Ο Βασίλης Ντοκάκης, το ντεμπούτο του και η μουσική παραγωγή.

Είναι ένας από τους πρωτοπόρους και πιο ταλαντούχους παραγωγούς στην σύγχρονη ελληνική indie μουσική σκηνή. Έχει συνεργαστεί και συνεργάζεται με μερικά από τα σπουδαιότερα ονόματα του χώρου, καταφέρνοντας να βρίσκεται πίσω από αμέτρητες επιτυχίες και καταπληκτικούς δίσκους, υπογράφοντας ως παραγωγός ή/και συνδημιουργός. Ο λόγος για τον Βασίλη Ντοκάκη.

Ο γνωστός μουσικός και παραγωγός κυκλοφόρησε τον πρώτο του σόλο δίσκο με τίτλο LOTUS πριν από λίγο καιρό μέσω της Inner Ear Records. Το ντεμπούτο αυτό έχει να κάνει με τα λάθη, τις αλλαγές αλλά κυρίως με την αναγέννηση, εκφράζοντας κάποιες συγκεκριμένες επιλογές της ζωής του αλλά και αναζητώντας την ταυτότητά του σαν σόλο καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος, γενικότερα.

Στην κουβέντα μας αυτή, αφού μιλήσαμε και αναλύσαμε τα πάντα γύρω από τον δίσκο και τα νέα τραγούδια του, επεκταθήκαμε σε μια συζήτηση γύρω από τα λάθη, τις συνεργασίες και τους καλλιτέχνες που δουλεύει μαζί, τους No Clear Mind και τα μελλοντικά του σχέδια.

Συγχαρητήρια για την κυκλοφορία του πρώτου σου σόλο δίσκου, Lotus. Πώς αισθάνεσαι που το βλέπεις επιτέλους στα δισκοπωλεία και στις πλατφόρμες;

Θα έλεγα πως νιώθω αρκετά απελευθερωμένος που αυτή η δουλειά αρκετών χρόνων πήρε μορφή και έφυγε επιτέλους από τα χέρια μου. Είναι ένα τέλος και παράλληλα μια αρχή για το επόμενο εγχείρημα.

Γιατί επέλεξες να ονομάσεις αυτή τη δουλειά Lotus; Απ’ όσο γνωρίζω, το άνθος του λωτού έχει να κάνει με την αναγέννηση και την αγνότητα. Φαντάζομαι συνδέονται με κάποιον τρόπο;

Ο λωτός όντως αντιπροσωπεύει την αναγέννηση για μένα. Είναι ενδεχομένως ένας συμβολισμός που αγκαλιάζει το που βρίσκομαι τώρα έχοντας κάνει κάποιες συγκεκριμένες επιλογές στην ζωή μου.

Πώς ήρθε η έμπνευση για το Lotus; Τι εκφράζεται μέσα από αυτά τα 8 τραγούδια;

Η ζωή μου είχε πάρα πολλές αλλαγές τα τελευταία χρόνια. Καθένα από αυτά τα κομμάτια μιλούν και μια τέτοια αλλαγή που συνέβη ενώ  προσπαθούσα να καταλάβω και εγώ προς τα πού κινούμαι σαν άνθρωπος.

Έχεις κάποιο τραγούδι που ξεχωρίζεις. Γιατί;

Το αγαπημένο μου μαλλον είναι το Amazing. Ο δίσκος αρχικά είχε ονομαστεί Quantum Love Entanglement, όπου είναι ουσιαστικά αυτό που πραγματεύεται το κομμάτι αυτό. Το πώς δηλαδή δύο άτομα μπορούν να επηρεάσουν το ένα το άλλο ακαριαία -όσο μακριά κι αν βρίσκονται μεταξύ τους στο σύμπαν. Είναι από τα πιο ζεστά κομμάτια που έχω δημιουργήσει και χαμογελάω ακόμα κάθε φορά που το ακούω.

Προσωπικό αγαπημένο είναι το the return. There are no mistakes, only changes (μτφρ. Δεν υπάρχουν λάθη, μόνο αλλαγές), όπως είναι ένας στίχος στο the Return. Πιστεύεις ότι όντως δεν υπάρχουν λάθη και ότι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε σαν αλλαγές;

Προφανώς και έρχονται στιγμές που κάνουμε  λάθη και κάποια μπορεί να είναι πολύ σοβαρά. Η ουσία όμως  είναι να διδασκόμαστε από αυτά και να προχωράμε μπροστά, αντί να κολλάμε σε αυτά και να μένουμε στο παρελθόν. Κλισέ το ξέρω, αλλά τελευταία προσπαθώ να μάθω να κινούμαι κάνοντας λάθη, παρά να μένω στάσιμος και το Return αυτό περιγράφει.

Πάμε λίγο στους No Clear Mind; Τι σημαίνει για σένα αυτό το σχήμα/τρίο;

Οι No Clear Mind είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου, μας έχει διδάξει να τολμούμε, να συνεργαζόμαστε, να υπομένουμε,  να ονειρευόμαστε αλλά και να αποκτούμε  αυτοπεποίθηση για όλα αυτά που κάνουμε. Προσωπικά, μέσα από την πορεία μας με την μπάντα, ανέπτυξα σιγά-σιγά τα περισσότερα skills που με έχουν διαμορφώσει ως μουσικό και παραγωγό και αυτό είναι πολύ σημαντικό.

Πώς αποφάσισες να προχωρήσεις στη δημιουργία μιας σόλο δουλειάς ενώ είσαι μέλος της μπάντας;

Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, δεν είναι άσπρο μαύρο και για κάθε εποχή το ένα ή το άλλο είναι αυτό που βγάζει νόημα να δουλέψεις. Σίγουρα ήταν ώρα να εκφράσω το πώς σκέφτομαι μουσικά -χωρίς την κάλυψη αλλά και επιρροή μιας μπάντας. Το βλέπω και σαν ένα επαγγελματικό βήμα θέλοντας να δείξω προς ποια κατεύθυνση κινούμαι καλλιτεχνικά και σαν παραγωγός.

Where the love goes είναι το νέο σας τραγούδι, επίσης, ως No Clear Mind. Να αναμένουμε και κάποια ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά;

Το Where the love goes προέκυψε από μια προσπάθεια επανεκκίνησης της μπάντας το καλοκαίρι, όπου και περάσαμε 3 μέρες στο στούντιο του Δημήτρη Παγίδα στην Επίδαυρο δοκιμάζοντας νέες ιδέες. Ήταν ένα κομμάτι που είχα γράψει πιο παλιά και που ενορχηστρώσαμε και γράψαμε με τους NCM σε μια μέρα. Υπάρχει πρόθεση από την μπάντα να γράψουμε τουλάχιστον άλλον ένα δίσκο, απλά είναι θέμα να καταφέρουμε να βρούμε τις κατάλληλες συνθήκες για να γίνει αυτό.

Είσαι ένας από τους κορυφαίους Έλληνες παραγωγούς της σύγχρονης ελληνόφωνης εναλλακτικής indie μουσικής σκηνής. Πώς είναι η διαδικασία παραγωγής για εσένα; Μπορείς να μας περιγράψεις τι ακριβώς σκέφτεσαι και κάνεις όταν πιάσεις μια μελωδία στα χέρια σου;

Η διαδικασία της παραγωγής είναι βασικά μια σειρά από πολύ λεπτές αισθητικές αποφάσεις. Νομίζω ότι έχω αναπτύξει πλέον ένα ένστικτο, καθώς το κάνω αυτό από τα 18 μου. Πάντα είχα έναν ήχο στο μυαλό μου, δεν μιλάω για κάποιο συγκεκριμένο στιλ αλλά για μια ποιότητα ήχου που έχει κάπως παραπάνω «χώρο» και βάθος. Ακούγοντας μια μελωδία, δοκιμάζω πολλά πράγματα στο μυαλό μου, δεν χρειάζεται να γράψω κάτι και όταν βρω κάτι καλό, μόνο τότε προσπαθώ και να το αποτυπώσω. Το πιο σημαντικό είναι ο ρυθμός για μένα, αν πετύχεις αυτό τα υπόλοιπα έρχονται εύκολα, αν κάνεις λάθος θα γυρίζεις αργά η γρήγορα πίσω.

Έχεις συνεργαστεί με μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα της «cool» μουσικής σκηνής, βλ. Φοίβο Δεληβοριά, Kristof, Nalyssa Green κ.ο.κ.. Mε ποιον καλλιτέχνη πιστεύεις ότι έχετε μια σχέση που ξεχωρίζει και επικοινωνείτε με διαφορετικό τρόπο απ’ ό, τι με τους «υπόλοιπους»;

Με όλους τους καλλιτέχνες που έχω συνεργαστεί όταν δημιουργούμε έναν δίσκο, ερχόμαστε πολύ κοντά. Είναι η διαδικασία τέτοια που το απαιτεί αυτό. Υπό αυτή την έννοια, σίγουρα δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον γιατί παίζει και να βρω τον μπελά μου και θα μου κάνουν παράπονα όλα αυτά τα “cool” τυπακια με τα οποία είμαστε φίλοι. Πέρα από την πλάκα όμως, μπορώ να πω πως με την Melentini και τους Running Blue Orchestra υπάρχει μεταξύ μας μια αβίαστη χημεία, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε μουσικό επίπεδο. Λειτουργεί, σαν ο καθένας μας ξεχωριστά σαν να κουμπώνει μαγικά με τον άλλον, είτε στην παρέα. είτε στη μουσική.

Πόσο δύσκολο είναι να βρεις την ισορροπία ανάμεσα στην δημιουργία δικού σου προσωπικού υλικού σαν τραγουδοποιός και σαν παραγωγός σε δημιουργίες άλλων μουσικών;

Μου είναι αρκετά δύσκολο να αναλάβω καλλιτέχνες που μέσα τους δεν μπορώ να δω και ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αν αποφύγεις αυτό, τότε τα πράγματα πάνε καλύτερα. Η ισορροπία όμως δεν είναι ακριβώς το ζητούμενο, γιατί ως παραγωγός έχω άμεση ευθύνη να φέρω εις πέρας το όραμα του άλλου και πολλές φορές αυτό σημαίνει ότι τα προσωπικά μου projects θα πρέπει να περιμένουν. Ομοίως όταν αποφασίσω να ασχοληθώ με τα δικά μου, αποφεύγω να αναλάβω άλλες δουλειές.

Έχεις κάποιον δίσκο κατά νου του οποίου την παραγωγή ζήλεψες και είπες «μακάρι να το είχα κάνει εγώ αυτό»;

Οι δουλειές των παραγωγών Nigel Godrich και του Danger Mouse πάντα μου δημιουργούν αυτή την αίσθηση, όπως και οι δίσκοι των Grizzly Bear. Ακόμα και πιο παλιοί δίσκοι όπως το Sketches of Spain του Miles Davis που γράφτηκε το 1960, με εντυπωσιάζουν με την ποιότητα της ηχογράφησης. Παρ’ όλα αυτά όμως, νομίζω ότι οι δίσκοι που θα ήθελα να είχα κάνει πιο πολύ από οτιδήποτε σαν παραγωγός, θα ήταν τα  Homogenic και Vespertine. Υπάρχουν ήχοι εκεί μέσα που ακόμα και τώρα δεν μπορώ να αναπαράγω.

Ποια είναι τα πλάνα για το άμεσο μέλλον;

Η παρουσίαση του δίσκου με έναν τρόπο που θα έχει νόημα. Ετοιμάζω και ένα πειραματικό δίσκο με συνθέσεις που έρχονται από την ενασχόληση μου με το θέατρο. Τέλος, ανυπομονώ να γράψω το soundtrack της ταινίας που ετοιμάζει η Θέκλα Μαλάμου.

______________________

Ο νέος δίσκος του Βασίλη Ντοκάκη με τίτλο Lotus κυκλοφορεί από την Inner Ear Records.

Ακούστε και αγοράστε τον δίσκο μ’ ένα click εδώ.