“Youth” Η τελευταία ταινία του τολμηρού Paolo Sorrentino

Κείμενο: Αιμιλία Θεολόγη

Ο Paolo Sorrentino επιστρέφει με μια ταινία, η οποία επιβεβαιώνει, για ακόμα μία φορά, την προσήλωση του Ιταλού σκηνοθέτη,στο να κατανοεί σε βάθος τις αλλαγές της ανθρώπινης συμπεριφοράς, δημιουργώντας έτσι ένα παρατεταμένο υπαρξιακό ταξίδι. Αυτή τη φορά, ασχολείται με κοινότυπες αντιθέσεις ανάμεσα στη νεότητα και τα γηρατειά, στην ομορφιά και την ασχήμια, στην εξυπνάδα και την ανοησία, παρατηρώντας με λεπτομέρεια τις ανθρώπινες κινήσεις, μέσα από τον κινηματογραφικό του φακό.

Η ιστορία ακολουθεί δύο ογδοντάρηδες φίλουςστις διακοπές τους, στο υπερπολυτελές θέρετρο «Waldhaus Flims», στις παρυφές των Ελβετικών Άλπεων. Ο FredBallinger (Michael Caine) είναι συνθέτης και διευθυντής ορχήστρας, ενώ ο Mick Boyle (Harvey Keitel), σκηνοθέτης κινηματογράφου. Από την μία, ο Mick παλεύει απεγνωσμένα με τους σεναριογράφους του, να ολοκληρώσουν την ταινία-διαθήκη του, με πρωταγωνίστρια τη μούσα του Brenda Morel (Jane Fonda). Aπό την άλλη, ο Fred έχει αποφασίσει να αποσυρθεί από τη μουσική του καριέρα, μέχρι που μία ιδιαίτερα ελκυστική πρόταση από τη βασίλισσα για να διευθύνει μια συναυλία, έρχεται να ταράξει τα νερά και την ηρεμία των διακοπών του.

Βασικό ερώτημα της ταινίας: Τι να διαλέξει κανείς; Τον ακαταμάχητο πειρασμό της ελαφρότητας ή το βάρος στη ζωή του; Πού σταματάει το σοβαρό και πού αρχίζει το επιπόλαιο;

Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, έχεις την αίσθηση πως κάθε διαδοχική σκηνή είναι μια κορύφωση ή ένα συμπέρασμα. Οι αυστηρά μελετημένες σκηνές πλαισιώνονται με ποικίλες μουσικές επιλογές,από Ratatat και Bill Callahan, μέχρι τα ιταλικά λιμπρέτα του Salvadore Cammarano. Και τελικά, το αποτέλεσμα είναι μια οπτικοακουστική συμφωνία, όπου οι δύο ηλικιωμένοι φίλοι αναπολούν στιγμές, φιλοσοφούν για τη ζωή και νοσταλγούν τη χαμένη νιότη τους. Ο Mick αναφέρει χαρακτηριστικά: ”Όταν είσαι νέος, όλα φαίνονται τόσο κοντά, ενώ όσο μεγαλώνεις, όλα απομακρύνονται και γίνονται πλέον παρελθόν.”

Το “Youth” επιβεβαιώνει ξανά πως το σινεμά του Sorrentino είναι θελκτικό, εστιάζοντας στην ψυχική αποσύνδεση και τη βαθιά μοναξιά των πρωταγωνιστών