Power Rangers: Ένα ανέλπιστα διασκεδαστικό remake!
Κείμενο: Ζήσης Πιτένης
Ακόμα μία Πέμπτη, ακόμα ένα ταξίδι στην «οδό των αναμνήσεων». Αυτή την Πέμπτη, έκανε πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες η ταινία – επιστροφή των Power Rangers. Όπως είχα πει, δεν υπήρχε περίπτωση η αίθουσα να είναι γεμάτη με πιτσιρίκια, μιας και στην Ελλάδα, η μαμά σειρά αγαπήθηκε την εποχή που τα ιδιωτικά κανάλια είχαν παιδική ζώνη και εταιρείες διένεμαν τα παιχνίδια. Πάνε πολλά χρόνια από τότε.
Το franchise των Power Rangers έχει εκατομμύρια fans ανά τον κόσμο, γεγονός δεσμευτικό για την οποιαδήποτε κινηματογραφική προσπάθεια αναβίωσης του. Είναι γνωστό όμως ότι η σειρά που τα ξεκίνησε όλα το 1993 (με τον τίτλο Mighty Morphin Power Rangers) δεν είναι και η καλύτερη στιγμή της τηλεόρασης, έχει όμως το καλύτερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ για παιδική σειρά. Οι περισσότεροι έχουμε ξεχάσει πόσο κακόγουστοι, ανεγκέφαλοι και γελοίοι ήταν οι πρώτοι κύκλοι, ακόμη και για τα παιδιά που την παρακολουθούσαν. Ήσουν όμως ένα από τα κουλ παιδιά αν έπαιζες με τους χρωματιστούς μαχητές ισχύος και τα ρομπότ τους και αυτό είχε σημασία.
Αφήνοντας πίσω το παρελθόν, γιατί και η νέα ταινία ντρέπεται πολύ γι’ αυτό, η απόπειρα του 2017 για μια νέα σειρά ταινιών Power Rangers τελικά δουλεύει. Για να προλάβω οποιαδήποτε σκέψη σας, ναι, δεν πρόκειται για κανένα αριστούργημα. Είναι σίγουρα ένα πολύ διασκεδαστικό δίωρο, στην ατελείωτη λίστα των υπερηρωικών ταινιών. Παρά την εμφανή, σε σημεία, εστίαση στους τρεις εκ των πέντε Rangers, βλέπουμε μια ομάδα να χτίζεται για μεγάλο μέρος της ταινίας με τρόπο σωστό και οργανικό. Αυτό μάλλον είναι το δυνατό χαρτί της ταινίας, πέντε σχετικά νέοι ηθοποιοί, που υποδύονται εφήβους με προβλήματα, εύκολα συσχετίσιμα με τους περισσότερους ανθρώπους στον κόσμο. Έτσι οραματίστηκε τη νέα ταινία ο Dean Israelite, ο σκηνοθέτης γνωστός για το «Almanac: Η μηχανή του χρόνου». Η ταινία που βλέπουμε μέσα από τα μάτια του είναι καλοφτιαγμένη και σε τοποθετεί σε κατάσταση εγρήγορσης, με ρυθμό και σκηνοθεσία που αγκαλιάζουν καίρια όλα όσα θέλει να μεταδώσει. Δυνατό σημείο της ταινίας ήταν η επιλογή των τραγουδιών αλλά και η τοποθέτησή τους. Το original soundtrack πιθανότατα να το ξεχάσω σύντομα, καθώς διανθίζεται από πολύ κλισέ ακούσματα αλλά εξυπηρετεί το σκοπό του.
Το ζουμί, όμως, είναι οι Rangers. Με βεβαιότητα πιστεύω πως θα αγαπήσετε τον RJ Cyler, που είναι ο νέος Μπίλι, ο μπλε Ranger, ένα παιδί με αυτισμό που προσφέρει το περισσότερο γέλιο στους θεατές και ξεχωρίζει περισσότερο από όλους. Ο σούπερ σταρ αθλητής Τζέισον ομολογώ πως μου έκανε πολύ θετικότερη εντύπωση από αυτή που περίμενα, γεγονός που οφείλεται στην εξαιρετική ερμηνεία του Dacre Montgomery, που άξιζε τη θέση του κόκκινου ενώ η Naomi Scott ως Κίμπερλι/ροζ Ranger ήταν από τους πιο συμπαθείς ήρωες. Ο Ludi Lin στο ρόλο του Ζακ/μαύρου Ranger, αν και λίγο απόμακρος από τους υπόλοιπους, έδεσε με την ομάδα ενώ η Becky G, η Τρίνι και κίτρινη Ranger φαίνεται από την αρχή εκτός τόπου και χρόνου. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αποτελεί την πρώτη LGBT σούπερ ήρωα στη μεγάλη οθόνη. Οι Power Rangers ήταν πάντα μια ποικιλόμορφη ομάδα ανθρώπων, σίγουρα χρωματικά, αλλά αυτή τη φορά με πολύ περισσότερο βάθος στην ευρύτητα των χαρακτήρων.
Στο κατά τα άλλα φρέσκο καστ της ταινίας προστίθενται ο Bryan Cranston στο ρόλο του μέντορα Ζόρντον, υποδυόμενος έναν χαρακτήρα που αποκλίνει ευχάριστα από την πηγή έμπνευσης, ο κωμικός Bill Hader ως Άλφα 5, το πιστό ρομπότ που ευτυχώς δεν κάνει άι-άι-άι και συμμετέχει ενεργά στην εκπαίδευση των Rangers και τέλος η Elizabeth Banks, που πρασίνισε για το ρόλο της κακιάς Ρίτα Ρεπούλσα. Η πολύ πιο ενδιαφέρουσα προϊστορία της ταινίας και η αναβάθμιση της ενοχλητικής μάγισσας Ρίτα σε κάτι τουλάχιστον τρομακτικό. Από τους “celebrity” ηθοποιούς της ταινίας ξεχώρισε σίγουρα ο Hader, η Banks έδωσε μια νέα διάσταση σε έναν αρκετά γελοίο χαρακτήρα, χωρίς να δουλεύει τόσο καλά για την ταινία αυτό ενώ ο Cranston ήταν αδιάφορος, λόγω και της θέσης του χαρακτήρα του στην πλοκή.
Η πρώτη είσοδος των Power Rangers στον κινηματογράφο του 21ου αιώνα πήγε ανέλπιστα καλά. Η ταινία είναι κεφάτη, αστεία, δυναμική και ξεπερνά το πεπρωμένο της: την ανάσταση μιας κακής σειράς στην τηλεόραση. Μερικές ώρες ευχάριστου σινεμά είναι μια καλή πρόταση για οποιαδήποτε βδομάδα, οπότε, ειδικά οι παλιοί φαν, απλά χαρείτε την. Ξεχάστε και λίγο τους πολύ κακούς ελληνικούς υπότιτλους της εταιρείας διανομής και μη φύγετε μέχρι να δείτε τη σκηνή μετά τους πρώτους τίτλους τέλους. Go Go!
