«Ήθελα τόσο πολύ», η ιστορία της 3ης Φεβρουαρίου 2020.
Σε πέτυχα στην είσοδο, κρατούσες τσιγάρο ήδη στριμμένο. Έπιασα την τσάντα μου να βγάλω τον αναπτήρα μου να σου ανάψω – που λένε, μα με πρόλαβες, το άναψες ήδη. Νόμιζα ότι η κίνησή μου να ανοίξω την τσάντα μου για σένα θα έπιανε το βλέμμα σου, ή τουλάχιστον το πράσινο χρώμα του αναπτήρα μου θα τραβούσε την προσοχή σου. Ήθελα τόσο πολύ να σου πιάσω κουβέντα, γιατί θα σου έλεγα πόσο μ’ αρέσουν τα μαλλιά σου χρώματος τζίντζερ, αν υπάρχει αυτό το χρώμα, και η προφορά σου που από βαριά ιρλανδική έγινε λονδρέζικη. Αν ήξερες πόσο μ’ αρέσει το Λονδίνο και η ζωή που είχα εκεί, δεν θα το έκανες, και γω δεν θα είχα τέτοια αφόρητη καψούρα μαζί σου. Θα σου έλεγα επίσης να πιούμε ένα ποτό, ουίσκι που θα διάλεγες εσύ, και θα το πίναμε και θα μου έλεγες ιστορίες για το μπαμπά σου και την συλλογή του από τοπικά ουίσκι. Και θα γελούσα και θα κοκκίνιζαν τα μάγουλά μου, από την έξαψη που προκαλεί το αλκοόλ και από την προσπάθεια να κρύψω τον ενθουσιασμό μου που βγήκες μαζί μου. Αλλά, τέλος πάντων, προτίμησες να μιλήσεις με άλλους. Έτσι κι εγώ απλά χαμογέλασα και στάθηκα ακριβώς απέναντί σου.
Ένας στίχος κάπου έλεγε “Baby, light my fire”. Ξέρεις τι; Κάθε φορά η φωτιά όντως άναβε. Βάσει πιθανοτήτων, με έναν αναπτήρα. Όλοι οι αναπτήρες που πέρασαν από τα χέρια μας ή από το οπτικό μας πεδίο έχουν να διηγηθούν ιστορίες. Εμείς τις ξέρουμε και πλέον τις συλλέγουμε. Εδώ θα βρεις όσους έχουμε συναντήσει μέχρι στιγμής και θα διαβάσεις τις ιστορίες τους.
