Τρία ποιήματα για τον χρόνο που περνάει.

Τελικά, τους διέψευσα όλους κι ενώ περίμεναν να με δούνε ξοφλημένο, εγώ τύλιγα και ξετύλιγα τα παλιά εισιτήρια σ’ ένα καινούριο ταξίδι – σαν κάποιον που του αρνήθηκαν δύο φορές και πάει για να του αρνηθούν και τρίτη.
Έτσι θα’χει τώρα όλον το καιρόν.

Τ. Λειβαδίτης «Ο χρόνος και πως να τον αποκτήσετε»

Βελουδένιο Ύφασμα

Κάποιος μας έκλεψε τις ώρες.
Κάποιος μας έκλεψε τις μέρες.
Κι οι ημέρες γίνηκαν μήνες
κι οι μήνες χρόνια.

Ένα απύθμενο, κορινθιακό αγγείο
με χαραγμένους μαιάνδρους ο χρόνος μας.
Κι εσύ ένας μαίανδρος σαν όλους τους άλλους;
Σκύβω να πιω και το νερό σώνεται.

Χρόνια μετά, ζεστή ακόμη
κρατώ την παρουσία σου,
ένα βελούδινο κομμάτι ύφασμα
στο μέρος της καρδιάς.

Α. Βερροπούλου «Βελουδένιο ύφασμα»

Αποχαιρετισμός Διαρκείας

Χέρια ν’ αποχαιρετούν παλιές μέρες,
ανάσες να βαραίνουν,
όνειρα να ελαττώνονται.
Ζωές φορτωμένες παρακμή.
Το τέλος παρατεταμένο.
Τα πόδια;
Να τρέχουν την ψυχή μας.

Ν. Μπελιάς «Αποχαιρετισμός διαρκείας»