Ο Γιώργος Δρίβας, η ζωή σε άλλους πλανήτες και η θέση της video art!
Η μικρού μήκους ταινία “Kepler” του εικαστικού Γιώργου Δρίβα μας μεταφέρει σε ένα άλλο πλανήτη και μας δείχνει μια εκδοχή της ζωής σε ένα δυστοπικό μέλλον. Λίγο πριν την προβολή της Ωδείο της Ρωμαϊκής Αγοράς, συζητησαμε με τον Γιώργο Δρίβα για το πόσο επίκαιρο είναι αυτό το έργο, τη δύναμη της βιντεοτέχνης, αλλά και την τοποθέτησή του σαν καλλιτέχνης στην σύγχρονη εποχή.
Η μικρού μήκους ταινία “Kepler” θα προβληθεί στο Ωδείο της Ρωμαϊκής Αγοράς Θεσσαλονίκης ως μέρος του προγράμματος «Το παρελθόν δεν είναι μια ξένη χώρα». Πρόκειται για ένα πολιτικό θρίλερ για την οικολογική καταστροφή που εκτυλίσσεται σε ένα δυστοπικό μέλλον. Πώς επηρεάζει η ενέργεια του ιστορικού αρχαιολογικού χώρου την προβολή μίας ταινίας επιστημονικής φαντασίας; Πώς συνδέεται το παρελθόν με το μέλλον μέσα από την τέχνη;
Στα έργα μου συνολικά, έτσι και στο Kepler, δεν υπάρχει ποτέ συγκεκριμένος χρόνος. Δεν αναφέρεται, ούτε σηματοδοτείται μια συγκεκριμένη εποχή. Αυτό που βλέπουμε θα μπορούσε να είναι παρελθόν, παρόν ή μέλλον. Κι αυτό συμβαίνει γιατί με ενδιαφέρει να ασχοληθώ με ερωτήματα που θεωρώ οτι είναι διαχρονικά όπως και διατοπικά. Υπό αυτήν την έννοια, η προβολή του σε έναν αρχαιολογικό χώρο υπογραμμίζει τις προθέσεις του έργου. Το Kepler λέει περίπου αυτό: Αν δεν σταματήσουμε τώρα να επαναλαμβάνουμε λάθη του παρελθόντος, αν δεν διδαχθούμε από τα λάθη μας και αν δεν ξανασκεφτούμε τις μελλοντικές μας κινήσεις, τότε κινδυνεύουμε να μην έχουμε μέλλον. Και το μέλλον αυτό δεν αφορά κάποιες επόμενες γενιές, αλλά μπορεί να αφορά ήδη εμάς σε μερικά χρόνια. Το μέλλον μας δεν είναι κάπου πολύ μακριά αλλά είναι ήδη εδώ, στο παρόν μας. Είμαστε έτοιμοι να ξανασκεφτούμε τα πράγματα από την αρχή σε νέα βάση με ό,τι αλλαγές θα σήμαινε αυτό;
Kι αυτό ακριβώς είναι η πρόκληση του 21ου αιώνα: Nα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε αναπόφευκτα όλοι μαζί και έτσι δεν μας σώζει ο αυτοαποκλεισμός, η περιχαράκωση, η μη αποδοχή του άλλου, τα σύνορα και τα τείχη…
Ο Kepler είναι ένας νεοανακαλυφθείς πλανήτης με συνθήκες φιλόξενες για τον άνθρωπο σε περίπτωση που καταστραφεί η Γη. Λαμβάνοντας υπόψιν τις τρέχουσες και διογκωμένες απειλές για την παγκόσμια κοινότητα και τον πλανήτη (πανδημία, κλιματικές αλλαγές κ.ο.κ.), τι συναισθήματα περιμένετε να προκαλέσει η ταινία, απόγνωση ή ελπίδα για το μέλλον;
Το Kepler μιλά για μια καταστροφή που μπορεί να συμβεί πολύ κοντά μας πάρα πολύ εύκολα. Μπορούμε να κάνουμε κάτι για να την αποφύγουμε; Θέτοντας αυτό το ερώτημα, δεν εννοώ βέβαια να νοιαστούμε μόνο για αυτό που συμβαίνει δίπλα μας αλλά αντιθέτως, να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν νοιαστούμε γενικώς για κάτι που συμβαίνει κάπου αλλού στον πλανήτη, τότε αυτό θα συμβεί δίπλα μας, πάνω μας, και ίσως τότε είναι πολύ αργά. Είμαστε, ας πούμε, έτοιμοι να δεχθούμε το ανάλογο (οικονομικό) τίμημα μιας αλλαγής της παραγωγικής διαδικασίας για να σώσουμε το περιβάλλον και συνεπώς κι εμάς τους ίδιους; Η όλο και μεγαλύτερη επέμβαση στο οικοσύστημα σε συνδυασμό με την ενοποίηση του κόσμου σε διάφορα επίπεδα παράγει τη νέα πραγματικότητα, όπου δεν μπορεί κανείς να αποκλειστεί από ένα πρόβλημα όσο κι αν προσπαθήσει, όσο μακριά κι αν είναι αυτό σε πρώτη φάση. Το ζήτημα δεν είναι ότι κάποιοι δεν (θα) είναι συνδεδεμένοι στην παγκόσμια πραγματικότητα, αλλά αντιθέτως ότι κανείς δεν (θα) μπορεί να αποσυνδεθεί. Kι αυτό ακριβώς είναι η πρόκληση του 21ου αιώνα: Nα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε αναπόφευκτα όλοι μαζί και έτσι δεν μας σώζει ο αυτοαποκλεισμός, η περιχαράκωση, η μη αποδοχή του άλλου, τα σύνορα και τα τείχη, αλλά αντιθέτως μια κοινή αλληλέγγυα αντίληψη για ένα κοινό παρόν και ένα ακόμη πιο κοινό μέλλον. Ο Kepler, όπως λετε, είναι ένας πλανήτης στον οποίο οι κλιματικές συνθήκες είναι παρόμοιες με αυτές της Γης. Αναρωτιέμαι αν η ανθρωπότητα θα συνέχιζε να κάνει τα ίδια λάθη ακόμη κι αν ξεκινούσε από την αρχή σε έναν νέο πλανήτη. Με τον ίδιο τρόπο αναρωτιέμαι αν θα είμαστε οι ίδιοι μετά από το τέλος της πανδημίας. Για την ακρίβεια, δεν ξέρω τι είναι καλύτερο ή χειρότερο, να είμαστε ακριβώς οι ίδιοι ή να έχουμε αλλάξει τελείως και, αν αλλάξουμε, προς ποια κατεύθυνση θα είναι άραγε…;
Ένας από τους στόχους του προγράμματος δράσεων του ΜOMus είναι ο ανοιχτός διάλογος πάνω στην πολιτιστική πολιτική και στη μουσειολογική πρακτική. Ως πειραματικός καλλιτέχνης, και μάλιστα βραβευμένος για τον πειραματισμό αυτό, πώς βλέπετε το μέλλον του εκθεσιακού πολιτιστικού χώρου; Ποια κατεύθυνση ελπίζετε να πάρει ο τρόπος που επισκεπτόμαστε ένα μουσείο ή έναν αρχαιολογικό χώρο;
Πιστεύω στη δυνατότητα του εικαστικού και ευρύτερου καλλιτεχνικού χώρου, να προτείνει μια δυνατότητα ύπαρξης σε ένα ολόκληρο φάσμα παραγωγών, που θα δυσκολεύονταν όχι μόνο να βρουν το δρόμο τους προς ένα κοινό με κάποιον άλλο τρόπο αλλά ουσιαστικά και να υπάρξουν. Αυτό μπορεί να γίνει και γίνεται και με μια διεύρυνση της προτεινόμενης εμπειρίας που έχει να κάνει με τη συνάντηση, τη συνομιλία, την συνύπαρξη της σύγχρονης τέχνης με ένα κοινό που υπάρχει, ενδιαφέρεται και είναι έτοιμο να την παρακολουθήσει. Το άνοιγμα των εκθέσεων σε εναλλακτικούς εκθεσιακούς χώρους ή και η παρουσίαση σύγχρονης τέχνης σε αρχαιολογικούς χώρους, είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πρόταση εφόσον βέβαια ο κάθε χώρος συνάδει ή και βρίσκεται σε άμεσο διάλογο με την εκάστοτε ταυτότητα του προτεινόμενου έργου.
Γνωστός για τις καθηλωτικές βιντεοεγκαταστάσεις σας, πώς βλέπετε την εξέλιξη της video art ως μορφή τέχνης σήμερα, στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμια; Ποια η θέση της στις σύγχρονες τάσεις των εικαστικών;
Η video art είχε και θα έχει πάντα μια πολύ σημαντική θέση στο χώρο της τέχνης. Φυσικά κατά καιρούς βλέπουμε διάφορες τάσεις της όπως και σε όλες τις μορφές τέχνης γενικότερα που εξελίσσονται, αλλάζουν, αναδιαμορφώνονται και συνεχίζουν. Ας μην ξεχνάμε οτι η βιντεοτέχνη μετρά ήδη μισό αιώνα ύπαρξης, δεν είναι ένα πρόσκαιρο φαινόμενο της τέχνης. Γενικότερα την κατατάσσω και κατ’ επέκταση με κατατάσσω στην ευρύτερη οικογένεια της τέχνης της κινούμενης εικόνας, η οποία φυσικά υπάρχει εδώ και πάνω από 100 χρόνια.
Ρετρό – φουτουριστική αισθητική, αποχρωματισμένη φωτογραφία, ιδιαίτερα υποβλητική ατμόσφαιρα, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που διακρίνουν το έργο σας. Θα σας ενδιέφερε να μεταφέρετε αυτό το στιλ και στον κινηματογράφο;
Ναι. Βρίσκομαι σε στάδιο σχεδιασμού παραγωγής και ανεύρεσης χρημάτων για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία μου. Ελπίζω να τα καταφέρω.
Πώς σας επηρέασε η κατάσταση της πανδημίας καλλιτεχνικά; Ποιες είναι οι φιλοδοξίες σας για το καλλιτεχνικό σας μέλλον; Τι καινούριο σχεδιάζετε άμεσα;
Κατά την διάρκεια της καραντίνας και αφού κατάφερα να συνειδητοποιήσω και να δεχθώ τη νέα πραγματικότητα, έγραψα ένα νέο έργο, το οποίο και παρήγαγα πρόσφατα. Πρόκειται για μια πεντακάναλη συγχρονισμένη προβολή που παρουσιάζω στα πλαίσια της νέας ατομικής έκθεσής μου με τίτλο «Δομές Συναισθημάτων» απο τις 23 Ιουλίου εως τις 20 Σεπτεμβρίου 2020 στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, υπό την διεύθυνση του Annex M και της Αννας Καφέτση και σε επιμέλεια της Άννας-Μαρίας Κάντα.
______________________
Η ταινία μικρού μήκους “Kepler” θα προβληθεί την Πέμπτη 30 Ιουλίου στις 21:00 στο Ωδείο Ρωμαϊκής Αγοράς στη Θεσσαλονίκη. Στη δημόσια συζήτηση θα γίνουν τοποθετήσεις από τους Γιώργο Δρίβα, εικαστικό, Νίκο Μαραντίδη, κοινωνικό λειτουργό, συστημικό θεραπευτή, Θοδωρή Μάρκογλου, ιστορικό τέχνης-επιμελητή, ΜΟΜus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνη.
Σειρά προβολών και δημοσίων συζητήσεων
«Το παρελθόν δεν είναι ξένη χώρα. Η σύγχρονη τέχνη συναντά τους αρχαιολογικούς χώρους στη Θεσσαλονίκη» στο πλαίσιο του νέου θεσμού του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού «Όλη Ελλάδα ένας Πολιτισμός».
Διοργάνωση: MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης-Συλλογές Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
23 & 30 Ιουλίου 2020, 21:00, Ωδείο Ρωμαϊκής Αγοράς, Θεσσαλονίκη
10 & 17 Σεπτεμβρίου 2020, 21:00, Επταπύργιο, Θεσσαλονίκη
Οι εκδηλώσεις προσφέρονται δωρεάν από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Το μόνο αντίτιμο είναι το εισιτήριο για την είσοδο σε κάθε χώρο, όπου υπάρχει. Είναι υποχρεωτική η προκράτηση θέσης. Προκρατήσεις εδώ https://digitalculture.gov.gr/2020/07/oli-i-ellada-enas-politismos/
