Θανάσης Αλευράς & Κωνσταντίνος Καϊκής: 2 ήρωες ανάμεσά μας.

Πριγκίπισσες από τη Μόσχα, ναυαγοί, τηλεοπτικές ιερόδουλες, σαδομαζοχιστές, πολιτικοί κρατούμενοι και gay Ηπειρώτες, ακολουθούν τα βήματα του tango, χορεύοντας τσάμικο και τραγουδούν στο «BlackBox» βαριά ποπ και ελαφριά ζεϊμπέκικα, προσφέροντας στο κοινό υψηλή θετική ενέργεια. Είναι οι Ήρωες και προσπαθούν να είναι καλά! Ο Θανάσης Αλευράς και ο Κωνσταντίνος Καϊκής, σε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης.

H επιλογή της υποκριτικής.

Θ. Ανακαλώ στιγμές που το λέω, χωρίς να το συνειδητοποιώ μάλλον. Για την ακρίβεια, περισσότερο είχα μπερδέψει το θέατρο με το παιχνίδι – που δεν είναι και τόσο μπέρδεμα δηλαδή – και με το ότι ηθοποιός είναι αυτός, που κάνει τον άλλον να γελάει. Το γιατί, δεν μπορώ να το απαντήσω. Μπορώ να υποθέσω πράγματα. Συνήθως, ασχολείσαι με το θέατρο, όταν κάτι σου λείπει, κάτι δεν σου πάει και πολύ καλά και ψάχνεις να βρεις την πρόφαση να πεις πράγματα, που δε θα τολμούσες σε άλλη περίπτωση. Υποδύεσαι έναν ρόλο και απελευθερώνεσαι. Ειλικρινά, δεν ξέρω. Υπάρχει κι ένα DNA 7 γενεών, που λένε πως κληρονομείς και δεν ξέρεις τώρα τι είναι όλο αυτό που είσαι σήμερα.

Κ. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έλεγα πως θέλω να γίνω ηθοποιός. Η μαμά μου εδώ στην Θεσσαλονίκη, με πήγαινε να δω θέατρο, παιδικό σίγουρα, αλλά και παραστάσεις ενηλίκων. Ακόμη και λίγο μετά τη σχολή, κάθε φορά που έμπαινα σε θέατρο, ανατρίχιαζα. Έπαιζα στις αυλές, με πανιά και τέτοια. Δεν εξεπλάγη κανείς, όταν δήλωσα πως θα γίνω ηθοποιός.

Οι δυσκολίες (ή ευκολίες) της διαδρομής και οι άνθρωποι που στάθηκαν εκεί.

Θ. Το δύσκολο (ή το εύκολο) είναι σχετικό. Υπάρχει μια ροή και ανοίγει ένας δρόμος, αλλά αυτό προϋποθέτει δουλειά. Σκληρή δουλειά. Το να κάθεσαι και να σου ανοίγουν οι πόρτες, είναι ψέμα και δεν υπάρχει σε κανένα εργασιακό περιβάλλον, πουθενά στον κόσμο. Να έχεις μια καλή συγκυρία και μια τύχη και κάπως να σου δοθεί μια ευκαιρία, ναι. Αλλά μετά, από εκεί και πέρα, δεν είναι πάντα κάποιος εκεί για σένα να σε περιμένει. Πρωταρχικά, ευχαριστώ τους γονείς μου, οι οποίοι στερήθηκαν πολλά για να κάνω θέατρο. Αν δεν με βοηθούσαν, δεν μπορώ να ξέρω πώς θα είχε διαμορφωθεί η πορεία μου. Με την οικονομική τους στήριξη, μπόρεσα να αφοσιωθώ στις καλλιτεχνικές μου σπουδές και χωρίς να αναγκάζομαι να αποσπώμαι σε άλλες δουλειές, για την επιβίωσή μου. Έπειτα, θεωρώ ότι ο κάθε άνθρωπος που βρέθηκε στον δρόμο μου, ήταν ο κατάλληλος, την κατάλληλη στιγμή. Είμαι ευγνώμων, τόσο για τις ευτυχείς, όσο και για τις λιγότερο ευτυχείς συναντήσεις.

Κ. Ο Ανδρέας Βουτσινάς, δάσκαλός μου από την σχολή, και αργότερα, δουλέψαμε μαζί. Κάθε φορά που ξεκινάω έναν ρόλο, τον επαναφέρω ενστικτωδώς στην μνήμη μου. Δεν έχω συναντήσει άνθρωπο, αντίστοιχου μεγέθους, σε επίπεδο coaching.

Βραβείο Χορν στον Θανάση Αλευρά το 2008 για την ερμηνεία του στην παράσταση Ήρωες.

Θ. Δεν ξέρω αν ήταν τόσο το βραβείο, όσο η στιγμή που ήρθε. Ήδη, δούλευα 7 χρόνια και αυτό ήρθε σαν επιβράβευση. Ακούστηκα στην θεατρική οικογένεια, με ωραία λόγια και κάπως εκείνη την περίοδο, σαν να μπήκε το νερό στο αυλάκι. Αλλά μέχρι τότε, ήμουν ένα παιδί από τα Ιωάννινα, που κατέβηκε στην Αθήνα, για να κάνει θέατρο και όλα ήταν άγνωστα. Έπρεπε να χαράξω διαδρομή και την έκανα με πάρα πολύ κόπο.

Το κοινό χαρακτηριστικό των Ηρώων και η εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό.

Θ. & Κ.  Κούραση, ιδρώτας. (ομόφωνα και με γέλια)

Θ. Τους ενώνει το ίδιο υλικό. Ο καθένας έχει μια ιδιαιτερότητα. Σε μια εποχή που πολεμάει την ιδιαιτερότητα, αυτοί ψάχνουν την ευτυχία και την ισορροπία, ενώ βαδίζουν παράλληλα με την απελπισία. Η ισορροπία, έχει το φως και το σκοτάδι, το γέλιο και το κλάμα. Όλη η παράσταση βασίζεται πάνω σ’ αυτό. Ένα απενεχοποιημένο θέαμα, λίγο σαν ακτινογραφία μιας ζωής, που τα παθαίνεις όλα. Στη σκηνή, κάτι μας πιάνει τους ηθοποιούς και παίζουμε έναν ρόλο. Εκεί ακριβώς, επιμένει η Ελένη Γκασούκα.

Κ. Ζουν στο σήμερα. Είναι ο κάθε θεατής, που παρακολουθεί την παράσταση. Δεν είναι κάτι εξωπραγματικό. Η ζητούμενη ισορροπία επέρχεται από το κείμενο. Είναι τόσο καλογραμμένο, που δεν σε αφήνει να εκτεθείς. Οι αμήχανες και ευμετάβλητες συναισθηματικά στιγμές, είναι αυτονόητες, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιαιτερότητες των ρόλων.

Η σκηνοθέτης Ελένη Γκασούκα.

Θ. Δεν εγκαταλείπει ποτέ την παράσταση. Είναι κάθε βράδυ εκεί και λειτουργεί σαν προπονητής στον κάθε αγώνα. Όπως κάθε αγώνας, έτσι και κάθε παράσταση, έχει καλές και κακές στιγμές. Μέσα στα χρόνια, έχουμε ακούσει τόσο υπέροχα λόγια, όσο και παρατηρήσεις. Η λέξη που τη χαρακτηρίζει, είναι η πειθαρχία.

Κ. Η Ελένη δίνει πολύ χώρο στον καθένα ξεχωριστά και δουλεύει με την ιδιαιτερότητά του.

Στους Ήρωες με πίστη και επιμονή κατ’ επανάληψη.

Θ. Οι Ήρωες κάποτε, το μακρινό 2006, ξεκίνησαν με άλλες προθέσεις. Πλέον για μένα, λειτουργεί σαν personal training πάνω στην δουλειά. Δεν ήταν ποτέ δουλειά, με την έννοια της οικονομικής απολαβής. Θέλαμε να το κάνουμε, για να δείξουμε ποιοι είμαστε, την ταυτότητά μας. Σήμερα, είμαστε εκεί, κάθε φορά που έχουμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε αυτά που θέλουμε, σε ένα περιβάλλον που μας επιτρέπει να λέμε ό,τι θέλουμε. Δηλαδή, κάνω τη “δουλειά” μου και όταν αυτή γίνεται “δουλεία”, επιστρέφω στους Ήρωες, για να θυμηθώ ξανά την ουσία του πράγματος. Αυτή η παράσταση, με συντονίζει, μου ξαναθυμίζει την ουσία της τέχνης που έχω επιλέξει.

Κ. Στους Ήρωες, “ψήνομαι” ως ηθοποιός. Μαθαίνω την δουλειά. Μαθαίνω τον εαυτό μου. Πώς μπορώ να λειτουργώ ο ίδιος, να χρησιμοποιώ τα εκφραστικά μου μέσα και να κατανοώ τις αντιδράσεις του κοινού. Επίσης, οι συνθήκες σε αυτήν τη δουλειά, είναι εξαιρετικές, με την έννοια της ομάδας να κυριαρχεί. Είναι μεγάλη ελευθερία, να αισθάνεσαι ίσος με τους υπόλοιπους.

Λίγο πριν τους Ήρωες στην Θεσσαλονίκη…

…Βυσσινόκηπος του Αντόν Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου, στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών

Θ. Κρατάω την επαφή μου με ένα κλασικό κείμενο και έναν υπέροχο ρόλο, αυτόν του Γκάγιεφ. Ένας υπέροχος Νίκος Καραθάνος, ποιητής, μια ομάδα πρώτων και μια δουλειά τρίμηνου πειραματισμού, χωρίς την έγνοια της επιτυχίας. Ο Νίκος, μας μετέδωσε την ανάγκη να ψάξουμε να βρούμε τον τρόπο, να επικοινωνήσουμε το έργο στην ουσία του. Για μένα, ό,τι πράξαμε και ό,τι ειπώθηκε επί σκηνής, ήταν απόλυτα δικαιολογημένο.

…Ηρωίδες της Αλεξάνδρας Κ*, σε σκηνοθεσία Στέφανου Μπλάτσου, Τρίτη βράδυ στο Mega

Κ. Με την Αλεξάνδρα, γνωριζόμαστε 11 χρόνια. Έχει φέρει ένα νέο ύφος στην τηλεόραση και γι’ αυτό έχει αγαπηθεί. Λέει τα πράγματα όπως είναι και βρίσκουμε στιγμές της ζωής μας, όπως πραγματικά είναι. Για παράδειγμα, οι σχέσεις έχουν ρεαλιστικές δυσκολίες και αυτό δεν γίνεται να τους αφορά όλους. Σχετικά με την πορεία των γυρισμάτων, υπάρχει μια εξέλιξη, αλλά είμαστε σε αναμονή. Εύχομαι κι ελπίζω να συνεχίσουμε και 2η σαιζόν.

Κάτι που δεν έχει δοκιμαστεί ακόμη, σε επαγγελματικό επίπεδο. 

Θ. Σινεμά, δεν έχω κάνει καθόλου και θέλω να μου τύχει. Αλλά σε ωραία συνθήκη. Να βρεθώ κοντά σε κάποιον, να μου το διδάξει. Μπορεί ο καθένας να φέρει τηλεοπτικά ή θεατρικά στοιχεία, αλλά ο κινηματογράφος απαιτεί εκμάθηση διαφορετικής προσέγγισης.

Κ. Θα ήθελα να παίξω έναν ρόλο σε αρχαία τραγωδία. Και αφού το συζητάμε και το φαντάζομαι, ας το ζήσω όλο. Επίδαυρο! (Γέλια)

Τέχνη η …”πολυεπίπεδη”.

Θ. Πριν μια δεκαετία, ήταν πιο έντονο το φαινόμενο της “δηθενιάς” στην τέχνη. Σήμερα, υπάρχει μεγαλύτερη επικοινωνία, ανταλλαγή, καθημερινή, άμεση επαφή με το τι συμβαίνει στον κόσμο. Και όλο αυτό, μας κάνει λιγότερο κομπλεξικούς. Οι σκληροπυρηνικοί, που εμμένουν να ψάχνουν “δεύτερα”, “τρίτα” και “νιοστά” επίπεδα, αρνούμενοι την καθολικότητα της τέχνης, είναι πλέον παλαιικοί.

Κ. Το διαδίκτυο έχει συμβάλει ριζικά στο άνοιγμα του φάσματος, που ορίζει τι είναι τέχνη, τι όχι και πόσα επίπεδα μπορεί να έχει.

Άγχη της καθημερινότητας και η απαραίτητη χαλάρωση.

Θ. Με αγχώνουν άπειρα ζητήματα. Πρακτικά, υπαρξιακά, ψυχολογικά. Το πολεμάω, ωστόσο.

Με χαλαρώνει να πάω μια εκδρομή. Η εξοχή!

Κ. Τα άγχη είναι περίπου κοινά με του Θανάση. Τα καθημερινά, δουλειά, χρήματα. Με αγχώνει και η μοναξιά, στον αντίποδα της οποίας χαλαρώνω με καλή παρέα, σπίτι, για κρασί. Επίσης, μου αρέσει να πηγαίνω βόλτα με το μηχανάκι.

______________________

*Διαβάστε την κριτική της παράστασης “Ήρωες” από την Κική Μαριάδου!

Συντελεστές:
Ιδέα, κείμενα, σκηνοθεσία: Ελένη Γκασούκα
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Γεωργουδάκη
Σχεδιασμός φωτισμών: Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Σκηνογραφική & ενδυματολογική επιμέλεια: Μαρία Φιλίππου
Τα τραγούδια διαλέγει ο Πάνος Σουρούνης
Κίνηση: Ελένη Γκασούκα
Χορογραφία tranquila: Πάνος Χαλκιάς

Πρωταγωνιστούν: Θανάσης Αλευράς, Κωνσταντίνος Καϊκής, Βίκυ Καρατζόγλου, Θοδωρής Μαυρογιώργης, Ματίνα Νικολάου, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Αρετή Πασχάλη

Παίζουν οι μουσικοί:
Χρίστος Θεοδώρου, Κωστής Βήχος, Λάμπης Κουντουρογιάννης, Σπύρος Καραμήτσος

Στα κείμενα συμπράττει και ο Θοδωρής Αθερίδης

Παραστάσεις
13 – 31 Μαΐου 2015
Ημέρες και ώρες παραστάσεων:
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00, Τετάρτη και Κυριακή στις 20:00
Η παράσταση το Σάββατο 23/5, θα πραγματοποιηθεί στις 18:00.
Την Παρασκευή 22/5, δεν θα γίνει παράσταση.

Διάρκεια παράστασης:
150 λεπτά με διάλειμμα

Τιμή προπώλησης εισιτηρίων:
14€ κανονικό, 12€ (φοιτητικό, ανέργων)

Η τιμή προπώλησης ισχύει μέχρι μία ημέρα πριν την πρεμιέρα.
Τιμή εισιτηρίων τις ημέρες των παραστάσεων:
16€ κανονικό, 14€ (φοιτητικό, ανέργων)

Πληροφορίες – κρατήσεις:
2310829254
Οι κρατήσεις θέσεωνΙΣΧΎΟΥΝ μέχρι μια μέρα πριν την επιλεγμένη ημερομηνία

Προπώληση Εισιτηρίων:
http://www.ticket365.gr και στο ταμείο του θεάτρου

Ώρες ταμείου:
Καθημερινά: 10:30-13:30, 17:30-21:00

BlackBox
Βασ. Όλγας 65 και Φλέμινγκ 2
T: 2310829254

Κάνε click εδώ για να ακούσεις τον Beater.gr σε νέο παράθυρο!
Ακολούθησε τον Beater.gr σε Facebook, Twitter και Instagram!