Η Βάσω Καβαλιεράτου φοβάται να «αναπνεύσει».
Η δημιουργία της οικογένειας στη σύγχρονη εποχή. Πως στηρίζεται μια μοντέρνα παράσταση πάνω σε μια τόσο παραδοσιακή αξία;
Το κείμενο είναι πολύ πρόσφατα γραμμένο, με μια εντελώς σύγχρονη απόδοση που το καθιστά επίκαιρο. Ουσιαστικά πρόκειται για την ιστορία ενός ζευγαριού λίγο μετά τα τριάντα που σκέφτονται να σηματοδοτήσουν την αρχή της οικογένειάς του με ένα παιδί. Η ιδέα προέρχεται από την πλευρά του άντρα κι βλέπουμε την αντίδραση της γυναίκας κι την εξέλιξη της πλοκής γύρω από αυτή την απόφαση. Παράλληλα, όμως, παρακολουθούμε κι όλη τους της ζωή μέσα από μεγάλα άλματα χρόνου, χωρίς όμως να αλλάζουν τα σκηνικά, τα φώτα ή τα κοστούμια.
Πόσο εύκολο είναι να δουλεύεις με ένα τόσο σύγχρονο κείμενο;
Όπως είπα, είναι ένα επίκαιρο κείμενο, κι για αυτό είναι εύκολη κι η ταύτιση με τους χαρακτήρες. Η δυσκολία σε αυτό το έργο ήταν να δεχτούμε την σύμβαση της απουσίας κάθε είδους σκηνογραφίας. Έτσι τόσο ο Μάξιμος, όσο κι εγώ καλούμαστε να παίξουμε χωρίς ουσιαστικά να μπορούμε να πιαστούμε από πουθενά για να κάνουμε αυτές τις μεγάλες αλλαγές.
Οι διαπροσωπικές σχέσεις κι γενικά η διάσταση ανάμεσα στα δύο φύλα αποτελούν ένα πάντα επίκαιρο θέμα συζήτησης. Ποια είναι η οπτική σου πάνω σε αυτά;
Οι θεματικοί αυτοί πυλώνες πάντα απασχολούσαν κι πάντα θα απασχολούν, απλώς το ενδιαφέρον έγκειται στο ότι η γενιά αυτή, που ο συγγραφέας την χαρακτηρίζει ως την γενιά της αβεβαιότητας, πραγματικά δεν ξέρει τι θα ξημερώσει την επόμενη μέρα. Έτσι, ο ερχομός ενός ακόμη άνθρωπου στο κόσμο είναι ακόμα πιο δύσκολος κι βαρύς. Χαρακτηριστικά, ο Macmillan θίγει το ζήτημα του υπερπληθυσμού. Μπορεί ο πλανήτης να αντέξει ακόμα έναν άνθρωπο. Πραγματικά υπάρχει κορεσμός. Παλιά οι άνθρωποι δεν το σκέφτονταν κι τόσο πολύ, συνέβαινε απλά κι αυθόρμητα. Ακόμα κι οι γονείς μας έκανα μόλις ένα μικρό προγραμματισμό, χωρίς το άγχος που υπάρχει σήμερα.
Η σκηνοθετική προσέγγιση είναι άκρως μινιμαλιστική. Σε τι εξυπηρετεί;
Ο Duncan Macmillan πετάει όλα τα θεατρικά τερτίπια που έχουμε συνηθίσει. Επιβάλει μια λιτότητα. Πολλές φορές ξεκινάει μια σκηνή κι μετά από λίγη ώρα καταλαβαίνεις πως έχουν περάσει 10 χρόνια από την προηγούμενη σκηνή.
Η λιτότητα της σκηνογραφίας λειτούργησε ως πλεονέκτημα ή ως μειονέκτημα;
Ήταν μια τεράστια πρόκληση τόσο για εμάς τους ηθοποιούς, όσο κι για τους θεατές. Δύο άνθρωποι μοιράζονται την σκηνή. Μια εντελώς άδεια σκηνή. Δεν υπάρχει τίποτα. Ούτε φώτα, ούτε σκηνικά, κοστούμια ή αλλαγές. Σε όλη την παράσταση ακούγονται τρεις μουσικές. Απλές αλλά με δυναμική. Είναι πολύ εντυπωσιακό. Κι ταυτόχρονα δύσκολο, επειδή κι το κοινό έχει συνηθίσει να βλέπει δραματικές αλλαγές για να μπορέσει να μπει από τη μία κατάσταση σε μία άλλη. Όμως, στο τέλος αυτό είναι που το γοητεύει. Έρχονται μετά το τέλος της παράστασης κι μας ρωτάνε «Πως το κάνατε αυτό;» Τους συναρπάζει.
Ο συγγραφέας εστιάζει στο άγχος που προέρχεται από την πλευρά της γυναίκας. Ο άντρας προτείνει ένα παιδί, την ώρα που το βιολογικό ρολόι της ρολόι είναι απενεργοποιημένο. Πόσο δίκαιο είναι αυτό;
Η αλήθεια είναι πως στη γυναίκα πέφτει το μεγαλύτερο βάρος. Τουλάχιστον στην αρχή με την κυοφορία, γιατί η ίδια το κουβαλάει. Το σώμα της γυναίκας θα αλλάξει, η δική της ζωή θα αλλάξει, θα αφήσει την δουλεία της, θα βαρύνει, θα ζορίζεται πριν καν έρθει αυτός ο νέος άνθρωπος στον κόσμο, πόσο μάλλον μετά, που το μωρό εξαρτάται πλήρως από τη μαμά. Είναι δική της η απόφαση κι για τους δύο, πράγμα που ποτέ δεν είναι δίκαιο.
Η κατάλληλη στιγμή υπάρχει; Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει το σωστό timing στις ζωές μας;
Το timing πάντα παίζει ρόλο. Πρέπει πάντα οι δυο άνθρωποι που αποτελούν το ζευγάρι να συμβαδίζουν. Η αλήθεια είναι πως με τον άλλον πρέπει να είσαι –ειλικρινά- μαζί του σε αυτό. Δεν γίνεται ο ένας να ξεκινάει την καριέρα του ή να βρίσκεται στο απόγειο της σταδιοδρομίας του κι να ο άλλος να είναι έτοιμος να κάνει παιδιά. Πρέπει να μπορείς να κάνεις λίγο πίσω.
Πως αντιδρά η συγκεκριμένη γυναίκα;
Την ηρωίδα την αγχώνει ο χρόνος. Έκανε ένα διδακτορικό. Δεν έχουμε πολλές πληροφορίες για τους ήρωες μέσα από το κείμενο, την συναντάμε δηλαδή στη φάση που εστιάζει στην ακαδημαϊκή της πορεία. Είναι μια καριερίστα, ενώ ο άντρας της είναι πολύ πιο χαλαρός, μιας κι εργάζεται ως μουσικός, περιστασιακά. Όταν της προτείνει να κάνουν ένα παιδί, εκείνη του απαντά «Πως τολμάς να λες κάτι τέτοιο αυτή τη στιγμή. Χωρίς πρόγραμμα, χωρίς οργάνωση κι προετοιμασία. Καμία προειδοποίηση.»
Κι εσύ είσαι μια νέα μητέρα. Ταυτίστηκαν οι αγωνίες σου με αυτές του χαρακτήρα που υποδύεσαι;
Εγώ το έκανα πολύ πιο χαλαρά. Προσωπικά πιστεύω πως ποτέ δεν είσαι έτοιμος. Όσο κι να το έχεις σκεφτεί, όσο κι να το θέλεις, όσο κι να έχεις προετοιμαστεί, όταν έρχεται ένα παιδί στη ζωή όλα αλλάζουν. Εγώ σε καμία περίπτωση δεν έπαθα αυτό τον πανικό, ούτε κι σκέφτηκα ποτέ όλα αυτά. Τα πράγματα ήρθαν πολύ πιο απλά. Η φύση έχει προβλέψει για κάθε λεπτομέρεια. Αλλιώς η ανθρωπότητα θα είχε σταματήσει.
Ήταν εύκολο να δεχτείς έναν τόσο κόντρα ρόλο; Τι ήταν αυτό που σε έπεισε;
Φοβήθηκα να δεχτώ το ρόλο. Είπα στο σκηνοθέτη τον Δημήτρη Λάλο, όταν διάβασα το κείμενο, πως είναι καταπληκτικό αλλά δεν ξέρω πως μπορώ να το αποδώσω. Εκείνος μου απάντησε «Άσ’ το πάνω μου» . Η σιγουριά του ήταν που με έπεισε. Κι φυσικά καταλυτικό ρόλο έπαιξε κι η διανομή. Εγώ κι ο Μάξιμος είμαστε μόνοι μας πάνω στη σκηνή κι όλο το τελικό αποτέλεσμα βασίζεται πάνω στην μεταξύ μας χημεία. Από την άλλη, τον Δημήτρη Λάλο τον γνώριζα σαν ηθοποιό, είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν κι από τότε προσπαθούσαμε να ξανακάνουμε μια δουλεία μαζί. Όταν με πήρε νόμιζα πως θα παίξουμε μαζί. Με τον Μάξιμο Μουμούρη είχαμε κάνει παλιά μια παράσταση μαζί κι είχαμε δέσει πολύ ωραία. Είχαμε αγαπηθεί. Κι τώρα στους πνεύμονες γίναμε ουσιαστικά ένα σώμα.
Ποια ατάκα από το έργο εκφράζει περισσότερο την θέση σου για τις διαπροσωπικές σχέσεις στις μέρες μας;
«Μόλις ο κόσμος έγινε μεγαλύτερος. Κι μας κοιτάζω από μακριά, κι είμαστε μόνο μια κουκκίδα.»
Παίζουν: Βάσω Καβαλιεράτου – Μάξιμος Μουμούρης
Ομάδα συντελεστών
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λάλος
Μετάφραση: Κρίστελ Καπερώνη
Σκηνικά- Κοστούμια: Μιχάλης Σαπλαούρας
Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλης
Δραματολόγος: Κατερίνα Διακομοπούλου
Φωτογραφίες: Γιώργος Καπλανίδης
Video/Trailer: Θάνος Κερμίτσης
Ένας άντρας και μια γυναίκα, προσπαθούν να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον τους. Mια ιστορία αγάπης, αμείλικτα ειλικρινής, αστεία και επίκαιρη.
[youtube id=”tQR3c8na7hQ”]
¨Πνεύμονες – Lungs¨ του Ντάνκαν Μακ Μίλαν
Βάσω Καβαλιεράτου – Μάξιμος Μουμούρης
Τετάρτη 14, 21 & 28 Μαρτίου, στις 18.00
θέατρο Tempus Verum-Εν Αθήναις, Ιακχού 19, Γκάζι
Τηλέφωνο | 210 3425170
Διάρκεια | 75 λεπτά
Εισιτήρια | 15 ευρώ (κανονικό), 12 ευρώ (μειωμένο), 10 ευρώ (ανέργων)
Ηλεκτρονικά στο www.viva.gr (προφορά μέχρι την πρεμιέρα 12 Ευρώ)
