Ο νέος δίσκος των «Dodheimsgard» παίζει στο repeat!

Του Αλέξανδρου Δουρτμέ

Πόσα ήταν; 8; 9 χρόνια; Σχεδόν μια δεκαετία αναμονής, μετά το εκπληκτικό “Supervillain outcast”, οι Νορβηγοί ψυχασθενείς επιστρέφουν, με ίσως τον καλύτερο και πιο ώριμο δίσκο τους, αλλά και από τους καλύτερους του 2015.

Με σταθερό πυρήνα, τον Vikotnik στις κιθάρες και τη σύνθεση, οι «Dodheimsgard» υπέστησαν αλλαγές, σε σχέση με το προηγούμενο line-up τους. Σημαντικότερη εξ’ αυτών, φυσικά, η επιστροφή στα φωνητικά του τεράστιου Aldrahn, η καλύτερη, ίσως, φωνή στο black metal. Επιπλέον, οι Νορβηγοί έχουν φυσικά τύμπανα, κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης, με τον εξίσου απίστευτο Sekaran, πίσω από το drum kit. Τη θέση του Thrawn hellspawn, έχει πάρει ο Thunberg και του Mr. Clandestine στο μπάσο, ο L.E. Maloy.

Πριν περίπου ένα μήνα, η Peaceville μας άφησε να ρίξουμε μερικές κλεφτές ματιές, στο νέο υλικό της μπάντας, δίνοντας στη δημοσιότητα το κομμάτι “Aphelion void”, καθώς και το “Artwork”, από την επερχόμενη κυκλοφορία των Νορβηγών και το αποτέλεσμα ήταν να πάρουν φωτιά τα μπατζάκια μας, μη ξέροντας τι μας περιμένει, ακούγοντας ολόκληρο το δίσκο. Και το «κακό» είναι, πως είχαν δίκιο…

Ο τρόπος, με τον οποίο συνθέτουν, πλέον, οι Νορβηγοί έχει αλλάξει, καθώς τα κομμάτια έχουν διάρκεια πάνω από 10 λεπτά, με το προαναφερθέν “Aphelion void”, να είναι στα 15. Μακρόσυρτα riff, από τον μαέστρο της παράνοιας Vikotnik, τα οποία, ενώ «βασανίζουν» τον ακροατή από την αρχή των κομματιών, έρχονται να δώσουν τη θέση τους σε καθαρά αρπίσματα και τζαζίστικα περάσματα, πολλές φορές ακουστικά παιγμένα, κάνοντας έτσι όλα τα κομμάτια, να παρουσιάζουν το μέγιστο ενδιαφέρον και παρά τη διάρκεια τους, να μην κουράζουν. Φοβερή δουλειά στο ρυθμικό κομμάτι, με έναν ντράμερ, που ξέρει πως να ακολουθήσει την παράνοια της κιθάρας και να συνοδεύσει, κατάλληλα, με γεμίσματα, χρωματισμούς στα πιατίνια και ταυτόχρονα, τα τύμπανα να ακούγονται, αρκούντως επιθετικά, στα γρήγορα σημεία. Το μπάσο εδώ, μου θύμισε πολύ την μελωδικότητα που είχε το μπάσο στο “Written in waters”, των επίσης μέγιστων «Ved buens ende», προηγούμενης μπάντας του Vikotnik, οπότε μας κάνει να σκεφτόμαστε, αν είχε στο μυαλό του να επαναφέρει μουσικά, εκείνες τις εποχές του. Για μια ακόμα φορά, δεν λείπουν εφέ και samples, ή ακόμα και σαξόφωνο και πιάνο, σημεία, τα οποία δημιουργούν το, πλέον, κατάλληλο background, στην συνολική ατμόσφαιρα του δίσκου. Το καλύτερο, όμως, το έχω αφήσει για το τέλος και φυσικά, μιλάω για τον άνθρωπο, πίσω από το μικρόφωνο. Γνωρίζαμε, φυσικά, τη μοναδικότητα του Aldrahn στα φωνητικά και το πως απογείωσε τους «Dodheimsgard», στα “Satanic art” και “666 International”. Εδώ, όμως, ο κύριος αυτός επέστρεψε, όχι για να μας θυμήσει παλιά μεγαλεία, αλλά για να δείξει ότι την, ήδη, υπάρχουσα μοναδικότητα της χροιάς του και του χαρακτήρα του, μπορεί και την πηγαίνει σε πολλά επίπεδα παρακάτω.  Θεατρικότητα στην ερμηνεία, όσο ποτέ άλλοτε, μιας και ο άνθρωπος μοιάζει να νιώθει την κάθε λέξη και τον κάθε στίχο που απαγγέλει. Σε ορισμένα σημεία, νομίζεις ότι απλά κρατιέται από το μικρόφωνο, αφήνοντας τις τελευταίες του λέξεις, πριν ξεψυχήσει, δίνοντας στους αφηρημένους και παρανοϊκούς στίχους, την ερμηνεία που τους αξίζει και στην μουσική, την πλέον κατάλληλη φωνή, για να καταφέρει ο δίσκος να χτίσει την ατμόσφαιρα που πρέπει, με κάθε crescendo των κομματιών και να σε κάνει να πιστεύεις, πως δεν γίνεται να πάει παρακάτω το πράγμα, διαψεύδοντας σε, σε κάθε καινούρια μελωδία.

Υπήρχε αμφιβολία, όσον αφορά το πως θα μπορούσε να ακουστεί ένας δίσκος, από τους «Dodheimsgard» και αν η επιστροφή του Aldrahn σήμαινε πισωγύρισμα, για χάρη του παρελθόντος. Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα, που έπρεπε να κερδίσουν οι Νορβηγοί και με την κυκλοφορία του «A Umbra Omega», όχι απλά καταφέρνουν να το κερδίσουν, αλλά αποδεικνύουν στους ακροατές ότι παραμένουν, απλά, η κορυφαία μπάντα στο black metal. Αν οι προηγούμενές τους κυκλοφορίες μας έχουν μείνει χαραγμένες στο μυαλό, το “A Umbra Omega”, έρχεται να μας κάνει να ξεχάσουμε τι θα πει «avant-garde», όπως το ξέραμε. Οι «Dodheimsgard» ανέβασαν πολύ ψηλά τον πήχη, για ακόμα μια φορά.

Ο δίσκος παίζει στο repeat, εδώ και μέρες, και κάθε φορά, βρίσκω πράγματα, που δεν είχα παρατηρήσει σε προηγούμενες ακροάσεις. Ωστόσο, δεν θέλω να σταματήσω να τον ακούω. Μιλάμε, όχι απλά για το δίσκο χρονιάς, αλλά της δεκαετίας. Θέλω, οπωσδήποτε, να τους δω ζωντανά, κατά προτίμηση σε χώρο, με καλή ακουστική.

Mr. Nobody is back, λοιπόν!

Dodheimsgard – A Umbra Omega
Peaceville records

Tracklisting:

• The love divine (intro)
• Aphelion void
• God protocol Axiom
• The Unlocking
• Architect of darkness
• Blue moon duel