Κωνσταντίνος Ασπιώτης, το ευγενικό και cool παιδί του θεάτρου.
Φέτος το καλοκαίρι σου έχει «Δάφνες και πικροδάφνες». Πες μας λίγα λόγια για τον «Αλέκο»;
Ο Αλέκος λοιπόν είναι ο μικρότερος της παρέας των δαφνών, είναι ιδιοκτήτης ταβέρνας στην Τρίπολη του ΄79 και εκκολαπτόμενος κομματάρχης. Είναι μαζί με τον Κώστα, ο οποίος είναι ο μεγάλος της παρέας, και μαθαίνει την δουλειά ας πούμε. Υποστηρίζει τον στρατηγό και είναι ένας καλός, αγαθός άνθρωπος, ο οποίος έχει τα μάτια ανοιχτά και μαθαίνει τη δουλειά και τον κόσμο ακόμα παρόλο που είναι 40.
Γιατί «Δάφνες και πικροδάφνες»; Έχει σχέση με αυτό που σημαίνουν οι δάφνες γενικότερα ή συνδέεται και με την πλοκή του έργου;
Θα ξεκινήσω από τις πικροδάφνες. Συνδέονται με μία βασική ιστορία από αυτές που αποκαλύπτονται μέσα στο έργο. Γίνεται ένα μεγάλο, σημαντικό γεγονός που αλλάζει την τροπή του έργου και αυτό συμβαίνει σε κάποιες πικροδάφνες γι’αυτό και αναφέρονται. Οι δάφνες είναι αυτές που θέλουν να δρέπουν οι πολιτικοί που βγαίνουν και οι κοματάρχες που βγάζουν τους πολιτικούς. Δηλαδή οι δάφνες με την αρχαιοελληνική έννοια ως δάφνινο στεφάνι και σύμβολο εξουσίας, που έφεραν οι άρχοντες εκείνης της εποχής.
Πόσο σημαντικό ήταν γι’ αυτούς τους ανθρώπους να είναι πολιτικοί παράγοντες εκείνη την εποχή;
Είναι πολύ σημαντικό γιατί βγαίνουνε από μία εποχή χούντας. Είμαστε, λοιπόν, στην μεταπολίτευση και προσπαθούν να φτιάξουν τον κόσμο σύμφωνα με τις αξίες τους και τα ιδανικά τους αλλά ο λαός των Ελλήνων είναι αυτός, φροντίζει για το συμφέρον και το βόλεμά του. Ο Αλέκος δεν είναι έτσι όμως. Ο Αλέκος έχει αξίες ακόμα, καθότι και πιο μικρός, πάει λίγο με τον σταυρό στο χέρι. Οι κομματάρχες είχα πολύ σημαντική θέση στην εποχή εκείνη, ήταν αυτοί που συνέδεαν τον υποψήφιο βουλευτή με τον λαό. Δηλαδή, ένας ο οποίος θα μπορούσε να έχει κάποια επιρροή, όπως ένας ιδιοκτήτης ταβέρνας, θα μπορούσε να αναλάβει αυτόν τον ρόλο για να «ψήνει» τους πελάτες για το τι θα ψηφίσουν. Οι πρωταγωνιστές μας στο έργο νιώθουν οι πιο σημαντικοί άνθρωποι του κόσμου με βάση αυτή τους την ιδιότητα. Λένε ότι οι κομματάρχες είναι τα θεμέλια του κοινοβουλευτισμού. Οι πολιτικοί χτίζουν από εκεί και πάνω.
Δεν μπορώ να μην ρωτήσω, πόσες αναλογίες συναντάμε με το σήμερα αλλά και πόσες διαφορές;
Οι διαφορές έχουν έρθει ουσιαστικά στις ταχύτητες της εποχής μας, όπου οι ρυθμοί είναι πιο γρήγοροι λόγω και τις τεχνολογικής επανάστασης. Έχουν έρθει σε κάτι συσκευές ή πιθανά στην επιστήμη. Δεν είναι όμως μεγάλες διαφορές, γιατί υπάρχει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό που είναι η ευθεία γραμμή που μας συνδέει με εκείνη την εποχή και με την νοοτροπία των Ελλήνων. Η νοοτροπία του βολέματος, η νοοτροπία του «πριονίζω την καρέκλα του φίλου μου αν έχω συμφέρον να το κάνω», αλλά και τα καλά που είχε η Ελλάδα του τότε, που είναι στενά συνδεδεμένα με την Ελλάδα του σήμερα. Αυτά είναι το ταπεραμέντο των Ελλήνων, η εγγύτητα, η παρέα, η έννοια της φιλίας, η θέρμη των ανθρώπινων σχέσεων.
Είναι ένα έργο που επιλέχθηκε αυτήν την χρονική στιγμή για να αναδείξει τις αναλογίες του με το σήμερα ή αυτό ήταν κάτι δευτερεύον;
Για να πω την αλήθεια, δεν ξέρω γιατί ακριβώς το επέλεξε ο σκηνοθέτης μας, ο Πέτρος ο Φιλιππίδης, αλλά από την άλλη δεν χρειάστηκε και να γίνει αυτή η συζήτηση, μιας κι εμένα μου φάνηκε απόλυτα ταιριαστή επιλογή. Νομίζω ότι πολλές φορές οι καλλιτέχνες δεν διαλέγουν κάτι επί τούτου, τους έρχεται κάτι από μόνο του στο μυαλό επειδή βιώνουν μία κατάσταση και υποψιάζομαι ότι αυτό συνέβη και στην δικιά μας περίπτωση.
Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον Τάσο Χαλκιά και τον Θανάση Πατριαρχέα;
Δεν έχουμε ξανασυνεργαστεί και είναι πολύ σημαντικό που τους γνωρίζω και που συνεργαζόμαστε και παίζουμε κάθε μέρα στη σκηνή μαζί. Εγώ μαθαίνω καθημερινά από τον κ. Φιλιππίδη και τον κ. Χαλκιά γιατί είναι ένα σχολείο υποκριτικής, έχουν μία φαρέτρα πολύ μεγάλη με υλικά θεάτρου και είναι πολύ χρήσιμο για ένα νεότερο ηθοποιό να δουλεύει με τόσο ικανούς και ταλαντούχους ηθοποιούς ώστε να μπορεί να πάρει πράγματα, αρκεί βέβαια να είναι και αυτοί ανοιχτοί και γενναιόδωροι στο να δώσουν. Κι αυτοί οι δύο είναι. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό που βρίσκομαι και με τον Θανάση Πατριαρχέα που είναι νεότερος από εμένα, αλλά πολύ ταλαντούχος, διαθέσιμος και ωραίος συνεργάτης. Είμαστε γενικά μία πολύ ωραία και ευτυχής συγκυρία.
Πώς πιστεύεις ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν τα θέατρα στην εποχή του κορωνοΐού;
Είναι πολύ δύσκολη εποχή και είμαστε από τους τυχερούς που δουλεύουν. Γιατί γενικότερα -και αυτό πρέπει να λέγεται-, ο κλάδος μας όπως και όλος ο πολιτισμός έχει δεχτεί μία τεράστια πληγή, η οποία όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά ανοίγει ολοένα και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός. Αυτό μας επηρεάζει ψυχολογικά. Από την άλλη, καλούμαστε να έχουμε την ψυχολογία διασκεδαστή, με έναν τρόπο δηλαδή, θέλουμε να πούμε ότι τα θέατρα είναι εδώ, είναι ανοιχτά, ελάτε να δείτε την παράσταση και να περάσουμε καλά, τηρώντας βέβαια τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία του καθενός. Θα δούμε τώρα πως θα κυλήσει όλο αυτό.
Στις παραστάσεις που έχεις δώσει μέχρι στιγμής, μιας και η περιοδεία σας έχει ξεκινήσει, πώς είναι το κλίμα και η ενέργεια ανάμεσα σε εσάς και το κοινό;
Από την ώρα που ξεκινάει η παράσταση αυτό που πρέπει να συμβεί, συμβαίνει. Δηλαδή, γινόμαστε οι ηθοποιοί με τους θεατές συνενόχους στο υπονοούμενο και κυλάνε δύο ώρες όντας μαζί. Οπότε το κλίμα είναι αυτό που πρέπει να είναι και αυτοί που φεύγουν από την παράσταση έχουν περάσει καλά κι έχουν ψυχαγωγηθεί, όχι μόνο διασκεδάσει.
Αυτή είναι σίγουρα μία από τις πιο απαιτητικές συνθήκες στις οποίες έχετε κληθεί να παίξετε. Ποιος νομίζεις πως είναι ο πιο απαιτητικός ρόλος που έχεις αναλάβει;
Όλοι οι ρόλοι που κάνω τελευταία είναι πολύ απαιτητικοί, όπως και αυτός που κάνω τώρα είναι εξίσου απαιτητικός ρόλος και εξίσου δύσκολος με τον Λεωνή που έκανα τον χειμώνα, με τον Άμλετ, τον Άλεξ Ντελάρτζ του Κορδιστού Πορτοκαλιού. Γενικότερα, είναι ρόλοι που απαιτούν πνευματική και σωματική κατάσταση στα φόρτε και πολλή, πολλή δουλειά.
Τους διαλέγεις τους ρόλους έτσι απαιτητικούς ή σε διαλέγουν αυτοί με ένα τρόπο;
Πότε έτσι, πότε αλλιώς. Κάποιες φορές προτείνω εγώ και άλλες μου προτείνουν. Πάντως και στις δύο περιπτώσεις είναι πράγματα τα οποία επιλέγω και θέλω να με προχωράνε και να με πηγαίνουν ένα βήμα παρακάτω σαν ηθοποιό, σε καινούργια μονοπάτια.
Έχεις ρόλο-απωθημένο;
Όχι, δεν έχω και δεν με ενδιαφέρουν οι ρόλοι ως ρόλοι, αλλά κάποια πράγματα που έχουν να μου πουν και έχω κι εγώ να πω κάτι μέσα από αυτούς. Κυρίως όμως με ενδιαφέρουν οι συνεργασίες.
Ακολουθεί κλισέ ερώτηση. Πώς προέκυψε για ‘σένα η υποκριτική; Ήταν η απάντηση στο τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις ή μία ανάγκη που προέκυψε αργότερα;
Δεν ξέρω αν μπορώ να το πω ανάγκη, εμένα από μικρό μου άρεσε να φτιάχνω ιστορίες, να φτιάχνω φιγούρες του Καραγκιόζη και να παίζω θέατρο, να κάνω θεατρικές ομάδες στο σχολείο την εποχή που δεν υπήρχαν και πολύ. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε θεατρική εκπαίδευση τότε. Κάποια στιγμή λοιπόν ήρθε. Ήμουν σε ένα θεατρικό εργαστήρι και πήγα να δω μία παράσταση στο Μελίνα Μερκούρη στη Καλαμαριά και είπα με αυτό θέλω να ασχοληθώ. Η παράσταση ήταν «Η Νόρα» του Ίψεν του ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη και έπαιζαν η Λυδία Φωτοπούλου, ο Δημήτρης Καταλειφός και ο Δημήτρης Ναζίρης. Κάπως έτσι, μου δόθηκε ένα έναυσμα για να ξεκινήσω.
Καλοκαιρινές διακοπές ή περιοδεία στην Ελλάδα;
Να διαλέξω; Είναι εξίσου σημαντικά και τα δύο γι’ αυτό και θα κάνουμε ένα διάλειμμα 9-10 μέρες. Δεν ξέρω αν μπορώ να επιλέξω, νομίζω ότι θα ήθελα πότε να πηγαίνω περιοδείες και πότε όχι. Είναι σημαντικό να βγαίνουμε έξω με θεατρικά έργα, να παίζουμε θέατρο. Εμένα μου αρέσει η περιοδεία. Από την άλλη, λατρεύω τις διακοπές, ειδικά με τους ρυθμούς και την κούραση που υπάρχει το χειμώνα, μου είναι απαραίτητες οι διακοπές το καλοκαίρι.
Ένας Θεσσαλονικιός στην Αθήνα. Ποια είναι η σωστή απάντηση λοιπόν, Αθήνα ή Θεσσαλονίκη;
Για μένα Θεσσαλονίκη! Αλλά, δυστυχώς, βλέπεις ότι είναι πρωτευουσοκεντρικά τα πράγματα, για ορισμένες δουλειές τουλάχιστον.
Μετά από εδώ τι; Υπάρχει πλάνο αυτή την εποχή που διανύουμε;
Σχεδιάζω, αλλά ακόμα περιμένω να δω τι θα γίνει κιόλας. Δυστυχώς, δεν μας έχει πει κανένας τι μπορούμε να κάνουμε, όταν μας πουν τι μπορούμε να κάνουμε, τότε θα το κάνουμε.
Φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός/Popaganda.gr
______________________
«Δάφνες και Πικροδάφνες» των Δημήτρη Κεχαΐδη – Ελένης Χαβιαρά
Σκηνοθεσία: Πέτρος Φιλιππίδης
Θέατρο Γης
26 & 27 Ιουλίου 2020
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Πέτρος Φιλιππίδης, Σκηνικά: Μανόλης Παντελιδάκης, Κοστούμια: Γιάννης Μετζικώφ, Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος, Μουσική επιμέλεια: Ιάκωβος Δρόσος, Βοηθός σκηνοθέτη: Ντένια Στασινοπούλου, Φωτογραφίες παράστασης: Γιώργος Καπλανίδης (Studio Kaplanidis), Παραγωγή: Θεατρικές Επιχειρήσεις Τάγαρη
Παίζουν
Πέτρος Φιλιππίδης (Βασίλης), Τάσος Χαλκιάς (Κώστας), Κωνσταντίνος Ασπιώτης (Αλέκος), Θανάσης Πατριαρχέας (Τάσος)
Ώρα έναρξης: 21:30
Προπώληση Εισιτηρίων:
Ταμείο Βασιλικού Θεάτρου (τηλ.2315 200 200), Εκδοτήρια Πλ.Αριστοτέλους & Viva.gr
