TSO: «Πέταξα ό,τι δεν χρειαζόταν — και ξαναβρήκα την ταυτότητά μου»

Σε μια περίοδο έντονου δημιουργικού αναβρασμού, ο TSO μας συναντά λίγο πριν ολοκληρώσει το πιο προσωπικό του βήμα μέχρι σήμερα: το επερχόμενο LP του. Ανάμεσα σε ξεκαθαρίσματα — τόσο ηχητικά όσο και εσωτερικά — ο «non-conforming» pop καλλιτέχνης μιλάει ανοιχτά για το ego death που βιώνει, για τον τρόπο που μετατρέπει το χάος και το τραύμα σε ήχο, αλλά και για το πώς χτίζει μια ποπ ταυτότητα που δεν υπακούει σε κανόνες. Με διάθεση πειραματική, με humor, με αυτοσαρκασμό και με μια ειλικρίνεια που αποκαλύπτει συνεχώς νέες πτυχές του, ο TSO μάς ξεναγεί στον κόσμο του: από τα παιδικά του ακούσματα μέχρι το σκοτεινό αλλά ενδυναμωτικό “KITANAMI”, από τις συνεργασίες του μέχρι την ανάγκη να ξαναβρεί την καλλιτεχνική του πυξίδα. Μια συζήτηση ωμή, φωτεινή και απολύτως αφοπλιστική — όπως και η μουσική του.

Γεια σου TSO και καλώς ήρθες στο Beater. Πού σε πετυχαίνω αυτήν την στιγμή;

Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να τελειώσω το άλμπουμ μου. Είμαι σε ένα σημείο που κάνω ένα ξεκαθάρισμα υλικού για να είναι πιο cohesive, να καθρεπτίζει το identity μου και να λέει την ιστορία μου. Οπότε παράλληλα κάνω κι ένα “ξεκαθάρισμα” του ποιος είμαι εγώ σαν άνθρωπος και μετά σαν καλλιτέχνης. Βιώνω λίγο ego death, θα έλεγα!

Προτού πάμε στο ολοκαίνουριο τραγούδι σου, KITANAMI θα ήθελα να σε γνωρίσουμε πρώτα λίγο καλύτερα. Στο βιογραφικό σου λοιπόν -καθώς έψαχνα πληροφορίες για σένα – λέγεται ότι είσαι «non-conforming pop καλλιτέχνης» — τι σημαίνει αυτό για σένα προσωπικά και καλλιτεχνικά;

Σημαίνει πως δεν δημιουργώ με pop φόρμουλες επιτυχίας. Ο ήχος και το mentality είναι pop αλλά όχι με την έννοια του εμπορικού κανόνα. Όταν είμαι στο στούντιο θέλω να δοκιμάζω πράγματα, π.χ. ουρλιάζω στο μικρόφωνο, το ηχογραφούμε, το επεξεργαζόμαστε και το κάνουμε synth αντί να ηχογραφήσουμε ένα κανονικό synth. Γενικά είμαι φουλ τυχερός που συνεργάζομαι με άτομα που αντέχουν την κουλαμάρα μου, γουστάρουν που πειραματίζομαι και με βοηθούν να το υλοποιήσω.

Εάν και είσαι ακόμη αρκετά νέος, έχω την ανάγκη να σε γνωρίσω με τι μουσική μεγάλωσες. Και επίσης τι μουσική ακούς τώρα; Δηλαδή τι θα βρω στο Spotify σου εάν το ανοίξω;

Στο σπίτι μεγαλώσαμε με ελληνική pop και λαϊκά. Μετά ανακάλυψα στο δημοτικό την pop. Ήμουν obsessed με την Amy Winehouse και την Lady Gaga. Μετέπειτα άρχισα να ακούω πιο πειραματική pop, indie και ηλεκτρονική μουσική. Τώρα ακούω συνήθως brazilian funk από Λατινική Αμερική, φουλ καγκουρίλες. Most played track του μήνα : “2 DIODIA” – Kareem Kalokoh και Alecc και έχω λιώσει “Gynaika Tsimento” από Fruit Gilette, την οποία θεωρώ μία μετασύγχρονη Λένα Πλάτωνος. Αλλά δεν υπάρχει κάποιος κανόνας στο τι θα ακούσω. Το Spotify shuffle μου είναι μία σαλάτα. Μπορεί να ακούσεις (σε αυτή τη σειρά) Bjork, Σάβινα Γιαννάτου, “Εν Ιορδάνη Βαπτιζομένου Σου Κύριε” και FY.

Στα τραγούδια που ερμηνεύεις αλλά και σε αυτά που δημιουργείς, διακρίνω κάποιες φορές ένα «χάος», εάν μου επιτρέπεις. Ποιες εμπειρίες της ζωής σου θεωρείς πιο «χαοτικές» και πώς τις μετέτρεψες σε τραγούδια;

Στο project που ετοιμάζω υπάρχουν δύο τραγούδια, το “KINI YI”(Κοινή Γη) και το “ANASTASI”, που μιλάνε για αυτό το χάος – ή και τραύμα θα έλεγε κανείς- στη ζωή μου. Το ένα ανοίγει το album και το άλλο το κλείνει. Μιλάνε για ένα παιδικό τραύμα. Για ένα πληγωμένο και φοβισμένο παιδί που ψάχνει την ασφάλεια σε έναν σκληρό κόσμο. Στους στίχους, μιλάω με μεταφορές γιατί προσπαθώ να το κάνω να φαίνεται πιο όμορφο από ότι είναι. Και στον ήχο αλλά και στον στίχο, χρησιμοποιώ θρησκευτικές αναφορές που με πάνε σε αυτή την οικογένεια που μεγάλωσα. Που προσευχόμασταν για να φύγει το κακό από τη ζωή μας γιατί οι ίδιοι δεν μπορούσαμε να το απομακρύνουμε από μόνοι μας. Γενικά σαν ολότητα το νέο μου project είναι βαθύ και στενάχωρο αλλά ήθελα να κλείσω με το μήνυμα της Ανάστασης, με το οποίο από μικρή ηλικία νιώθω συνδεδεμένος, λόγω του ονόματος μου. Η Ανάσταση δίνει ένα αίσθημα αισιοδοξίας. Ότι παρότι μου έχει συμβεί, αν έχω πονέσει, αν έχω αδικηθεί, αν έχω “χαθεί”, μπορώ εν τελεί να “ξαναγεννηθώ” και να πατήσω στα πόδια μου. Έτσι ήθελα να κλείνει το album. Με αισιοδοξία.

Πώς καταφέρνεις να συνδυάζεις τόσο διαφορετικά στοιχεία (pop, trap, club, λαϊκό) χωρίς να χάνεις τη συνοχή του δικού σου ήχου;

Νομίζω πως έχω ένα έντονο καλλιτεχνικό identity οπότε όποιο genre και να “ακουμπήσω” του δίνω τη δική μου αισθητική. Aυτή τα δένει όλα. Δηλαδή αν προσπαθήσω να κάνω λαϊκό κάποια στιγμή, δε θα το κάνω με τη λογική του να κάνω ένα legit λαϊκό τραγούδι. Θα βάλω το tune μου, θα κάνω τις τρέλες μου και θα το φέρω στα μέτρα μου. Θα είναι λίγο “ο Tso κάνει λαϊκό” όχι “ο λαϊκός Tso”. Βγάζει νόημα;

Ποιο ήταν το πιο δύσκολο «αντίθετο» που έχεις προσπαθήσει να ενώσεις στη μουσική σου;

Χμμμμ. Δε θεωρώ ότι με έχει δυσκολέψει κάτι στην ένωση. Τώρα, αν μου αρέσει το τελικό αποτέλεσμα είναι κάτι άλλο. Στον δίσκο μου είχα ένα τραγούδι που ξεκινούσε screamo brazilian funk, γινόταν λαϊκό ποπ μετά ηλεκτρονικό μετά τραπ και μετά hyper pop. Μου άρεσε…για ένα καλοκαίρι. Τώρα νομίζω πως είμαι αλλού ηχητικά. Πιο δύσκολο στη μέχρι τώρα εμπειρία μου, μου φαίνεται το στιχουργικό task του να ντύσεις μία απλή ποπ μελωδία με πιο βαθυστόχαστο στίχο για να αποκτήσει κάποια άλλη υπόσταση ένα απλό κομμάτι.

Συμμετείχες (και συμμετέχεις) ως στιχουργός-δημιουργός σε τραγούδια της Τάμτα και της Μαρίνα Σάττι — πώς διαφέρει η διαδικασία όταν γράφεις για άλλους καλλιτέχνες από όταν γράφεις για τον εαυτό σου;

Είδα πρόσφατα ένα TikTok που μιλούσε μία στιχουργός και έλεγε πως όταν γράφουμε για άλλους καλλιτέχνες κάνουμε πιο οργανικές επιτυχίες γιατί δε φιλτράρουμε τη σκέψη μας. Ταυτίστηκα πάρα πολύ. Όταν γράφω για μένα πάντα παρασκέφοτμαι.“Είναι αρκετά Tso? Μήπως είναι πολύ χαζό και φτηνό? Μήπως θυμίζει κάτι άλλο?” Ενώ όταν γράφεις για άλλους καλλιτέχνες δε σε νοιάζουν αυτά τα κριτήρια. Το γράφεις επειδή σ’αρέσει, σου φαίνεται fun και θα γούσταρες σαν ακροατής να το ακούσεις. Είναι λίγο μαζοχιστικό το πως κάποιες φορές σαν καλλιτέχνες-στιχουργοί απαρνούμαστε το να περνάμε καλά και δε θέλουμε να δείξουμε αυτήν την πτυχή του εαυτού μας.

Σκέφτεσαι κάποια ακόμη επερχόμενη συνεργασία με τη Σάττι ή την Τάμτα στο μέλλον —και αν ναι, σε ποιο στυλ ή ηχητικό ύφος;

Και με τη Μαρίνα και με την Τάμτα έχουμε δημιουργήσει τραγούδια για τον δίσκο μου. Τις έφερα και τις δύο στο ηχητικό τοπίο μου και στο concept του album. Είναι πιο ακουστικές δουλειές που επικεντρώνονται στο συναίσθημα και στον στίχο και είμαι πολύ υπερήφανος και για τα δύο κομμάτια. Θα έλεγα επίσης τώρα που το σκέφτομαι ότι με έναν τρόπο το ένα τραγούδι  συμπληρώνει το άλλο story telling wise. Τα θεωρώ από τις καλύτερες μου δουλειές ως τώρα.

Το «ΖΟΜΕΤSO» συζητήθηκε ως μια από τις πιο προσωπικές σου δουλειές — εσύ όμως πώς την αισθάνθηκες αυτήν την κυκλοφορία;

Είναι αστείο γιατί έχει περάσει ούτε ένας χρόνος από την κυκλοφορία και νιώθω αρκετά διαφορετικά σαν άτομο από τότε. Πρέπει να γίνει ένας προσδιορισμός του όρου “προσωπική δουλειά”. Από τη μία ναι, είναι προσωπική από την άποψη ότι με βοήθησε να αποκτήσω το θάρρος να εκτεθώ και να “ζήσω” με τον εαυτό μου, να γουστάρω αυτό που κάνω. Το θεωρώ πετυχημένο σαν εγχείρημα γιατί ο κόσμος κατάλαβε αυτήν την πτυχή του εαυτού μου και το εδραίωσε σαν μότο. Από την άλλη, δεν το θεωρώ ως ένα απόλυτα “προσωπικό” τραγούδι. Για μένα είναι ένα ελαφρύ τραγούδι, ear-worm, που θα άκουγα άνετα σε ένα club. Ως “προσωπικά” θεωρώ τα τραγούδια που λένε την ιστορία μου και δίνουν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Αλλά ίσως κι εγώ να μην έχω μάθει να υπολογίζω τις πιο “απλές” – σαν αυτή που περιγράφεται στο “ZOMETSO”- και όχι λυπητερές/τραυματικές εμπειρίες μου ως μέρος της προσωπικότητας μου, ενώ θα έπρεπε?! Σε κάτι συνέβαλε κι αυτή η εμπειρία! Οπότε θα της βάλω ένα 30% βαθμολογία στο “προσωπικό-μετρο” και θα περιμένω να ακούσετε τα καινούργια μου τραγούδια για να πάρετε μια γεύση πιο προσωπικού Tso. Χαχαχα.

Πλέον όμως, έχεις και ένα ακόμη νέο τραγούδι, το «KITANAMI» που κυκλοφόρησε στις 24 Οκτωβρίου. Ποια ήταν η σπίθα ή η ιδέα που πυροδότησε αυτό το τραγούδι — υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο γεγονός ή συναίσθημα που το γέννησε;

Το τραγούδι νομίζω πως το έγραψα την ίδια περίοδο περίπου με το “ZOMETSO”. Ο στίχος είναι σχετικά dark ειδικά στο πρώτο verse. Θεωρώ πως και αυτό είναι ενα τραγούδι για να δώσω boost στον εαυτό μου. Στο πρώτο κουπλέ ομολογώ πως νιώθω άσχημα και είμαι χαωμένος, στο ρεφρέν προειδοποιώ τον εαυτό μου ώστε να μην κάνω τίποτα κακό και μετά στο δεύτερο κουπλέ παθαίνω ναρκισσιστικό παραλήρημα και νιώθω πιο τοπ κι απ’ το τοπ. Δεν ξέρω αν το έχει καταλάβει ο κόσμος αλλά το “Γόπα και γόπα και καίει, γόπα στη γόπα και εκπνέει” μπορεί να ακούγεται αστείο αλλά αναφέρεται σε αυτή την απόγνωση του να καπνίζεις τσιγάρο στο τσιγάρο για να χαλαρώσεις και ταυτόχρονα να νιώθεις τα πνευμόνια σου να μαυρίζουν. Τέλος πάντων. Ναι, είναι (άλλο) ένα τραγούδι μου για να χαλαρώσω και να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ποιος είμαι.

Το video του, επίσης, που σκηνοθετήθηκε από τον Adam C. Keller, είναι πραγματικά εξαιρετικό. Θες να μας πεις κάποια πράματα γι’ αυτό; Πόσο σημαντική είναι για σένα η οπτική υπόσταση του κομματιού — και τι θα ήθελες να «δει» ο ακροατής/θεατής με το συγκεκριμένο κλιπ πέρα από τη μουσική;

Καταρχάς σε ευχαριστούμε. Εγώ είχα επιλέξει τον Adam γιατί λατρεύω τη δουλειά του. Για μένα το “ΚΙΤΑΝΑΜΙ” ήταν μια απόπειρα για το commercial οπότε για αρχή ήθελα κάτι εύκολα καταναλώσιμο για τον θεατή για να εναρμονίζεται με την απλότητα του κομματιού. Όταν προσεγγίσαμε με την εταιρία τον Adam και ύστερα μιλήσαμε οι δυό μας, του είπα ότι θέλω να κάνω κάτι fashion, κυρίως studio και όχι τόσο βαρύγδουπο. Κάτι που εν τελεί ΔΕΝ κάναμε. Thank god. Ο Adam μου εξήγησε πως καμία από τις δουλειές του δε θα ήθελε να είναι “κενή” από νόημα και πως εφόσον είμαι η πρόταση του queer στην pop κουλτούρα της Ελλάδας, θα ήθελε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το πάτημα που μας δίνεται για να θίξουμε κάποιο κοινωνικό ζήτημα που μας αφορά. Μιλήσαμε αρκετά. Μοιραστήκαμε τις ιστορίες μας και τα τραύματα μας, για την εμπειριία του να μεγαλώνεις gay σε συντηριτικές κοινωνίες, να βιώνεις bullying αλλά και το σημαντικότερο, το να ξεπερνάς όλα τα παραπάνω χωρίς να τα ξεχνάς. Αυτό θεωρώ ότι πραγματεύεται το κλιπ. Πόσες φορές ως gay άτομα έχουμε πάει με κρυφές; Ποιος ξέρει; Aυτές οι κρυφές το πρωί πιθανόν να μας κράζουν με τις παρέες τους. Ποιος είναι σε μια θέση υπεροχής; Αυτός που γνωρίζει την αλήθεια του και ζει ανοιχτά τη ζωή του ή αυτός που προσποιείται, πιθανόν είναι παντρεμένος, έχει παιδιά και τα βράδια φεύγει κρυφά για να “αμαρτάνει”; Το κλιπ εμένα μου θυμίζει τις ιστορίες από το δημοτικό που το αγοράκι τραβάει τα μαλλιά απ’ το κοριτσάκι επειδή του αρέσει. Απλά στη δική μου ιστορία αντί για αγοράκι και κοριτσάκι είμαστε μία κρυφή και μία ολοφάνερη.   

Μαθαίνουμε επίσης πως προετοιμάζεις το προσωπικό σου LP. Σε ποια φάση δημιουργίας του είσαι αυτή τη στιγμή που μιλάμε και ποιο είναι το όραμά σου για αυτό;

Όπως προείπα, είμαι σε μία φάση ξεκαθαρίσματος. Δε σου κρύβω ότι πρόσφατα ένιωσα πολύ χαμένος καλλιτεχνικά. Δουλεύαμε στο στούντιο σε ένα κομμάτι που λέει “Ξημερώνει νέα μέρα κι έχω χάσει εμένα”. Μετά τις τόσες φορές που ακούσαμε τον στίχο συνειδητοποίησα ότι το γράφω και το εννοώ. Όταν ξεκίνησα το project αυτό στο Βερολίνο πριν κάποια χρόνια είχα ένα άλλο όραμα, μία άλλη ταυτότητα. Όταν απέκτησα το deal, άκουσα πολλές απόψεις και επειδή είδα άτομα να ενθουσιάζονται με τα πιο pop κομμάτια, “θαμπώθηκα” και μετά από δική μου επιλογή στράφηκα προς αυτήν την κατεύθυνση. Κάποια στιγμή ένιωσα ότι κάτι δεν πάει καλά ηχητικά. Όλα τα πιο pop κομμάτια που ετοίμασα δημιουργήθηκαν με την νοοτροπία να γίνουν singles και τα υπόλοιπα τραγούδια που “περίσσευαν” στο album έχουν πολύ διαφορετικό ήχο. Αυτός ο πιο διαφορετικός ήχος αποτελεί το αρχικό μου όραμα, το identity μου.
Πώς θα έδεναν αυτές οι δύο αισθητικές σε ένα album; Δε νομίζω ότι θα έδεναν. Μπορώ να καταλάβω πως το “ZOMETSO” και το “KITANAMI” έχουν ίσως μία θέση δίπλα-δίπλα στο άλμπουμ, αλλά τραγούδια όπως το “GREEN”  και άλλα που είχα ετοιμάσει (στα οποία εφάρμωσα την τεχνική “kill your darlings” και αποφάσισα να μέινουν εκτός) για μένα αλλοίωναν το project. Ήμουν στο αυτοκίνητο με τον TEO.x3, τον κύριο παραγωγό μου, και τον ρώτησα “Τι κάνω; Ποιος είμαι;”. Ένιωσα ότι πάω όπου με πάει το κοινό. Ότι δημιουργώ με βάση το τι θέλουν να ακούσουν ώστε να έχω streams. Και κάπου εκεί έχασα τον εαυτό μου και την ιδιαιτερότητα του ήχου μου. Οπότε πήγα σπίτι, “πέταξα” ότι δε χρειαζόμουν και έφτιαξα μια νέα tracklist. Έπαιξα όλο τον δίσκο από την αρχή ως το τέλος και εν τελεί είχε συνοχή, όλα έρρεαν οργανικά. Το ένα τραγούδι προχωρούσε στο άλλο, ηχητικά και στιχουργικά. Έκανα ένα μεγάλο “φιουυυυ” ανακούφισης και χαλάρωσα.
Τώρα προσπαθώ να τελειώσω τα καινούργια τραγούδια που πρόσθεσα αλλά δε θέλω να το παρασκεφτώ. Νιώθω ότι έχει έρθει η ώρα να βγει αυτός ο δίσκος. Το παρακούρασα. Ίσως να μην είναι αυτό που περιμένει το κοινό που με ξέρει από το Fashion Killah, αλλά σίγουρα εγώ είμαι πολύ περήφανος για τη δουλειά μου. Και για να μην παρεξηγηθώ. Δε διαγράφω καμία από τις κυκλοφορίες μου. Έτσι ένιωσα και το έκανα. Απλά στον συγκεκριμένο δίσκο ήθελα ένα πιο ξεκάθαρο καλλιτεχνικό όραμα και να υπάρχει κάποια συνοχή. Ίσως στο επόμενο μου project να θέλω να κάνω μονο club bangers. Δεν το αποκλείω. Για την ώρα όμως ακούω το ένστικτο μου. Αυτό μου δίνει δύναμη, αγάπη για τον εαυτό μου, σταθερότητα και με πάει πιο κοντά στο να αντικρίσω ποιος στα αλήθεια είμαι καλλιτεχνικά.