Το Σαββατοκύριακο ερωτεύτηκα ξανά τη Θεσσαλονίκη!
Ξημερώματα Σαββάτου προς Κυριακή, με την καρδιά μου να χτυπάει στους ρυθμούς του «4ου Thessaloniki Pride», που ολοκληρώθηκε με μεγάλη επιτυχία. Σου ζητώ να κρατήσω την ανωνυμία μου – θα μπορούσα εξάλλου να είμαι οποιαδήποτε από τους χιλιάδες καλεσμένους, που περπάτησαν υπερήφανα στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, δηλώνοντας ότι η περιθωριοποίηση και ο στιγματισμός της διαφορετικότητας πρέπει να πάψουν να υφίστανται.
Είχα, σχεδόν, χάσει το ενδιαφέρον μου για τη Θεσσαλονίκη. Άνθρωποι συντηρητικοί, με μυαλά κλειστά, με αισθητική κακόγουστη, με θράσος. Κτίρια σάπια, δρόμοι μαύροι, πάρκα αφιλόξενα, οξυγόνο με το σταγονόμετρο. Πριν από ένα χρόνο, δίστασα να κατέβω στην πορεία/παρέλαση του «Pride». Σήμερα, έχω τη χαρά να σου γράψω ότι έφτασα στις 19:30 στο Λευκό Πύργο και άρχισα να περπατώ, μαγεμένη από τα συνθήματα και το ρυθμό, στην Τσιμισκή, στη Βενιζέλου, στη Λεωφόρο Νίκης… Γύρισα όλα τα μπλοκ. Βρήκα περισσότερους από 20 φίλους μου. Αγκαλιαστήκαμε στη μέση της πορείας! Φωνάξαμε μαζί ότι για κάθε ρατσιστή και ομοφοβικό, υπάρχει μια θέση στο Θερμαϊκό. Βγήκαμε φωτογραφίες στο μνημείο του Ολοκαυτώματος, όπου έκανε στάση η πορεία.
Οι κοινωνίες, ξέρεις, δεν κυνήγησαν μονάχα φυλές, πιστούς και πολιτικά αντιφρονούντες. Οι κοινωνίες εξόντωσαν χιλιάδες ομοφυλόφιλους και διεμφυλικούς ανθρώπους. Οι κοινωνίες γέλασαν με τη διαφορετικότητα και την εξανάγκασαν να μένει κλειδωμένη σε μικρά σκοτεινά ντουλαπάκια. Γενιές ανατράφηκαν με πατριαρχικά πρότυπα συμπεριφοράς, στοχοποιώντας τη σεξουαλική διαφορετικότητα και αφήνοντας τον σεξουαλικό προσανατολισμό να είναι ταμπού. Η ελληνική κοινωνία είχε φροντίσει να σπείρει ενοχές και είχε αξιώσει την προστασία «των ηθών και των παραδόσεων», που κάποιοι εγκαθίδρυσαν ως ανάγκη. Η ελληνική κοινωνία εγκλημάτησε όταν, συνειδητά, προστάτεψε μια μερίδα πολιτών και έστρεψε, με όλη της τη δύναμη, την απέχθεια της «πλειοψηφικής κοινής γνώμης» στα εξιλαστήρια θύματα, που ήταν όσοι παρέκκλιναν από τα αυστηρά καθορισμένα πρότυπα των ετεροκανονικών ανθρώπων. Δε θα σου γράψω για το σεξισμό και την υποτιμημένη θέση της γυναίκας, γιατί ίσως να τα έχεις βιώσει σε πρώτο ρόλο. Δε θα χρησιμοποιήσω ξύλινη γλώσσα, ούτε και θα λάβω κάποια επίσημη θέση. Δεν ανήκω σε καμιά ΛΟΑΤ ομάδα. Υπάρχουν αρκετές συλλογικότητες στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα, που διεκδικούν, από διαφορετικές σκοπιές, την κατοχύρωση του δικαιώματος για ουσιαστική και χωρίς εκπτώσεις, ίση αντιμετώπιση όλων, για εξάλειψη της ρατσιστικής βίας σε ζητήματα ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού.
Δείτε εδώ το μεγάλο φωτορεπορτάζ του Beater.gr για το 4ο Thessaloniki Pride!
Μη με παρεξηγείς που σου απευθύνομαι σε β’ ενικό. Σήμερα, αισθάνθηκα τόσο οικείο το πρόσωπό σου, που κατέβηκες να στηρίξεις το δικαίωμά μου για «Γάμο – Όνομα – Σεβασμό» στην ελληνική κοινωνία της κρίσης, που ποτέ τάχα δε θα είναι έτοιμη για το προφανές: Να ανοίξει τα μάτια της και να συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχουν τέρατα, παρά μόνο άνθρωποι, που ζουν μια φορά και δικαιούνται να περπατούν με το κεφάλι ψηλά.
Σήμερα, η νύχτα με βρήκε να περπατώ με το πιο μεγάλο και φωτεινό χαμόγελο. Τα παράθυρα άνοιξαν κι εμείς βγήκαμε έξω και συμμετέχουμε σε μια μεγάλη γιορτή, που μας χωράει όλες και όλους, ανεξαρτήτου φύλου – καταγωγής – πολιτικής ιδεολογίας – ηλικίας – οικογενειακής κατάστασης. Πολλοί μου είπαν το περασμένο διάστημα, ότι το «Pride» δεν είναι, παρά ένα πανηγύρι. Είδα με τα μάτια μου ότι το «Thessaloniki Pride» μπορεί να είναι μια μεγάλη ειρηνική πορεία, με κοινωνικά και πολιτικά συνθήματα, από ανθρώπους αξιοπρεπείς και καλλιεργημένους, που συνδιαλέγονται ακόμα και με τους πιο δύσπιστους και αυστηρούς συμπολίτες μας, για ένα μέλλον πολυφωνικό και πολύχρωμο.
Σαφώς και υπάρχουν ζητήματα προς συζήτηση και σημεία προς βελτίωση. Σχετικά με τον κινηματικό χαρακτήρα του «Pride», που τόσο συζητήθηκε και τόσο προβλήθηκε ως προβληματικός ή ανύπαρκτος, συνοψίζω στα εξής προσωπικά μου συμπεράσματα: το τι είναι κινηματικό, το κρίνει η μεθεπόμενη γενιά σου, αξιολογώντας τους καρπούς των πράξεών σου, ενώ και τα κινήματα χρειάζονται ιδανικά – εμψυχωτές – εμβλήματα – «μπροστάρηδες» – υπομονή. Λοιπόν, σου λέω ότι η ενωμένη ΛΟΑΤ κοινότητα της Θεσσαλονίκης και πάσης Ελλάδος, διαθέτει όλα τα παραπάνω!
Η Διοργάνωση κατάφερε να στηρίξει μια εκδήλωση, με μηνύματα προς πολλές κατευθύνσεις. Εξέχουσα θέση, κατά τη γνώμη μου, κατείχε το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (Σ.Υ.Δ.), που στήριξε το «4ο Thessaloniki Pride», με τις δυναμικές και λαμπερές γυναίκες του, να κρατούν τη σημαία του ουράνιου τόξου και το πανό του Σωματείου. Homophonia-Thessaloniki Pride, Good As Youth, Rainbow attack, Amnesty International, Θετική Φωνή – ThessCheck Point, χορηγοί, μαγαζιά, δεκάδες εθελοντές, γκέι, λεσβίες, τρανς, αμφί, ετερόφυλοι, όλοι εκεί! Συγχαρητήρια από καρδιάς!
Κλείνοντας, θέλω να μοιραστώ μαζί σου ένα σχόλιο, ενός αδιάφορου περαστικού: «Σήμερα είναι η μέρα τους». Πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι μια τυχαία αναφώνηση;! ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΑΣ. ΒΑΣΙΚΑ, ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
Σου κοινοποιώ τα συνθήματα, που κρατώ αναμνηστικά από τα φυλλάδια που μου προσέφεραν οι εθελοντές :
«Όχι πια υπόγειες μπούφλες και ντροπή. Δεν είμαι αδερφός, είμαι αδερφή»
«Η κανονικότητα είναι μια παγίδα. GAY, TRANS, ΛΕΣΒΙΕΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΤΡΙΔΑ»
«ΟΣΟ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ ΑΡΝΕΙΤΑΙ, ΑΛΛΗ ΜΙΑ TRANS ΚΑΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ»
«μπιτς πλιζ, μην εισαι σεξιστ@»
«ΤΟ PRIDE ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΓΙΟΡΤΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΣΑΣ»
«ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ, ΝΑΙ ΣΤΗ ΛΕΣΒΙΑ»
