Πόσο χιούμορ χωράει σε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου;
Από τη μια αίθουσα στην άλλη. Φετινός στόχος – που μάλλον προέκυψε εκ των υστέρων – είναι η αναζήτηση του γέλιου. Αυτό που δύσκολα βρίσκεις σε κινηματογραφικά φεστιβάλ. Κι αυτό γιατί, με μια επιφανειακή προσέγγιση, ο κινηματογράφος σημαίνει μεταφορά ΚοινωνικοΠολιτικοOικονομικών θεμάτων, που προβληματίζουν την κάθε γωνιά του πλανήτη και μπορούν να χωρέσουν σε κάμποσα καρέ και εν τέλει μερικές ώρες φιλμ. Ο εξαιρετικός κινηματογράφος, όμως, τα σχολιάζει, όχι με κυνικότητα και μελαγχολία, αλλά με χιούμορ και ευρηματικότητα.
Toni Erdmann | Maren Ade, 162′ | Γερμανία-Αυστρία-Ρουμανία
Και το μεγάλο ξέσπασμα ήρθε με την ταινία Toni Erdmann. Υποψήφια για βραβείο LUX του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Συνήθως, στην κατηγορία αυτή εντάσσονται τρεις από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Η συγκεκριμένη είναι κάτι διαφορετικό. Μια εξαιρετική ισορροπία θλίψης και σάτιρας. Ένα επικίνδυνο εγχείρημα, μιας και το γερμανικό χιούμορ δύσκολα μεταδίδεται εκτός των συνόρων της χώρας. Η υπόθεση απλή: Ένας πατέρας προσπαθεί να προσεγγίσει ξανά την πολυάσχολη κόρη του, με παιδικά τεχνάσματα, μεταμφιέσεις και εκπλήξεις. Κάπου στο ενδιάμεσο, θα τεθεί το θέμα της ευτυχίας. “Happy is a strong word” θα πουν, αλλά μέχρι το τέλος, ξέρεις ότι τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολη.
Βασιλιάς των Βέλγων | Peter Brosens & Jessica Woodworth, 94′ | Βέλγιο-Ολλανδία-Βουλγαρία
Τι συμβαίνει όταν ένας βέλγος βασιλιάς βρίσκεται στην Κωνσταντινούπολη και ξαφνικά συμβαίνουν παράλληλα φυσική καταστροφή και πολιτική διάσπαση στη χώρα του; Ένα απολαυστικό roadtrip κυνηγητού ξεκινά! Η ταινία είναι ένα “ψευτοντοκιμαντέρ”. Το σενάριό της μοιάζει λίγο κοινότυπης κωμωδίας, υπάρχει όμως και κάτι παραπάνω. Είναι εμποτισμένη με εύστοχα σχόλια για την πολιτική της Ευρώπης και την μοναρχία, κι’αυτό ακριβώς είναι που την καθιστά ως αμιγή κωμωδία. Κι αντί να παραπέμπει σε αμερικάνικες εκδοχές κομεντί, το King of the Belgians μας θύμισε τραγελαφικές κινηματογραφικές μεταφορές προσώπων της πολιτικής, όπως το “Il Divo” του Paolo Sorrentino.
Άφτερλωβ | Στέργιος Πάσχος, 94′ | Ελλάδα
Ξεκαρδιστικό(ς). Ο Χάρης Φραγκούλης στον ρόλο του χωρισμένου τριαντάρη – Νίκου, που παγιδεύει την πρώην του Σοφία (Ηρώ Μπέζου), για να μπορέσει να καταλάβει γιατί χωρίσανε. Ο Νίκος κινεί τα νήματα μια παρανοϊκής συναισθηματικής προσέγγισης και η Σοφία ακολουθεί. Ένας μποέμ έρωτας, που είχε παρουσιαστεί, σαν πιλοτικός, στην προηγούμενη μικρού μήκους τους Στέργιου Πάσχου, “Ο Έλβις είναι νεκρός”. Με εντάσεις και ηρεμίες, ξεδιπλώνονται στην οθόνη υπολείμματα περασμένου έρωτα, που έχουν πλέον αντικατασταθεί από ερωτήματα και απορίες, που δεν λύνονται, αλλά σίγουρα χαρίζουν 94 λεπτά γέλιου.
Στην ηλικία μου ακόμα κρύβομαι για να καπνίσω | Rayhana, 90′ | Γαλλία-Ελλάδα-Αλγερία
Αυτή η ταινία μάλλον δεν θα έπρεπε να υπάρχει μαζί με τις υπόλοιπες σε αυτή τη λίστα. Κινηματογραφική μεταφορά θεατρικού έργου. Ένα χαμάμ, χώρος συγκέντρωσης γυναικών, είναι ο τόπος διεξαγωγής όλης της υπόθεσης. Μοιάζει – και είναι – ο μόνος τόπος ελευθερίας των γυναικών, όπου, παρ’ όλες τις επάλληλες γροθιές βίας που απεικονίζονται μέσω, κυρίως, των εξιστορήσεων και των συζητήσεων, το χιούμορ ρέει ακατάπαυστα. Μέσα από το δυναμισμό και την ανάμειξη χαρακτήρων, τις σχεδόν χορευτικές κινήσεις των γυναικών μέσα στο χαμάμ και τον χαριτωμένο τρόπο που θα κρυφτούν για να καπνίσουν δανεικά τσιγάρα. Η εκτέλεση και η ολοκλήρωση μιας ταινίας που μιλάει για τη βιαιότητα της θρησκείας, εν μέσω πολιτικής έντασης στην Αλγερία, είναι πραγματικό επίτευγμα. Extra infο: Η ταινία γυρίστηκε κατά κύριο λόγο στη Θεσσαλονίκη και στο Μπέη Χαμάμ. Καλλιτεχνικό ανάποδο deja vu. Ο Κώστας Γαβράς για να κινηματογραφήσει την ιστορία του Γρηγόρη Λαμπράκη, εν μέσω Χούντας, με την ταινία “Ζ” κατέφυγε από τη Θεσσαλονίκη στην Αλγερία. Μπορείτε να δείτε τις εξαιρετικές φωτογραφίες από τα γυρίσματα, που βρίσκονται υπό μορφή έκθεσης, στο Μπέη Χαμάμ.
