Digging στην πόλη: Οδηγός επιβίωσης για τους εραστές του crate digging!

Υπάρχει μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή για όσους αγαπούν τα βινύλια. Δεν είναι όταν ακούς τον δίσκο. Είναι πριν. Είναι εκείνη η στιγμή που έχεις τα χέρια μέσα σε ένα τελάρο γεμάτο άγνωστους τίτλους, με το σώμα σου ελαφρώς σκυμμένο, το μυαλό σε εγρήγορση, και την καρδιά να χτυπάει λίγο πιο δυνατά όταν ξεπροβάλλει ένα εξώφυλλο που σου λέει «πάρε με». Υπάρχει κάτι σχεδόν τελετουργικό στη φάση του digging. Ξυπνάς ένα πρωί χωρίς πρόγραμμα, αλλά με μια αίσθηση ότι κάπου σε κάποιο ράφι, σε κάποιο υπόγειο, σε μια στοίβα ξεχασμένων 12ιντσων σε περιμένει ένα κομμάτι που δεν ήξερες ότι έψαχνες. Κι αυτό είναι το ωραίο με τα βινύλια, δεν σου δίνουν απλώς μουσική. Σου λένε ιστορίες. Και κάποιες απ’ αυτές τις ζεις ο ίδιος, πάνω από ένα κουτί με σκόνη. Το digging είναι μια τέχνη από μόνο του. Κι αν θες να την εξελίξεις ή απλώς να μην την πατήσεις στα πρώτα σου βήματα, διάβασε παρακάτω.

Ντύσου για μάχη (ή τουλάχιστον για πολύωρη περιπλάνηση)

Μην υποτιμάς τη σωματική διάσταση του digging. Πονεμένα γόνατα, μαγκωμένοι ώμοι, ιδρώτας σε υπόγεια χωρίς εξαερισμό. Φόρα κάτι άνετο, πάρε backpack (όχι tote, σε πονάει η μία πλευρά), φρόντισε να έχεις νερό. Άσε το κινητό στο αθόρυβο. Εδώ δεν ψάχνεις “με βάση τα likes”.

Μάθε να ξεχωρίζεις βινύλιο με την αφή και το μάτι

Πιάσε το βινύλιο, κοίτα το ανάποδα στο φως, δες αν είναι γρατζουνισμένο, κυρτωμένο ή βρώμικο. Μη φοβάσαι να ζητήσεις να τον ακούσεις.

Έχε budget, αλλά μην το παίρνεις πολύ αυστηρά

Είναι καλό να λες «σήμερα δεν θα δώσω πάνω από 50 ευρώ». Αλλά πίστεψέ με, άμα πετύχεις αυθεντικό pressing από Sun Ra ή ένα αγαπημένο obscure ελληνικό 7άρι, μην το αφήσεις. Ο δίσκος που αφήνεις πίσω είναι ο δίσκος που θα σκέφτεσαι για χρόνια. Πολλοί απ’ τους πιο αγαπημένους μου δίσκους ήρθαν απρογραμμάτιστα. Ένα αφρικάνικο funk LP με εξώφυλλο τίγρη, ένα dub 12άρι χωρίς label, ένα ελληνικό soundtrack με bossa αισθητική που το άκουσα πρώτη φορά εκείνη τη στιγμή. Αν αφήσεις χώρο στο άγνωστο, το άγνωστο σε αποζημιώνει.

Μίλα με τους ανθρώπους πίσω απ’ τον πάγκο

Οι δισκάδες οι καλοί, αυτοί που αγαπούν αυτό που κάνουν δεν είναι απλοί πωλητές. Είναι selectors, ιστορικοί, μερικές φορές και DJs ή παραγωγοί. Αν τους εμπιστευτείς, μπορούν να σου ανοίξουν δρόμους. Να σου δείξουν ένα δίσκο που μόλις έφεραν αλλά δεν πρόλαβαν να βάλουν στα ράφια. Να σε καταλάβουν απ’ αυτά που κοίταξες και να σου πουν “αν αυτό σ’ αρέσει, τσέκαρε και τούτο”.

Αν βρεθείς Θεσσαλονίκη έλα Vinyl Salvation. Πες μας τι ακούς, τι σε συγκινεί, και θα σου δείξουμε πού να ψάξεις. Ίσως να σου βρούμε και κάτι που δεν ήξερες ότι υπάρχει.

Το καλύτερο εύρημα δεν είναι πάντα το πιο ακριβό

Πολλές φορές, οι πιο “βαριοί” τίτλοι είναι στα top shelves αλλά το πραγματικό digging γίνεται εκεί κάτω, χαμηλά, στα ρημαγμένα τελάρα που οι άλλοι προσπέρασαν. Εκεί κρύβονται τα “γιατί αυτό δεν το ξέρει κανείς;”. Πολλοί δίσκοι που σήμερα θεωρούνται cult ήταν κάποτε ξεχασμένοι. Οπότε μάθε να ακούς με περιέργεια και χωρίς snob-ισμό.

Τσέκαρε Discogs, αλλά μη βασίζεσαι μόνο σ’ αυτό

Το Discogs είναι εργαλείο, όχι ευαγγέλιο. Άσε που μερικές φορές οι τιμές του είναι… κάπως inflated. Αν βρεις έναν καλό δίσκο σε φυσικό κατάστημα, πάρε τον. Τον βλέπεις, τον ακουμπάς, τον ακούς. Στο internet, αυτό δεν υπάρχει.

Μην βιάζεσαι. Άκου. Σκέψου. Ζύγισε. Ξανακοίτα

Ο digging είναι meditation. Κλείσε κινητό. Ξέχνα ώρα. Άσε το ράφι να σου μιλήσει. Ένας καλός δίσκος δεν θα φύγει. Ή αν φύγει, θα σε βρει πάλι σε κάποιο άλλο crate, σε άλλη πόλη, σε άλλη φάση της ζωής σου. Κάπως έτσι γράφονται οι ιστορίες των συλλεκτών.

Άσε χώρο στη συλλογή σου για συναισθήματα

Δεν χρειάζεται να έχεις μόνο classics. Βάλε μέσα πράγματα που σου θυμίζουν πρόσωπα, μέρη, φάσεις. Ένα 45άρι από εκείνο το παζάρι στο Λονδίνο που σου θύμισε το καλοκαίρι εκείνο. Ένα soul κομμάτι που έπαιζε όταν φίλησες κάποιον/κάποια σε ένα πάρτι. Η συλλογή σου δεν είναι αρχείο δίσκων. Είναι ημερολόγιο.

Προσωπική ιστορία: Ο δίσκος που με περίμενε

Θυμάμαι μια μέρα που έκανα digging στην Βερολίνο, σε ένα παλιατζίδικο που είχε κυρίως βιβλία. Πίσω απ’ ένα ράφι με τουριστικούς οδηγούς, υπήρχε ένα μικρό κιβώτιο με κάτι βινύλια που μύριζαν υγρασία. Στην αρχή δεν περίμενα τίποτα. Αλλά κάπου εκεί μέσα βρήκα ένα άλμπουμ του Michael Garrick – “Black Marigolds. Βρετανικό spiritual jazz από τα ’70s, σε απίστευτη κατάσταση. Τιμή; 10 ευρώ. Δεν το έψαχνα. Δεν το ήξερα. Το εξώφυλλο μου τράβηξε το βλέμμα. Το έβαλα να παίξει στο σπίτι και… πάγωσα. Τέτοια ευρήματα δεν γίνονται κάθε μέρα αλλά όταν γίνονται, σου θυμίζουν γιατί ασχολείσαι με όλο αυτό εξαρχής.

Και τελικά…

Έπειτα από τόσα χρόνια digging, τόσες αποθήκες που έχω ξεψαχνίσει, τόσες συλλογές που έχω δει να περνούν από τα χέρια μου, η αίσθηση παραμένει ίδια. Ακόμα και τώρα που περιτριγυρίζομαι καθημερινά από χιλιάδες δίσκους, δεν έχει χαθεί η δίψα. Η καρδιά χτυπάει λίγο πιο γρήγορα κάθε φορά που ανοίγει ένα νέο κιβώτιο, κάθε φορά που ξετρυπώνω κάτι που δεν ήξερα ότι έψαχνα.

Δεν υπάρχει τέλος στη συλλογή. Δεν υπάρχει ολοκλήρωση και ίσως αυτό να είναι το ωραίο. Δεν είναι θέμα ποσότητας ή σπανιότητας, είναι αυτή η σπίθα, αυτή η απρόβλεπτη στιγμή που σε βρίσκει ο δίσκος.

Κι όσο συνεχίζεται αυτό, όσο υπάρχει η προσμονή του επόμενου ευρήματος, το digging δεν είναι χόμπι. Είναι τρόπος ζωής.

______________________