«To έντομο», το ποίημα της Παρασκευής.

Από τους γοφούς σου ως τα πέλματα σου
θέλω να κάνω ένα μακρύ ταξίδι.

Είμαι πιο μικρός κι από έντομο.

Προχωρώ απ’ αυτούς τους λόφους,
έχουν το χρώμα της βρόμης,
έχουν σημάδια πολύ λεπτά
που μόνο εγώ γνωρίζω,
εκατοστά καμένα,
ωχρές προοπτικές.

Εδώ υπάρχει ένα μικρό βουνό.
Ποτέ δεν θα φύγω απ’ αυτό.
Ω! τι γιγάντιο μούσκλι!
Κι ένας κρατήρας, ένα τριαντάφυλλο
από φωτιά που έχει πάρει υγρασία.

Τα πόδια σου κατεβαίνω
σαν να γνέθω μια σπείρα
ή ταξιδεύω κοιμισμένος
και φτάνω ως τα γόνατα σου
με τη στρογγυλή σκληράδα
σαν να φτάνω στις στέρεες κορυφές
μιας διάφανης ηπείρου.

Από τα πόδια σου γλιστράω,
στα οκτώ ανοίγματα
ανάμεσα στα μυτερά, αργοκίνητα,
σε σχήμα χερσονήσων, δάκτυλα σου,
κι από αυτά στο κενό του λευκού σεντονιού
πέφτω, ψάχνοντας τυφλός
και πεινασμένος το περίγραμμα σου
καυτού αγγείου!

Το ποίημα είναι του Pablo Neruda.