Dury Dava: Mας αρέσει πολύ να παίζουμε ελεύθερα!

Λίγο πριν την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου, οι Dury Dava μιλούν στο Beater.gr για τη δημιουργική διαδικασία, τις εμπειρίες τους από το ευρωπαϊκό τουρ, και την ιδιαίτερη ενέργεια που χαρακτηρίζει το «ΔΕΠΥ». Με ειλικρίνεια, χιούμορ και μια δόση ψυχεδελικής περιπέτειας, η μπάντα αποκαλύπτει πώς τα κομμάτια του δίσκου ενώθηκαν, πώς ισορροπούν ανάμεσα στον αυτοσχεδιασμό και τη δομή, και πώς βλέπουν τον εαυτό τους μέσα στην ελληνική μουσική σκηνή. Μια συνέντευξη που ξεδιπλώνει τον κόσμο των Dury Dava — γεμάτο φαντασία, ένταση και αυθορμητισμό.

Γεια σας, Dury Dava και καλώς ήρθατε στο Beater.gr. Σε τι φάση βρίσκεστε λίγο πριν την κυκλοφορία του νέου δίσκου; Ενθουσιασμένοι;

 Γειά χαρα, ευχαριστούμε που μας καλέσατε! Είμαστε χαρούμενοι που βγαίνει ο δίσκος επιτέλους, τον δουλεύαμε καιρό και τώρα θα δούμε πως θα φανεί στον κόσμο. Νομίζω τώρα που κυκλοφορεί, κλείνει αυτός ο κύκλος και είμαστε ενθουσιασμένοι για καινούργια πράγματα που θα κάνουμε. 

«ΔΕΠΥ» — βαρύς τίτλος ή απλώς ο πιο ειλικρινής τρόπος να περιγράψετε πώς δουλεύετε σαν μπάντα;

Είναι το δεύτερο, έπεσες μέσα ! Σημαίνει και άλλα πράγματα, αλλά είναι κυρίως μια λέξη που χρησιμοποιούμε πολύ συχνά μεταξύ μας όταν προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει και δυσκολευόμαστε τόσο να συνεννοηθούμε για το οτιδήποτε. 

Διάβασα ότι τα κομμάτια του δίσκου γεννήθηκαν σε διαφορετικές στιγμές. Τι τα ένωσε τελικά;

Τα ένωσε το πρώτο Ευρωπαϊκό τουρ που πήγαμε, το φθινόπωρο του 2023. Τότε ήρθαμε αντιμέτωποι με μια εντελώς πρωτόγνωρη χωροχρονική διάσταση και πλέον ο δίσκος μας θυμίζει κυρίως αυτήν την περίοδο. Τον δίσκο τον ηχογραφήσαμε αμέσως αφού γυρίσαμε πίσω, αλλά στην πραγματικότητα το τούρ δεν είχε τελειώσει ακόμα. Εκεί κάναμε και κάποια τζαμ που τελικά γίναν κομμάτια του δίσκου. Επίσης, όλη εκείνη την περίοδο παίζαμε μαζί κάθε μέρα, οπότε είχαμε δέσει και ηχητικά με έναν καινούργιο τρόπο. Οπότε τα κομμάτια ενώθηκαν κυρίως μέσα από το τούρ.

Τον ηχογραφήσατε τον Δεκέμβρη του 2023, σωστά; Πώς ήταν αυτή η εμπειρία; Πιο κοντά σε πρόβα, σε συναυλία ή σε… ψυχοθεραπεία;

Τον δίσκο τον ηχογραφήσαμε σε ένα σπίτι κάπου στην Μαλακάσα μαζί με κάποιος πολύ ιδιαίτερους ανθρώπους που κυκλοφορούσαν εκεί και μας κάναν παρέα. Ήταν πολύ ιδιαίτερη και αλλόκοτη εμπειρία. Πιο πολύ θύμιζε πρόβα σε κατασκήνωση, ή κάτι τέτοιο.

Είχα το προνόμιο να ακούσω το “ΔΕΠΥ” πριν κυκλοφορήσει και η εντύπωση που έχω είναι ότι ακούγεται σαν να είναι φτιαγμένο με ενέργεια και χαμόγελο αλλά και ένταση. Πώς βρίσκετε την ισορροπία ανάμεσα στο «παίζουμε ελεύθερα» και στο «κρατάμε τη δομή»;

Αυτό είναι πολύ δύσκολο και εμείς προσπαθούμε πολύ για να το καταφέρουμε.Εμάς μας αρέσει πολύ να παίζουμε ελεύθερα, αλλά κάποιες φορές κάτι που παίξαμε ελέυθερα μας άρεσε τόσο πολύ που θέλουμε να το ξαναπαίξουμε. Οπότε μετά προσπαθούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβη και να συνεννοηθούμε μεταξύ μας για να το ξανακάνουμε. Σιγά σιγά το κομμάτι αποκτά μια σχετική δομή και εμείς παίζουμε λίγο πιο συγκεκριμένα πράγματα που ξέρουμε ότι θα κάνουμε, οπότε με έναν τρόπο χάνει την ελευθερία του, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να το ξαναπαίξουμε! Πάντα όμως αφήνουμε κάποιο χώρο για αυτοσχεδιασμό ή τζαμάρουμε για να ικανοποιούμε αυτήν την ανάγκη. Δυστυχώς έχουμε δουλέψει πάρα πολλά κομμάτια για τα οποία δεν καταφέραμε τελικά να βρούμε αυτήν την ισορροπία και τα αφήσαμε πίσω. Θα τα θυμόμαστε για πάντα. 

Στον ήχο σας πάντα μπλέκονται ψυχεδέλεια, krautrock και ελληνικά παραδοσιακά στοιχεία. Πώς νιώθετε ότι έχει εξελιχθεί αυτός ο συνδυασμός στο νέο άλμπουμ;

Εμείς δεν μπορούμε να διακρίνουμε τόσο εύκολα όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία. Έχουμε πολλά ακούσματα ο καθένας και έχουμε βρεί ήχους που μας αρέσει και μας ταιριάζει να παίζουμε όταν είμαστε μαζί. Ελπίζουμε να έχουμε αποκτήσει ή να αποκτήσουμε έναν δικό μας ήχο, όπου όλα τα διαφορετικά στοιχεία να συνυπάρχουν σαν ένα σύνολο, χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις εύκολα όλα τα διαφορετικά του μέρη. Ίσως όσο περνάει ο καιρός αυτό να γίνεται όλο και πιο πολύ, οπότε στον τρίτο πλέον δίσκο να ακούγεται αβίαστα. 

«Άλλο Γι’ Άλλο» και «Δάχτυλα των Ποδιών» είναι τα δύο πρώτα singles. Γιατί επιλέξατε αυτά τα δύο;

Έλα ντε! Εντάξει τα “Δάχτυλά των Ποδιών” ήταν εύκολη επιλογή γιατί ετοιμάζαμε video clip με τον φίλο μας τον Χρήστο Αργυρό. Να τον ευχαριστήσουμε επι τη ευκαιρία, όπως και όλα τα παιδιά που δουλέψαν και μας βοηθήσανε. Την Άννα, τον Θάνο, το Πιτσούπι, τον Αχιλλέα, την Μαρία, τον Αλέξη, την Δήμητρα, τον Γιώργο, την κυρία Σάντυ και τον κύριο Φάνη. Για το πρώτο σίνγκλ και εμείς δυσκολευτήκαμε να αποφασίσουμε πιο κομμάτι ταιριάζει να ακουστεί πρώτα εκτός δίσκου. Έπειτα από αρκετή διάσπαση προσοχής αποφασίσαμε να βγάλουμε το «Άλλο Γι’ Άλλο». Θεωρήσαμε ότι θα προκαλέσει μια μυστήρια αίσθηση για τον επερχόμενο δίσκο, ότι η φωνή του είναι με έναν ιδιαίτερο τρόπο τραγουδιάρικη και οι στίχοι μιλάνε για το πως εμείς οι πέντε (και ο Θόδωρας ο μούργος) πρέπει να γίνουμε ένα και να κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας για να βγάλει όλο αυτό νόημα. 

Έχετε κάποιο αγαπημένο track από το «ΔΕΠΥ»;

Φαντάζομαι πως ο καθένας έχει το δικό του και ίσως αυτό αλλάζει που και που. Οπότε ας μην το μπλέξουμε. 

Από το ντεμπούτο σας μέχρι τώρα, κάθε φορά πάτε και πιο πέρα. Υπάρχει σημείο που λέτε “οκ, αυτό είναι πολύ περίεργο ακόμα και για εμάς”;

Η αλήθεια είναι πως εμάς δεν μας ακούγεται κάτι που κάνουμε τόσο παράξενο. Κάθε φορά που ακούμε κάτι που έχουμε παίξει και είναι κάπως περίεργο αλλά μας αρέσει και βγάζει νόημα για μας, είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι. Μάλλον αυτό είναι και το βασικό που μας κάνει να θέλουμε να παίζουμε μαζί. Αλλά δεν το κάνουμε επίτηδες, οπότε δεν θα είχαμε κάποιο λόγο να το σουλουπώσουμε. Μακάρι να είχαμε περισσότερο χρόνο και να βγάζαμε όλα τα παράξενα κομμάτια που έχουμε κρυμμένα. 

Μέσα στη μουσική σας υπάρχει πάντα μια παιδική χαρά, αλλά και ένα σκοτάδι. Πόσο επίτηδες είναι αυτό; Ή απλώς βγαίνει φυσικά από το πώς είστε σαν άνθρωποι;

Σε μια παιδική παιδική χαρά μπορείς να πας το πρωί για κούνια ή το βράδυ για κρυφτό, μπορεί να γίνει κάποιο ζόρικο σκηνικό ή να είναι πιο ανάλαφρα και δροσερά τα πράγματα. ΠΙστεύω πως όλοι οι άνθρωποι και όλες οι μπάντες έχουν μέσα τους αυτά τα δύο. Εμείς απλά προσπαθούμε να βγάζουμε αυθόρμητα ότι έχουμε. Είμαστε και πέντε οπότε όλο αυτό γίνεται ακόμα πιο ανακατεμένο. 

Πολλοί σας θεωρούν ένα από τα πιο ιδιαίτερα acts της ελληνικής σκηνής. Εσείς πώς βλέπετε τον εαυτό σας μέσα σε όλο αυτό το τοπίο;

Εμείς βλέπουμε όλες τις μπάντες που συναναστρεφόμαστε και γουστάρουμε από την ελληνική σκηνή ως ιδιαίτερες και ξεχωριστές. Όλες έχουν τον δικό τους ήχο και χαιρόμαστε που απ ότι φαίνεται έχουμε κι εμείς τον δικό μας. Το ότι με κάποιον τρόπο καταλήγεις να κάνεις παρέα, να στήνεις λάιβ και να παίζεις μουσική με τα άτομα από τις μπάντες που σε τραβάνε, είναι πολύ ωραίο γιατί δείχνει ότι παρά τους διάφορους ξεχωριστούς ήχους, υπάρχει κάποια σύνδεση που δεν είναι συγκεκριμένη αλλά με κάποιο τρόπο διαμορφώνει όλο αυτό το τοπίο. 

Αν το “ΔΕΠΥ” ήταν ταινία ή ταξίδι, πώς θα το περιγράφατε; Πού θα μας πηγαίνατε αν το ακούγαμε από την αρχή ως το τέλος;

Αν παίρναμε τα κομμάτια με την σειρά που είναι στον δίσκο, στην αρχή θα ήμασταν σε ένα παιδικό δωμάτιο και θα πετάγαμε παιχνίδια ο ένας στον άλλον κάνοντας φασαρία. Μετά θα αρχίζαμε ο καθένας ξεχωριστά, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνει, να περπατά και να τρέχει, ενώ θα μεταμορφωνότανε σιγά σιγά σε κάποιο παράξενο ζωάκι με αγκάθια στην πλάτη ή  άλλα χαρακτηριστικά και θα έπεφτε πάνω σε δέντρα, φράχτες και κάδους σκουπιδιών. Ξαφνικά θα βρισκόμασταν διάσπαρτοι σε κάποιο σκοτεινό δάσος, διπλα σε μια μυστήρια λίμνη. Θα προσπαθούσαμε να φύγουμε αλλά δεν θα μπορούσαμε γιατί υπάρχει κάτι πιο βαρύ και μεγάλο που ζει εκεί και δύσκολα θα ξαναβρίσκαμε κάτι αντίστοιχο. Τελικά όμως θα μπαίναμε όλοι μάζι πάλι σε κάποιο δίνη που θα μας τραβούσε και θα μας πήγαινε σταθέρα μπρος τα κάπου. Μπορεί να έμοιαζε λίγο με κάποιον μεγάλο σκοτεινό αυτοκινητόδρομο, αλλά θα ήταν πιο παράξενα τα πράγματα γιατί σταδιακά θα κάναμε και κύκλους γύρω από τον εαυτό μας και θα μας ζέσταιναν τα κάρβουνα. Για πολύ λίγο θα ηρεμούσαμε και θα ξεκουραζόμασταν. Ξαφνικά όμως θα ξυπνάγαμε άπλυτοι και κουρασμένοι και θα πηγαίναμε από ΣΕΑ σε ΣΕΑ. Θα προσπαθούσαμε μάταια να αλλάξουμε κάλτσες και να ξαποστάσουμε για λίγο, αλλά δεν θα γινόταν. Θα φτιάχναμε σάντουιτς για να χορτάσουμε, θα φεύγαμε άρρων άρρων από αποθήκες και θα διασχίζαμε το βράδυ ένα μεγάλο ποτάμι πάνω σε μια κρύα εξέδρα παρέα με νταλίκες που έχουν τα φώτα τους αναμμένα. Μετά όμως θα βγαίναμε μέσα από το χώμα σαν νεογνοί τυφλοπόντικες και θα προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε τι συμβαίνει και τι είναι όλα αυτά που μας περιτριγυρίζουν και μας καλούν να τα ακουμπήσουμε. Δυστυχώς δεν θα καταλαβαίναμε τίποτα και τα πράγματα θα γινόντουσαν ακόμα πιο περίεργα ενώ θα μας ενοχλούσαν και διάφορα πουλερικά χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο. Για λίγο επιτέλους θα βρισκόμασταν πάνω σε μια σκήνη και θα παίζαμε μαζί μουσική. Μπορεί στις Άλπεις ή στην Σερβία ή στην Αυστρία ή στην Λάρισα. Για λίγο θα ήμασταν και πάλι μπάντα, θα πουλούσαμε μπλουζάκια θα πίναμε ποτά και θα χασκογελούσαμε μεταξύ μας. Αλλά μετά τα πράγματα θα γινόντουσαν πραγματικά δύσκολα. Ούτε εμείς ήμασταν ποτέ έτοιμοι για όλο αυτό που θα ακολουθούσε. Γιατί και μείς ήμασταν για λίγο ανάλαφροι και το διασκεδάζαμε. Ξαφνικά όμως θα  μπαίναμε σε κάποιο όχημα που θα παρουσίαζε πολλά μηχανικά προβλήματα και αφού θα περνούσαμε ανήσυχοι πάνω από κάποιες κορυφές του Κουρδιστάν, θα μπαίναμε σε τροχιά μέσα στο απέραντο και σκοτεινό σύμπαν. Όλο αυτό δεν ξέραμε πόσο θα κρατούσε αφού και οι αισθήσεις μας θα είχαν αλλοιωθεί και συχνά θα ζαλιζόμασταν από τα διάφορα βαρυτικά πεδία, τους μετεωρίτες και τους βοσκούς που περιφέρανε τα κοπάδια τους. Κάτι τέτοιο μπορεί να λέγαμε εμείς, αλλά μακάρι όποιο παιδί το ακούσει να το βιώσει και με τον δικό του τρόπο. 

Και τέλος — τι έρχεται μετά; Νέο τουρ ή απλώς λίγο ύπνος μετά από όλο αυτό το τρέξιμο;

Τώρα ετοιμαζόμαστε για ένα μίνι τούρ στην Βόρεια Ελλάδα και στην Τουρκία, ενώ θα προσπαθήσουμε να κανονίσουμε ένα Ευρωπαϊκό τούρ είτε για την Άνοιξη που μας έρχεται είτε για το επόμενο Φθινόπωρο. Συγχρόνως αρχίζουμε να δουλεύουμε πάνω σε μουσική που ηχογραφήσαμε αμέσως μετά το τουρ του 2024 και μας αρέσει πολύ. Θέλουμε όμως να βρούμε και χρόνο να συνθέσουμε καινούργια κομμάτια. Αλλά το κύριο μέλημά μας είναι να βρούμε ένα καινούργιο στούντιο γιατί είμαστε και μεις μια από τις πολλές μπάντες που φύγαν αναγκαστικά από το περιβόητο κτίριο στην Ομόνοια που φιλοξενούσε πολλές μπάντες της underground σκηνής. Φυσικά μαζί με εμάς, τις μπάντες δηλαδή, το κτίριο στέγαζε πάρα πολλές μικρές βιοτεχνίες όπου ζούσαν και δουλεύανε ντόπιοι και μετανάστες και βγάζανε το μεροκάματό τους. Όλοι μας αναγκαστήκαμε να φύγουμε γιατί το κτίριο αγοράστηκε από επενδυτές για να γίνει ξενοδοχείο ή κάτι αντίστοιχο. Όπότε τώρα το πρώτο που μας νοιάζει είναι να βρούμε κάποιο χώρο για να παίζουμε μουσική και να δουλεύουμε. Μακάρι να βρούμε κάτι ωραίο και να είμαστε πάλι σε επαφή με άλλες φιλικές μπάντες και κόσμο γιατί όλο αυτό είχε πολύ νόημα και δυστυχώς το πήρε η μπάλα. 

___________________

To ΔΕΠΥ κυκλοφορεί στις 7 Νοεμβρίου από την Ιnner Ear records.