‘Ανήσυχοι μαζί’

Η ποιητική σύνθεση ‘Ανήσυχοι μαζί’, έργο αδιαίρετο τεσσάρων νέων ποιητριών και ποιητών, εκδόθηκε πρόσφατα από τις εκδόσεις Άνω Τελεία και έρχεται, μέσα από 8 ξεχωριστές νοηματικές ενότητες, να αποδείξει τη δύναμη του λόγου και των λέξεων εν τη ενώσει. Οι δημιουργοί, αντί συνέντευξης, επέλεξαν έναν με δύο στίχους ο καθένας και μας δίνουν τη δική τους επίγευση ενισχυμένη από τη χρονική (συναισθηματική) απόσταση ενός και πλέον χρόνου από την ολοκλήρωση συγγραφής του έργου.

με μόνο χάδι αυτό της αυγής
αυτό είναι η ζωή μακριά σου

Ε. Γουγουτσά:
Η ζωή κοντά σου
Δροσερή σαν γρανίτα
Μεσημέρι Αυγούστου
Ξαπλωμένος
Στο βελούδινο καναπέ μου
Χαζεύοντας καλοκαίρια
Μαζί σου
|Αταξίδευτα

Γ. Λαδάκης: η έλλειψη εκείνου του ενός ή μια x έλλειψη που καθιστά τη μοναξιά (υπαρξιακή και μη) ένα ανυπόφορο φορτίο, αλλά και μια ευκαιρία να βουτήξεις μέσα της και να δημιουργήσεις, αποτίοντας διαρκώς φόρο τιμής στο ανεκπλήρωτο, διατηρώντας μια ψευδαίσθηση βασισμένη στο ‘αν’ και στη λαχτάρα να κρατήσεις στη ζωή το συναίσθημα. Μια από τις άπειρες πλευρές του έρωτα, άρρηκτα συνδεδεμένη με το χαμένο της χάδι.

Σ. Μητσικώστα: Η οδύνη της απουσίας, η σκέψη της απελπισίας που την φουσκώνουμε σαν μπαλόνι με μανία, ώσπου να σκάσει, και μαζί με τον αέρα να ξεχυθεί και η μνήμη – να απεγκλωβιστεί μέχρι να χαθεί δια παντός. Περίεργο, το πώς το μυαλό μας ορίζει την ύπαρξη ως αναπόσπαστη από την πρόθεση «συν-»…

Δ. Σίσκου: Μονάχα στην απομόνωση μαθαίνεις τον αληθινό σου εαυτό.

Εις το επανιδείν
Φτάνει τόσο εγώ για σήμερα

Ε. Γουγουτσά:
Αύριο μαζί
Ίσως δούμε ένα ολόκληρο φεγγάρι
Να μας χαμογελά
Να μας υποσχεθεί
Αιώνια φιλιά
Αέναες περιστροφές αγάπης

Γ. Λαδάκης: φτάνει τόσο εγώ για σήμερα, φτάνει, μοιάζει να απευθύνεται κανείς στο σήμερα συνολικά, εκείνο που αρνείται να δει έξω από την φενακισμένη του ατομικότητα, φτάνει, τι μπορεί να είναι πέρα από μια κραυγή ή μια βροντερή σιωπή, φτάνει, όπως τι μετά την επιταγή του ‘φτάνει’, κάτι πρέπει να υπάρξει μετά από αυτό, διαφορετικά παραμένουμε κενοί παρατηρητές.

Σ. Μητσικώστα: Γυρνάμε πολύ γύρω απ’ την ουρά μας. Κάθε μέρα τρέχουμε ξοπίσω μας, κυνηγώντας κάθε σκέψη, κάθε φόβο, κάθε επιθυμία. Αυτό το «εγώ» είναι σαν κακομαθημένο παιδί που δεν γνωρίζει όρια, που πέφτει όλη η προσοχή επάνω του. Μεγαλώνοντας, επιβαρυνόμαστε με την αβάσταχτη ευθύνη του να μικρύνουμε αυτό το «εγώ», να το τιθασεύσουμε.

Δ. Σίσκου: Αφήνοντας την αντανάκλαση πίσω από τον καθρέφτη που ύψωσες να αποκοιμηθεί.

Λένε είμαστε φτιαγμένοι από πολύ νερό.
Εγώ νιώθω φτιαγμένη από πολύ φόβο.

Ε. Γουγουτσά:
Πολύ μπλε
Μπήκε στα μάτια μου
Και δεν βλέπω τίποτα
Ν’ αγαπήσω

Γ. Λαδάκης: αρχέγονη αλήθεια, μα και πολιτική πραγματικότητα, ο φόβος μας ορίζει ακόμα κι αν δεν είναι ρητός, όμως υπάρχουν τρόποι να ξεπεραστεί, υπάρχουν, δύσκολα ανιχνεύσιμοι (αναγνώσιμοι, εντοπίσιμοι), δύσκολο να αφομοιωθούν, αλλά υπάρχουν κι αυτό μπορεί να είναι ένα ‘κάτι που να δίνει ελπίδα’, μπορεί να είναι η ίδια η ελπίδα, μπορεί να γίνει και μια πραγματικότητα.

Σ. Μητσικώστα: Εσείς από τι υλικά είστε φτιαγμένοι; Είναι «χρήσιμα», στιβαρά, συμβατά μεταξύ τους ή σας δυσκολεύουν στις κατασκευές; Το καλό νέο (έμαθα ότι) είναι, ότι τα δομικά υλικά που μας έδωσαν χρόνια πριν -και μπορεί να μην λειτουργούν- μπορούμε να τα αντικαταστήσουμε με νέα, πιο σύγχρονα και πιο ανθεκτικά, μαθαίνοντας να τα χρησιμοποιούμε για την ανοικοδόμηση μιας πιο άνετης «εσωτερικής στέγης».  

Δ. Σίσκου: Μα τι κι αν όλοι μας φοβόμαστε τις ίδιες κινούμενες ιδέες στο σκοτάδι;

Κάτι να δίνει ελπίδα

Ε. Γουγουτσά:
Κάποιος
Να κατεβάσει τον χαρταετό μου
Παγιδεύτηκε ψηλά στην Αφροδίτη
Κι όλο μου στέλνει σήματα ελπίδας
Φοβάμαι

Γ. Λαδάκης: η τέχνη, μόνιμα ενεργό στοιχείο των κοινωνιών, κλαδί από το οποίο μπορεί να πιαστεί κανείς να ελπίζει – παραδόξως – ότι κάτι προς το – αόριστο – καλύτερο μπορεί να γίνει, κάτι διάφορο της κενότητας και της ματαιότητας κι όχι αδιάφορο, κάτι να δίνει ελπίδα, δηλαδή κίνητρο να είσαι εδώ – χωρίς φόβο και με πάθος.

Σ. Μητσικώστα: Πόσο ουτοπική και ταυτόχρονα πόσο αναγκαία η έννοια «ελπίδα» σήμερα. Κάθε φορά που την επικαλούμαστε νιώθουμε σαν άθρησκοι που πάνω στην απελπισία τους παραμιλούν προσευχές και κάνουν τάματα. Είναι το θαύμα που περιμένουμε σε έναν κόσμο που μας έχει συνηθίσει στις πληγές.

Δ. Σίσκου: Ίσως μαζί να καταφέρουμε να ανησυχούμε πιο ειρηνικά.

______________________

Το βιβλίο θα το βρείτε (μετά από παραγγελία) σε όλα τα βιβλιοπωλεία, ενώ διατίθεται επίσης στις Ακυβέρνητες Πολιτείες και στο διαδικτυακό κατάστημα της Πολιτείας.