«Γωνία Ίωνος Δραγούμη με Ερμού», η ιστορία της 10ης Μαΐου 2020.
Στα πέντε λεπτά που σου πήρε να πλυθείς και να αλλάξεις, ετοίμασα κρύο τσάι τζίντζερ και σε περίμενα στο μπαλκόνι. Έκαστες χαμογελαστή απέναντί μου και άρχισες να μου μιλάς για τις ευτυχείς τυχαίες αποκλίσεις των καλά σχεδιασμένων προγραμμάτων μιας ημέρας και όχι, δεν πείραζε καθόλου που έπεσα πάνω σου και σε έβγαλα για μια ώρα εκτός από το ραντεβού με την παρέα σου, που έτσι κι αλλιώς προσπαθούσες να αναβάλλεις για να αποφύγεις τις κοινότυπες και άχαρες συνομιλίες που συχνά κατακλύζουν την αρχή αντίστοιχων κοινωνικών συναντήσεων.
Επωφελήθηκα από τη συζήτηση που άνοιξες, και με ένα κάπως μουδιασμένο τόνο στη φωνή μου, την στένεψα αρκετά και την έβαλα σε μια ερώτηση που έπεσε με πάταγο στο τραπέζι ανάμεσά μας. «Επί παραδείγματι, τώρα θα ήταν ξενέρωτο να σου απαντήσω με γενικούρες περί κοινωνικής ψυχολογίας, ενώ μια ερώτηση του τύπου ‘Θέλεις να πάμε για ποτό το βράδυ;’ θα κρατούσε το ενδιαφέρον σου, σωστά;»
Χαμογέλασες με καθηλωτικό βλέμμα κι απάντησες κοφτά «Σωστά. Κι αν η ερώτηση ήταν πραγματική θα σου απαντούσα ‘Θέλω’. Μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου, μπορούμε να κοιταζόμαστε πηχτά και να γελάμε για τα αποτυχημένα σχέδια, θύματα των συμπτώσεων. Νοστιμότατο το τσάι σου.»
Ένας στίχος κάπου έλεγε “Baby, light my fire”. Ξέρεις τι; Κάθε φορά η φωτιά όντως άναβε. Βάσει πιθανοτήτων, με έναν αναπτήρα. Όλοι οι αναπτήρες που πέρασαν από τα χέρια μας ή από το οπτικό μας πεδίο έχουν να διηγηθούν ιστορίες. Εμείς τις ξέρουμε και πλέον τις συλλέγουμε. Εδώ θα βρεις όσους έχουμε συναντήσει μέχρι στιγμής και θα διαβάσεις τις ιστορίες τους.
