«Εθιστική πλήξη», η ιστορία της 10ης Απριλίου 2020.
Στο ενδιάμεσο, εκατέρωθεν της ώρας και των μουσικών, η πλήξη, η πλήξη να αιωρείται πάνω από το κεφάλι μου και να με ακολουθεί σε κάθε κίνηση και βήμα. Εθιστική και τόση, τόση πλήξη, που άρχισε να λάμπει το δωμάτιο. Το διέσχισα όλο, μίλησα με τους καναπέδες και τα ράφια, πήρα πόζες στα παράθυρα, έκανα τράμπα όλες τις λάμπες, χόρεψα με τις καρέκλες, και χάιδεψα το πάτωμα με την πλάτη μου.
Ξαπλωμένος ανάσκελα κοιτώντας το ταβάνι, στο βάθος ο Chet σαν ηχώ να μου γκρινιάζει για τον θόρυβο που κάνω όταν ανασαίνω, μπουχτισμένος απ’ όλα μα κυρίως από το ταβάνι, έστριψα το βλέμμα μου στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης. Μια σειρά από βιβλία, παλιές και νέες εκδόσεις, δικά σου όλα, που τα άφησες εδώ, σε ‘μένα, γιατί η γνώση, μου είχες πει, μου πάει καλύτερα. Σήκωσα τον κορμό μου και έκατσα μπροστά τους με τα γόνατα. Τα χάζεψα ένα-ένα. Μερικά τα ξεφύλλισα και βρήκα και τις σημειώσεις σου. Υπογραμμίσεις σε λέξεις ξέμπαρκες, θαυμαστικά σε ονόματα-αναφορές, αγκύλες σε παραγράφους όταν στο κείμενο έπαιρνε λόγο κάποιος και το έκλεινε μέσα σε εισαγωγικά. Βρήκα και μερικές χειρόγραφες σημειώσεις σου στο περιθώριο από τις σελίδες. Ανορθόγραφες και βιαστικές. Σε ποιον μιλάς άραγε;
Η μοναξιά δεν έχει χώρο, δεν ορίζεται από τοίχους και άδεια δωμάτια. Η μοναξιά είναι απουσία. 2016
Παίρνω την σημείωσή σου, την κάνω δική μου και την αφήνω εδώ, να γίνει δήλωση, να γίνει κατάσταση και να μας ισοπεδώσει όλους.
Ένας στίχος κάπου έλεγε “Baby, light my fire”. Ξέρεις τι; Κάθε φορά η φωτιά όντως άναβε. Βάσει πιθανοτήτων, με έναν αναπτήρα. Όλοι οι αναπτήρες που πέρασαν από τα χέρια μας ή από το οπτικό μας πεδίο έχουν να διηγηθούν ιστορίες. Εμείς τις ξέρουμε και πλέον τις συλλέγουμε. Εδώ θα βρεις όσους έχουμε συναντήσει μέχρι στιγμής και θα διαβάσεις τις ιστορίες τους.
