ISO Sessions: Από την σκηνή του Vitruvian Thing στο 55ο Φεστιβάλ Δημητρίων!
Μάθετε περισσότερα για τις παραστάσεις στις παρακάτω ενότητες!
Φτωχός
Τζιώκος, Τσίτσαρης, Δαλέζης, Τριαντάκη, Λούβαρη
Ο φτωχός βρίσκεται στις αντανακλάσεις από τα τζάμια των πολυκατοικιών, πίνει νερό απ’ τη δροσιά των φύλλων, τρώει ξεροκόμματα, αφουγκράζεται, ξεθωριάζει, και από τα μάτια του αντί για δάκρυα κυλάνε σπίθες. Επισκέπτης στους εφιάλτες όσων κοιμούνται και στα όνειρα των ξυπνητών. Ακίνητος μέσα σ’ ένα τοπίο που συνέχεια αλλάζει. Αυτός είναι το τοπίο.
Πέντε δημιουργοί της πόλης συνεργούν με αφορμή το ποιητικό έργο του Χρήστου Τζιώκου «Ο φτωχός/ξεροκόμματα». Ο Δημήτρης Δαλέζης, ο Θανάσης Τσιτσάρης και ο Χρήστος Τζιώκος μελοποιούν τους στίχους του έργου με ζωντανή μουσική και απαγγελία. Η Δροσιά Τριαντάκη σωματοποιεί και αποδίδει την εξέλιξη του κειμένου, ενώ η εικαστικός Μαρία Λούβαρη πραγματοποιεί ένα in situ installation με ζωγραφική και βίντεο γεφυρώνοντας την αφήγηση. Ο «Φτωχός» αποτελεί μια σύντομη πολυεπίπεδη παράσταση, που προσκαλεί τον θεατή σε μία ολική εμπειρία γνωριμίας με το σύγχρονο και επίκαιρο έργο του Τζιώκου. Ο καθένας από τους δημιουργούς προέρχεται από ετερόκλητους καλλιτεχνικούς χώρους: την ποίηση, τη μουσική, το χορό και τα εικαστικά. Η ομάδα γεννήθηκε το 2018 από τους Χρήστο Τζιώκο (ποίηση) και Θανάση Τσίτσαρη (μουσική) ως ένα πείραμα και μια απόπειρα αυτοσχεδιαστικής μελoποίησης έργων του Τζιώκου. Το 2019 ενσωματώθηκε στο σχήμα ο Δημήτρης Δαλέζης (μουσική), ενώ το 2020 το σχήμα συνεργάζεται με την Δροσιά Τριαντάκη (χορός) και την Μαρία Λούβαρη (εικαστικά) για την ολοκλήρωση της πολυεπίπεδης παράστασης που παρουσιάστηκε στο 55ο Φεστιβάλ «Δημήτρια» σε συνεργασία με την Die Wolke art group.
Συντελεστές
Ερμηνεία: Χρήστος Τζιώκος
Τρομπέτα, πλήκτρα, electronics: Δημήτρης Δαλέζης
Τσέλο, κιθάρα: Θανάσης Τσίτσαρης:
Χορός, χορογραφία: Δροσιά Τριαντάκη
Ζωγραφική, installations, video art: Μαρία Λούβαρη
Sound design, ενορχήστρωση: Δημήτρης Δαλέζης
Art Direction: Dani Joss, Μαρία Λούβαρη
Κάμερα: Ελένη Χρυσομάλλη, Αλίκη Ιωσαφάτ, Μενέλαος Πριμεράκης
Ηχοληψία: Χάρης Βορεάδης
Μίξη Ήχου: Δημήτρης Δαλέζης, Dani Joss
Μοντάζ, φωτισμός, χρώμα, ψηφιακή επεξεργασία: Occam’s Sharpener
Βοηθοί: Βασιλική Γκατζιάκη, Μαρία Χαρίσκου
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Δαλέζης
Here Goes Nothing 4
Ομάδα χορού Vis Motrix
Οι νευρώνες του εγκεφάλου εξετάζουν, δοκιμάζουν και φέρνουν σε κίνηση τις λέξεις που σχηματίζονται με αστραπιαία ταχύτητα. Ο Μπέκετ κρατάει την πένα και εξημερώνει στο κείμενο του τις πιο απλές έννοιες, το γνωστό και το οικείο, το γνώριμο, που μας τρώει το κορμί και το μυαλό. Οι σκέψεις μεταφράζονται από πληροφορίες και γίνονται αγκίστρια που καρφώνονται στον έξω κόσμο. Βγαίνουν από το σώμα ενώ εκείνος χορεύει. Χορεύει; Εκείνος κινείται. Διασχίζει τους ωκεανούς της ύπαρξής του με μια κίνηση. Ρέει απάνω στις λέξεις που του επέβαλε η σκιά του. Διαχέεται στον χώρο. Υπάρχει γιατί κινείται.
Η ομάδα χορού Vis Motrix είναι αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία με έδρα το Vis Motrix Performance Studio, στην Θεσσαλονίκη. Ιδρύθηκε τον Μάιο του 2001 από τον Κωνσταντίνο Γεράρδο, ο οποίος είναι και ο βασικός χορογράφος της ομάδας. Από την ίδρυση της μέχρι σήμερα η ομάδα έχει παρουσιάσει πάνω από 50 παραγωγές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, σε διεθνή φεστιβάλ, και έχει συνεργαστεί με φορείς και καλλιτέχνες της πόλης. Η χορογραφία εμπνέεται από το κείμενο του Σάμουελ Μπέκετ με τίτλο: «Κείμενα για το Τίποτα 4».
Συντελεστές
Ιδέα, χορογραφία, εκτέλεση: Κωνσταντίνος Γεράρδος
Μουσική επιμέλεια: Vis Motrix
Βοηθοί χορογράφου: Πέπη Κεη, Μιχαήλ Νικολάου
Μοντάζ: Γιώργος Αλεξάκης
Κάμερα: Ελένη Χρυσομάλλη, Αλίκη Ιωσαφάτ, Γιώργος Αλεξάκης
Φωτισμός, χρώμα, ψηφιακή επεξεργασία, ηχοληψία/μίξη: Occam’s Sharpener
Μακιγιάζ: Bemaschool – Έμιλυ Παρπούλα
Βοηθοί: Βασιλική Γκατζιάκη, Μαρία Χαρίσκου
Trajectory of an Idea (solo)
Die Wolke art group
Μια διαδραστική παράσταση σύγχρονου χορού που χρησιμοποιεί τεχνολογία ανίχνευσης κίνησης. Η χορογραφία δομείται με άξονα τις δυναμικές σχέσεις των σωμάτων με το περιβάλλον: Τι επιτρέπει ένα όριο στη σκηνή; Τι δυνάμεις μπορούν να αναπτυχθούν μεταξύ του δαπέδου και των σωμάτων; Τι ελευθερίες δίνει η μια ιδέα στην άλλη; Και τι σημαίνει τελικά το τέλος για μια ιδέα; Η κίνηση και ο ήχος λειτουργούν σε επίπεδο δράσης/αντίδρασης, ή αιτίας και αποτελέσματος, δημιουργώντας την εντύπωση της αλληλεπίδρασης μεταξύ του σώματος και ενός φανταστικού, άρα και εύπλαστου, περιβάλλοντος. H εκδοχή που παρουσιάζεται είναι solo μικρής διάρκειας.
Η Die Wolke art group είναι ένας μη-κερδοσκοπικός οργανισμός έρευνας και ανάπτυξης αφιερωμένος στις παραστατικές τέχνες, το σύγχρονο χορό, το video art, τα μεικτά μέσα και τις συναφείς τεχνολογίες. Δραστηριοποιείται στη Θεσσαλονίκη και αποτελείται από ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο και διευρυνόμενο cast καλλιτεχνών και τεχνικών. Κύριος στόχος είναι η έρευνα και παραγωγή καλλιτεχνικού έργου αλλά και η υποστήριξη, ανάδειξη, και προώθηση του τοπικού καλλιτεχνικού κεφαλαίου, μέσω προωθητικών εκδηλώσεων και συνεργασιών.
Συντελεστές
Ερμηνεία, χορογραφία: Δροσιά Τριαντάκη
Μουσική, διαδραστικά συστήματα: Dani Joss
Video: Αλίκη Ιωσαφάτ
Hλεκτρονικά: Ιωάννης Περισοράτης
3D print design: Ιωάννα Συμεωνίδου
Συμπληρωματικό sound design: Paradigm Weave
Κάμερα: Ελένη Χρυσομάλλη
Μοντάζ, φωτισμός, χρώμα, ψηφιακή επεξεργασία, ηχοληψία/μίξη: Occam’s Sharpener
Automatic Cultural Man
Kosnost’
A perfect description of the “automatic cultural man” — man as confined by culture, a slave to it, who imagines that he has an identity if he pays his insurance premium, that he has control of his life if he guns his sports car or works his electric toothbrush […] Man is protected by the secure and limited alternatives his society offers him, and if he does not look up from his path he can live out his life with a certain dull security.
– Ernest Becker, The Denial of Death
Μια ενδοσκόπηση για τους κοινωνικούς, πολιτισμικούς και συμπεριφορικούς αυτοματισμούς που αναπτύσσει ο σύγχρονος άνθρωπος, την ασφάλεια που αυτοί προσφέρουν, αλλά και οι οποίοι μας καθιστούν δέσμιους. Ταυτόχρονα η παρουσίαση παίζει με την ιδέα της προσομοίωσης και της παραποίησης της ανθρώπινης ταυτότητας στο οπτικοακουστικό περιβάλλον. Η εικόνα κάνει χρήση οπτικών πληροφοριών που έχουν παραχθεί μέσω GANs (generative adversarial networks) ενώ το ηχητικό τοπίο ενσωματώνει ηχοχρώματα κατασκευασμένων ανθρώπινων φωνών. Το σχήμα έχει τις ρίζες του στη μακροχρόνια συνεργασία μεταξύ των μουσικών Γιώργου Φωτιάδη και Ηρακλή Δημητριάδη και του φωτογράφου Ηλία Γεωργιάδη. Μετά από χρόνια συζητήσεων, κοινών επιρροών και αισθητικών αναζητήσεων, πειραματισμών και δημιουργικών εμπειριών, υιοθέτησαν το όνομα Kosnost’. Στις εμφανίσεις τους παρουσιάζουν το αποτέλεσμα των πειραματισμών αυτών ως οπτικοακουστικό σχήμα. Η προβολή στηρίζεται στη ζωντανή επεξεργασία αρχειακού υλικού, ενώ το μουσικό μέρος βασίζεται σε πειραματισμούς πάνω στο ευρύτερο φάσμα της ηλεκτρονικής μουσικής.
Συντελεστές
Μουσική σύνθεση, εκτέλεση: Γιώργος Φωτιάδης, Ηρακλής Δημητριάδης
Φωτογραφία, ζωντανό video: Ηλίας Γεωργιάδης
Κάμερα: Ελένη Χρυσομάλλη, Αλίκη Ιωσαφάτ
Μοντάζ, φωτισμός, χρώμα, ψηφιακή επεξεργασία, ηχοληψία: Occam’s Sharpener
Μίξη ήχου: Kosnost’
Βοηθοί: Βασιλική Γκατζιάκη, Μαρία Χαρίσκου
Κιντσούγκι (金継ぎ, “golden joinery”)
Μαρία Λάππα & friends
«Αγκαλιάζουμε την τελειότητα να είμαστε ο ατελής εαυτός μας». Το performance, εννοιολογικά, διαπραγματεύεται μέσα από την κίνηση το εικαστικό περιβάλλον και την πρωτότυπη μουσική σύνθεση, την έννοια της ρωγμής και της ατέλειας, ενώ μέσα από την επιτελεστική δράση εξερευνά τη διαδικασία της επανορθωτικής εμπειρίας, σε σωματικό και ψυχικό επίπεδο. Δανείζεται τ’ όνομά της από την ιαπωνική τεχνική επιδιόρθωσης πήλινων κυρίως αγγείων με συγκόλληση χρυσού. Ό,τι «ρωγμαίνει» ή σπάει δεν πετιέται αλλά συγκολλάται και επιχρυσώνεται, έτσι η αξία του τριπλασιάζεται. Τι συμβαίνει όμως όταν η ρωγμή εμφανίζεται στο σώμα και την ψυχή του όντος; Τι συμβαίνει όταν η ρωγμή εμφανίζεται σε μια ολόκληρη κοινωνία; Τι συμβαίνει όταν ο χρυσός δεν είναι επαρκής για την συγκόλληση των ατομικών και συλλογικών ρωγμών; Ποιες είναι οι επανορθωτικές διαδρομές που μπορούν να ακολουθηθούν για την επανασυγκόλληση των περιοχών εκείνων που αποκολλήθηκαν; Μπορούν δυο φαινομενικά ανόμοια κομμάτια να συγκολληθούν; Είναι όλες οι συγκολλητικές ουσίες συμβατές σωματικά και ψυχικά για το κάθε ον; Το performance είναι μια προτροπή αποκάλυψης της ατέλειας και μετατροπής της σε δημιουργική δύναμη.
Η Μαρία Λάππα είναι χορογράφος, εκπαιδεύτρια σωματικού θεάτρου και performance artist, έχοντας τα τελευταία 12 χρόνια ως κεντρικό άξονα της δουλειάς της το ιαπωνικό Butoh. Είναι μέλος του ρωσικού χοροθέατρου “OddDance Τheatre” της Αγίας Πετρούπολης και ιδρύτρια του “Movement Research Project” που δραστηριοποιείται σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ο Αστέρης Βαρελάς είναι μουσικός/μουσικοσυνθέτης με εστίαση στα κρουστά όργανα όπως και τη παραγωγή μουσικής με ηλεκτρονικά μέσα. Είναι από το 2010 βασικό μέλος του μουσικού σχήματος κρουστών «Κρούση» της Θεσσαλονίκης και έχει επίσης συμμετάσχει ως μουσικός σε παραστάσεις και εργαστήρια χορού και θεάτρου. Η Ελένη Καναβού είναι απόφοιτος ψυχολογίας του ΑΠΘ, χορεύτρια και performer με πολυετή ενασχόληση με τις παραστατικές τέχνες. Η Μαρία Σαρώφ είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών με ειδικότητα στη performance art και έχει συνεργαστεί ως performer με διακεκριμένους καλλιτέχνες τόσο στην Ελλάδα όσο και το εξωτερικό. Τέλος, η Ελευθερία Ματσεντίδου είναι επαγγελματίας μουσικός και εκπαιδεύτρια, με κύρια ενασχόλησή της το τραγούδι και την καλλιέργεια της φωνής, με έδρα την Βέροια. Το σχήμα συμπράττει για πρώτη φορά τα πλαίσια της performance Kintsugi, έχοντας ως στόχο την έρευνα πάνω στη διαδικασία της επανορθωτικής εμπειρίας σε καιρούς κρίσης.
Συντελεστές
Σύλληψη, δημιουργία: Mαρία Λάππα
Ζωντανή πρωτότυπη μουσική σύνθεση: Αστέρης Βαρελάς
Performers: Ελένη Καναβού, Μαρία Σαρώφ, Αστέρης Βαρελάς, Μαρία Λάππα, Ελευθερία Ματσεντίδου
Καλλιτέχνης Δερματοστιξίας: Θοδωρής Τρίμμης
Κάμερα: Ελένη Χρυσομάλλη, Αλίκη Ιωσαφάτ, Γιώργος Αλεξάκης
Ηχοληψία: Χάρης Βορεάδης
Μοντάζ: Ελένη Χρυσομάλλη
Φωτισμός, χρώμα, ψηφιακή επεξεργασία: Occam’s Sharpener
Μίξη ήχου: Αστέρης Βαρελάς
Βοηθοί: Βασιλική Γκατζιάκη, Μαρία Χαρίσκου
(*) Κατάλληλο άνω των 17+
ΑΝΑμεΣΑ
Αλίκη Δουρμάζερ, Γιώργος Αλεξάκης
Το πολυμεσικό αυτό έργο, με βίντεο και live performance, πραγματεύεται την απόσταση που υπάρχει εσωτερικά του ανθρώπου, ανάμεσα στο θέλω και στην απόφαση, στο συναίσθημα και στην θέληση, στην προσμονή και στην λύτρωση. Εμπνευσμένο από το παραδοσιακό Σμυρναίικο τραγούδι «Δεν είν’ αυγή να σηκωθώ», το έργο αποκαλύπτει σταδιακά ένα συμβάν απώλειας το οποίο λαμβάνει δράση στο παρελθόν (στο βίντεο) και βιώνεται ταυτόχρονα στο παρόν (στη σκηνή), από δυο ταυτόσημες γυναίκες σε δύο παράλληλους χωροχρόνους: σε ένα φυσικό τοπίο του παρελθόντος και σε ένα κλειστό δωμάτιο του παρόντος. Το νερό γίνεται χάδι, ο αέρας ψίθυρος, το χώμα κρουστός ήχος, ο αγαπημένος γλυκόπικρο τραγούδι μέσα στο εσωτερικό του δωματίου. Δυο εαυτοί που, από απόσταση, βιώνουν την ίδια στιγμή την απώλεια και την αναζήτηση της λύτρωσής τους. Το έργο περιλαμβάνει φράσεις από την Τρίτη Πράξη του βιβλίου «Της Μοναξιάς Διπρόσωποι Μονόλογοι» της Κατερίνας Αγγελάκη – Ρουκ.
H Αλίκη Δουρμάζερ είναι ηθοποιός, performer – ερευνήτρια, σκηνοθέτης, vocalist και δασκάλα Σωματικού Θεάτρου & Φωνής. Διδάσκει Σωματικό Θέατρο στην Δραματική σχολή του ΚΘΒΕ και είναι καλλιτεχνική διευθύντρια του Present Being Performer Laboratory – Εργαστήριο Σωματικού Θεάτρου & Performance, όπου διδάσκει και σκηνοθετεί. Είναι κάτοχος ΒΑ “Theatre Studies” και ΜΑ “Ensemble Physical Theatre”, University of Huddersfield. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του διεθνούς Εnsemble DUENDE. Διδάσκει στο ΚΘΒΕ, δραματικές σχολές, Πανεπιστήμια και θεατρικές ομάδες Ελλάδας και εξωτερικού. Ο Γιώργος Αλεξάκης είναι εικαστικός. Εργάστηκε στο Κ.Θ.Β.Ε επί σειρά ετών σαν ζωγράφος στην σκηνογραφική παραγωγή. Τα τελευταία χρόνια διδάσκει εικαστικά σε παιδιά και παράλληλα εργάζεται με αντικείμενο την φωτογραφία και τον κινηματογράφο. Οι δυο τους είναι καλλιτεχνικοί συνεργάτες σε πολυμεσικά παραστατικά projects.
Συντελεστές
Concept, σκηνοθεσία : Αλίκη Δουρμάζερ, Γιώργος Αλεξάκης
Ερμηνεία, κινησιολογία, τραγούδι : Αλίκη Δουρμάζερ
Video : Γιώργος Αλεξάκης
Μοντάζ : Γιώργος Αλεξάκης , Αλίκη Δουρμάζερ
Σκηνογραφία : Γιώργος Αλεξάκης
Κάμερα: Ελένη Χρυσομάλλη, Αλίκη Ιωσαφάτ, Γιώργος Αλεξάκης
Ηχοληψία: Χάρης Βορεάδης
Φωτισμός, χρώμα, ψηφιακή επεξεργασία: Occam’s Sharpener
Stage manager / slate: Δροσιά Τριαντάκη
Βοηθοί: Βασιλική Γκατζιάκη, Μαρία Χαρίσκου
Anachronism
Εύη Τζώρτζη
Μία διασκεδάστρια χορεύει και τραγουδάει σ’ ένα online καμπαρέ του κοντινού μέλλοντος, ενός χρόνου άχρονου. Ζώντας σε μια εποχή όπου η επιστήμη κυβερνάει, αυτή η γυναίκα έχει πρόσφατα υποβληθεί σε μια θεραπεία του νευρικού συστήματος: εκκαθάριση δυσάρεστων αναμνήσεων και φόβων για να αντιμετωπίσει την αυξανόμενή της ανησυχία και θλίψη. Οι παρενέργειες, όμως, κάνουν την εμφάνισή τους κατά την διάρκεια του νούμερού της: το σώμα της κάποιες φορές ακινητοποιείται ή κινείται ακούσια, χάνει την αίσθηση του χρόνου, ενώ την επισκέπτονται εφιάλτες που μπορεί να είναι και κομμάτια των αναμνήσεών της. Μπορεί τελικά να απαλλαγεί από τον ίδιο τον εαυτό της; Παγιδευμένο όλο και περισσότερο στην παντοδυναμία της εικόνας του μέσω της τεχνολογίας αλλά και στην αναζήτηση μιας ανύπαρκτης τελειότητας, το ανθρώπινο είδος αποκτά σταδιακά όλο και μεγαλύτερη απόσταση από τον ίδιο του τον εαυτό, από την ψυχή του. Πώς μπορεί να κινηθεί ένα σώμα που είναι πια σκιά της ύπαρξής του; Ποιά είναι η απόσταση που το χωρίζει από την πηγή της ζωής; Και ενώ τείνουμε προς την ρομποτοποίησή του, τελικά τι σημαίνει άνθρωπος;
Η Εύη Τζώρτζη είναι αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε. Συνέχισε τις σπουδές της σε υποκριτική και χορό στη Νέα Υόρκη. Έπαιξε και τραγούδησε σε διάφορες θεατρικές και κινηματογραφικές παραγωγές στην Αθήνα ενώ τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε κυρίως με το χοροθέατρο-butoh, έχοντας χορέψει με διακεκριμένους χορευτές του είδους όπως Masaki Iwana, Yumiko Yoshioka και Αtsushi Τacenouchi. Το 2010 δημιούργησε το video dance art “antanaclasis” που παρουσιάστηκε σε πλήθος φεστιβάλ σε Ελλάδα, Ευρώπη και Αμερική και ως live performance στην 3η Biennale Σύγχρονης Τέχνης της Θεσσαλονίκης, 2011. Το video αυτό εξελίχτηκε και στην χοροθεατρική performance “m.e.t.a.”, που παρουσιάστηκε σε Αθήνα, Πάτρα και Θεσσαλονίκη, 2011-2018. Το 2017 χόρεψε στο “Unit Motives”, solo χορογραφίες εμπνευσμένες από τη μουσική του György Ligeti, δημιουργία του Die Wolke Art Group. Το 2019 πρωταγωνίστησε στην θεατρική παράσταση «Τρίο σε Μι Μπεμόλ» του Éric Rohmer στο «Θέατρο Τ» στη Θεσσαλονίκη και στην ταινία μικρού μήκους “Reach” σε σκηνοθεσία Γιώργου Αλεξάκη. Το 2020 συμμετείχε στην ταινία μικρού μήκους «Αλάσκα» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Γιαγκουνίδη και δημιούργησε το “La Quarantine”, το δεύτερο της video dance.
Συντελεστές
Σύλληψη, ερμηνεία, κείμενο, σκηνοθεσία: Εύη Τζώρτζη
Χορογραφία: Εύη Τζώρτζη, Ευανθία Σωφρονίδου
Video: Μενέλαος Πριμεράκης
Μουσική: Dani Joss
Σύνθεση τραγουδιού: Χάρης Έλεκτρον
Sound design: Δημήτρης Δαλέζης, Dani Joss
Μοντάζ: Μενέλαος Πριμεράκης, Dani Joss
Κάμερα: Ελένη Χρυσομάλλη, Αλίκη Ιωσαφάτ, Μενέλαος Πριμεράκης
Drone shots: Δημήτριος Καρδόγερος
Φωτισμός, χρώμα, ψηφιακή επεξεργασία, ηχοληψία/μίξη: Occam’s Sharpener
Ενδυματολογική επιμέλεια: Μαρία Λούβαρη
Μακιγιάζ: Bemaschool – Νάγια Λιναρούδη, Τεκίρα
Βοηθοί: Βασιλική Γκατζιάκη, Μαρία Χαρίσκου
Απόστασις
Χάρης Έλεκτρον
Η Απόσταση υφίσταται εξαίτιας δυο σημείων, στην προκείμενη ο τραγουδιστής και η χορεύτρια: Το κέντρο και η περιφέρεια. Το αρσενικό εκπροσωπεί την κεντρική συνειδητότητα, ενώ το θηλυκό την αέναη κίνηση, δημιουργία και έκφραση. Η επιβεβλημένη απόσταση εγκαθιστά μια νέα πραγματικότητα: Πλέον στην εξίσωση εισέρχεται και ένα τρίτο σημείο, ο (τηλε)θεατής. Τον συντονισμό ανάμεσα στα τρία σημεία αναλαμβάνει το διαδίκτυο. Μέσω της ψηφιακής ροής δεδομένων επιτυγχάνεται ιδανικά η εξάλειψη της απόστασης.
Από το 1995, με 4 δίσκους, συμμετοχή σε διάφορα συγκροτήματα (Boomstate, Reverse Borthers, Hardships) και πολλές συναυλiες, o Χάρης Έλεκτρον θεωρείται ο βασικός εκπρόσωπος του avant-garde Τραγουδιού-Performance από τη Θεσσαλονίκη, με industrial διασκευές σε ρεμπέτικα, ηλεκτρονικά άσματα και θεατρική σκηνική παρουσία. Ηταν οικοδεσπότης του τηλεοπτικού σήριαλ «Περίπτερο» της ΕΡΤ3 του σκηνοθέτη Λουκά Κούχτιν, ενώ έχει συνεργαστεί και με μουσικούς όπως Χάρης Έσχατον, Dani Joss, Silas, Nolan Cook, Thana.sys Apostolidius, Sonny Touch, με τις χορεύτριες Πόπη Σφήκα, Χρυσάνθη Μπαδέκα, Anna Sanchez Couso, Somewhere Litsa (aka Δέσποινα Καπουλίτσα), και πολλούς άλλους. Έχει ξεκινήσει μία σειρά από 7 projects (παρουσιάσεις και μουσικά άλμπουμ) με τις θεματικές: Γη, Νερό, Φωτιά, Αέρας, Αιθέρας, Νους, Πνεύμα.
Συντελεστές
Μουσική σύνθεση, τραγούδι, πλήκτρο: Χάρης Έλεκτρον
Χορός, χορογραφία: Debbie Kiou
Κάμερα: Ελένη Χρυσομάλλη, Αλίκη Ιωσαφάτ, Μενέλαος Πριμεράκης
Μίξη Ήχου: Δημήτρης Δαλέζης, Dani Joss
Μοντάζ: Ελένη Χρυσομάλλη
Φωτισμός, χρώμα, ψηφιακή επεξεργασία, ηχοληψία: Occam’s Sharpener
Βοηθοί: Βασιλική Γκατζιάκη, Μαρία Χαρίσκου
Σκηνοθεσία: Χάρης Έλεκτρον, Debbie Kiou
______________________
Τις παραστάσεις μπορείτε να τις βρείτε εδώ!
