«Η κόρη της θάλασσας», το ποίημα της Παρασκευής.

Ψάχνω μες σε κλειδωμένα συρτάρια,
ψάχνω μέσα σε ξεχασμένες κασέλες,
ψάχνω μέσα στα μάτια μου,
σαν μοναξιά ψηλού βουνού,
σαν ρίζα εκατόχρονου δέντρου,
σαν αγέρας παλιός, πελαγίσιος,
ο καιρός που σ’ αγαπώ ίδιος.

Κορίτσι της θάλασσας που γελά,
ο σημερινός, ο αυριανός,
δε μπορεί, κάποιος ήλιος
ταξιδευτής θα σε φέρει,
αλτάνα με τα είκοσι γαρύφαλλα
σε κάποιον ήλιο θα σε κερδίσω,
θα σε κερδίσω.

Ο καιρός που σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, ξεκινά
μέσα από τα Κρητικά περβόλια,
αγκαλιασμένος με γαρύφαλλα,
τραγουδημένος με μαντινάδες,
ξεκινά μέσα από τα πρώτα πετράδια
ζωγραφισμένος με πράσινα
και κίτρινα χρώματα.

«Η κόρη της θάλασσας», ένα από τα πιο αισθαντικά ποιήματά του Έλληνα ποιητή κι εκδότη Νίκου Καρύδη.