Οι καλύτεροι δίσκοι της χρονιάς!

Οι παραγωγοί του Beater.gr, μετά από συζητήσεις, διαφωνίες, κάποιες μπύρες και πολύ μουσική, διάλεξαν κάποιους από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, ενώ περίμεναν μέχρι την τελευταία στιγμή, κάτι που μπορεί να τους αλλάξει τη γνώμη!

Μάκης Καλλιάνης

Jungle – Jungle

Όταν τους άκουσα, για πρώτη φορά, το περασμένο καλοκαίρι, ήξερα ότι αυτοί θα είναι η αγαπημένη μου νέα μπάντα, για το 2014. Διαλέγω το ντεμπούτο τους άλμπουμ, ως το αγαπημένο μου για το 2014 και καλύτερο κομμάτι του δίσκου τους, ασφαλώς, το “Time”.

Το διαλέγω, γιατί δεν είναι συχνό φαινόμενο οι Βρετανοί να σχηματίζουν neo soul μουσικά σύνολα. Πόσο μάλλον, αυτοί που εδρεύουν στο Λονδίνο. Γιατί αναβιώνουν ένα αγαπημένο midtempo 70s funk στύλ. Γιατί είναι άψογοι στα live τους. Αυτό, μας το επιβεβαίωσαν μουσικόφιλοι, τόσο του South by Southwest και Reading and Leeds, όσο και του Glastonbury. Ακόμα και ο ίδιος, ο Jimmy Kimmel, κατενθουσιάσηκε με την εμφάνισή τους στην εκπομπή του. Το διαλέγω, γιατί το κυκλοφόρησαν μέσα στο κατακαλόκαιρο και πάραυτα, οι Βρετανοί το πήγαν στη θέση, με το νούμερο 7. Το διαλέγω, γιατί ήταν υποψήφιο για βραβείο Mercury. Τέλος, και πιο σημαντικό απ’ όλα, το διαλέγω, γιατί είναι στην playlist του FIFA 15.

Βικτώρια Γκουντώνη

The War On Drugs-Lost In The Dream

Το «Lost In The Dream» των War On Drugs, είναι ΤΟ album του 2014. Οι War On Drugs κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα εκπληκτικό τρίτο album, το οποίο μετουσιώνεται αυτόματα, σε κατάλληλο soundtrack, για κάθε στιγμή της ημέρας και για κάθε χαρούμενη ή σκοτεινή περίσταση. Το «Lost In The Dream» κυλά σαν νερό, εξαιτίας της ηχητικής του ομοιομορφίας. Εν συντομία, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ως ένα αέναο ψυχεδελικό ταξίδι, σε ομιχλώδη τοπία, υπό τον ήχο εναλλακτικών μελωδιών των 80s. Τραγούδια-ύμνοι : Red Eyes, Under The Pressure, An Ocean Between he Waves, Burning.

Εύη Παπαγιάννη (Grinding Halt)

Xiu Xiu – Angel Guts: Red Classroom

Ξεπερνώντας την φιλοσοφία περί “πενήντα αποχρώσεων του γκρι”, το «Angel Guts: Red Classroom» των Xiu Xiu, ανήκει στην κατηγορία “μαύρο ή άσπρο”. Το project του ταλαντούχου Jamie Stuart δανείζεται, για την ένατη κυκλοφορία του, τον τίτλο μιας Ιαπωνικής ταινίας πορνό, και καταπιάνεται με το γκροτέσκο του έρωτα και του θανάτου, των εμμονών και του φόβου. Ένας δίσκος, που τον αφήνεις να σε προσβάλει με πολλαπλές ακροάσεις. Σε χτυπάει στο κόκαλο κι όμως είναι αφοπλιστικά ειλικρινής. “Something has to be true besides what is true.”

Κρατάμε το στίχο και την εμπειρία.

Νίκος Καλλιάνης

The Hidden Cameras – AGE

Μουσικός πλουραλισμός. Αυτή, και μόνο, η φράση αντικατοπτρίζει, πλήρως, το περιεχόμενο του έκτου δίσκου των Καναδών. Η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά και δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και τα βίντεοκλιπ του AGE αποπνέουν την όλη ατμόσφαιρά του. Ένα άλμπουμ, που το ακούς, αν θέλεις να θυμώσεις (“Gay Goth Scene”), να χορέψεις (“Carpe Jugular”), να ταξιδέψεις (“Year Of The Spawn”).

Χαρίκλεια Στρίγγα

Damon Albarn – Everyday Robots

Το ταλαντούχο αγόρι των Blur και Gorillaz, επέστρεψε τον Απρίλιο, πιο ώριμο και γοητευτικό από ποτέ, μ’ έναν εκπληκτικό σόλο δίσκο. Ο λόγος, φυσικά, για τον Damon Albarn και τον δίσκο «Everyday Robots», μία περιπλάνηση στον ψυχισμό του καλλιτέχνη, στις αναμνήσεις και τις εμπειρίες του. Σύμφωνα με τον Albarn, σκοπός του ήταν να δημιουργήσει μουσική για τα “άδεια” κλαμπ, φαινόμενο που σπανίζει στη σημερινή μουσική βιομηχανία. Κι όμως, το κατάφερε! Στο «Everyday Robots», ο Albarn προσφέρει μία διαφορετική πτυχή του καλλιτεχνικού του εαυτού, που απομακρύνεται, κατά κάποιον τρόπο, από το στυλ των Blur και των Gorillaz και υιοθετεί περισσότερο ήχους “folktronica”. Πρόκειται για έναν ιδιαίτερο δίσκο, που συνδυάζει στοιχεία folk και soul, με την ηλεκτρονική μουσική, το trip – hop και την jazz, ενώ διακρίνονται και επιρροές, από την αφρικανική μουσική. Εν ολίγοις, είναι από τους δίσκους, που μας απασχόλησαν ευχάριστα, μέσα στο 2014!

Νίκη Σόρογκα

Caribou – Our Love

Αντί για «Καλύτερο», θα πω μονάχα «Αγαπημένο». Μας αρέσουν οι μαθηματικές υποστάσεις (στο background του παραγωγού) και οι χορευτικές έννοιες (οι καρέκλες μας), οπότε θα το πάμε αναλογικά. Για όσο καιρό εκπέμπουμε, από μουσικής καρδιάς, στον Beater.gr, έχουμε βρει καταφύγιο στα ψυχεδελικά ηλεκτρονικά πονήματα του Dan Snaith.  Σίγουρα, δίπλα στο δίσκο «Της Αγάπης Μας», υπάρχουν ισάξια και άλλοι δίσκοι, κατά νου, που λατρέψαμε. Μονάχα με λίγο τεχνητό, ή μη,  ρομαντισμό, όμως, ευφραίνουμε τις ψυχές, με ρυθμό, ζωντάνια και αισιοδοξία! Ήταν ένα “win win situation”, για τα dexx, mixtapes και το ipod .Tο replay ξεθώριασε στην αμμουδιά της λογικής. Ένας, άλλοτε ταπεινός σε bpm Caribou, να “σπινιαρίζει” τελικά, σε πολυδιάστατα επίπεδα εντός μας. Νοσταλγικός, μελαγχολικός, αλλά και δυναμικός, να μας υπενθυμίζει ότι η ζωή δεν είναι στατική σε θόρυβο, αλλά πρακτικά μεγαλειώδης, σε μικρές στιγμές έντονης συναισθηματικής ζεύξης.  Απελευθερώσου…

Λάζαρος Μήντσης(Larry m.)

China woman – “Let’s Part in Style”

Chinawoman, η μελαγχολικη “μπαλαρινα”, ή michelle gurevich, οπως είναι το πραγματικό όνομα της Καναδής τραγουδίστριας. Επέστρεψε, με το τρίτο της άλμπουμ, μέσα στο 2014, με τον τίτλο “let`s part in style”, συνεχίζοντας την πετυχημένη πορεία των 2 προηγούμενων άλμπουμ. Εξακολουθεί να κινείται μελαγχολικά, χρωματιστά, κινηματογραφικά, “αναδύοντας” το πλούσιο ταλέντο της, ως τραγουδίστριας και ως στιχουργού. Αιθέριες ευρωπαϊκές μπαλάντες και μινιμαλιστικό post-punk, κυριαρχούν στο άλμπουμ και καθηλώνεσαι, από την αρχή ως το τέλος, με κορυφαίες, ίσως, στιγμές, το «to be with others»: “good times don`t carry over” και το “vacation from love”. Εκτός του άλμπουμ, που θεωρώ από τα καλύτερα της χρονιάς, κορυφαία στιγμή, το φετινό της live, που το παρακολούθησα και μου επιβεβαίωσε πως είναι μία και μοναδική μελαγχολική μπαλαρίνα.

Κυριάκος Διγενάκης (Flynt)

Klaus Johann Grobe ‎– Im Sinne Der Zeit

Την άνοιξη του 2014, οι Klaus Johann Grobe, το δίδυμο των Sevi Landolt και Daniel Bachmann, κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους LP «Im Sinne der Zeit», στην Trouble In Mind Records, μετά από την κυκλοφορία ενός  10’’, το 2012 και ενός 7’’, το 2013. Το LP ηχογραφήθηκε, κατά τη διάρκεια οκτώ ημερών, το καλοκαίρι του 2013, στην Ελβετία. Υπάρχουν psych στοιχεία στο album, όπως στο «Regan Raus» και «Kothek», αλλά η προσέγγιση των Klaus Johann grobe είναι πολύ περισσότερο συνδεδεμένη με τον βραζιλιάνικο ήχο της “Tropicalismo”, σε συνδυασμούς με νέα beats και λιγότερο με τον νεο-ψυχεδελικό ήχο. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με electronic ήχους και πινελιές “Kraut-οικές”, είναι αυτό που κάνει το «Im Sinne Der Zeit» ιδιαίτερο, παράξενο και αριστουργηματικό.

Άννα Κορονιώτη

The Black Keys – Turn Blue

Δεν είναι που έρχονται στις 30 Μαίου, στο Rockwave. Αγάπησα αυτό το album, πολύ πιο νωρίς. Μπορεί πολλοί να λένε, ότι το συγκεκριμένο συγκρότημα δεν διαφοροποιείται, ή κρατάει τους ίδιους ήχους, ή ότι οι εισαγωγές τους θυμίζουν όλα τραγούδια, αλλά αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι κατάφεραν να δημιουργήσουν επιτυχίες, φέρνοντας στο ίδιο τραπέζι, soul, funk και psychedelic ήχους και δημιουργώντας μια μουσική αυθεντική. Οι Black Keys θα είναι πάντα, για πολλούς και ταυτόχρονα, για λίγους.

Χάρης Κυρατζόγλου

Kan Wakan – Moving On

Είναι ένα, από τα καλύτερα άλμπουμ του 2014. Συνολικά, το ντεμπούτο άλμπουμ των Kan Wakan, το οποίο έχει λάβει διθυραμβικές κριτικές, από περιοδικά και ραδιόφωνα, σε όλο τον κόσμο. Το δίδυμο από το LA, Gueorgui I. Linev και Peter Potyondy, μαζί με την ερμηνεύτρια Kristianne Bautista, δημιούργησαν έναν minimal, αλλά παράλληλα ατμοσφαιρικό δίσκο, που χαρακτηρίζεται από ένα κράμα μουσικής, που περιέχει πινελιές από Jazz, cinematic, soul, electronica, trip-hop, folk και psychedelic.

Λάζαρος Αλληλόμης

Tony Allen – Film Of Life

Έχει περίπου έναν χρόνο, όταν, μέσα στο καταχείμωνο, έψαχνα να βρω μουσικές, για να ζεσταθώ λίγο. Ξεκινάς, λοιπόν, από μέρη που σίγουρα έχει ζέστη. Ακούς reggae, dub, ska, ψάχνεις πιο παλιά κομμάτια, ακούς calypso, mento, fado, afro. Μετά, φτάνεις σε κάτι πιο καινούριο και ανακαλύπτεις πως, με κάποιον τρόπο, όλες αυτές οι μουσικές, συναντιούνται ξανά και το καλύτερο απ’ όλα, συνδυάζονται!

Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο, που, λόγω του internet, ψάχνουμε αλλιώς τη μουσική που ακούμε, ενώ έχουν μείνει λίγοι αυτοί, που αγοράζουν ολόκληρους δίσκους, για να τους ακούσουν από την αρχή ως το τέλος. Ευτυχώς, λίγες μέρες πριν, έπεσε στα χέρια μου ο παρακάτω!

Το «Film for Life», του Γάλλου Tony Allen. Ένας αμιγώς afro δίσκος, με funk, soul και country στοιχεία. Ο Tony Allen, σε φωνητικά, congas και drums και μια συνεργασία του με τον Damon Albarn, στο υπέροχο “Go back”, το έβδομο κομμάτι του δίσκου, καθώς και η μελόντικά και τα πλήκτρα, που έπαιξε σε άλλα κομμάτια.

Νίκη Μπουζιωτοπούλου

Future Islands – Singles

Το 2014 επεφύλασσε πολλές, καλές, νέες κυκλοφορίες! Ξεχωρίζω μία, όχι μόνο για τα κομμάτια που αγάπησα, αλλά και για το “success story”, που κρύβεται πίσω από αυτή, καθώς και για την αναγνώριση που πήρε, τελικά, το συγκρότημα, μετά από περίπου 5 χρόνια, στη μουσική αφάνεια της αχανούς Αμερικής. Future Islands, λοιπόν, από εμένα και «Singles» ο τίτλος του δίσκου τους, εντός της χρονιάς που έφυγε. Η κυκλοφορία αυτή τους απογείωσε, σε συνδυασμό, φυσικά, με κάποιες πολύ καλές συγκυρίες, όπως το ότι υπέγραψαν σε μεγάλη δισκογραφική και ότι “έπαιξαν” με τα media, όσο και όπως έπρεπε. Σπάνε τα κατεστημένα του “καθωσπρεπισμού”, ξεπερνούν το θέμα “εξωτερική εμφάνιση” και “γλώσσα του σώματος” (τα εύσημα, φυσικά, στο μοναδικό τους frontman Samuel T. Herring) και καταφέρνουν, με το δίσκο αυτό, να μεταλλάξουν τον ήχο τους και να γεμίσουν αρένες, χιλιάδων ατόμων, στις εμφανίσεις τους. Πολλά τα καλά κομμάτια στο δίσκο, αλλά έτσι, για το καλό της χρονιάς, επιλέγουμε αυτό που τους απογείωσε κι επειδή η επίδραση ενός κομματιού, μετράται και από την επιτυχία των remixes, επιλέγουμε το πολύ επιτυχημένο “Reinterpretation”, από BADBADNOTGOOD. Για όσους ενδιαφέρονται, φυσικά, είναι διαθέσιμο και το επίσημο video του κομματιού, με σαφή αναφορά στη ζωή ενός γελαδάρη (Yeehaw!).