«Ατροφικό ένστικτο», το ποίημα της Παρασκευής.

«Επανήλθε το όνειρο ίδιο
ξετυλίγοντας πάλι στοιχεία τα ίδια
εκείνης της ωραίας εκδρομής προς Βοδενά

Ο ίδιος αδιατάρακτος Νοέμβρης
με σημαίες παντού χτεσινής του βροχής
παραδομένα στη γύμνια τα δέντραδυο τρία φύλλα μόνον εστασίαζαν υπάρχοντας.
Το στρογγυλό λιβάδι σαν περιβραχιόνιο
στην ελεύθερη εξάπλωση της φύσης
και πάλι έσκυβα να πιω μέσα απ’ την ίδια ακινησία
που έπιναν σκυμμένα εκείνα τα μουλάρια.
Αστραφτερή η διάταξη του ήλιου πάνω στο τρίχωμά τους
δεμένη χαλαρά σε ζουζουνιού κορμό
για να μη φύγει.

Κι άκουσα πάλι όσα είπες για τον τρόπο
που τα κατασπαράζουνε οι λύκοι
αν τα ξεμοναχιάσουν σε χειμώνα πεινασμένον.
Πώς τρώνε χώμα πριν ορμήσουν
για να βαρύνει η επίθεσή τους
ισότιμη να γίνει με της λείας τον όγκο
κι ας είναι εκ προοιμίου μεγαλόσωμη
η επιθετικότης. Τρώνε χώμα και
υπέρογκα πλέον τα κοφτερά
του τεχνάσματος δόντια σαλτάρουν
γραπώνουν πρώτα το μουσούδι και

Τι φταίει
ενώ γεμάτη είμαι εκ φύσεως όπως όλοι μας
με το βαρύνον χώμα, ενώ σε πρώτη φάση
σωστά γραπώνω το μουσούδι της στιγμής
με έμπνευση βυθίζω
τα υπέρογκα κοφτερά μου δόντια
στη θεία γεύση της απόλαυσης
τι φταίει, πως καταντάει ξαφνικά
ψοφίμι η επίθεσή μου
ποιόν λυπησιάρη έρωτα τρέφω προς την τροφή μου
και της χαρίζω τη ζωή πεινώντας η δική μου;
(…)»

«Ατροφικό ένστικτο» της Κικής Δημουλά.