Μια συνομιλία με την απολαυστική Fanny Ardant!
Ο Beater.gr, σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Δημητρίων και τον γαλλικό τηλεοπτικό σταθμό TV5Monde, καταθέτει τις δικές του ερωτήσεις στη Fanny Ardant (Φανί Αρντάν), με αφορμή την εμφάνισή της στην 55η διοργάνωση.
Η απολαυστική ηθοποιός Fanny Ardant, η μούσα του François Truffaut, θα ερμηνεύσει ένα από τα πιο εμβληματικά κείμενα της Marguerite Duras (Μαργκερίτ Ντυράς). Η Duras είναι μια από τις σπουδαίες γυναικείες φωνές του 20ου αιώνα. Μέσα από το έργο της, κατάφερε να δώσει λέξεις και να αποτυπώσει τα πιο ενδόμυχα συναισθήματα. Η γοητευτική φιγούρα της Ardant και η γεμάτη, καθηλωτική φωνή της υπόσχονται να μας φέρουν ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στον αισθησιασμό και την ευαισθησία του συγκεκριμένου έργου (Aurélia Steiner, 1979). Μέχρι να το παρακολουθήσουμε διαδικτυακά, ο Beater.gr συνομίλησε εξ αποστάσεως με την Fanny Ardant.
Έχουμε κάποιες ερωτήσεις από το φεστιβάλ και υπάρχει μία που ανέκαθεν ήθελα να σας θέσω. Έχετε γράψει ποτέ ερωτικές επιστολές; Ίσως είναι πολύ προσωπική ερώτηση.
Όχι. Αλλά…Ναι. Πρέπει να γράφουμε ερωτικές επιστολές γιατί πρέπει να καίμε τα καράβια μας. Πρέπει να ομολογούμε. Για παράδειγμα, ένα από τα μεγαλύτερα μυθιστορήματα που υπάρχουν είναι ο Ευγένιος Ονέγκιν του Πούσκιν. Και τα σημεία καμπές, η αγωνία, είναι δυο επιστολές. Δύο θαυμάσιες επιστολές. Πιστεύω πως γράφοντας με το χαρτί, το μολύβι ή την πένα, υπάρχει ένα είδος συμπύκνωσης των συναισθημάτων καλύτερης κι από τα λόγια, μερικές φορές. Δεν πρέπει να φοβάσαι να αφήνεις ίχνη, δεν είναι κακό!
Τι θα γράφατε σε μια ερωτική επιστολή προς τη ζωή; Μια ερωτική επιστολή στην αγάπη; Μια ερωτική επιστολή σε τι; Τι μετρά περισσότερο;
Τα πάντα. Μου θύμισε πως μπορούμε να γράψουμε ερωτικές επιστολές στους γονείς μας. Μπορούμε να γράψουμε ερωτικές επιστολές στα παιδιά μας ή σε κάποιον με τον οποίο μόλις δουλέψαμε και που δεν θα ξαναδούμε. Δεν είσαι υποχρεωμένος να γράψεις ένα γράμμα για να χτίσεις κάτι. Είναι επειδή, «κι αν δεν το πω κι δεν ειδωθούμε ξανά;» Λοιπόν, είναι η αγάπη, είναι κάτι που…
Οι σιωπές μετά τις απαντήσεις σας μετράνε πολύ, θέλω να τις αφήσω.
Λοιπόν, οι ερωτήσεις σας;
Τις θέλετε; Θα συνεχίσουμε, λοιπόν. Λοιπόν, τι θα απαντούσατε στην Aurélia Steiner της Ντυράς; Πολύπλοκη ερώτηση, δεν είναι;
Σας άκουσα.
Στην ιστορία του κινηματογράφου η θηλυκότητα κινηματογραφείται συχνά προκλητικά για να υπερβάλλει την σεξουαλική επιθυμία πώς πιστεύετε ότι θα έπρεπε να ερμηνεύεται η γυναικεία ομορφιά στον 21ο αιώνα;
Λοιπόν, δεν ξέρω απολύτως τίποτε! Διότι, ούτως ή άλλως, είναι μια έννοια φευγαλέα. Κανείς δεν έχει την ίδια ιδέα για την ομορφιά. Αν θέλεις να την αναπαραστήσεις και να την παγώσεις, κάτι δεν παει καλά.
Μάλιστα. Ακούστε: Ο πόνος είναι συχνά θέμα στην ποίηση, στα απομνημονεύματα, στις ταινίες. Η αποστολή της τέχνης είναι να μιλά και για τον πόνο;
Τίποτα δεν πρέπει να απαγορεύεται στην τέχνη. Πρέπει να μπορούμε να μιλούμε για τα πάντα, στην τέχνη. Μόλις υπάρξει λογοκρισία, μόλις υπάρξει «η τέχνη δεν έχει το δικαίωμα να το πει αυτό», τότε… Αυτό είναι επικίνδυνο. Πρέπει να μπορούμε να μιλάμε για τα πάντα.
Ο Τζον Μπέργκερ… Δεν ξέρω ποιος είναι! Όταν ο δημοσιογράφος διαβάζει ερωτήσεις που δεν έχει γράψει ο ίδιος! Μετά θα μοντάρουμε μόνο τις απαντήσεις της Φανύ Αρντάν στην κάμερα του Υβ Βερζέ. Τζον Μπέργκερ: «Το Παρίσι είναι ένας εικοσάρης ερωτευμένος με μια μεγαλύτερή γυναίκα». Περιγράψτε με μια πρόταση το Παρίσι και την ερωτική εμπειρία. Καλό κουράγιο.
Με μία φράση;
Δεν ξέρω.
Εγώ αγαπώ πολύ το Παρίσι. Ταξιδεύω σε όλον τον κόσμο, μα κάθε φορά που επιστρέφω λέω: «Α, Παρίσι! Ζήτω η μόλυνση!» Αλλά, ο έρωτας, ο καυγάς, τα μαλώματα, όλα αυτά είναι μέρος του, το χάος, η αταξία, η ομορφιά, η μοναξιά. Νομίζω πως δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω αλλού. Είναι μια πόλη που αγαπώ βαθιά.
Λοιπόν, άλλη ερώτηση: Μαργκερίτ Γιουρσενάρ, Σιμόν ντε Μποβουάρ, Ανιές Βαρντά, Σαντάλ Άκερμαν, ποια γυναικεία φωνή έχει την μεγαλύτερη επιρροή στις μέρες μας;
Δεν έχω αρκετή κουλτούρα για να σας απαντήσω.
Να κάνουμε μια ταξινόμηση. Η πρώτη ερώτηση που σας έκανα, με ποιο κείμενο ανακαλύψατε την Μαργκερίτ Ντυράς;
«Détruire, dit-elle». Ωραίος τίτλος.
Ναι. Θα μας εξηγήσετε, ίσως;
Ο τίτλος με προσέλκυσε. Υπήρχε ένα είδος βίας μέσα μου, όταν ήμουν νέα. Μού άρεσε η ιδέα. «Να καταστρέφεις, είπε εκείνη.» Ήταν σαν κωδικός. Δεν είχε καμία σχέση με ό,τι νόμιζα. Αλλά λόγω της ομορφιάς του τίτλου. Μετά μπήκα σε ένα μυθιστόρημα όπου δεν είχα όλα τα κλειδιά! Και με ενδιέφερε πολύ που δεν ήξερα πού με οδηγούσε και μετά ζητούσα πάντα από την λογοτεχνία τίποτα να μην είναι αναμενόμενο ή προβλέψιμο. Nα ανατρέπονται οι κώδικες.
Je m’ appelle Aurelia Aurélien Steiner
Ερμηνεύουν η Fanny Ardant και ο Πολύδωρος Βογιατζής
Η διάσημη ηθοποιός αφηγείται αποσπάσματα από το έργο της Marguerite Duras, «Aurelia Steiner», που αναφέρεται στη διαχρονική διάσταση του Έρωτα και του Θανάτου. Ο Πολύδωρος Βογιατζής αφηγείται πρωτότυπο κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη απαντώντας στην Aurelia Steiner. Οι αφηγήσεις εμπλουτίζονται από την πρωτότυπη μουσική της διάσημης τσελίστριας Sonia Weder Atherton.
______________________
55o Φεστιβάλ Δημητρίων
05 – 26 Οκτωβρίου
