Μαρίνα Σάττι: Ο ήχος μου είναι αποτέλεσμα αυτού που είμαι.

Η Μαρίνα Σάττι κυκλοφόρησε μέσα στον Μάιο το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο άλμπουμ της, με τίτλο «YENNA» (γέννα). Λίγο πριν την κυκλοφορία, την παρακολούθησα ζωντανά σε μια συναυλία που έδωσε στο Melkweg του Άμστερνταμ, στο πλαίσιο προώθησης του δίσκου στο εξωτερικό. Φεύγοντας από το live, την προσέγγισα, της μίλησα και συμφωνήσαμε πως μετά την περιοδεία της θα κάναμε μια κουβέντα με αφορμή το άλμπουμ και το tour.

Και έτσι έγινε. Μια ημέρα μετά από τη μεγάλη συναυλία της στον εξωτερικό χώρο του Μεγάρου Αθηνών, κάπου αργά μέσα στη νύχτα πραγματοποιήσαμε μια βίντεο-κλήση. Αυτό που αντίκρισα ήταν μια χαλαρή Μαρίνα, σε ένα δωμάτιο κάπου στην Πελοπόννησο, παρέα με την Έλενα Λεώνη και την Ερασμία. Μόλις είχαν παραγγείλει το φαγητό τους και περίμεναν το ντελίβερι. Κατάλαβα αμέσως πως θα κάναμε μια κουβέντα μεταξύ παρέας και φίλων!

«Χθες με το που κατέβηκα από τη σκηνή, έπεσα και μετά πήγα νοσοκομείο, γιατί φαίνεται στραμπούληξα και τα δυο μου πόδια», ήταν το πρώτο πράγμα που μου είπε αμέσως αφότου χαιρετηθήκαμε. Την ίδια ώρα έβαζε πάγο στα πόδια της.

Πώς ήταν χθες; Η πρώτη σου μεγάλη συναυλία στην αυλή του Μεγάρου στην Αθήνα, σωστά;

Μαρίνα – Κορίτσια ελάτε! Θα κάνουμε όλες μαζί τη συνέντευξη!

Έλενα – Περάσαμε πάρα πολύ ωραία. Η αλήθεια είναι πως το κάνουμε ήδη αρκετό καιρό αυτό το set list, από το tour τον Μάιο. Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Επιτέλους στην Αθήνα, πρώτη φορά ο δίσκος, τα κομμάτια της Μαρίνας. Ανυπομονούσαμε γι’ αυτό!

Ερασμία – Πρώτη φορά είπα στην Έλενα, πριν ανέβουμε στη σκηνή, πως έχω άγχος. Είχαμε όλοι άγχος. Μετά, όταν ανεβήκαμε στη σκηνή, στο soundcheck που παίξαμε τα τραγούδια και ετοιμάζαμε τον ήχο και δοκιμάζαμε τα βίντεο, νιώσαμε καλύτερα.

Μαρίνα – Ναι, το σετ το είχαμε παίξει πρώτη φορά στο tour τον Μάιο, αλλά πρώτον δεν το είχαμε παίξει ποτέ στην Αθήνα και δεύτερον δεν το είχαμε παίξει αφότου βγήκε ο δίσκος. Στην Ευρώπη, που είχαμε παρουσιάσει τα τραγούδια, δεν είχε βγει ακόμη το άλμπουμ και ο κόσμος δεν τα γνώριζε. Χθες, όμως, είχε πάρα πολύ κόσμο και τραγουδούσαν σχεδόν όλοι από κάτω. Μου άρεσε γιατί ήταν σαν μια κουλ παρέα.

Ερασμία  – Εσύ το έκανες να είναι σαν παρέα. Γιατί είπες «παιδιά έχω δίσκο». Ήταν η πρώτη ατάκα.

Μαρίνα – (Γέλια) Μου άρεσε πάρα πολύ. Μου φάνηκε σαν να μην κράτησε πολύ όμως, ενώ δεν ισχύει. Πρώτη φορά το ζω όλο αυτό, γιατί πρώτη φορά ακούγεται ο δίσκος, τον οποίο σκεφτόμουν και δούλευα τόσα χρόνια. Ένιωσα θετικό vibe από τον κόσμο και έμοιαζε λίγο σαν γιορτή.

Έλενα  – Να πω inside πως η Μαρίνα συγκινήθηκε κιόλας σε ένα τραγούδι και άρχισε να κλαίει!

Σε ποιο τραγούδι;

Μαρίνα –  Στο «Πίνετε να Πίνουμε», στο «Interlude». Καταρχάς, άκουγα τη μουσική και λέω δε νομίζω να έχω ξανακούσει πιο ωραία μουσική. Στο κομμάτι αυτό παίζει από κάτω ένα sample, το ηπειρώτικο «Πίνετε να Πίνουμε». Στο live, ο Κώστας (μέλος της μπάντας) το τραγουδάει a cappella. Πρώτη φορά, όμως, για το Μέγαρο, έβαλα και το «Interlude» από πάνω. Οπότε ξεκινάμε και τραγουδάμε όλοι μαζί το ηπειρώτικο και σιγά σιγά ξεκινά και μπαίνει το «Ιnterlude». Έτσι χτίζεται, λίγο λίγο, και στο τέλος είναι όλα μαζί: το ηπειρώτικο, η μελωδία του «Ιnterlude»· από πίσω είχε αστεράκια, ωραίο φωτισμό και συγκινήθηκα και με είδαν τα κορίτσια.

Βλέπω πως με τα κορίτσια έχουν μια ιδιαίτερη σχέση. Είμαστε στην κλήση περίπου ένα τέταρτο και παρατηρώ πως η μία φέρνει το φαγητό στην άλλη, ρωτά αν θέλει κολλύριο για τα μάτια, υπάρχουν πειράγματα και αστεία. Με αφορμή αυτό, θέλησα να ρωτήσω για την περιοδεία έξω, πόσο κοντά τις έφερε αλλά και για το ποια είναι η σχέση τους.

Μαρίνα – Η περιοδεία είχε κλειστεί, ενώ ο δίσκος ήταν ήδη να είχε βγει. Γίνεται το tour, μα ο δίσκος δεν είχε βγει. Έτσι, πηγαίνοντας στο tour νιώσαμε όλοι ότι ήταν ρίσκο. Ήθελα να παίξω τα τραγούδια, γιατί ήθελα να δω πώς θα πάει και είχα περιέργεια και ανυπομονησία. Ο κόσμος φάνηκε να ανταποκρίνεται θετικά σε τραγούδια που δεν είχε ξανακούσει.

Ερασμία – Όταν πρωτοβγήκαμε έξω, η διάθεσή μας ήταν περίεργη. Μάλλον, είχαμε υποσυνείδητα όλοι το άγχος πώς θα βγει και ότι θα παίξουμε τα νέα τραγούδια και ο κόσμος δεν τα ξέρει… Βέβαια, μετά το πρώτο live που είδαμε την ανταπόκριση, νιώθαμε πως ζούσαμε το όνειρο.

Μαρίνα – Με τα κορίτσια εδώ νιώθω ότι η σχέση μας περνάει σε άλλη φάση. Πάντα ήμασταν έτσι, αλλά αυτόν τον καιρό έχουμε δεθεί ξανά. Χθες μέσα στο αμάξι λέγαμε η μια στην άλλη πράματα που παρατηρούσαμε στη σκηνή, τύπου τι κάνει η μία καλύτερα από την άλλη. Μοιραζόμαστε πράματα και δεν παρεξηγούμαστε καθόλου. Και μας λένε όλοι ότι φαίνεται πως είμαστε φίλες, ότι έχουμε καλή σχέση και συνεννοούμαστε πάνω στη σκηνή. Η Έλενα, για παράδειγμα, έχει φοβερή κρίση, ξέρει και τα τραγούδια και τη ρωτάω ποιο τραγούδι να προβαριστεί πρώτο. Φαντάσου αυτή έχει κάνει το set list, πέρα από μένα που είχα επιλέξει δυο τραγούδια. Μαζί αποφασίσαμε πώς θα το κάνουμε· τις φωτογραφίες, τα βίντεο, αυτό με τα ρούχα. Είναι ομαδικό project. Παρ’ όλα αυτά, για την μπάντα και τα μουσικά τα έχω κάνει εγώ με τους μουσικούς. Εκεί έχει παίξει πολλή λεπτομέρεια και παρτιτούρα. Όλοι δείχνουν χαρούμενοι, έτσι νιώθω, και είμαστε περήφανοι για αυτό που κάνουμε.

Περάσαμε ένα δεκάλεπτο σχολιάζοντας το πόσο καλές σχέσεις έχουν και οι μητέρες των τριών κοριτσιών, καθώς και τη σχέση που έχουν με τα social media. Η Μαρίνα, μάλιστα, δήλωσε πως η μητέρα της κοινοποιεί στο Facebook όλα τα νέα γύρω από τις εμφανίσεις της αλλά και τον δίσκο και πρόσφατα ανέβασε και όλα τα τραγούδια ένα ένα στο προφίλ της.

Ποιο είναι το δικό σου αγαπημένο τραγούδι όμως; Αναφέρομαι σε αυτά που κυκλοφόρησες με το «YENNA».

Μαρίνα – Μην τολμήσετε και πείτε (γέλια). Όλα τα αγαπώ το ίδιο. Περνάμε όλες από διάφορες φάσεις. Από «ΚΡΗΤΙΚΟ», «Πάλι», «Άσε με να φύγω». Για παράδειγμα, χθες είπα το αγαπημένο μου είναι το «Interlude». Είναι δύσκολο να επιλέξω, γιατί είναι διαφορετικά. Ας πούμε στο «Άδειοι Δρόμοι» το κουνήσαμε! Μας το ζήτησαν δεύτερη φορά και το παίξαμε. Εγώ ήθελα να φτιάξω τραγούδια σε όλα αυτά τα είδη μουσικής που εγώ νιώθω εμπνευσμένη και που μου αρέσουν. Έτσι και έκανα: κάτι πιο urban, σαν σύνολο.

Δικό μου αγαπημένο πάντως είναι το «Νάνι», για το οποίο στίχους έχει γράψει ο σπουδαίος Σωκράτης Μάλαμας, μαζί με τη Φωτεινή Λαμπρίδη. Θέλεις λίγο να μας πεις πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Μαρίνα – Είχα γράψει τη μελωδία του νανουρίσματος και επειδή μου είχε φανεί πολύ λυρική, έλεγα ότι θα χρειαστεί ένας στίχος πιο μεστός για να ισορροπήσει. Και έρχεται στο τραπέζι ο Σωκράτης Μάλαμας. Όταν βρέθηκα μαζί του, του εξήγησα όλο το concept: ότι ο δίσκος λέγεται «YENNA», ότι μιλάει ουσιαστικά για τη γέννα και περιγράφει τη δημιουργική διαδικασία και όλα αυτά τα συναισθήματα και διάφορα στάδια. Είναι ένας τίτλος που έχει και μεταφορικό και κυριολεκτικό επίπεδο. Όλη αυτή η ιστορία του άρεσε πολύ. Του είπα ότι έχω γράψει τις μουσικές, αλλά ψάχνω ανθρώπους να τελειοποιήσουμε τους στίχους. Καθόμουν διάβαζα στίχους και έπαιρνα τους ανθρώπους τηλέφωνο και τους ρωτούσα, «θέλετε να μου γράψετε στίχους;» (γέλια). Μετά ο ίδιος μου σύστησε τη Φωτεινή –που έχουν δουλέψει πολλές φορές μαζί– και ξεκίνησε να γράφει το «Σπίρτο και Βενζίνη», το μισό «Άδειοι Δρόμοι», μετά συμπλήρωσε το άλλο μισό του Νανουρίσματος και τέλος το «Μοιρολόι».

Μιας και αναφέρεις την ιστορία γύρω από τον δίσκο, θα ήθελες να μοιραστείς πώς η ιδέα γύρω από την έμπνευση της γέννας φαίνεται στα νέα τραγούδια;

Μαρίνα – Αν το πάρεις από την αρχή, ξεκινάς με το «Γιατί Πουλίμ», όπου δεν μπορείς να κελαηδήσεις, γιατί είσαι μόνος σου, γιατί σου ‘κόψαν τα φτερούδια σου. Μετά φτάνει στο «Πάλι» που δείχνει τον φόβο να δεσμευτείς με κάτι που σε φοβίζει, είτε αυτό είναι μια σχέση, είτε η απόφαση που θες να πάρεις. Συνεχίζουμε με το «Κρητικό» που είχε την έμπνευση γύρω από τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα και τη φλόγα του έρωτα που σε καίει. Παλαιοτέρα, είχα παίξει στο θεατρικό και είχα τραγουδήσει όλους τους στίχους και με συγκινούσε αυτό που πεθαίνεις για τον έρωτα.

Το «Interlude» είναι η σύλληψη. Η «Προσευχή» έχει έναν υδάτινο ήχο, με σταθερό παλμό που είναι σαν παλμός καρδιάς. Μετά για το «Άδειοι Δρόμοι» είχα σκεφτεί συνειρμικά κάτι σαν χορό της κοιλιάς. Το «Σπίρτο και Βενζίνη» το έλεγα «Γέννα», πριν γραφτεί ο στίχος, γιατί αν καλοσκεφτείς τους στίχους «μέσα μου ήσουνα / καταφύγιο και ιερός ναός μου», αναφέρονται στο έμβρυο και τη γέννα. Το «Πόνος Κρυφός» περιγράφει αυτήν την αλλαγή μετά από τη γέννα. Το «Νάνι» και το «Μοιρολόι» είναι το τέλος, ο αποχαιρετισμός.

Απ’ όσο κατάλαβα, η Φωτεινή Λαμπρίδη, μιας και έχει γράψει στίχο και σε πολλά από αυτά που ανέφερες, επηρέασε πολύ στην υλοποίηση αυτής της ιδέας γύρω από τη θεματική του δίσκου.

Μαρίνα – Ναι, με τη Φωτεινή κάναμε πάρα πολλή παρέα μέσα στη διαδικασία. Σε όλα τα στάδια ήταν εκεί και κάπως έτσι γίναμε φίλες. Είναι πολύ δυνατή και επειδή έχει και παιδί, ξέρει όλη τη διαδικασία της γέννας. Ξέρεις, η γέννα έχει κάτι το άγριο γιατί αν το σκεφτείς –με την ανάλυση που κάναμε– παλιά με τη γέννα δεν ήξερες αν θα ζούσες ή ποιος θα πέθαινε. Οπότε της περιέγραψα αυτές τις εικόνες και υπάρχουν πολλοί στίχοι που το δείχνουν αυτό, μέσα στο «Σπίρτο», αλλά και σε άλλα κομμάτια. Παρ’ όλα αυτά, η ιδέα του τίτλου ήρθε μετά από συζήτηση με τον δάσκαλό μου, Πάνο Δήμα, ο οποίος μου είπε πως κάθε γέννα περιέχει πόνο.

Ο δίσκος ολοκληρώθηκε, κυκλοφόρησε και τώρα τον γνωρίζει και ο κόσμος μέσα από τις εμφανίσεις και συναυλίες σου. Ποια ανάμνηση κρατάς, όμως, σαν εντονότερη και πιστεύεις θα σε συνοδεύει για πολλά χρόνια μέσα από αυτή τη δύσκολη, φαντάζομαι, διαδικασία ηχογράφησης και ολοκλήρωσής του;

Μαρίνα – Για αυτό τον λένε και δίσκο, από το «δύσκολο» (γέλια). Η όλη διαδικασία του δίσκου είχε πολλούς ανθρώπους και επαφές. Σάσκε και Πάκο από την Αθήνα, Σωκράτη Μάλαμα, Φωτεινή Λαμπρίδη, Μάρκο από Locomondo, Κιτσοπούλου και πολλούς ακόμη. Μετά πήγα στην Κύπρο και πήρα όλα αυτά τα υλικά μαζί, που αν και ήταν ήδη συναρμολογημένα, ξεκίνησα να τα τελειοποιώ. Κάποιες συμπληρωματικές παραγωγές έγιναν, φαντάσου από έναν φίλο μας στην Ατλάντα, για το τραπ σημείο του «Κρητικού». Εγώ ήμουν, λοιπόν, σε ένα χωριό στο βουνό στην Κύπρο, χειμώνα που σκοτείνιαζε από τις τεσσεράμισι το βράδυ, με πολύ κρύο, και δούλευα πάνω σε όλα αυτά τα κομμάτια του δίσκου καθημερινά μέχρι τις 14:00. Μετά έκανα βόλτα μόνη μου στο βουνό με τα ακουστικά και τα άκουγα όλα αυτά. Αυτό το θυμάμαι έντονα.

Πάμε λίγο στα βίντεο κλιπ; «Πάλι», «Γιατί Πουλί M’;», «Μοιρολόι» και πρόσφατα κυκλοφόρησε το εξαιρετικό βίντεο για το «Σπίρτο Και Βενζίνη». Ποια αισθητική ενώνει αυτά τα τέσσερα video clips του άλμπουμ;

Μαρίνα – Κοίταξε, έχει μια ελληνικότητα τουλάχιστον όπως τη ζω εγώ. Και μια ανθρωπογεωγραφία. Το «Πάλι» γυρίστηκε στις Σέρρες, το «Σπίρτο» στην Αθήνα, το «Γιατί Πουλί μ’» στην Κωνσταντινούπολη. Οι δικοί μου κατάγονται και από τη Μ. Ασία, οπότε και η Κωνσταντινούπολη πάντα με συγκινούσε σαν πόλη. Σκέφτηκα να κάνω την αρχή της ιστορίας με το «Μοιρολόι» που είναι το τέλος – μετά, όμως, ήρθαν το «Πάλι», το «Σπίρτο και Βενζίνη» και ένα ακόμη. Σέρρες, Αθήνα, Κωνσταντινούπολη, λοιπόν. Ήθελα όλες οι επιρροές μου να αποδίδονται και σε εικόνα. Ήθελα αληθινούς ανθρώπους.

Το «Σπίρτο και Βενζίνη», για παράδειγμα, έχει γυριστεί στο Χαλάνδρι, στη Δραπετσώνα και στον Πειραιά. Όλο το αστικό τοπίο είναι εκεί. Οι πολυκατοικίες είναι από το Χαλάνδρι. Πρόκειται για κανονικές άχτιστες πολυκατοικίες της Αθήνας. Βλέπουμε μετά τα μηχανάκια, τους παππούδες με τα μουστάκια να κάθονται στις πλαστικές καρέκλες. Εγώ, εκεί που ζω τουλάχιστον, αυτά βλέπω. Αυτά που βλέπω, αυτά και θέλω να αποτυπώσω. Αυτό το τοπίο με την ελληνικότητα και το αστικό τοπίο ήθελα. Επίσης, μου αρέσει να σχολιάζω τον «άντρα» και τη «γυναίκα» και τα βάζω σε εισαγωγικά γιατί με ενδιαφέρουν ως κοινωνικοί ρόλοι. Στο «Σπίρτο», οι γυναίκες είναι στην κουζίνα και τραγουδούν ένα παραδοσιακό τραγούδι, ρίχνοντας πολύτιμα αντικείμενα στη στάμνα – κάνουν μαντεία για το ποιον άντρα θα παντρευτεί η καθεμιά. Όλο αυτό συμβαίνει στην κουζίνα, ενώ οι άντρες είναι έξω με τα μηχανάκια. Αυτό για μένα είναι σχόλιο, γιατί εγώ θα μπω και στην κουζίνα και στα αμάξια.

Η «ΥΕΝΝΑ» δε γνωρίζει σύνορα. Οι συμμετοχές σου στο KEXP, Colors και στο Nowness το αποδεικνύουν. Θα ήθελες να μοιραστείς πώς προέκυψαν αυτά τα πρότζεκτ;

Μαρίνα – Από το 2018 έχουμε ξεκινήσει και παίζουμε σε αρκετά φεστιβάλ στο εξωτερικό. Τότε ξεκίνησε και ο διάλογος. Φαντάσου έχουμε παίξει σε Ευρώπη, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία κ.ά. Είχαμε παίξει σε ένα φεστιβάλ στη Γαλλία και έτσι προέκυψε το KΕXP. Στo Nowness ουσιαστικά τους άρεσε το βίντεο κλιπ που είχαμε κάνει με τον Alex Gomez στην Κωνσταντινούπολη και ήθελαν να το ανεβάσουν στην πλατφόρμα τους. Το δεχθήκαμε, γιατί το Nowness για μένα είναι η «Βίβλος» του τι συμβαίνει στον κινηματογραφικό κόσμο και είναι μια μορφή αναγνώρισης. Και το Colors επίσης!

Ξέρω πως κάποιο άλλο τραγούδι ήθελες να τραγουδήσεις στο Colors. Ποιο τραγούδι ήθελες να παρουσιάσεις εσύ;

Μαρίνα – Ήθελα το «Σπίρτο και Βενζίνη» ή το «Άδειοι Δρόμοι». Γενικότερα, κάτι πιο oriental, κάτι πιο ανατολίτικο. Εν τέλει κάναμε το «Πόνος Κρυφός». Πάντως, χαίρομαι γιατί στο Colors πάνε άνθρωποι απ’ όλο τον πλανήτη, ο καθένας τραγουδά στη γλώσσα του. Και στο KΕXP και στο Colors ήταν η πρώτη φορά που τραγουδούσε κανείς ελληνικά. Μάλιστα, επειδή το όλο project έχει να κάνει με την ελληνικότητα, το ότι έγραφε το KΕXP τις περιγραφές των τίτλων στα ελληνικά, με συγκινούσε. Μόνο που είδα τη γραμματοσειρά, εγώ ήμουν περήφανη.

Πρόσφατα, ακόμη, το γαλλικό site brutofficiel δημιούργησε ένα ντοκιμαντέρ για τη Μαρίνα, τον δίσκο «YENNA» και την Ελλάδα. Συνόδευσαν τη Μαρίνα σε πανηγύρια και σε διάφορα σημεία μέσα στην πόλη της Αθήνας.

Έχει ένοχες μουσικές απολαύσεις η Μαρίνα Σάττι;

Μαρίνα – Ξεκινήσαμε σαν ένα γκρουπ με πολυφωνικά. Σκέψου πως όταν πρότεινα να παίξουμε τσιφτετέλι, όλες νιώθαμε περίεργα. Υπάρχει ένα τραγούδι που εγώ ήθελα να παίζω και δεν ήθελε κανείς άλλος. Ήταν το «Σοκερντέ»! Εγώ το ήθελα αρκετά, αλλά η ομάδα δε συμφωνούσε και το κόψαμε.

Ερασμία – Εκείνα τα χρόνια, δεν είχε κανείς την ψυχραιμία που έχουμε τώρα. Επίσης, τότε εσύ έψαχνες τον εαυτό σου.

Μαρίνα – Ναι, και τα όριά μου επίσης. Είχα πολλά ταμπού που μου άρεσαν και είχα guilty pleasure. Αυτή η ενοχή έβγαινε σε πολλά επίπεδα: στο πώς πρέπει μια καθώς πρέπει κοπέλα να ντυθεί, τι πρέπει να τραγουδήσει κ.ά. Το ότι βγαίνει στο δρόμο και χορεύει, το τσιφτετέλι, τα νύχια… πολλά από αυτά μου άρεσαν. Αλλά ένιωθα μια ενοχή από πίσω και ότι δεν είναι πρέπον. Σαν φίμωτρο, σε πολλά επίπεδα, και σε προσωπικό επίπεδο, σαν Μαρίνα και σαν καλλιτέχνη. Τώρα που έχει βγει αυτός ο δίσκος και είναι εκεί έξω, νιώθω πως αυτό είμαι. Είμαι και το «Γιατί Πουλίμ Γιατί Δεν Κελαηδείς» και το νανούρισμα, και το «Πάλι» και το «Σπίρτο και Βενζίνη» και το «Άδειοι Δρόμοι». Είμαι όλα αυτά. Και χωράνε όλα αυτά.

Για πολλά χρόνια από το σπίτι μου δοκίμαζα πολλά πράματα: και μουσική και πιάνο και θέατρο και κλασικό τραγούδι και τζαζ. Πάντα, όμως, μου λέγανε ότι πρέπει να διαλέξω τι είμαι. Σαν να πρέπει να είσαι μόνο ένα πράμα και να μην μπορείς να είσαι όλα αυτά. Τώρα που νιώθω ότι τα ξεπέρασα όλα αυτά τα «μη» και τα «πρέπει», νιώθω ελεύθερη και ξεκάθαρη! Εγώ αυτό είμαι. Και κάποιος που έρχεται στη συναυλία έρχεται γιατί τον ενδιαφέρει αυτό που έχω εκθέσει ότι είμαι. Και ο ήχος μου είναι αποτέλεσμα αυτού που είμαι.

Δε θα μπορούσα να κλείσω τη συνέντευξη χωρίς να σε ρωτήσω για τις εξαιρετικές Chóres. Μπορείς να μας εξηγήσεις τι ακριβώς είναι αυτή η κολεκτίβα, πώς ξεκίνησε, αλλά και ποιος είναι ο ρόλος σου σε όλο αυτό;

Μαρίνα – Τον Δεκέμβριο του 2016 με τις Fonés κάναμε μια σειρά συναυλιών στο θέατρο Θησείο. Κάποιες κοπέλες που ασχολούνταν με τη μουσική και το τραγούδι και που είχαν τον ίδιο δάσκαλο με μένα, τον Πάνο Δήμα, ήθελαν να συμμετάσχουν σε αυτές τις συναυλίες. Έτσι, τις καλέσαμε στις παραστάσεις στο Θησείο, όπου εμφανίζονταν ως guests. Στην αρχή ήταν πέντε και από στόμα σε στόμα έγιναν δεκαπέντε. Δυο χρόνια αργότερα, το 2018, είχε 35-40 άτομα. Και μετά σκέφτηκα… είμαστε ήδη ένα γκρουπ χωρίς να το έχουμε καταλάβει ή να το έχουμε προσπαθήσει. Το εδραιώσαμε και κάναμε πρόβες κάθε εβδομάδα. Κάπως έτσι γνωριστήκαμε και με μερικές από τις Fonés. Όταν ο άλλος έχει το μικρόβιο με τα πολυφωνικά, το καταλαβαίνεις. Έτσι γεννήθηκαν οι Chóres, με συμμετέχοντες πλέον από 15 μέχρι 55 ετών και παραπάνω.

Κάποιες κάνουν μουσική σε σχολεία, κάποιες σε πανεπιστήμια, κάποιες είναι ηθοποιοί, κάποιες χορεύτριες που θέλουν να δουλέψουν πάνω στο τραγούδι. Κάποιες το κάνουν από χόμπι και τώρα μαθαίνουν να διαβάζουν παρτιτούρα, μέσα από τη χορωδία. Πέρα από τραγούδι κάνουν και υποκριτική, χορό, μουσική κινησιολογία, σεμινάρια παραδοσιακού τραγουδιού, κ.ά. Όλοι μαθαίνουν από όλους, έχουν το ίδιο όραμα και όνειρο και θέλουν να εξελιχθούν. Έχουν τις ίδιες δυσκολίες, συζητάνε μεταξύ τους και η μία συμβουλεύει την άλλη. Πέρα από το εκπαιδευτικό κομμάτι όμως, υπάρχει και η κοινωνική δράση.

Πριν από λίγες ημέρες, οι Chóres πραγματοποίησαν μια συναυλία στην Τεχνόπολη σε συνεργασία με το Άλμα Ζωής και όλα τα έσοδα πήγαν εκεί. Παραδώσαμε μαθήματα παραδοσιακού τραγουδιού και σε Chóres και σε κοπέλες από το Άλμα Ζωής, έστησαν χορωδία για πολυφωνικό τραγούδι και τραγούδησαν όλες μαζί. Ήταν τέλειο. Το επόμενο βήμα είναι κάποια προγράμματα Erasmus, να μπορούν οι κοπέλες να φεύγουν για λίγο στο εξωτερικό, να βλέπουν πως είναι να ταξιδεύεις τον κόσμο για τη μουσική.

Τι επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον για τη Μαρίνα Σάττι και τη «ΥΕΝΝΑ»; Ποια είναι η επόμενη φιλοδοξία σου;

Μαρίνα – Έχω διάφορα σχέδια. Θα ήθελα οπωσδήποτε να συνεχίσουμε να παίζουμε. Χθες όταν γύρισα, έλεγα ότι δεν ήθελα να τελειώσει. Θα ήθελα να συνεχίσω να νιώθω έτσι. Να μπορώ να κάνω τέτοια live, να έρχεται ο κόσμος να περνάμε ωραία όλοι μαζί. Θα ήθελα οπωσδήποτε να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε και να μπορώ να γράψω και άλλα τραγούδια.