω από LGBTQΙ+ και queer θεματικές. Τι μήνυμα θες να περάσεις με αυτά τα δέκα τραγούδια;
Θέλω να ανοίξει μια συζήτηση γύρω από την ψυχική υγεία, την φιλιά, τη συμμαχία μεταξύ των ομάδων που υφίστανται διακρίσεις, την ελπίδα, την εξέλιξη, την ορατότητα, την έκφραση της ευαισθησίας, το χιούμορ, τη σχέση μας με τα άτομα που φεύγουν από τη ζωή. Ζούμε σε ένα κόσμο σκληρά καπιταλιστικό που μας επιβάλλει να προσπαθούμε να κατακτήσουμε πάντα κάτι, να παράγουμε συνεχώς, να προσπαθούμε να βγάλουμε λεφτά ακόμα και από τα χόμπι μας, να δίνουνε τεράστια σημασία στους αριθμούς (followers, subscribers, views, streams κ.α.), να κουκουλώνουμε τα συναισθήματά μας, να προσποιούμαστε ότι είμαστε πλάσματα άτρωτα, υπερφυσικά, και ακόμα και οι μεγαλύτερες τραγωδίες να μας περνάνε ξώφαλτσα κάπως ώστε να συνεχίζουμε να παράγουμε χωρίς να το πολυσκεφτόμαστε. Με τη μουσική μου προσπαθώ να δημιουργήσω ένα χώρο όπου σταματάμε για λίγο, παίρνουμε μερικές βαθιές ανάσες, σκεφτόμαστε τη ζωή και το θάνατο, θυμόμαστε τα άτομα που αγαπάμε (είτε βρίσκονται στον υλικό κόσμο είτε το έχουν εγκαταλείψει), κλαίμε ελεύθερα για τη μεγαλύτερη παγκόσμια τραγωδία αλλά και για το όποιο προσωπικό μας μικρό και μεγάλο δράμα, χαμογελάμε με την ανάμνηση χαρούμενων στιγμών αλλά και με την λαχτάρα για καινούριες, χορεύουμε (περπατώντας στο δρόμο η στο υπνοδωμάτιό μας), νιώθουμε ευγνωμοσύνη που σήμερα, τώρα, είμαστε εδώ, με όλες μας τις ατέλειες αλλά και όλα τα θαυμαστά δώρα που το κάθε άτομο κουβαλάει.
Μουσικά τώρα, ο ήχος σου έχει εξελιχθεί αρκετά από την Τρίτη με ένα ωραίο flashback στην electropop των 80s και 90s. Τι μουσική ακούς που σε επηρεάζει στη σύνθεση;
Όσο έγραφα το δίσκο άκουγα πολύ synth pop και δυο καλλιτέχνες που με ενέπνευσαν πολύ να αφήσω πίσω την ορχηστρική ποπ, τις ατελείωτες πρόβες με πολλά άτομα, και απλά να κάτσω στον υπολογιστή με ενα συνθεσάηζερ ήταν οι Molly Nilsson και η Patience (πρώην τραγουδίστρια στο πολύ αγαπημένο συγκρότημα Veronica Falls.) Κατά τα άλλα, κλασικές εμμονές μου όπως Pet Shop Boys, Saint Etienne, Soft Cell, Future Bible Heroes, The Magnetic Fields, OMD, Doble Pletina, Carlos Berlanga, Λένα Πλάτωνος… και φυσικά, όλα τα πολυαγαπημένα μου girl groups του 60 όπως οι The Cookies, The Shangri-Las, The Ronettes βρήκαν τρόπο να εισχωρήσουν και σε αυτό το δισκο.
Μπορείτε να ακούσετε κάποια παραδείγματα των ακουσμάτων μου εδώ:
Τι ξεχωριστό πιστεύεις ότι έχει ο Neos Kosmos που δεν είχαν οι προηγούμενες δισκογραφικές δουλειές σου;
Συνθεσάηζερς, συνθεσάηζερς, συνθεσάηζερς, drums machines και χορευτικούς ρυθμούς! Κατά τα άλλα, πιστεύω πως είναι μια φυσική συνέχεια και εξέλιξη της μουσικής μου σε μια εποχή που εκτός από το ότι δεν είναι καθόλου ευνοϊκή για μια πολυάνθρωπη μπάντα. Επίσης αντί να είμαι στατικός, παίζω από ένα πιάνο, με καλεί να χορεύω και να εκφράζομαι ελεύθερα στη σκηνή. Αρκετούς περιορισμούς ζούμε πλέον, δεν υπάρχει λόγος να μην νιώθω την ίδια ελευθερία που νιώθουν τα τερατάκια στην ένθετη αφίσα του δίσκου όταν ερμηνεύω τα τραγούδια μου.
______________________
Μπορείτε να υποστηρίξετε την μουσική του Evripidis and his Tragedies στο Bandcamp και να τον ακούσετε και μέσω του Soundcloud.
