«Το Αγόρι στη Γέφυρα» μέσα από τα λόγια της Κίκας Γεωργίου.
Πες μας τρία πράγματα για την εμπειρία σου από την ταινία.
Περάσαμε έναν καταπληκτικό μήνα και κάτι σε ένα υπέροχο ορεινό χωριό στην Κύπρο. Μόνο και μόνο το να είσαι μέρα και νύχτα σε επαφή με τη φύση, να αναπνέεις αυτό τον αέρα, σου μεταδίδει μια τέτοια εφορία. Επίσης, ήταν απόλαυση τα δύο πιτσιρίκια, με τον τρόπο που παίζανε. Χωρίς να έχουν κάποια εξειδικευμένη γνώση, είχαν τρομερό ήθος στο γύρισμα, το οποίο το βρήκα αξιοζήλευτο. Γενικά, με ανανέωσε πολύ αυτή η κατάσταση. Σαν να ξανά ξεκίνησα με ένα τρόπο, σαν να το αγάπησα με έναν τρόπο, σαν να θέλω να κάνω άλλα, καινούρια πράγματα.
Ο ρόλος σου επέβαλε συνεργασία με παιδιά, σίγουρα είχε κάποιες ιδιαιτερότητες.
Τα παιδιά δούλεψαν με τρόπο αποκαλυπτικό, ασύλληπτο. Καταρχήν, δουλέψαν πάρα πολύ, περίπου δέκα μήνες, πιο πολύ απ΄ όλους μας δηλαδή. Με πολύωρες πρόβες, μαζί και με τον Πέτρο τον σκηνοθέτη, φτιάξανε μια πάρα πολύ ωραία σχέση μεταξύ τους. Τα συγκεκριμένα παιδιά βλέπουν πολλές ταινίες και μπορείς να κάνεις πολύ ωραίες συζητήσεις μαζί τους, ήταν μέρες που ακόμα και για συναισθηματικά ρακόρ είχαν έγνοια. Και είναι μόνο 12 χρονών! Τους θαύμασα πάρα πολύ! Κάθε μέρα μπορούσαν να δουλεύουν μόνο μέχρι 4 ώρες, ενώ δεν μπορούσαν να δουλέψουν καθόλου τη νύχτα, παρ’ όλη αυτή τη πίεση χρόνου, ακριβώς επειδή ήταν τόσο καλά προετοιμασμένοι, δεν την νιώσαμε σαν πίεση.
Ο χαρακτήρας της Ειρήνης φαίνεται να επενδύει στην σιωπή. Όπως και ο χαρακτήρας της προηγούμενης κινηματογραφικής σου εμφάνισης (Silent, 2015). Ο τρόπος διαφορετικός, η ουσία όμως κοινή. Ποια η δική σου ερμηνεία για τη σιωπή;
Στη συγκεκριμένη ταινία δούλεψα με τον ψυχολόγο την ταινίας και έκανα αρκετή προσωπική έρευνα, βλέποντας πολλά ντοκιμαντέρ. Ένιωθα μεγάλη ευθύνη, γιατί έπρεπε να υποδυθώ μια γυναίκα η οποία ζει καθημερινά σε ένα σπίτι με βία. Έμαθα ότι αυτές οι γυναίκες, επειδή είναι πάντα στην κόψη του ξυραφιού, δεν ξέρουν πότε και από θα τους έρθει, είναι αρκετά κρατημένες και δεν εκφράζονται ποτέ. Είναι σαν φτερό στον άνεμο, είναι πολύ εύθραυστες και ευαίσθητες και δεν μπορούν να ξεπεράσουν ποτέ το μέτρο. Οπότε, οτιδήποτε κάνουν και λένε είναι ίσα-ίσα μέχρι να δουν την αντίδραση του ανθρώπου που τους πιέζει. Όσα λιγότερα τόσο το καλύτερο. Η συγκεκριμένη, η Ειρήνη, είχε τεράστιες δυσκολίες και κουβαλούσε ένα μυστικό, που το έχει θάψει μαζί με τα υπόλοιπα, μπαίνοντας έτσι σε ένα παγωμένο περιβάλλον, που το εξωτερίκευε με την σιωπή.
Στην ταινία, το κυπριακό τοπίο είναι καθοριστικό. Παραγωγοί και συντελεστές επίσης από την Κύπρο. Τι σκέφτεσαι για το κινηματογραφικό μέλλον της Κύπρου;
Εμένα μου φαίνεται φωτεινό. Οι κρατικές χορηγίες είναι πολύ σημαντικό κομμάτι και τα λεφτά που δίνονται είναι αρκετά. Είναι σαν να έχει αρχίσει κάπως η χώρα και οι άνθρωποι της να συνειδητοποιούν ότι αυτό το πράγμα είναι ένα εξαγώγιμο προϊόν, ένα προϊόν με τεράστια κοινωνική προσφορά. Και βλέπω πως, επειδή είναι πολύ κόσμος που έχει φύγει στο εξωτερικό για σπουδές, μιας και στην Κύπρο δεν υπάρχει σχολή κινηματογράφου, όλοι έρχονται πίσω σ’αυτήν με πολύ φρέσκες ιδέες. Οπότε, αν κάποιος τους δώσει μερικά χρήματα, μια χορηγία, είναι σημαντική βοήθεια.
Βρεθήκατε πρόσφατα στο Φεστιβάλ της Ρώμης, όπου η ταινία δέχτηκε θερμή υποδοχή. Τι αντιμετωπίζετε τώρα στην Ελλάδα;
Η ταινία είναι μια πολύ τρυφερή ταινία. Είναι και οι πρωταγωνιστές που θέλεις να τους αγκαλιάσεις, να τους πιάσεις μέσα από την οθόνη και να τους φιλήσεις! Εγώ νιώθω πάντα πάρα πολύ όμορφα στην Θεσσαλονίκη και φέτος ακόμα πιο πολύ, γιατί ακριβώς είμαι με μια τόσο τρυφερή ταινία, που απευθύνεται σε ένα κοινό που έχει διάθεση να ησυχάσει, να ανοίξει και να δειχτεί μια ταινία από το κοντινό παρελθόν, που μας είναι κάπως οικείο, όλο αυτό της κλειστής κοινωνίας.
Τι σημαίνει για εσένα το βραβείο Κοινού της μπίρας Fischer;
Είναι μια ενίσχυση για τους ανθρώπους που δουλεύουν τόσο για να παραγάγουν μια ταινία, που θέλει τουλάχιστον δύο χρόνια μέχρι να ολοκληρωθεί. Αν είσαι και νέος, μπορεί να χρειαστεί ακόμα περισσότερα, μέχρι να σκεφτείς μια ιδέα, να την καταγράψεις και να την κάνεις ταινία. Οπότε, είναι ένα τεράστιο δώρο. Επίσης, είναι πολύ ωραίο που έχει το λόγο ο κόσμος που την βλέπει. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρει ο δημιουργός ότι ήρθαν άνθρωποι στην ταινία, την πίστεψαν και την ψήφισαν. Είναι υπέροχο και σίγουρα διαφορετικό από τα βραβεία που δίνουν η επιτροπές. Μια επιτροπή, όπως και να χει, αποτελείται από συγκεκριμένα άτομα, που ο καθένας έχει το δικό του παρελθόν, τις δικές του καταβολές, τις δικές του σκέψεις, είναι πολύ υποκειμενικό.
Τι να περιμένουμε σαν επόμενο βήμα από εσένα;
Περιμένω άλλη μια ταινία να βγει, που είναι επίσης μεγάλης παραγωγής από την Κύπρο. Λέγεται Sunrise in Kimmeria, του Σάιμον Φαρμακά. Είναι στο post production και εδώ που τα λέμε, εύχομαι του χρόνου τον Νοέμβριο να είμαι εδώ με αυτή την ταινία!
______________________
«Το Αγόρι στη Γέφυρα» προβλήθηκε στο 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και διεκδικεί το βραβείου Κοινού Fischer.
