Η Rosey Blue σε προσκαλεί σε έναν κόσμο αγάπης, ελευθερίας και μαγείας!

Φωτογραφίες: Marisa Kapsabeli

Η Rosey Blue εμφανίστηκε πρόσφατα και είναι μια «παλιά ψυχή», αγνή και ειλικρινής, κοντά στη φύση, με μπόλικη αγάπη και μαγεία, που βιώνει εσωτερικά και αναβιώνει μουσικά τις επαναστατικές δεκαετίες των 60’s και 70’s. Όντας τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, «μαζεύει» όλη την έως τώρα μουσική της πορεία σε ένα μονοπάτι που συγκλίνει στο SWANS, όπως και ονομάζεται ο πρώτος της ολοκληρωμένος δίσκος και είναι πέρα για πέρα… αληθινός! Αξιοποιώντας την αφηγηματική, συμβολική δύναμη των Ταρώ, μας διηγείται μέσω αυτού μια δύσκολη περίοδο που «αγκαλιάζεται» από την καταπραϋντική, ψυχοθεραπευτική ιδιότητα της μουσικής δίνοντάς του λυτρωτικές – εξομολογητικές διαστάσεις.

Όλα τα παραπάνω συζητήθηκαν κι αποκαλύφθηκαν σε μια απολαυστική συνομιλία με την ίδια, όσο η περιέργειά μας δεν μας άφηνε περιθώρια να κάνουμε εύκολα πίσω. Ανακαλύπτουμε -όσο μπορούμε- τον κατασταλαγμένο και δραστήριο εσωτερικό της κόσμο, αυτά που την ενδιαφέρουν και την ευχαριστούν, τη θέση της μουσικής στη ζωή της και «βουτάμε» σε όσα δυναμιτίζουν την καλλιτεχνική της έκφραση. Παράλληλα, καθώς θα διαβάζετε τα όσα μας μοιράστηκε, μπορείτε να πατήσετε το play και να απολαύσετε το τρίτο single The Tower, διαθέσιμο σε αποκλειστικότητα από τον Beater.gr λίγες μέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του δίσκου.

Ποια είναι η Rosey Blue, πώς συστήνεται και πότε εμφανίστηκε;

Είναι τραγουδίστρια/τραγουδοποιός, γεννημένη και μεγαλωμένη στο κέντρο της Αθήνας. Ασχολείται με τη μουσική όσο θυμάται τον εαυτό της σαν Δώρα. Με το πέρασμα των χρόνων και όταν ήταν η ώρα να δημιουργήσει το δικό της υλικό, γέννησε τη Rosey Blue. Είναι η ίδια, είναι ο δημιουργικός εαυτός του ίδιου προσώπου. Εμφανίστηκε στη σκέψη το 2018 και πήρε μορφή με την κυκλοφορία του πρώτου single The Fool.

Πώς θα περιέγραφες τον δημιουργικό σου χώρο; Από τι αποτελείται;

Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος χώρος, συνήθως είναι κάποιο μέρος του σπιτιού αλλά όχι κάποια συγκεκριμένη γωνιά του. Ένα κομμάτι του δίσκου «γράφτηκε» την ώρα που έπλενα τα πιάτα και απλώς άρχισα να το τραγουδάω από την αρχή μέχρι το τέλος. Άφησα τα πιάτα, έπιασα το κινητό με βρεγμένα χέρια και ηχογράφησα το The Emperor. Άλλες φορές περπατώντας στο δρόμο, άρα θα έλεγα ότι δεν υπάρχει χώρος αλλά χρόνος ή μάλλον στιγμή και δεν έχω αποκωδικοποιήσει ακόμα ποια είναι.

Τι είναι αυτό που κάνει την μουσική να έχει μια σημαντική θέση στη ζωή σου; Πώς επιδρά πάνω σου;

Η μουσική είναι μέσα στη ζωή μου από τη γέννησή μου, από το σπίτι μου, από τους γονείς μου, από το πώς από παιδί έψαχνα μουσικές και έβαζα ξανά και ξανά βινύλια στο πικάπ μέχρι που δυστυχώς κάποια δεν παίζουν πια. Από το σχολείο, τις συναυλίες, τα εφηβικά χρόνια με την μπάντα, με τα live, με το χαρτζιλίκι που πήγαινε σε cd. Δεν μπορώ να με θυμηθώ χωρίς την ύπαρξη της μουσικής. Για ‘μένα είναι φυσικό, όπως το να πίνω νερό. Έχει επουλωτική δράση, ψυχοθεραπευτική, ένας τρόπος να εκφράζομαι. Επίσης το να ακούω μουσική, δηλαδή την κατάθεση κάποιου άλλου καλλιτέχνη είναι για ‘μένα πηγή έμπνευσης, ακόμα και από αυτά που προσωπικά απορρίπτω, και πάλι κάτι έχουν να μου διδάξουν.

Πώς επιτυγχάνεις την ισορροπία; Είναι η μουσική κομμάτι αυτής;

Δεν ξέρω αν έχω καταφέρει να βρω την ισορροπία γενικά. Νομίζω πως ταλαντεύομαι σε περιόδους ηρεμίας και περιόδους δύσκολες να διαχειριστώ. Με προσωπική δουλειά και στρέφοντας το βλέμμα προς το έσω, προσπαθώ να αναλύσω να δω τι είναι καλό για ‘μένα τι όχι, πώς μπορώ να διορθώσω πράγματα τα οποία είναι δυσλειτουργικά για ‘μένα. Σαφώς οι κοινωνικές συνθήκες οι οποίες βιώνουμε είναι δύσκολες από πολλές μεριές και κάνουν ακόμα πιο δύσκολο το θέμα της ισορροπίας. Η μουσική σίγουρα βοηθάει, και μπορεί να είναι και διαλογιστική, ακούγοντάς την. Να απαλύνει σκέψεις, ή ακόμα και να αποτελέσει έναν τρόπο εκτόνωσης.

Πέρα από αυτήν, τι άλλα πράγματα σου προξενούν το ενδιαφέρον και πώς;

Να ασχολούμαι με τα φυτά μου, να είμαι όσο πιο κοντά στη φύση γίνεται με κάθε ευκαιρία, να βάζω τα χέρια μου στο χώμα, να γειώνομαι. Διαβάζω πολύ, αυτή τη στιγμή έχω πιάσει τον «Υφαντόκοσμο» του Clive Barker, μεταφυσικά υπέροχο. Μου αρέσει η ιππασία και προσπαθώ να βρίσκω χρόνο να πηγαίνω να κάνω παρέα στα αλογάκια. Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να διδάσκω Yoga, μιας που από μαθήτρια έγινα δασκάλα, και είναι κάτι που αγαπώ, που με έχει βοηθήσει πολύ και τι πιο όμορφο από το να κάνεις τους ανθρώπους να αισθανθούν καλύτερα ψυχολογικά και σωματικά.

Τι σου δίνει την απαραίτητη ασφάλεια και την άνεση να δημιουργήσεις; Είναι σκέψεις, χώρος ή κάτι άλλο;

Δεν υπάρχει ασφάλεια ή άνεση, ίσα-ίσα, όταν μπαίνεις στη διαδικασία να εκτεθείς ως δημιουργός η ανασφάλεια -προσωπικά μιλώντας- παρουσιάζει άλματα γεωμετρικής προόδου. Αλλά όπως και να έχει το ζήτημα σε όλα, και μέσα στα όλα περιλαμβάνω και τη δημιουργία, είναι να είσαι αληθινός και να εκφράζεις αυτό που νιώθεις, αχρωμάτιστα και με όσο λιγότερες φανφάρες εντυπωσιασμού. Κι αυτό δεν απαιτεί άνεση ή ασφάλεια.

Πιστεύεις πως η έμπνευση είναι αποτέλεσμα μιας κάποιας διαδικασίας ή κάτι ξαφνικό; Σε εσένα πώς προκύπτει;

Σίγουρα δεν υπάρχει συνταγή έμπνευσης. Υπάρχουν από πάντα μπάντες που απλά μπαίνανε στο στούντιο και τζαμάρανε με τις ώρες και κάπως έτσι προέκυπταν τα κομμάτια τους. Άλλοι μουσικοί περνάνε περιόδους απομόνωσης σε κάποιο μέρος για όσο χρειαστεί ώστε να γράψουν έναν δίσκο. Άλλοι λειτουργούν πιο μαθηματικά. Εγώ προσωπικά παθαίνω αναλαμπές, μου έρχονται μελωδίες στο μυαλό, πιάνω κινητό και μετά τις εξελίσσω. Σίγουρα συνθήκες και γεγονότα της ζωής μου με επηρεάζουν εμένα προσωπικά, με εμπνέουν δηλαδή, στη στιχουργία και στο τι έχω εκείνη τη δεδομένη χρονική στιγμή ανάγκη να πω.

Για ‘μένα επιτυχία, και το λέω με όλη μου την καρδιά, είναι να μου πει ένας άνθρωπος ότι αυτό που έγραψες μου άγγιξε την ψυχή.

Σχετικά με την αλλαγή, ποια είναι η στάση σου και πώς την αντιμετωπίζεις; Θα έλεγες πως την επιδιώκεις;

Είμαι ο άνθρωπος που πλέον το να πακετάρω για 4 μήνες είναι μια διαδικασία που μου παίρνει 1 ώρα. Αν μπορούσα να ταξιδεύω με ένα βανάκι και να βλέπω διαφορετικούς τόπους, θα ήταν υπέροχο. Μου αρέσουν οι αλλαγές, έχουν να προσφέρουν εμπειρίες, νέα ερεθίσματα, μου αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους, να παρατηρώ. Να θεωρώ και να αναθεωρώ. Εκεί που με δυσκολεύουν είναι στο συναισθηματικό κομμάτι και ειδικά όταν είναι ουρανοκατέβατες. Εκεί μου είναι δύσκολο λόγω κάποιων βιωμάτων να τις διαχειριστώ αλλά σίγουρα, θέλοντας και μη, θα βρω πλέον τον τρόπο ώστε να μη μου κάνουν κακό και να πάρω το καλύτερο που μπορώ, κάποιο μάθημα ή ακόμα και έμπνευση από αυτό.

Τι θεωρείς επιτυχία και αποτυχία και πώς τα διαχειρίζεσαι;

Για ‘μένα επιτυχία, και το λέω με όλη μου την καρδιά, είναι να μου πει ένας άνθρωπος ότι αυτό που έγραψες μου άγγιξε την ψυχή. Αυτό και τίποτα άλλο. Αποτυχία δεν ξέρω τι θεωρώ, γιατί όπως προείπα ακόμα και οι αρνητικές κριτικές ή το να μην καταφέρει κανείς να κάνει ακριβώς αυτό που είχε στο μυαλό του, κάτι πήρε στο δρόμο. Κάτι έζησε, κάτι έμαθε, και πώς μπορείς να αποτύχεις; ίσως τα παρατήσεις, ίσως τα ξαναπιάσεις, ίσως βρεις κάποιον άλλο δρόμο πιο ταιριαστό για ‘σένα, οπότε το αποτέλεσμα είναι πάλι θετικό. Κι όσο κρατάς την προσωπικότητα σου αληθινή και δε χάνεσαι σε μια φτιαχτή περσόνα, κατ’ εμέ δεν θα αποτύχεις, γιατί κάποιος θα καταλάβει, κάποιος θα ταυτιστεί.

Ποια πιστεύεις πως είναι η μεγαλύτερή σου ανακάλυψη και γιατί;

Το να αγαπάς με όλη σου την καρδιά. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην ερωτική αγάπη. Αλλά στο όλο, να αγαπάς τον εαυτό σου, τον τόπο που πατάμε όλοι και λέγεται Γη, τους ανθρώπους, να τους νιώθεις να τους καταλαβαίνεις, να βάζεις τα όριά σου σαφώς, αλλά όταν θες να δώσεις, να το κάνεις με όλη σου την καρδιά και να μην καταπιέζεις όλο αυτό το υπέροχο συναίσθημα. Γιατί αυτό που λείπει από την ανθρωπότητα είναι ακριβώς αυτό το απλό έμφυτο συναίσθημα το οποίο έχουμε πλακώσει με την ματαιοδοξία, τον εγωκεντρισμό την αλαζονεία και άλλα πολλά. “Αll you need is love” το είπαν και οι Beatles χρόνια πριν.

Και ποιο είναι αυτό για το οποίο νιώθεις περήφανη που έχεις καταφέρει;

Την αγάπη και τη στήριξη τόσων ανθρώπων, ανθρώπων που δεν γνωρίζω καν, και το σημαντικότερο το ότι έχω ανθρώπους στη ζωή μου που μπορώ να προσφωνώ «αδέρφια». Δεν είναι πολλοί και ξέρουν ποιοι είναι. Και είμαι ευγνώμων που έχω καταφέρει να δουν αυτοί οι άνθρωποι το ποια είμαι εγώ.

Τι σε κάνει να αισθάνεσαι ελεύθερη και ευτυχισμένη;

Να βρίσκομαι όπως με γέννησε η όμορφη μανούλα μου στη θάλασσα, να πατάω ξυπόλητη, να ξαπλώνω κάτω από τα δέντρα με κλειστά μάτια άνοιξη προς καλοκαίρι, ελαφρύ αεράκι, με το φως να περνάει μέσα απλό τα φύλλα που κουνιούνται. Να κολυμπάω και να ανοίγω τα μάτια μου μέσα στη θάλασσα και να κοιτάω τις ακτίνες του ήλιου που χορεύουν μέσα στο νερό.

Συνδέεται η εξέλιξη με την ευτυχία; Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτές τις έννοιες συνδυαστικά αλλά και ξέχωρα;

Η ευτυχία είναι διαφορετική για τον καθένα, το μέσα σε ποια συνθήκη δηλαδή αισθάνεται ευτυχισμένος και ποια είναι τα υλικά που συνθέτουν αυτή την ευτυχία. Η εξέλιξη για ‘μένα, είναι απαραίτητη. Είναι απαραίτητο να εξελισσόμαστε, για εμάς πρώτα απ’ όλα, και η εξέλιξη ξεκινάει από τα μέσα μας, τα άλλα είναι ανέλιξη. Για κάποιον η ανέλιξη είναι εξέλιξη ή και ευτυχία. Για ‘μένα η εξέλιξη είναι η φυσική ροή της ζωής, περνώντας μέσα από ωκεανούς συναισθημάτων και καταστάσεων, κολυμπώντας προς την ακτή, βρεγμένοι και πιο σοφοί, ήρεμοι και με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση και συνειδητότητα.

Ευτυχία μπορεί να είναι μια στιγμή πάθους, μια στιγμή απόλυτης ηρεμίας, μια αγκαλιά σφιχτή, δυο γατιά να πουρπουρίζουν στα μούτρα σου, το χαμόγελο ενός φίλου, ένα σουφλέ σοκολάτας. Σίγουρα όταν υπάρχει εσωτερική εξέλιξη είμαστε πιο ικανοί να αντιληφθούμε την ευτυχία όταν βρίσκεται μπροστά μας, οπότε κατ’ αυτή την έννοια μπορούν να συνδεθούν, με την έννοια της συνειδητότητας.

Πώς αντιλαμβάνεσαι την ομορφιά; Υπάρχουν «κριτήρια» ή αξίες που να την συνθέτουν;

Υπάρχει η ομορφιά που βλέπουν τα μάτια μας και μέσω του αισθητήριου αυτού οργάνου κάτι προκαλείται στους εγκεφαλικούς νευρώνες και, κατά συνέπεια, προκαλεί είτε το συναίσθημα του θαυμασμού, είτε της ηρεμίας. Ο καθένας έχει τα δικά του μοναδικά μάτια, άρα και τη δική του διαφορετική αντίληψη και κριτήρια. Ομορφιά υπάρχει παντού γύρω μας, αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, τα αυτιά μας, τη μύτη μας, τις αισθήσεις μας γενικά ενεργοποιημένες. Αν με ρωτάς για την ανθρώπινη ομορφιά πιστεύω ακράδαντα ότι πηγάζει από την ψυχή. Όμορφη ψυχή, όμορφος άνθρωπος.

Πώς τα παραπάνω μπορούν να εκφραστούν μέσω της τέχνης; Τα συναντάς καθόλου, πλέον; Κι αν ναι, πού;

Μέσω της τέχνης εκφράζει ο κάθε καλλιτέχνης αυτό που έχει μέσα του. Αυτό διαφέρει, μιας που είμαστε τόσες μοναδικότητες σε αυτόν τον πλανήτη. Αντιστοίχως, υπάρχει και το κοινό που θα παρακολουθήσει μια συναυλία, μια έκθεση, μια παράσταση κτλ, το οποίο επίσης αποτελείται από μοναδικότητες. Οπότε, μέσω αυτής της εξίσωσης υπάρχει ομορφιά για όλους εκεί έξω αρκεί, όπως είπαμε, να έχουμε ενεργοποιημένες τις αισθήσεις μας.

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη περίοδος που σε εκφράζει καλλιτεχνικά; Τι σε γοητεύει εκεί;

Σίγουρα 60’s-70’s , αν και μπορώ να πω ότι βρίσκω υπέροχα πράγματα σε διάφορες περιόδους ιστορικές και όχι μόνο του 20ου αιώνα. Μια ιδιαίτερη αδυναμία στο διάστημα που ανέφερα, λόγω μουσικής, από τη σκηνή της Αγγλίας, της Αμερικής, το styling, το rock, το folk rock, το Woodstock, η garage rock σκηνή, μια επανάσταση γενικότερη, μουσικά, ανθρωπιστικά, μια απελευθέρωση από τις προηγούμενες πιο συντηρητικές περιόδους (που φυσικά έχουν μουσικά επηρεάσει όλα αυτά που προανέφερα).

Τα όνειρά μου είναι να καταφέρω να μένω σε ένα μέρος πράσινο, που θα ηρεμεί η ψυχή μου, να είμαι καλά στην ψυχολογία μου και δυνατή και να ξεκινήσω να γράφω τα καινούρια κομμάτια/καταφύγιο των σκέψεών μου.

Τι πράγματα θα έλεγες πως σου ταιριάζουν από τα 60’s και τα 70’s;

Το ταξίδι, μου βγάζουν μια τάση για road trip, για ανεμελιά, για πρόβες σε γκαράζ, το στυλ, οι μελωδίες, οι ρυθμοί.

Βρίσκουν εύκολα χώρο στην καθημερινότητά σου και, επιπλέον, πώς έγιναν κομμάτι σου;

Κομμάτι μου έγιναν κάπως φυσικά, ένας φίλος μου με πειράζει κιόλας, με λέει παλιά ψυχή, που μάλλον είμαι. Στην εποχή που ζούμε μπορεί ο καθένας εύκολα να αφομοιώσει στοιχεία, εικόνες, ήχους, στυλιστικές απόψεις από όποια εποχή του ταιριάζουν. Τώρα το αν η κοινωνία είναι η ίδια με τότε, είναι μια άλλη κουβέντα.

Πώς θα περιέγραφες τον κόσμο που αφηγείσαι στο SWANS; Ποια θα ήσουν αν μεταφερόσουν εκεί;

Είμαι εκεί, είμαι ο ένας κύκνος που αφηγείται τη δική του πλευρά της ιστορίας, μιας αληθινής ιστορίας. Οπότε είναι ένας αληθινός κόσμος, δοσμένος μέσα από την τέχνη της τραγουδοποιίας.

Τι εικόνες και συναισθήματα σε συνόδευαν καθώς τραγουδούσες – σκεφτόσουν τα κομμάτια του;

Ήταν μια συγκεκριμένη περίοδος της ζωής μου η οποία ήταν φοβερά δύσκολη, οπότε όλες οι εικόνες και τα συναισθήματα, είτε άσχημα είτε υπέροχα, ήταν ανάκληση συγκεκριμένων αναμνήσεων.

Πώς κατέληξες να χρησιμοποιήσεις τα ταρώ; Τι σε οδήγησε εκεί;

Ασχολούμαι γενικά με το μεταφυσικό, ας το θέσουμε έτσι, από πολύ μικρή – είναι κομμάτι μου. Είμαστε από αυτές που γλιτώσαμε τη φωτιά (αστειεύομαι). Τα Ταρώ είναι μεγάλο μέρος αυτής της αναζήτησης και από τη στιγμή που η Rosey Blue είμαι εγώ η ίδια, δεν θα μπορούσε να μην είναι μάγισσα, με λατρεία στη Γη και σε όλα τα στοιχεία της. Τα Ταρώ είναι συμβολισμοί καταστάσεων, ατόμων, αποτελεσμάτων. Βρήκα ότι ήταν ο καλύτερος τρόπος να περιγράψω την εξέλιξη της ιστορίας με ένα κομμάτι που, όπως προείπα, είμαι εγώ.

Ποιο θεωρείς πως είναι το σημαντικότερο απόκτημα από την ολοκλήρωση του πρώτου σου δίσκου;

Δυο πράγματα: Η ολοκληρωτική λύτρωση και το ότι έχω το δικό μου βινύλιο, το δικό μου παιδί να κάνει παρέα με τα υπόλοιπα που αγαπώ.

Με ποιον τρόπο σε βοήθησε η πρότερη ενασχόλησή σου με την μουσική στο συγκεκριμένο αποτέλεσμα που ακούμε;

Σίγουρα το να έχεις δουλέψει με τη φωνή σου, είτε ακαδημαϊκά είτε πρακτικά (live, recordings κτλ), είναι μεγάλη βοήθεια. Αν και το να γράφεις το δικό σου υλικό είναι μια τελείως διαφορετική διαδικασία, μερικές φορές και επίπονη αλλά στο τέλος υπέροχη. Σίγουρα, επίσης, βοήθησε σε επίπεδο γνωριμιών με τους μουσικούς, εμπιστοσύνης και αγάπης, όπως και στην οργάνωση όλου του εγχειρήματος. Αυτό που ακούτε είμαι εγώ, ζυμωμένο μέσα από όλη την μουσική μου πορεία.

Υπάρχει κάτι που να σου δίνει ζωντάνια αυτήν την περίοδο;

Αυτήν την περίοδο δουλεύω πολύ και καθημερινά σε διάφορα πράγματα, οπότε οι μέρες μου είναι πολύ γεμάτες και ζωντανές, στο σπίτι με ζωντανεύουν τα γατιά μου, τα φυτά μου και η υπέροχη αναμονή της κυκλοφορίας του δίσκου μου.

Πού βρίσκουν καταφύγιο τα συναισθήματα και οι σκέψεις σου και ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;

Τα όνειρά μου είναι να καταφέρω να μένω σε ένα μέρος πράσινο, που θα ηρεμεί η ψυχή μου, να είμαι καλά στην ψυχολογία μου και δυνατή και να ξεκινήσω να γράφω τα καινούρια κομμάτια/καταφύγιο των σκέψεών μου. Και φυσικά καλοκαιρινά Festivals, θέλω τόσο πολύ να παίξω σε κόσμο, μαζί με άλλες μπάντες, όλο αυτό το feeling το υπέροχο της παρέας της μουσικής του κόσμου.

Ένα μήνυμα που θα ήθελες να μοιραστείς;

Θα χρησιμοποιήσω έναν δικό μου στίχο από το The Tower ο οποίος δηλώνει το ότι όλοι είμαστε ένα, κάτω από τον ίδιο ουρανό, μοναδικοί κρίκοι στην αλυσίδα του σύμπαντος:

[..] gaze at the sky
Under the same moon we stand
stripped of all our foolish pride

______________________

Το SWANS κυκλοφορεί επίσημα στις 5 Νοεμβρίου ψηφιακά και σε βινύλιο δύο τυπωμάτων, λευκού και μαύρου, και μπορείτε να το προμηθευτείτε από το Bandcamp της Inner Ear Records ή από το επίσημο site.
Διαθέσιμο, επιπλέον, για αγορά και ακρόαση και στις υπόλοιπες ψηφιακές πλατφόρμες μέσα από το ακόλουθο link.