Όσα είδαμε κι ακούσαμε στην επιστροφή των Moonspell στην πόλη.
Οι Πορτογάλοι Moonspell (ex morbid god) υψώνουν το ανάστημα τους στον χώρο της metal εδώ και 30 χρόνια, έχοντας δεκάδες κυκλοφορίες στο ιστορικό τους, ενώ δεν διστάζουν να πειραματιστούν με διάφορα παρακλάδια του είδους όπως black, death, gothic, dark, folk κ.α. Σε όποια κατηγορία και να τους βάλει κανείς, θα ξεχωρίζει η μαγική τους ατμόσφαιρα και τα οργισμένα growl φωνητικά του Fernando Ribeiro, frontman της μπάντας.
Τα δύο πρώτα άλμπουμ τους, Wolfheart και Irreligious, θεωρούνται πλέον κλασσικά και έχουν κερδίσει χιλιάδες οπαδούς στον ευρωπαϊκό χώρο, ενώ θεωρούνται το μεγαλύτερο metal group στη χώρα τους, έχουν μάλιστα και δική τους δισκογραφική εταιρία, την Alma Matter Records.
Οι Green Carnation δημιουργήθηκαν στη γενέτειρα χώρα του ακραίου ήχου και της metal κουλτούρας, τη Νορβηγία, ενώ μέλη του group έχουν εμπλακεί με πολλές μπάντες όπως οι Emperor, οι Tristania, οι Trail of Tears, οι Carpathian Forest και -κυρίως- οι In The Woods. Το σχήμα, λοιπόν, ξεκίνησε από τον πρώην μπασίστα των Emperor, Terje Vik Schei (tchort) και μετά από ένα «άγουρο» death demo, το ύφος του κινήθηκε σταδιακά από doom ατμόσφαιρα σε avant garde, gothic και progressive, αλλά και rock μονοπάτια, πάντα όμως με μια μοναδική μελαγχολική μαγεία στις συνθέσεις.
Για τον Σάκη Τόλη, οι συστάσεις είναι περιττές. Για όσους δεν άκουσαν το solo album του, Among the Fires of Hell -που κυκλοφόρησε πρόσφατα, θα έλεγα ότι προσεγγίζει μια νοσταλγική διάθεση του Σάκη να θυμηθεί τον ήχο των Rotting Christ όπως ήταν στα τέλη των 90s’ με το Dead Poem και το Sleep of the Angels, μέσα όμως από την έμπειρη μάτια του καλλιτέχνη που δεν αφήνει κανέναν οπαδό παραπονεμένο.
Έχοντας υπόψη μου λίγο πολύ όλα τα παραπάνω, έχοντας στην προσωπική μου δισκοθήκη τα Wolfheart και Ιrreligious και -παράλληλα- έχοντας ακούσει «από σπόντα» και το Αntidote των Μoonspell, στην επιστροφή τους ως headliners στην Θεσσαλονίκη, έσπευσα να ψάξω και άλλες πληροφορίες για ό,τι μας ετοίμαζαν. Μαζί τους θα ήταν οι Green Carnation για πρώτη φορά στην Ελλάδα! Με το Llight of Day, Day of Darkness (ένας δίσκος με ένα ενιαίο track διάρκειας 60’, εμπνευσμένος από την εμπειρία θανάτου της κόρης του Tchort και παράλληλα της γέννησης του γιου του), να παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα αγαπημένα μου album, θα ήμουν εκεί σίγουρα… Δυστυχώς, τα πράγματα άλλαξαν. O μπασίστας των Νορβηγών έπαθε οξεία τενοντίτιδα δύο μέρες πριν και τελικά το line up διαμορφώθηκε αντίστοιχα. Αρχικά, εμφανίστηκαν οι Moonspell για ένα ακουστικό σόου, στη συνέχεια ο κιθαρίστας των Green Carnation, Michael Krumins ο οποίος ζει πλέον στην Αθήνα, έκανε το δικό του one man acoustic show και σαν κορύφωση της βραδιάς οι Moonspell με full electric show πλέον και τον Σάκη Τόλη ως guest-star, μιας που είναι φίλος με τον Fernando.
Φτάνοντας στο Principal Club Theater, διαπίστωσα πως η προσέλευση του κόσμου δεν ήταν όπως περίμενα, παρ’ όλο που το ακουστικό σόου των Moonspell ήδη ξεκινούσε. Αρχικά, ένιωσα κάποια αμηχανία με τον λίγο κόσμο αλλά ο Fernando, ανάμεσα στα μετρημένα ακουστικά κομμάτια, θέλησε να σπάσει τον πάγο πιάνoντας κυριολεκτικά κουβέντα με το κοινό και βάζοντας αρκετή δόση χιούμορ, νοσταλγίας -ακόμη και ελληνικής φιλοσοφίας. Το Alma Matter ακούστηκε τελευταίο και κάπως αναμενόμενο κομμάτι, έχοντας ως δεύτερη φωνή τον κιθαρίστα της μπάντας Ricardo Amorim. Το κοινό τραγούδησε μαζί τους σε ένα «ζεστό» και παρεΐστικο κλίμα.
Στη συνέχεια υποδεχτήκαμε τον Michael Krumins χωρίς να είμαστε σίγουροι για το τι θα ακολουθήσει. Παρόλο που πολλοί παρευρισκόμενοι περίμεναν πως ο κιθαρίστας των Green Carnation θα έπαιζε κομμάτια της δισκογραφίας της μπάντας και θα τραγουδούσε, εκείνος, απλός και λιγομίλητος, τα «είπε όλα με τη κιθάρα του». Ξεκίνησε μ’ ένα κράμα διονυσιακού flamenco, folk και ινδιάνικου ρυθμού (θα μπορούσα να πω κι άλλα), κι έκλεισε με το Adio, ένα κομμάτι που εμπνεύστηκε μέσα από την έννοια της λέξης «μελαγχολία» στο οποίο έπαιξε μπουζούκι και -φυσικά- αποτέλεσε και την έκπληξη της βραδιάς. Άλλωστε, δεν είναι και τόσο συνηθισμένο να βλέπεις έναν Νορβηγό -με όλα τα κλισέ που συνήθως συνοδεύουν την εμφάνιση του, να παίζει μπουζούκι με τόση αυθεντικότητα. Φεύγοντας, ευχαρίστησε το κοινό και -σίγουρα- μας έδωσε να καταλάβουμε με τον δικό του τρόπο τι θα πει να χάνεσαι στη μουσική.
Το κοινό είχε πια αυξηθεί σε αριθμό, αλλά το παρεΐστικο κλίμα παρέμεινε ως είχε. Oι Moonspell ξαναβγήκαν στη σκηνή και τα έδωσαν όλα, με εξαιρετικό ήχο αυτή τη φορά και τρομερή ενέργεια και συγκέντρωση (πριν κάποια χρόνια τους είχα δει στον ίδιο χώρο ως support στους Rotting Christ και ομολογώ πως δεν ήταν και τόσο καλή εμπειρία)… Σε κάθε νεύμα του Fernando ο κόσμος ανταποκρινόταν και σηκώναμε τα χέρια να χειροκροτήσουμε δυνατά με το τελείωμα κάθε κομματιού δίνοντας την αίσθηση ενός γεμάτου χώρου. Τις καλύτερες στιγμές τις θυμάμαι με τα Finisterra, Breathe, Ιn an Αbove Μen, From Lowering Skies, Mephisto, Vampiria και φυσικά ταAlma Matter και Full Moon Madness, μαζί με τον Σάκη Τόλη που άφησε το δικό του στίγμα, δυστυχώς χωρίς να πει κάποιο κομμάτι είτε από τη προσωπική του δουλειά είτε από Rotting Christ. Όπως και να ‘χει, η παρουσία του και μόνο επί σκηνής έκανε αίσθηση.
Φεύγοντας από το χώρο της συναυλίας τρία πράγματα είχα στο «κρασαρισμένο» από το head banging κεφάλι μου. Ν’ ακούσω ότι δεν έχω ακούσει από τη δισκογραφία των Μoonspell ξεκινώντας από το τελευταίο live album τους From Down Below – Live 80 Meters Deep (2022), το οποίο ηχογραφήθηκε σε μια σπηλιά της Πορτογαλίας (Grutas De Mira De Aire) σε βάθος 80 μέτρων. Ακόμα, ν’ ακούσω ξανά το Α Νight Under Tha Dam των Green Carnation, ένα θεαματικό live όπου οι μουσικοί παίζουν κάτω από ένα ερειπωμένο φράγμα μέσα στα δάση της Νορβηγίας, καθώς και το τελευταίο full length album τους με τίτλο Leaves of Yesteryear (2020). Από εκεί και πέρα, θα περιμένω το σόλο album του Michael Κrumins, που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2023 σε dark-neo folk ύφος…
