«Διακόπτης ερωτισμού», η ιστορία της 22ης Μαρτίου 2020.
Διακόπτης ερωτισμού, διψασμένου και καμαρωτού, μ’ ένα κλικ κοίτα – τώρα είμαι – τώρα δεν είμαι. Κοίτα – τώρα θα ‘μαι πάλι.
Για ν’ ακούς μόνο εμένα, άπλωσα στον ήλιο την φωνή μου, της έβαλα χάρες και την τύλιξα με νάζι. Έδεσα με κόμπο την άκρη της ντροπής μου, μην τυχόν και ξεγλιστρήσει στο τελευταίο σύμφωνο. Έβαλα και σιωπή ανάμεσα στα λόγια για να τους δώσω βάση, βάθρο δηλαδή, για να κορδώνονται και να λένε εκείνα που θα ήθελα να σου ‘χα πει εγώ.
Ο κόμπος όμως λύθηκε και χύθηκαν οι λέξεις, έμειναν τα γράμματα ένα ένα να κυλάνε, σε άτακτη σειρά «φκογγιαπωμ» και «κ.λπ.» επάνδρωση θυμίζουν -ένσταση κύριοι βέβαιον ότι πρόκειται για μύθευμα- να φτάσουν ως την πόρτα σου να μπουν μες στην ζωή σου.
Ξύπνησα λες από λήθαργο -ακόμα μέσα είμαι;
μαραμένη Μαίρη
Ένας στίχος κάπου έλεγε “Baby, light my fire”. Ξέρεις τι; Κάθε φορά η φωτιά όντως άναβε. Βάσει πιθανοτήτων, με έναν αναπτήρα. Όλοι οι αναπτήρες που πέρασαν από τα χέρια μας ή από το οπτικό μας πεδίο έχουν να διηγηθούν ιστορίες. Εμείς τις ξέρουμε και πλέον τις συλλέγουμε. Εδώ θα βρεις όσους έχουμε συναντήσει μέχρι στιγμής και θα διαβάσεις τις ιστορίες τους.
