Ιστορίες ενός κρυφού δολοφόνου. |#tdf17
Ο Λόνι Φράνκλιν είναι γνωστός στη γειτονιά του, σε μια συνοικία των μαύρων, στο Λος Άντζελες. Είναι πάντα στη διάθεση, οποιουδήποτε χρειαστεί τη βοήθειά του. Είναι χαμηλών τόνων, κοινωνικός, ευγενικός και δε δημιούργησε ποτέ φασαρία. Ασχολείται, βέβαια, με κλεμμένα αυτοκίνητα, τηλεοράσεις κι οτιδήποτε άλλο. Δεν τα κλέβει, όμως, αυτός! Και με τι άλλο να ασχοληθεί κανείς, σε μία από τις πιο φτωχές γειτονιές της πόλης, όπου η χρήση κρακ κι άλλων ναρκωτικών, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και οι γυναίκες εκδίδονται, κάθε βράδυ, για να βρουν μετρητά ή τη δόση τους; Παρ’ όλα αυτά, οι γείτονές του τον θεωρούν αξιοσέβαστο μέλος της μικρής τους κοινωνίας.
Φανταστείτε, λοιπόν, το σοκ όλων, όταν ένα πρωινό του 2010, η αστυνομία είχε περικυκλώσει το σπίτι του Λόνι και τον συνέλαβε ως ύποπτο, για το φόνο τουλάχιστον 100 μαύρων γυναικών.
Στη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, οι θεατές βλέπουν σιγά σιγά να ξετυλίγεται ένα κουβάρι από την άγνοια του κόσμου, την αδιαφορία αυτού, αλλά και της αστυνομίας.
Ο Nick Broomfield βρέθηκε στους δρόμους του Λος Άντζελες και πήρε συνεντεύξεις από τους γείτονες του Λόνι, τους φίλους του, τις γυναίκες του δρόμου, τους συγγενείς των θυμάτων, αλλά και από το γιο του. Στη γειτονιά, αρχικά, δεν μπορεί να το πιστέψει κανείς, όσο όμως περισσότερο το σκέφτονται, τόσο περισσότερο οι φίλοι του θυμούνται περίεργες συμπεριφορές. Συμπεριφορές που, τότε, δεν τους έβαζαν σε σκέψεις, ότι κάτι περίεργο μπορεί να συμβαίνει. Οι γυναίκες στους δρόμους έβλεπαν “συναδέλφισσες”, να μπαίνουν στο αυτοκίνητό του κι έκτοτε, δεν τις ξανάβλεπαν, αλλά ούτε αυτές σκέφτηκαν ότι κάτι μπορεί να συμβεί.
Αυτό, όμως, που κατά τη γνώμη μου είναι το πιο συγκλονιστικό, είναι ότι όλοι αυτοί οι φόνοι χρονολογούνται από το 1987! Ο δράστης κυκλοφορούσε ελεύθερος, οι αρχές ήξεραν ότι είχαν να αντιμετωπίσουν έναν κατά συρροή δολοφόνο, από το 3ο κιόλας φόνο, καθώς η βαλλιστική είχε ταυτοποιήσει το όπλο και δεν κινητοποιήθηκαν όπως έπρεπε. Οι μαύρες γυναίκες δεν ήξεραν ότι υπήρχε κάποιος, που τις κυνηγά. Είκοσι χρόνια μετά, κι ο κόσμος της γειτονιάς εκείνης, είχε πλήρη άγνοια για το τι συνέβαινε. Οι αστυνομικοί είχαν στοιχεία και σκίτσο του δράστη, από αυτόπτη μάρτυρα, κι όμως, δεν δημοσιοποίησαν τίποτα, ούτε έκαναν εξονυχιστική έρευνα. Τελικά, στη σύλληψή του, οδήγησε το δείγμα DNA, που πήραν από το γιο του, που σχεδόν ταυτοποιήθηκε με αυτό, που βρέθηκε στα θύματά του.
Το ερώτημα που τίθεται σε αυτές τις δυο ώρες, όπου κάποιος παρακολουθεί όλους αυτούς τους ανθρώπους να μιλάνε, είναι ένα: Τι θα γινόταν, αν αυτά τα 100, ή και παραπάνω, θύματα (οι αρχές δεν γνωρίζουν τον ακριβή αριθμό) ήταν στη συνοικία του Μπέβερλι Χιλς; Αν τα πρώτα θύματα δεν ήταν μαύρες πόρνες, αλλά εύπορες λευκές γυναίκες; Θα έδειχνε την ίδια έλλειψη ενδιαφέροντος η αστυνομία ή θα είχε κινητοποιηθεί, από τον πρώτο, κιόλας, φόνο, να βρει το δολοφόνο; Σε αυτές τις γυναίκες, αφαιρέθηκε το δικαίωμα για μια αξιοπρεπή ή καλύτερη ζωή, λόγω των ναρκωτικών, της ανεργίας ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο. Αυτό, όμως, σημαίνει πως τους αφαιρέθηκε και το δικαίωμα για την ίδια τη ζωή;
Από πότε έγιναν σκουπίδια, που πρέπει να τα πετάξουμε;
