Γνωρίζοντας καλύτερα τις ηθοποιούς από την παράσταση /oRt I.

Σε μια ειρηνική πόλη ξεσπά ένα πραξικόπημα. μέσα σε μία νύχτα, τρεις αδερφές αναγκάζονται να αλλάξουν τρόπο σκέψης και ομιλίας για να επιβιώσουν μέσα στο καινούργιο καθεστώς. για να είναι αρεστές παύουν να κρίνουν, ξεχνούν πώς να σκέφτονται, παραιτούνται από την ιδεολογία τους. γίνονται ίδιες, άβουλες και βίαιες.

Με αφορμή την παράσταση /oRt I. H Δομινίκη Κηλάδη, η Αιλιάνα Μαρκάκη και η Ελένη Νιωτάκη συνάντησαν το Beater.gr και απάντησαν σε κάποια ερωτήματα.

Βρίσκεστε σε μία ξένη χώρα σε μία στάση λεωφορείου και επιχειρείτε να γνωριστείτε με τους υπόλοιπους ανθρώπους που περιμένουν. Πώς θα “γνωρίζατε” τον εαυτό σας, αν κανείς δεν ήξερε τίποτα για εσάς;

ΔΟΜΙΝΙΚΗ: Γειά σας! Είμαι η Δομινίκη. Ζω στην Αθήνα και είμαι ηθοποιός. Εχω σπουδάσει Κοινωνική Ανθρωπολογία και υποκριτική και τον τελευταίο χρόνο εργάζομαι ως ηθοποιός. Ξεκίνησα την πρώτη μου δουλειά στην τηλεόραση και αυτή την περίοδο συμμετέχω στην πρώτη μου επαγγελματική παράσταση. Μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια και ονειρεύομαι να παίζω σε διαφορετικες χώρες και μέρη του κόσμου.

ΑΙΛΙΑΝΑ: Λοιπόν πριν έξι χρόνια θα περίμενα σε αυτή τη στάση το λεωφορειάκι μου και απλά θα έλεγα ”Συγγνώμη, μήπως ξέρετε σε πόση ώρα έρχεται;”. Σήμερα, θα έπιανα συζήτηση και θα έπαιρνα το θάρρος να προτείνω και καφέ ! Καλά..όχι πάντα αλλά έχει πλάκα αυτή η αλλαγή. Δεν ξέρω πως θα συστηνόμουν.. Ξέρω πως εστιάζω πολύ στο να νιώσει άνετα μαζί μου η άλλη πλευρά. Χρησιμοποιώντας λοιπόν το όποιο φανταστικό χιούμορ μου – ευτυχώς δεν με εγκαταλείπει στις δύσκολες στιγμές – επιθυμώ πραγματικά να γνωρίσω τον άλλον και να με γνωρίσει και εκείνος. Φυσικά όσο επιτρέπει η εκάστοτε συνθήκη. Σίγουρα είμαι προσεχτική γιατί δεν ξέρω τα όρια του και ούτε εκείνος τα δικά μου αλλά είμαι εγώ. Δεν θέλω να προσποιηθώ για κάτι. Δεν υπάρχει λόγος.. Για την ακρίβεια θα φερθώ όπως θέλω να μου φέρονται. Έτσι θα συστηθώ. Με μια αλήθεια. Με γεμίζει αυτό και επιπλέον είναι πολύ γοητευτικό να κάνεις ένα δικό σου restart κάθε φορά που γνωρίζεις ένα καινούργιο πλάσμα. Πάντα όμως χωρίς να ξεχνάς τον πυρήνα και τις ρίζες σου γιατί δεν ξέρω τι είμαστε χωρίς αυτά.

ΕΛΕΝΗ: Συνήθως λειτουργώ ως αντίδραση και όχι ως δράση. Μου αρέσει να εκπλήσσομαι και να μην φέρω προκατασκευασμένες συμπεριφορές. Δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να “γνωρίσω” τον εαυτό μου σε άλλους, όταν δεν με γνωρίζω η ίδια.

Με αφορμή την παράσταση που πρωταγωνιστείτε. Ο σκηνοθέτης σημειώνει χαρακτηριστικά ότι τρεις άνθρωποι λειαίνονται για να μην ενοχλούν. Ζούμε στην εποχή της πολιτικής ορθότητας και το cancel. Πιστεύετε ότι η τέχνη, χάνει μέρος της ουσιαστικής της ύπαρξης λόγω αυτής της συνθήκης;

ΔΟΜΙΝΙΚΗ: Σίγουρα η πολιτική ορθότητα και το cancel culture επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό την τέχνη και την έκφρασή της. Νιώθω πως ενώ η πρόθεση του κινήματος της πολιτικής ορθότητας έχει θετικό πρόσημο, έχει φτάσει σε σημείο όπου πλέον πολλοί καλλιτέχνες φοβούνται ως προς το τι θα πουν και πώς θα το πουν. «Οι λέξεις οφείλουν να μένουν καθαρές», ειπώνεται στο τέλος του έργου μας και ίσως αυτή η «καθαρότητα» να είναι περισσότερο χρήσιμη από την ορθότητα. 

ΑΙΛΙΑΝΑ: Η τέχνη τι είναι; Προσωπικά δεν ξέρω τον πραγματικό ορισμό της.. Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί. Επιμένω όμως πως είναι οι άνθρωποί της. Αν οι άνθρωποι “λειαίνονται” τότε και η τέχνη τους κάπου θα παρουσιάζει ρωγμές. Δυστυχώς. Βέβαια για να μην είμαστε απόλυτοι μπαίνουν πολλά μέτρα σε αυτό το παιχνίδι που λέγεται ζωή και έτσι αναγκάζεσαι πολλές φορές να λειτουργείς αλλιώς. Θέλω να ζω σε ένα κόσμο που η τέχνη – ο,τι και αν είναι αυτό – είναι ένας χώρος ασφαλής για να ειπωθεί ο,τι είναι αδύνατο να ειπωθεί έξω από αυτήν. Ξέρω ανθρώπους που το καταφέρνουν αυτό. Επομένως, θα το προσπαθήσω αυτό  τόσο με τον δικό μου τρόπο όσο και με τρόπους άλλων συνοδοιπόρων. Πάντα η τέχνη/ οι άνθρωποι θα συγκρούονται με την πολιτική ορθότητα και το λεγόμενο cancel. Πάντα οι άνθρωποι χρειάζεται να υπενθυμίζουν γιατί ζουν. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένας διάλογος, μια ψήφος είναι τέχνη. Μακάρι να υπάρχει σε όλα όμως ένας καθρέφτης. Το έχω ανάγκη, προσωπική ανάγκη.

ΕΛΕΝΗ: Αχ! Αυτό είναι ένα ζήτημα που με απασχολεί πάρα πολύ, τόσο στις παραστάσεις που κάνουμε με τον Κωνσταντίνο όσο και γενικότερα. Η τέχνη πιστεύω ότι υπάρχει για να εκθέτει την πραγματικότητα γυμνή και να μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτήν και τους εαυτούς μας, συνεπώς “οφείλει” να ενοχλεί. Σε αυτό το πλαίσιο δεν χωράνε περιορισμοί και λογοκρισίες. Υπάρχει, ωστόσο, μία λεπτή γραμμή, η οποία κατά την άποψή μου πρέπει να μην περνιέται, και αφορά τις περιπτώσεις που ένα “καλλιτεχνικό” έργο γίνεται μέσο χυδαίας προπαγάνδας ή όργανο προσβολής ή/και επίθεσης ενάντια σε μειονοτικές ομάδες. Για εμένα, η ύψιστη μορφή τέχνης είναι αυτή που επιτυγχάνει το όραμα του Φ. Νίτσε, μία πρωταρχική ενότητα όπου το κοινό σε μία και μόνη συλλογική συγκίνηση γίνεται ο χορός της αρχαίας τραγωδίας.

Στο beater.gr,  κάνουμε ότι κάνουμε γιατί πιστεύουμε ότι το καλό πρέπει να προβάλλεται. Τί κάνετε για να κάνετε τον κόσμο καλύτερο;

ΔΟΜΙΝΙΚΗ: Έχοντας ο καθένας τη δική του φωνή και δύναμη να χρησιμοποιήσει, προσπαθώ κι εγώ να αξιοποιώ όσο περισσότερο μπορώ την δική μου. Επιδιώκω να μένω σταθερή στις αξίες μου και να παλεύω για αυτά που θεωρώ σημαντικά. Να συμπεριφέρομαι στους ανθρώπους γύρω μου, όπως θα ήθελα να μου συμπεριφέρονται, να βγαίνω όσο μπορώ απο τον δικό μου κόσμο και να σκέφτομαι όσο μπορώ τον περίγυρο μου και το περιβάλλον μου και να αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου όχι ως πρόσκαιρο, τυχαίο επισκέπτη στον κόσμο, αλλά ως μέρος ενός ευρύτερου συνόλου που υπήρχε και θα υπάρχει. 

ΑΙΛΙΑΝΑ: Αγαπώ. Καλά κάποιες φορές δεν πάει καλά η τόση καλοσύνη και αγάπη αλλά τι να κάνουμε! Προσπαθώ να κοιτάω τα λάθη μου, να κρατάω ένα καθρέφτη και να παρατηρώ τα σημεία που σφάλλω και τα σημεία που κάτι κάνω καλά και να επαναπροσδιορίζομαι συνεχώς. Συνεχώς γιατί αλλιώς βαριέμαι λίγο. Δεν θα πω πολλά. Ο κόσμος θα αλλάξει μόνο αν ο καθένας αλλάξει τον εαυτό του και όλοι το ξέρουμε πολύ καλά αυτό. Απλώς το ξεχνάμε ή δεν θέλουμε να το θυμόμαστε. Αυτό κάνω λοιπόν. Προσπαθώ να το θυμάμαι και όχι μόνο.

ΕΛΕΝΗ: Θέατρο. Προσπαθούμε. Με πολλή δουλειά, πολύ μόχθο, πολύ πόνο. Προσπαθούμε και θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε ξεκινώντας πρώτα από εμάς και έπειτα γινόμενοι καθρέφτες για όσους θέλουν, αλλά κυρίως όσους δεν θέλουν να αντικρίσουν τα είδωλά τους.

Ποιος είναι ο ρόλος σας στο «/oRt I.» και ποια είναι η αγαπημένη σας φράση από το έργο;

ΔΟΜΙΝΙΚΗ: Ο ρόλος μου στο /oRt I. είναι η «t» μία από τις τρεις αδερφές που εκπαιδεύονται στο νέο καθεστώς. Ωστόσο στο δεύτερο μέρος του έργου υποδυόμαστε και οι τρείς ηθοποιοί όλους σχεδόν τους χαρακτήρες. Επέλεξα δύο αγαπημένες μου φράσεις από το έργο γιατί είναι αισθάνομαι άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους: «Κι έρχεται τώρα η ποίηση να αναπαραστήσει Να υποκαταστήσει να δράσει στη θέση της αδράνειας. Κάποτε νοηματοδοτούσε κι ομολογούσε την αποτυχία να φτάσει με τις λέξεις όσα ήθελε να πει». Η ποίηση, με έναν μαγικό θα έλεγε κανείς τρόπο, μιλάει για αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί, για αυτό που οι ίδιες οι λέξεις αδυνατούν να εκφράσουν, αλλά που χάρη σε αυτές και μέσω αυτών παράγεται και αναπαράγεται.

ΑΙΛΙΑΝΑ: Ο ρόλος μου είναι ένα πλάσμα, το οποίο αρχικά το βλέπουμε να ζει σε μία κοινωνία, στην οποία θέλει τόσο αυτό όσο και οι δύο αδελφές του να γίνει – απ’ ότι φαίνεται – μεσσίας. Έπειτα ξυπνάει και αυτό που αντικρίζει είναι ένα νέο σύστημα που η βία έχει το πρωταγωνιστικό ρόλο. Εκπαιδεύεται σε αυτό το σύστημα και δασκάλα του είναι η μία εκ των δύο αδελφών του. Έπειτα νιώθει δυνατό σα να πέτυχε – μάλλον –  το σκοπό του να γίνει μεσσίας, πολεμάει κρατώντας πέτρες και σκοτώνει. Στο τέλος όμως το κέρμα ρίπτεται – ατάκα του έργου μας – και πλέον μόνο μεσσίας  δεν φαίνεται να είναι η λεγόμενη ”ο” από το /oRt I. Δεν θα πω πολλά.. για να μην αποκαλύψω! Θα χαρώ να έρθετε να μας δείτε γιατί ο σκηνοθέτης μας, ο Κωνσταντίνος Αβράμης, έχει κάνει μία πολύ ενδιαφέρουσα δραματουργία και σκηνοθεσία. Τον ευχαριστώ που μας εμπιστεύτηκε. Πολλές οι αγαπημένες ατάκες…μακάρι να τις έλεγα όλες! Θα κρατηθώ και θα πω μια. ”Πολλοί άνθρωποι ενυπάρχουν μέσα σε έναν.”

ΕΛΕΝΗ: Ας πούμε ότι από τις τρεις αδερφές είμαι εκείνη που αναλαμβάνει τον ρόλο να συστήσει στις άλλες δύο τη νέα τάξη πραγμάτων και να τις καταστήσει λειτουργικές στο πλαίσιο του νέου καθεστώτος που επιβλήθηκε, προκειμένου να μπορέσουν να επιβιώσουν. Όσον αφορά την αγαπημένη μου φράση, αυτή είναι ολόκληρη παράγραφος, η οποία τεχνικά λειτουργεί ως παράβαση, αλλά ουσιαστικά αποτελεί το κλειδί που επεξηγεί όλο το /oRt I. (έτσι, τουλάχιστον, το εκλαμβάνω η ίδια), την ακούτε λίγο μετά το μέσον του έργου και φέρει φράσεις του Δ. Δημητριάδη και έναν στίχο του Ν. Καρούζου.

______________________

Πληροφορίες:

13 Μαΐου – 4 Ιουνίου
ΠΛΥΦΑ κτίριο 7Γ
Εισιτήρια: εδώ