«Παρακαλώ, μην αγγίζετε», η ιστορία της 9ης Μαρτίου 2020.
Γράφω μια ιστορία. Την αφήνω να ξεδιπλωθεί από γράμματα που συνθέτουν λέξεις και σχηματίζουν αυτό που θα ήθελα να σου πω, αλλά τελικά στο γράφω, γιατί πολλά στα είπα και τίποτα δεν κατάλαβες.
Μα τι σου είπα και τι σου λέω; Να, να σου πω, σου λέω, για το «όταν» και το «θα», το «μετά», το «μετά από όλα αυτά». Όταν ανοίξουμε τις πόρτες, όταν ξεχυθούμε στους δρόμους, όταν βρεθούμε χωρίς αποστάσεις. Μετά, λοιπόν, ούτε εκατοστό θα αφήσουμε ανάμεσά μας, ούτε γάντια, ούτε μάσκες. Μόνο χειραψίες και φιλιά.
Στο μέτωπο, στα χέρια, στα μάγουλα, στους ώμους.
Φοβάμαι, βέβαια, ότι δεν θα ξαναβγώ από αυτό το σπίτι. Τα παπούτσια μου, για παράδειγμα, είναι σίγουρα γι’ αυτό, κι άλλαξαν θέση. Από την παπουτσοθήκη δεξιά της εξόδου τώρα με περιμένουν δίπλα από την μπαλκονόπορτα. Τα φοράω και βγαίνω στον κήπο, μιλάω στη λεμονιά που την φύτεψα για σένα και της μιλάω, ναι, για σένα. Αυτή όμως δεν βγάζει φύλλα – για λεμόνια ούτε λόγος. Μάλλον δεν με πιστεύει όταν της τραγουδάω «θα ‘ρθει, θα ξανάρθει».
Ορκισμένη να μην της πω ψέμματα ξανά, θα πάψω να της μιλάω, τώρα μόνο θα την κοιτάζω. Έτσι αντικριστά, 1,5 μέτρο μακριά. «Παρακαλώ, μην αγγίζετε», αυτό θα της κρεμάσω, επιγραφή από μουσείο, το τελευταίο που πρόλαβα να διασχίσω πριν κλειστώ σ’ αυτό το σπίτι. «Μην αγγίζετε», λέμε και εννοούμε, με το κάθε «καλό βράδυ» που ακούγεται σε αυτή η γη και μένει να αντιλαλεί μέχρι το πρωί.
Αυτή η ιστορία δεν έχει «καλό βράδυ». Έχει μόνο λέξεις στη σειρά, υποθετικές και συμπερασματικές, μα κυρίως παλινδρομικές -άμα αλλά άρα-, για να σου φέρνουν αφρούς και να σου πάρουν φιλιά.
Το διασκεδάζεις, έτσι;
Ένας στίχος κάπου έλεγε “Baby, light my fire”. Ξέρεις τι; Κάθε φορά η φωτιά όντως άναβε. Βάσει πιθανοτήτων, με έναν αναπτήρα. Όλοι οι αναπτήρες που πέρασαν από τα χέρια μας ή από το οπτικό μας πεδίο έχουν να διηγηθούν ιστορίες. Εμείς τις ξέρουμε και πλέον τις συλλέγουμε. Εδώ θα βρεις όσους έχουμε συναντήσει μέχρι στιγμής και θα διαβάσεις τις ιστορίες τους.
