Byways: 50 φωτογραφικά χρόνια του Roger Deakins σε ένα λεύκωμα!

Ο Roger Deakins για το πρώτο λεύκωμα φωτογραφιών του δεν αναγνωρίστηκε ως όφειλε. Το λεύκωμα Byways, το νέο λεύκωμα, για τον 72χρονο πλέον Deakins, που εξέδωσε στα τέλη του προηγούμενου μήνα ο οίκος Damiani Editore έρχεται να αποκαταστήσει την τάξη. Με αφορμή αυτό, ο Roger Deakins έδωσε συνέντευξη στο Artnet News για το λεύκωμα που καλύπτει σχεδόν πέντε δεκαετίες δουλειάς του φωτογράφου με περισσότερες από 150 φωτογραφίες.

Εκπλήσσει το ότι ο άνθρωπος που ως κινηματογραφιστής επιδεικνύει τέτοια μαεστρία στο χρώμα, επέλεξε όλες οι φωτογραφίες του λευκώματος να είναι ασπρόμαυρες. «Προσπάθησα να δουλέψω με χρώμα και απλά δεν μπορώ να το κάνω. Απλά, το βρίσκω αδιάφορο! Το ασπρόμαυρο έχει πολύ περισσότερο να κάνει με το περιεχόμενο, το καδράρισμα και το φως. Το χρώμα μπορεί σε τόσο μεγάλο βαθμό να σου αποσπά την προσοχή. Ίσως έχει να κάνει με το ότι μεγάλωσα ερωτευμένος με τη δουλειά του Brassaï και του Bill Brandt και του Alfred Stieglitz, όλων αυτών των μεγάλων φωτογράφων που δούλεψαν με ασπρόμαυρο. Ίσως και να είμαι κομματάκι δεινόσαυρος.» είπε.

Ρωτήθηκε αν χρησιμοποιεί τη φωτογραφική μηχανή για να καταγράφει αναμνήσεις ή μάλλον ως εργαλείο για να κάνει τέχνη. «Πραγματικά, δεν μου αρέσει η λέξη «τέχνη». Προφανώς έχω κάνει διακοπές και έχω τραβήξει φωτογραφίες μιας ανάμνησης, αλλά οι φωτογραφίες που είναι στο βιβλίο τράβηξαν απλά την προσοχή μου. Μου άρεσε το κάδρο ή μου άρεσε το φως. Συχνά μου άρεσε η ελαφρώς σουρεαλιστική ποιότητα της φωτογραφίας, η αντιπαράθεση των αντικειμένων στο κάδρο. Δεν είναι τέχνη· δεν είμαι φωτογράφος και δεν είναι βοηθήματα μνήμης».

Στον πρόλογο του βιβλίου, γράφει: «Η επιλογή του πότε θα τραβήξεις μια φωτογραφία και ποιες από τις φωτογραφίες που προκύπτουν έχουν μέλλον αποκαλύπτει κάτι από εμάς ως άτομα. Κάθε ένας από εμάς βλέπει διαφορετικά. Ξανακοιτώντας αυτές τις φωτογραφίες, αναρωτήθηκα κατά πόσον έχει αλλάξει η ματιά μου και -πραγματικά- δεν νομίζω ότι έχει αλλάξει. Οι φωτογραφίες που είχα τραβήξει τότε είναι πραγματικά πολύ απλές· είναι περιορισμένες με κριτήριο το τι είναι στο κάδρο. Φαντάζομαι ότι από τότε αυτό έκανα».

Γιατί δεν είχε έως σήμερα μοιραστεί δημόσια αυτές τις φωτογραφίες;

«Απλά είναι φωτογραφίες από δω, από κει, από παντού. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει καμία δομή στο βιβλίο. Δεν υπάρχει λόγος και αιτία γι’ αυτό, πέρα από το ότι είναι όλες φωτογραφίες που μου αρέσουν. Κάποιοι ρώτησαν «Λοιπόν, γιατί δεν κάνεις ένα βιβλίο;» Τελικά, απλά σκέφτηκα «Ναι, γιατί όχι;»».