«Η διαγραφή της λέξης», η ιστορία της 16ης Μαρτίου 2020.
Ενός λεπτού, όπως μετράω με δυο λέξεις, που ήρθαν και πήραν τη γοητεία της υπόσχεσης ενός έρωτα που δεν τήρησες, γιατί εγώ πρώτη την άφησα να ακυρωθεί με μια γραμμή διαγραφής που μπήκε στη λέξη, έτσι απλά όπως ήρθες κι εσύ, από λάθος, συγγνώμη δικό μου, χτυπώντας το κουδούνι επιμένοντας να μπεις, στο κλειστό περιθώριο όπως ονομάζω τη ζωή μου, και έγραψε αυτό που έγραψε, με λευκό μελάνι, την πορεία αυτού που ονομάσαμε διαβεβαίωση της συνάντησης της διαβίωσης και της διαφυγής, του δια παντός εγώ, που ξέρει να μένει αυτό που είναι, γιατί αλίμονο αλλιώς, άλλοτε δεν ήξερε, και είδε κι έπαθε και έμαθε αυτό που ξέρεις ήδη, αλλά δεν το λες, κι αν το πεις μακάρι, μακάριος θα είσαι, όπως είσαι δηλαδή, ευτυχισμένος με τις έννοιες και τις συναλλαγές, αυτές που στα συν κόλλησαν και παρέλειψαν τα μείον, κι έδιωξαν αυτό που φτιάχτηκε έτσι για να γίνει εν τέλη αυτό που τώρα έγινε.
Τώρα, τι έγινε;
Ένας στίχος κάπου έλεγε “Baby, light my fire”. Ξέρεις τι; Κάθε φορά η φωτιά όντως άναβε. Βάσει πιθανοτήτων, με έναν αναπτήρα. Όλοι οι αναπτήρες που πέρασαν από τα χέρια μας ή από το οπτικό μας πεδίο έχουν να διηγηθούν ιστορίες. Εμείς τις ξέρουμε και πλέον τις συλλέγουμε. Εδώ θα βρεις όσους έχουμε συναντήσει μέχρι στιγμής και θα διαβάσεις τις ιστορίες τους.
