Τα graffiti στους τοίχους των Εξάρχειων!
Με τούτα και με εκείνα, πέρασε ένας μήνας της Άνοιξης, χωρίς μια βραδινή βόλτα της προκοπής στην πόλη. Αν εξαιρέσεις, βέβαια, τη συμμετοχή μου σε προβολές του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ! Μελέτη, εργασίες, βροχή και λίγες βιαστικές λήψεις με φιλμ, με μια παλιά «Zenit». Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως να έπρεπε να δοκιμάσεις κι εσύ, με την παλιά σκονισμένη, οικογενειακή αναλογική μηχανή σου, να φυλακίσεις λίγο φως, αυτή την εποχή, που όλο και περισσότερα ζευγαράκια θα περιπλανιούνται στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Αυτά, όμως, θα τα γράψω σε επόμενο άρθρο!
Το σημερινό ξεφεύγει από τα όρια της πόλης. Όχι γιατί κατάφερα να εξαντλήσω την παγιδευμένη επιθυμία των βαμμένων τοίχων της πόλης μας, αλλά γιατί βρέθηκα στην Αθήνα. Τριγύρισα, λοιπόν, στην Αθήνα το βράδυ, κάνοντας ένα διήμερο περίπατο διαρκείας, στα πιο ζωηρά κομμάτια του κέντρου της. Αν και στην Τριπτολέμου και την Ιερά Οδό, δεν εντυπωσιάστηκα από κάποιον τοίχο, το Μοναστηράκι και τα Εξάρχεια, με αντάμοιψαν!
Άμαθη από στενάκια, πλατείες και πεζόδρομους, περπάτησα βράδυ στην οδό Στουρνάρη και σκέφτηκα «Σοβαρά, αν βγάλω εδώ μια μηχανή και αρχίσω να φωτογραφίζω τοίχο παρά τοίχο, πώς θα αντιδράσουν οι περαστικοί;». Και το έκανα! Δεν ήμουν, όμως, μόνη αυτή τη φορά. Είχα ένα κορίτσι δίπλα μου. Γκρίνιαξα αρκετά για τη δική της κάμερα. Κράτησα, όμως, με μια παιδική πονηριά, τη δική μου, και δήλωσα ότι θα ζήσω για λίγο, παρορμητικά και σχεδόν επικίνδυνα…
Με τον καιρό και ανεξάρτητα από τη Στουρνάρη και τα περίχωρα, τα Graffiti θέλουν χρόνο. Όσο τα αντιμετωπίζω, καταλαβαίνω ότι το περιεχόμενό τους δεν είναι εύκολο. Συχνά, μάλιστα, φαίνεται να μη βγάζουν και κανένα νόημα. Τα κοιτάς, τα φωτογραφίζεις δυο φορές, τα διαβάζεις. Βάζεις τη μηχανή στο πάτωμα. Αλλάζεις ταχύτητα. Τα φωτογραφίζεις δύο φορές ακόμη. Σβήνεις την πρώτη φωτογραφία, επειδή δε σου άρεσε. Έπειτα, χάνεσαι μερικά λεπτά, ψάχνοντας πόσα διαφορετικά χρώματα διακρίνουν τα μάτια σου. Ελέγχεις αν υπάρχει χρονολογία και υπογραφή. Μερικές φορές, “ξινίζεσαι”. Άλλες φορές, συνδέεις το κείμενο και το stencil, με κοινωνικά ζητήματα. Τα Graffiti σου δίνουν πληροφορίες για το χώρο και το χρόνο. Διηγούνται ιστορίες διαχρονικές και πολυεπίπεδες.
Τα Εξάρχεια τα είδα ανοιξιάτικα, εορταστικά, μη επεισοδιακά, χωρίς να γνωρίζω γι’ αυτά. Για το λόγο αυτό, τίποτε άλλο δε θα σχολιάσω, πέρα από το ότι αποτελούν μια περιοχή, μάλλον γεμάτη με νεύρο και με μια παρατεταμένη νεανικότητα και διαφορετικότητα. Η αμφισβήτηση των πάντων, βρίσκεται αποτυπωμένη σε κάθε τοίχο. Η κοινωνία και το άτομο δέχονται κριτική. Η ανεξαρτησία και η έλλειψη φόβου μπορεί να σε συναρπάσουν ή να σε τρομοκρατήσουν. Πάντως, ο βραδινός περίπατος, μετά από λίγη ρακή, ως το μετρό της Πλατείας Βικτωρίας, δεν έβλαψε καμία από τις δύο μας. Μέσα στην αμηχανία και τη βιασύνη, μας έκανε να χαμογελάσουμε. Κι ας χαθήκαμε λιγάκι, αναζητώντας το Μετρό, που εκεί πραγματικά υπάρχει!
Μέσα στο σύνολο των φωτογραφιών, θα ξεχωρίσουν επτά στιγμιότυπα, τραβηγμένα ημέρα, από το Μοναστηράκι. Να περπατήσετε τα στενά, απέναντι από τα παλαιοπωλεία. Στοιχιματίζω πως θα αισθανθείτε σαν να βρίσκεστε σε ένα μεγάλο υπαίθριο «σπίτι γιαγιάς», που έχει να σας πει ιστορίες για μνημεία και πολιτισμό, για παιχνίδια και μαγειρική, για το ‘60, το ’70 ή το ‘80. Αγοράστε μια αφίσα παλαιών ελληνικών ειδών ζαχαροπλαστικής κι ας επιστρέψετε την επομένη μερα στα κρυμμένα στιχάκια του λιμανιού της Θεσσαλονίκης.
