«Το εισιτήριο», το ποίημα της Παρασκευής.
Νάναι σα νά ‘μουν έτοιμος. Και νά ‘ναι
σαν νάχω χάσει το εισιτήριο. Οι κάβοι
ν’ αφροκοπάν, κι οι αφροί να το κουνάνε
μέσ’ στους καπνούς του -όρνιο- ένα καράβι.
Κι εγώ να ψάχνουμαι εδώ χάμω. Και όλο-όλο
…το εισιτήριο… να λέω συντρόφοι ωραίοι!…
Και να μην έρχεται μια βάρκα έως το μώλο,
να μην φαινώνται πουθενά οι βαρκαρέοι…
Οι βαρκαρέοι!… Το εισιτήριο!… Να τρέμει
-ζαγάρι εντός μου- η Χαλκίδα και τα όρη.
Κι εκεί να τόχουν συνεπάρει οι ανέμοι
μετέωρο -μες στις αχλές του- το βαπόρι…
Ω διάολε!… Όλα νάχουν χαθεί και νά ‘χουν πάει
κι οι ανθρώποι δραπετεύσει από τους τόπους,
κι αυτό το πλοίο να τραβάει και να τραβάει
χωρίς μηχανικούς, χωρίς ανθρώπους…
Και χωρίς φώτα. Ακυβέρνητο! Και όλο
να χλιμιτράει στο χάος. Κι ως θα κλαίω
-κιόλας να ψάχνουμαι, να ψάχνουμαι στο μώλο
κι όλο για κείνο το εισιτήριο να λέω…
Του Ιωάννη Σκαρίμπα.
