Design Athens 4: Ο πλοχμός, το ασανσέρ και το burger.
Ξεκινάω από τα υπεραστικά, για να μην χρεώνονται τζάμπα και τα παιδιά. Κάποια στιγμή, ένα ολόκληρο αμφιθέατρο ασχολούταν με τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Ή καλύτερα, στην σκηνή. Οι Circus Design Studio απάντησαν θετικά σ’ ένα από τα πλέον καίρια σχεδιαστικά ερωτήματα: Ναι, ντιζάιν’ έχουν και στο χωριό τους. Που και χωριό δεν τον λες κοτζαμάν Βόλο. Παρ’ όλα αυτά, επιβεβαιώσαμε γι’ ακόμα μια φορά πως οι πελάτες έχουν τις ίδιες ανησυχίες, κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις, παρεμβαίνουν με τον ίδιο διακριτικό τρόπο #not.
Το Σάββατο που μας πέρασε που λες, μια Κυριακή και μια Δευτέρα βρέθηκαν και συνδυάστηκαν σ’ ένα άτυπο long weekend κάπου στην Αγία Παρασκευή. Οι The Birthdays Design έκαναν ποδαρικό στο Design Athens 4 και μπήκαν με το δεξί. Μάης του ‘68, Σχολή του Ulm, και 15 χρόνια με γερμανικά παγκόσμιο design γεμάτο ζωή που άλλαξε ζωές, και σχεδιαστικές ιστορίες που έμειναν στην Ιστορία. Εγώ θα την ήθελα και μια αναφορά-συσχέτιση με το τώρα, αλλά ποιός είμαι εγώ που πήγα και χώθηκα στους designers σαββατιάτικα;
Διαβάστε ακόμη
EΒΓΕ 2018: Deadline υποβολής συμμετοχών στις 2 Φεβρουαρίου!
Και τώρα, μουσική. Toυς G Design Studio τους αγαπώ και το παραδέχομαι ανερυθρίαστα. Και η παρουσίασή τους για την επταετή συνεργασία τους με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών ήρθε για να μου δώσει έναν ακόμα λόγο. Το πράγμα θέλει φαντασία. Κανονική (όσο κανονική μπορεί να είναι) και επιστημονική. Και η εισαγωγή στην παρουσίαση της δουλειάς κάθε χρονιάς ήταν ένα απόσπασμα από μια ταινία sci fi. Καλός ο ΕΤ, απείρως καλύτερο το 2001, but fellas, you had me at Tron…
Κανονικά, το όνομα Γιάννης Καρλόπουλος θα πρέπει να γράφεται με ειδική γραμματοσειρά ακόμα και online, παρακάμπτοντας κώδικα και Google Fonts. Τριάντα χρόνια είναι αυτά, μια ολόκληρη ζωή γραμμένη -κυριολεκτικά- με τυπογραφία. Πέσαμε από τα σύννεφα όταν μας μίλησε για απάτη με τα εισιτήρια του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης. Σοβαρά; στην Ελλάδα του ‘18; Εκεί όμως φτάσαμε, μεταφέροντάς μας την εμπειρία του από τη συμμετοχή και επαφή με το Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων. Που παίζει ν’ ακούγεται πιο βαρετό και από το Τμήμα Διαχείρισης Παπύρου, Περγαμηνής και Λοιπών Υλικών, αλλά μέσω της δημιουργίας και πώλησης πρωτότυπων designer memorabilia (ναι, τα σουβενίρ εννοώ) θα μπορούσε να φέρνει στο μαγαζί που λέγεται Ελλάδα 300 εκατομμύρια κάθε χρόνο, ως κομμάτι αυτού που ονομάζουμε «εθνική βαριά βιομηχανία», του τουρισμού.
Απογευματάκι Σαββάτου, επί σκηνής βρέθηκαν οι Busybuilding, δημιουργοί του Burger AP. Guest star, ο κύριος AP -aka Akis Petretzikis (έκανα και ένα περασματάκι στο βάθος στο insta story του μέσα από το αμφιθέατρο, να τα λέμε και αυτά) που κάποια στιγμή ανέβηκε και τα ‘πε και αυτός -για λίγο παραπάνω, αλλά του το σχωρνάμε, Akis είναι αυτός. Όταν υπάρχει επικοινωνία ανάμεσα σε σχεδιαστή και πελάτη, υπάρχει και επικοινωνία του brand του με τον κόσμο. Εδώ είναι το σημείο που θα μπορούσα κάλλιστα να ενθέσω κανέναν χιουμορισμό περί συνταγής της επιτυχίας, αλλά το περιμένεις, οπότε όχι.
Κυριακή κοντή γιορτή, βρέθηκε η Red Creative στη σκηνή, με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και το ορθογώνιο πλαίσιό του που τρύπωσε παντού στην πόλη τον Νοέμβριο που μας πέρασε. Άρης είσαι Σαλτιέλ, και με κίτρινο πουκάμισο παρουσίασες, και καλά τα είπες -όχι μόνο για τον Άρη, γενικά- και μπράβο και πάλι μπράβο.
Δύο γραφεία μίλησαν για αλλαγή και εξέλιξη. Πρώτοι, οι Somethink με το Change by design. 16 χρόνια, όσο αλλάζει ο κόσμος, τόσο αλλάζει το design. Ή μήπως τόσο τον αλλάζει το design; Αργότερα, οι Souldesign με το Unit to Unity. Εν τω πολλώ το ευ τελικά; Αν είναι υγιές και παροτρύνει παράλληλα το design ν’ αφήσει στο κομοδινάκι την εσωστρέφεια και να δει λιγάκι παραπέρα, σίγουρα είναι.
Το ελληνικό πρόγραμμα είχε και δύο συζητήσεις. Η μία για το μέλλον του Τμήματος Γραφιστικής του ΤΕΙ Αθήνας. Κλαδική και πολύ συγκεκριμένη, αλλά ενδιαφέρουσα -περισσότερο ως αφορμή για ν’ ακουστούν φωνές, απόψεις και τάσεις επί του θέματος, δεν είναι εξάλλου και το πλέον εύκολο πράγμα να κάνεις γραφίστα να μιλήσει. Η άλλη, αφορούσε τον σχεδιασμό της οπτικής επικοινωνίας σε τρεις διαστάσεις. Δεν θ’ αποπειραθώ καν να περάσω το πνεύμα και την οξυδέρκεια των συνομιλητών. Θα πω μόνο δυο από τα πράγματα που ειπώθηκαν: Ένα, άλλο το τρισδιάστατο επί της οθόνης και άλλο στην πραγματικότητα. Δύο, αν περιμένετε το ασανσέρ και πάτε προς τα κάτω, ΜΗΝ ΠΑΤΑΤΕ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ ΓΙΑ ΠΑΝΩ.
Και τώρα, στις ειδήσεις από το εξωτερικό.
The Rodina. Μια Τσέχα σκέτη τρέλα, με glitter πλατφόρμα παπούτσι, όλα τα χρώματα επάνω της στα ρούχα, και μας έδωσε μια ιδέα του τι εστί performance design με μια παρουσίαση πραγματικό performance. Δεν βλέπεις τέτοια πραγματάκια συχνά, στο λέω που από δω πάνω που τα βλέπω όλα, και αν έχω δει…
Σε μπρίο τη συναγωνίστηκε η Beth των Warrior Studio. Φρομ Σκότλαντ. Διδάγματα μέσα από ιστορίες, επιτυχίες μέσα από πρωτοβουλίες, με τη χαρακτηριστική προφορά φυσικά. Ό,τι κατάλαβες, κατάλαβες. Αλλά ήταν τέτοιος ο τρόπος της και η μεταδοτικότητά της, που αν ήσουν εκεί, καταλάβαινες πολλά.
Από τον Βορρά κατέβηκε και ο Dirk Heine των Ανοββερέζων Heine Warnecke. Σχεδόν 2 μέτρα το παληκάρι, μπήκα στον πειρασμό να ρωτήσω «Ψηλέ, τι design κάνει εκεί πάνω;». Γιατί αν αυτό το design σου έχει φέρει 135 βραβεία σε 20 χρόνια, κάτι καλό κάνεις…
Επόμενη στάση, next stop, Büro 4. Ο μέσος Ελβετός τους βρίσκει στον δρόμο του κάθε μέρα. Όχι ότι είναι τίποτα stalkers οι άνθρωποι, απλά όταν έχεις σχεδιάσει -ανάμεσα σε άλλα- τη σήμανση για το μετρό και τους ελβετικούς σιδηροδρόμους, το να τους αποφύγεις όντας κάτοικος της γης της σοκολάτας και του τρύπιου τυριού δεν είναι και εύκολη αποστολή.
Κρατάω τελευταία τα κλεισίματα των δύο ημερών: Σάββατο βράδυ, ένα σχήμα που μας έχει χαρίσει πραγματικά τερατουργήματα -που έφτασαν από το Βερολίνο ως τη Νέα Υόρκη- μας μίλησε για το σχήμα του πολιτισμού. Και το ότι οι Beetroot κάνουν πράγματα το ξέρεις και είναι ένα σαφές overstatement. Το ότι μοιράζονται πράγματα στο labs.beetrootdesign.com όμως, το ήξερες; Αν όχι, μπες και δεν θα χάσεις. And you can thank me -and Beetroot- later…
Τέλος τέλος, Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος. Δημήτρης Παπάζογλου, Γιώργος Τριανταφυλλάκος. Τα 2/4 της ομάδας που σχεδίασε την οπτική της ταυτότητα. Μέσα σε 25’, έδωσαν σε όσους είχαν αυτιά και διάθεση ένα κομμάτι του σκεπτικού τους πίσω από τον σχεδιασμό, την υλοποίηση και τη συνέχεια του έργου. Ένα ικανό μερίδιο για food for thought, θα πω. Α, ο Δημήτρης αναρωτήθηκε και τι δουλειά έχει το αστέρι της Βεργίνας με ένα φεστιβάλ κινηματογράφου.
Στο εντέλει, κρατάω δύο πράγματα. Πρώτον, τη λέξη πλοχμός (ο) που ανέφερε ο Γιάννης Καρλόπουλος (είναι η πλεξούδα). Δεύτερον, αν περιμένετε το ασανσέρ και πάτε προς τα κάτω, ΜΗΝ ΠΑΤΑΤΕ ΤΟ ΚΟΥΜΠΙ ΓΙΑ ΠΑΝΩ.
Ευχαριστούμε Δημήτρη, ευχαριστούμε Design Athens. Του χρόνου, και πάλι.
www.designathens.com | www.facebook.com/designathens
