«Στην άκρη της λέξης», η ιστορία της 7ης Μαρτίου 2020.
Απλώσαμε με ρόδι τις ατάκες, διάλογο στον διάλογο τα βρήκαμε. Και σου είπα για τις λέξεις και μπλεχτήκαμε στις λέξεις, ξεχάσαμε τα σημεία και άκρη δεν βρήκαμε, εγώ βρήκα πάντως κάτι, και να στο λέω, πως οι έννοιες ακίνητες τινάχτηκαν μαζί με το σεντόνι και το νόημα ακόμα δεν έφτασε πάτο. Γιατί αυτό εννοώ όταν σου λέω και σίγουρα θεωρώ και παραφράζω, για να κάνω τη συνεκδοχή σου ψέμα και καταλαβαίνεις, προφανώς, ότι οι τρεις τελείες πιάνουν τέλος πάντων χώρο και διακόπτουν το υπερσύνολο και το διαχωρίζουν από τον αγύριστο που ξεκίνησε να φτάσει και να πιάσει τον πιο άχαρο τίτλο, το παράδειγμα του υπαρκτού, σε αφηρημένο επίπεδο ιδίως και κυρίως, ανάμεσα στην πλάκα πάντα βέβαια, θα γυρίσουν φαίνεται ανάποδα και θα ξαπλώσουν στην αρχή της λέξης, της πρώτης εκείνης που έδωσε τον τόνο και έβγαλε τις τελείες και αφαίρεσε τις ερωτήσεις, γιατί ποιον αφορούν, εν πάσει περιπτώση, η πάσης φύσεως θέληση θα ‘ρθει και θα βάλει τάξη και θα ξεθολώσει τα νερά και θα κάνω ακόμα μια βουτιά – αυτή τη φορά θα πέσεις κι εσύ.
Ένας στίχος κάπου έλεγε “Baby, light my fire”. Ξέρεις τι; Κάθε φορά η φωτιά όντως άναβε. Βάσει πιθανοτήτων, με έναν αναπτήρα. Όλοι οι αναπτήρες που πέρασαν από τα χέρια μας ή από το οπτικό μας πεδίο έχουν να διηγηθούν ιστορίες. Εμείς τις ξέρουμε και πλέον τις συλλέγουμε. Εδώ θα βρεις όσους έχουμε συναντήσει μέχρι στιγμής και θα διαβάσεις τις ιστορίες τους.
