TEO.x3: Το ανθρώπινο στοιχείο έχει γίνει σχεδόν vintage!

Ο TEO.x3 είναι μια από τις πιο ιδιαίτερες και πολυσχιδείς νέες παρουσίες της ελληνικής alt-pop σκηνής — ένας καλλιτέχνης που ισορροπεί ανάμεσα στο συναίσθημα και την τεχνολογία, στο πειραματικό και το pop, στο αληθινό και το ειρωνικό. Από τον Teo Pouzbouris στο TEO.x3, η διαδρομή του μοιάζει με ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης, τόσο καλλιτεχνικά όσο και προσωπικά. Με αφορμή την κυκλοφορία του πρώτου του single “backseat” και το επερχόμενο EP iDidntMeanToGhostYouButMyWifiCrashedAgain, κάναμε μια όμορφη κουβέντα για τη μουσική, την ταυτότητα και το “digital-romantic” σύμπαν που χτίζει. Αυτή είναι η πρώτη συνέντευξη του TEO.x3 στο Beater, και μέσα από τα λόγια του αποκαλύπτεται ένας δημιουργός που δεν φοβάται να είναι emotional, distorted και loud — ακόμη κι όταν το Wi-Fi «πέφτει».

Από τον Teo Pouzbouris στο TEOTEOTEO και τελικά στο TEO.x3 — τι αντιπροσωπεύει για σένα αυτή η εξέλιξη του ονόματος; Είναι και μουσική “μετάλλαξη” ή μόνο branding;

 Στην αρχή ήταν απλώς μια αναζήτηση για κάτι που να ακούγεται πιο δικό μου. Το .x3 προέκυψε γιατί πάντα με ενδιέφερε η επανάληψη στη μουσική — πώς κάτι που το ακούς ξανά και ξανά αποκτά άλλη βαρύτητα. Είναι και branding με την έννοια ότι έψαχνα κάτι να εκφράζει και την πιο quirky πλευρά μου. Δεν θα έλεγα ότι είναι μετάλλαξη με την στενή έννοια του όρου, πιο πολύ μια εξέλιξη.

Το “backseat” είναι το πρώτο σου προσωπικό single και η αρχή ενός EP με τον τίτλο “iDidntMeanToGhostYouButMyWifiCrashedAgain”. Πώς γεννήθηκε η ιδέα πίσω από αυτό το – ας το πούμε – digital-romantic concept;

 Η ιδέα γεννήθηκε από το πόσο εξαρτημένοι έχουμε γίνει από την τεχνολογία για να νιώσουμε κάτι. Το EP μιλάει για αυτή την παράλυση που νιώθει κάποιος όταν δεν έχει “βοήθημα” το AI — όταν πρέπει να νιώσει, να σκεφτεί ή να πει κάτι χωρίς έτοιμη πληροφορία. Είναι digital-romantic με την έννοια ότι υπάρχει συναίσθημα, αλλά περνάει μέσα από glitch και latency. Είναι λίγο ειρωνικό, λίγο αληθινό, λίγο 2025.

Λες πως το EP είναι για το “dating χωρίς AI advice”. Πώς βλέπεις εσύ τη σχέση τεχνολογίας και ανθρώπινου συναισθήματος σήμερα;

Η τεχνολογία μας έχει κάνει πιο “έξυπνους”, αλλά όχι απαραίτητα πιο συναισθηματικούς. Πλέον νιώθουμε πιο άβολα όταν πρέπει να δράσουμε χωρίς οδηγίες. Το ανθρώπινο στοιχείο έχει γίνει σχεδόν vintage — και ίσως είναι κατα κάποιο τρόπο αυτό που προσπαθώ να επαναφέρω.

Το “backseat” χαρακτηρίζεται ως ένα “hyperpop ντελίριο”. Τι σε ελκύει σε αυτό το είδος και τι σημαίνει για σένα “hyperpop”;

Το hyperpop για μένα δεν είναι μόνο ένα είδος μουσικής, είναι μια στάση απέναντι στους κανόνες. Είναι η στιγμή που το συναίσθημα ξεφεύγει από τα όρια της φόρμας. Δεν έχει κανόνες — μπορεί να είναι pop, να είναι θόρυβος, να είναι κάτι ενδιάμεσο. Μου αρέσει γιατί είναι ειλικρινές μέσα στην υπερβολή του.

Στο κομμάτι συμμετέχει ο Christian Cherry, τόσο στα φωνητικά όσο και στη σύνθεση. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και τι πιστεύεις ότι έφερε στο τελικό αποτέλεσμα;

Τον Christian τον ανακάλυψα μέσα από ένα open call που είχα κάνει για παραγωγούς και songwriters στο πλαίσιο της συγγραφικής μου ομάδας. Από τα πρώτα demos που κάναμε φάνηκε πόσο ταλαντούχος και πολυσχηδής είναι. Έχει έναν δικό του, πολύ σύγχρονο τρόπο να προσεγγίζει τη μελωδία και το συναίσθημα. Νομίζω ότι μαζί βρήκαμε έναν κοινό κώδικα — αυτό που ακούς στο “backseat” είναι ακριβώς αυτό το blend: δυο κόσμοι που συναντιούνται χωρίς να προσπαθούν.

Έχεις δουλέψει με μεγάλα ονόματα της ελληνικής pop σκηνής όπως η Άννα Βίσση, η Τάμτα και η Ελεωνόρα Ζουγανέλη. Τι έχεις μάθει μέσα από αυτές τις συνεργασίες που τώρα φέρνεις στη δική σου solo δουλειά;

Από κάθε καλλιτέχνη που συνεργάζομαι παίρνω κάτι διαφορετικό. Η πρόκληση και η εξέλιξη είναι για μένα το πιο σημαντικό κριτήριο για να αναλάβω ένα project. Η αρχή έγινε με την Τάμτα που εκτός απο πλέον καλή φίλη είναι και η μούσα μου κατά μια έννοια. Έχω εξελιχθεί τρομερά μαζί της και της το οφείλω. Όλες οι συνεργασίες που έχω κάνει όμως με βοήθησαν να καταλάβω τον ήχο μου και το πώς να φτιάχνω κάτι pop χωρίς να χάνω την ταυτότητά μου. Νιώθω πως μπορώ να ισορροπήσω ανάμεσα στο mainstream και το πειραματικό χωρίς να είναι τίποτα προσποιητό.

Στην παραγωγή σου συνδυάζεις electronic, pop, rock και experimental στοιχεία. Πώς αποφασίζεις τι “γεύση” θα έχει κάθε project;

Συνήθως το project αποφασίζει μόνο του. Ξεκινάω από μια αίσθηση, όχι από ένα είδος. Αν κάτι χρειάζεται distortion, το έχει· αν χρειάζεται silence, το αφήνω. Δεν σκέφτομαι “ας κάνω ένα alt-pop track” — σκέφτομαι “τι χρειάζεται αυτό που νιώθω τώρα”. Το αποτέλεσμα μπορεί να βγει electronic, μπορεί και να μην έχει beat καθόλου.

Αν έπρεπε να περιγράψεις τον ήχο του TEO.x3 με τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν;

Emotional, distorted, loud.

Το EP σου κυκλοφορεί τον Νοέμβριο του 2025. Μπορείς να μας δώσεις μια μικρή “προεπισκόπηση” του τι να περιμένουμε;

Το EP μου είναι αυθόρμητο πολύχρωμο και fast paced. Σε αντίθεση με άλλες δουλειές μου είναι αρκετά άμεσο από θέμα δομής, στίχων και διάθεσης, χωρίς να λείπουν όμως και οι πιο εσωστρεφείς στιγμές. Θα είναι σαν να ανοίγεις 5 ξεχωριστά tabs στο κεφάλι σου. Κάθε κομμάτι έχει το δικό του μικρό κόσμο, αλλά όλα μιλάνε για το ίδιο πράγμα — τη στιγμή που προσπαθείς να «συνδεθείς» χωρίς Wi-Fi.  

Αν το “backseat” ήταν σκηνή από ταινία, ποια θα ήταν η ατμόσφαιρά της;

Night drive, city lights, βροχή στο τζάμι.

Τι ετοιμάζεις μετά το EP; Υπάρχουν επόμενα βήματα, συνεργασίες ή projects που ανυπομονείς να μοιραστείς;

Υπάρχουν κάποιες συνεργασίες που δεν μπορώ να αποκαλύψω ακόμα, αλλά έρχονται σύντομα και η αλήθεια είναι ότι πραγματικά δεν μπορώ να περιμένω να τα μοιραστώ. Τον Νοέμβριο επίδης θα ανακοινώσω το πρώτο μου Masterclass για παραγωγούς. Ανυπομονώ για αυτό γιατί εκτός από την ευκαιρία που θα έχει οποίος θέλει να πάρει κάτι από τον τρόπο που δουλεύω μέσα από το masterclass και να μάθει κάτι νέο, είναι και για μένα αρκετά ευχάριστο να γνωρίζω νέους εκκολαπτόμενους παραγωγούς.

Πώς φαντάζεσαι τον TEO.x3 σε πέντε χρόνια; Περισσότερο πίσω από κονσόλα, πάνω σε σκηνή ή κάπου εντελώς αλλού;

Ιδανικά και τα δύο. Μου αρέσει να είμαι στο στούντιο, αλλά υπάρχουν στιγμές μου λείπει και η σκηνή.  Σε πέντε χρόνια ελπίζω να έχω χτίσει ένα project που θα ταξιδεύει, χωρίς να χρειάζεται να εξηγώ από πού έρχεται.

___________________