Αλεξάνδρα Παντελάκη: Το θέατρο δεν συγχωρεί τους ανθρώπους που δεν έχουν τόλμη.

Συμπρωταγωνιστείτε αυτό το διάστημα με τη Δώρα Χρυσικού, στην παράσταση ”Grace & Glorie” του Tom Ziegler, πείτε μας λίγα λόγια γι’ αυτό το έργο.

Το έργο διαπραγματεύεται μία συνάντηση δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων, δύο εντελώς διαφορετικών γυναικών. Εγώ κάνω μία αγρότισσα, αμόρφωτη, δεμένη με την γη της, δεν έχει φύγει ποτέ από την Βιρτζίνια, όπου και ζει σε ενα κτημα, λατρεύει τη γη και αυτά που φτιάχνει με τα χέρια της. Είναι ενενήντα χρονών και πλησιάζει ο θάνατος. Έρχεται λοιπόν, να τη βοηθήσει εθελοντικά μία νεαρή γυναίκα από την Νέα Υόρκη, «γιάπισσα»’ θα την λέγαμε, η οποία κουβαλάει μαζί της όλη την κουλτούρα της Νέας Υόρκης. Το ενδιαφέρον είναι πως αυτοί οι εντελώς διαφορετικοί κόσμοι συμπλέουν και τελικά αγαπιούνται, δίνοντας πολλά ο ένας στον άλλο.

Στην παράσταση ενσαρκώνεται μία ενενηντάχρονη γυναίκα, πόσο μεγάλη πρόκληση ήταν αυτό για εσάς;

Ήταν  πολύ μεγάλη πρόκληση και -ίσως- ο πιο δύσκολος ρόλος που έχω κάνει, γιατί έπρεπε να κάνω κάτι εντελώς αντίθετο από μένα. Τόσο ηλικιακά όσο και από κίνηση, από φωνή, από διάθεση. Σκεφτείτε ότι είναι αμόρφωτη, δεν έχει πάει σχολείο, δεν ξέρει καν να διαβάζει. Σε όλο αυτό βέβαια με βοήθησε πάρα πολύ ο Γιάννης Λασπιάς, ο σκηνοθέτης, ο οποίος επέμενε στην παραμικρή λεπτομέρεια ώστε να μεταμορφωθώ ουσιαστικά, γιατί αυτός ο ρόλος χρειάζεται μεταμόρφωση και δεν μιλάω για εξωτερική μεταμόρφωση, τόσο εξωτερική, αλλά κυρίως εσωτερική.

Εντοπίζετε κοινά στοιχεία με την Grace;

Ίσως η χαρά της ζωής που δεν την εγκαταλείπει και το χιούμορ της, γιατί αυτό είναι το φοβερό στο έργο, ενώ μιλάμε για ζωή και για θάνατο για φοβερά δηλαδή θέματα δεν λείπει το χιούμορ. Ο κόσμος γελάει.

Άρα, σας έχει διδάξει αυτός ο φύσει αισιόδοξος χαρακτήρας;

Πολύ, πάρα πολύ και προς τον τρόπο που μπορώ να αντιμετωπίσω κάποια πράγματα στην ζωή. H Grace αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες και ακόμα πιστεύει στην ζωή και στον τρόπο που βλέπω κι εγώ πια τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, αυτούς πο συνήθως τους περνάμε στο διάβα μα.

Θέατρο, τηλεόραση, κινηματογράφος. Έχετε σημαντική πορεία και στα τρία, ποιό ξεχωρίζεται και ποιά είναι τα θετικά και τα αρνητικά τους στοιχεία στην χώρα μας;

Στην τηλεόραση περισσότερο από τον κινηματογράφο. Ξεχωρίζω τη θεατρική μου συνεργασία με τον Λευτέρη Βογιατζή και τον Σεβαστίκογλου στο Κρατικό Θέατρο Βορείο Ελλάδος, με τον οποίο αν και συνέβη χρόνια πριν, μπορώ να πω ότι ήταν ένα από τα ωραιότερα πράγματα της ζωής μου. Επίσης, το θέατρο Εξαρχείων που έπαιξα σε ένα έργο του Άστον Μίλερ όπου η ηρωίδα ήταν καταθλιπτική. Ήταν κοντά στην ηλικία μου μεν, αλλά εγώ δεν ήξερα τι σημαίνει κατάθλιψη, έπρεπε να μάθω. Τέλος, μπορώ να πω και τον σημερινό ρόλο ότι τον θεωρώ σταθμό.

Τα θετικά ήταν ότι όταν η γενιά η δική μου βγήκε στο επάγγελμα, το να είσαι ηθοποιός ήταν όντως επάγγελμα, δηλαδή ζούσες από αυτό, πληρωνόμασταν τις πρόβες, τις παραστάσεις, τα δώρα, τα επιδόματα, ήταν μία δουλειά από την οποία μπορούσες να επιβιώσεις κι εγώ έζησα από αυτήν την δουλειά. Μετά την κρίση, θα μνημονεύσω τα λόγια του θεατράνθρωπου Βασίλη Παπαβασιλείου, «έχει γίνει πρώην επάγγελμα», δεν πληρώνονται οι πρόβες σχεδόν πουθενά παρά μόνο στα κρατικά θέατρα, πληρωνόμαστε πολύ συχνά με ποσοστά και πρέπει να κάνεις πολλές δουλειές για να ζήσεις. Δεν το λέω για ‘μένα, το λέω κυρίως για όλα τα νέα παιδιά. Αυτά είναι τα αρνητικά σήμερα.

Tώρα που κυνηγάμε τα όνειρα μας ο ρομαντισμός είναι ακόμη περισσότερος.

Πιστεύετε πολύ στις ομάδες και αποτελέσατε μέρος και αρκετών από τις σπουδαιότερες θεατρικές ομάδες της χώρας. Σε τι υπερέχουν για εσάς;

Μέσα στην δικτατορία είχαμε μια ομάδα στο Ανοιχτό Θέατρο με τον Γιώργο Μιχαϊλίδη, βέβαια τότε οι ομάδες ήταν λίγες. Ήταν πολύ ωραία διαδικασία η όλη συμμετοχή, αλλά δυστυχώς οι ομάδες δεν κρατάνε πολύ. Τελικά, αποδυκνείεται κάθε φορά ότι χρειάζεται ένας αρχηγός, ότι το θέατρο είναι ενός ανδρός αρχή. Οι ομάδες είναι κάτι πολύ σπουδαίο, είναι άνθρωποι που γνωρίζονται, που αγαπιουνται, που μιλάνε μια κοινή γλώσσα, που έχουνε κοινούς στόχους και δεν έχουν σημασία οι ρόλοι, έχει σημασία η συνεργασία. Οι άνθρωποι που γνωρίζονται είναι πολύ πιο δημιουργικοί, γι’ αυτό και θα ήθελα πάντα να είμαι σε μία ομάδα που να έχει διάρκεια.

Έχετε δηλώσει ότι το θέατρο δεν συγχωρεί τους ανθρώπους που δεν έχουν τόλμη. Εσείς υπήρξατε τολμηρή;

Αλήθεια είναι αυτό. Δεν θα το λεγα, τουλάχιστον σε σχέση με τα νέα παιδιά. Εγώ ανατρέχω στην δική μας εποχή και εμείς πιστεύαμε πολύ στον σκηνοθέτη-αφέντη, δηλαδή χωρίς ηγέτη δεν πηγαίναμε. Τώρα βλέπεις ότι τα σημερινά παιδιά έχουν απαλλαγεί, έχουν απογαλακτιστεί ας πούμε και δημιουργούν ομάδες που σκηνοθετεί ο πιο ικανός. Δεν είναι τόσο υποταγμένοι όπως ήμασταν εμείς. Εγώ τολμηρή γίνομαι τώρα, θεωρώ δηλαδή ότι θέλουν πολύ τόλμη αυτά που κάνω τα τελευταία χρόνια με ομάδες.

Άρα οι ηθοποιοί της γενιάς σας διακρινόταν από έναν άλλο ιδεαλισμό και μία βαθιά πίστη στον σκηνοθέτη.

Απόλυτα, όλη η γενιά μας. Μην ξεχνάτε ότι ήμασταν και μέσα στην δικτατορία, είχαμε και κάτι πολύ συγκεκριμένο να προτείνουμε. Πάντα «κάναμε αντίσταση μέσα στο θέατρο», γιατί τότε  η δικτατορία ήταν ο ορατός εχθρός, ενώ τώρα ο εχθρός είναι αόρατος όπως ξέρετε, κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τις πολυεθνικές εταιρείες. Βέβαια, τώρα έχει αυξηθεί το κοινό, όπως έχουν αυξηθεί και οι παραστάσεις πάρα πολύ, αλλά είναι καλό το ότι ο κόσμος γεμίζει τα θέατρα.

Θεωρείτε ότι ο ρομαντισμός και ο ιδεαλισμός λείπουν από την σημερινή εποχή;

Όχι, δεν θα το έλεγα. Σήμερα πλησιάζει λίγο την ουτοπία το να ξεκινήσουμε όλοι μαζί χωρίς λεφτά να ανεβάσουμε ένα έργο με θυσίες. Είναι μία ουτοπία την οποία και κυνηγάμε. Αντιθέτως, τώρα που κυνηγάμε τα όνειρα μας ο ρομαντισμός είναι ακόμη περισσότερος.

«Grace & Glorie» του Tom Ziegler
(Πανελλήνια Πρώτη Συγγραφέα και Έργου)
4 & 5 Φεβρουαρίου στο Θέατρο Αυλαία

Τους ρόλους  έχουν ερμηνεύσει ντουέτα του μεγέθους των Τζίνα Ρόουλαντ/Νταϊαν Λέιν και Εστέλ Πάρσονς/Λούσυ Αρνάζ

Συντελεστές
Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα – Καλογήρου
Σκηνοθεσία: Γιάννης Λασπιάς
Βοηθός Σκηνοθέτη: Γεωργία Παντέλη
Σκηνικά: Αρετή Μουστάκα
Κοστούμια: Χριστίνα Πανοπούλου
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Μουσική επιμέλεια: Γιάννης Λασπιάς
Φωτογραφίες : Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Παίζουν: Αλεξάνδρα Παντελάκη και Δώρα Χρυσικού

Ημέρες και ώρες παραστάσεων
Δευτέρα 4/2 & Τρίτη 5/2
Έναρξη: 21.00

Διάρκεια Παράστασης: 90’

Τιμές Εισιτηρίων
Κανονικό: 13 ευρώ
Φοιτητικό –Ανέργων: 10 ευρώ
Ειδικές τιμές εισιτηρίων για φορείς και συλλόγους (6986713300, 2310257218)

Προπώληση Εισιτηρίων
Στο ταμείο του θεάτρου καθημερινά 09.30-13.30 & 17.30-21.30.

Θέατρο Αυλαία
Δευτέρα 4 & Τρίτη 5 Φεβρουαρίου στις 21.00
Τσιμισκή 136, Θεσσαλονίκη 546 21
Τηλέφωνο: 2310230013